Τάσσος Ν. Δίκας

Η κρινόμενη δομική ιδιοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Η ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Θεσμοθετημένες τάσεις, ομάδες
και παράλληλες δομές

Οκτώ χρόνια πριν, τον Οκτώβριο του 2016, έγραψα το άρθρο – ανάλυση:“η ιδιαιτερότητα του συριζα: από το χθες στο αύριο” . Τις απόψεις εκείνες συνοπτικά διατύπωσα από το βήμα του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (Οκτώβριος 2016)

-Διαπίστωνα στο κεφάλαιο 7 -“Tο συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής”, ότι oι τάσεις, αντικειμενικά, δεν μπόρεσαν να συνεισφέρουν ως όφειλαν (με θεωρητικές επεξεργασίες, ειδικές ανοικτές συζητήσεις και άλλες ανοικτές πρωτοβουλίες, να «δικαιολογήσουν» την έννοια του ρεύματος) με παράλληλη αποσαφήνιση και εμπλουτισμό ενός πολιτικού προβληματισμού ερμηνείας της πολιτικής ιδιαιτερότητας (αλλά και αντιφατικότητας) που ιστορικά «έλαχε» στον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς να κληθεί αφετηριακά να κυβερνήσει μέσα σ ένα πρωτοφανές ιδιαίτερο από κάθε σκοπιά περιβάλλον (μνημόνια) .
Τον ρόλο αυτό σε κάποιο βαθμό το έπαιξε (και σωστά) το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς.

-Eκτιμούσα ότι οι τάσεις (ως μη ολοκληρωμένες ιδεολογικοπολιτικές σφαιρικότητες) δεν υποβοηθούν την δυναμική ανοικτού κόμματος εσωτερικά (προς τα μέλη και από τα μέλη), αλλά ούτε και στην εξωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ προς τους πολίτες, ιδιαίτερα όσων αποτελούν το εκλογικό του στήριγμα και που εξ ορισμού αποτελούν το πλέον κοντινό του ακροατήριο.

-Επεσήμανα ότι αναπόδραστα -πέρα από καλές προθέσεις- ενέχουν μέσα τους το στοιχείο του μηχανισμού που αποτελεί ξεπερασμένη αντίληψη πολιτικής λειτουργίας ισοτίμων πολιτών-μελών.

-Διευκρίνιζα ότι το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η ύπαρξή τους γίνεται περισσότερο αισθητή όσο ανεβαίνει κανείς τα υφιστάμενα οργανωτικά του κλιμάκια. Αντίθετα, είναι αδιάφορα είτε και «ενοχλητικά» για το ευρύ σώμα των υποστηρικτών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

-Τόνιζα ότι αντικειμενικά -και πέρα από προθέσεις- δημιουργούνται ιδιότυπες εσωτερικότητες που δεν υποβοηθούν στην όσμωση όλων των μελών σε όλα τα επίπεδα ισόρροπα ανεξαρτήτων «εσωτερικής» τοποθέτησης και ότι αντίθετα δημιουργείται μία ομαδοποιημένη συνύπαρξη επί μέρους μηχανισμών εκλογικών -και όχι μόνον- που πολλές φορές είχαν παλαιότερα προσδιοριστεί και ως “κόμματα” μέσα στο κόμμα…

-Θεωρούσα ότι ο ανοικτός διάλογος για την δημιουργική υπέρβαση των υπαρχουσών τάσεων (ως υπαρκτών «ψηφίδων» μιας πραγματικής παρακαταθήκης της ιστορικής της διαδρομής του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ) ως κόμματος της κυβερνώσας -πλέον- αριστεράς, είναι αναγκαίος και η υποκατάστασή του από ένα μόνιμο και συντεταγμένο διάλογο ιδεών και ουσιαστικών ανοικτών ρευμάτων πολιτικής σκέψης.

-Πίστευα ότι το ίδιο το κόμμα μπορεί και πρέπει να αποτελεί με τις οργανώσεις μελών, τα τμήματα και τις νέες οργανωτικές δομές του ένα «συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής».

-Σημείωνα ως ξεπερασμένες τις αντιπροσωπεύσεις “κλειστών ομάδων που -πράγματι ιστορικά- είχαν απόλυτη αντιστοίχιση με την διαφορετική προέλευση των τότε κομμάτων, κινήσεων, οργανώσεων στον αφετηριακό Συνασπισμό! Και τότε στα τότε πρώτα βήματα καλώς έγινε! Τώρα όμως;

-Εκτιμούσα τους συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν ιδιαίτερη διαδρομή προσφοράς, αγώνα, θυσιών, άποψης και αγωνίας για τον χαρακτήρα του κόμματος όπου οι τάσεις, -ενώ είναι καταστατικά απολύτως κατοχυρωμένες-στη πράξη είχαν μετατραπεί και εμπεδωθεί –εν γνώση και των ιστορικών στελεχών- σε κατ΄ουσία μηχανισμούς εκλογικής προώθησης επιλεγμένων μελών και κατ΄ επέκταση των ίδιων ως “επικεφαλής”.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΙΣΟΡΡΟΠΕΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ

Το “άλλαξέ τα όλα” και η συσχέτιση μελών και στελεχών

-Σημείωνα ότι δεν υπάρχει ισοτιμία μελών όταν “ενισχύονται” τεχνητά ορισμένα μέλη, μέσα από ελεγχόμενες “σταυροδοσίες” και όταν δημιουργούνται διαχωρισμοί μελών, ομαδοποιήσεις και συσχετισμοί επιλεγμένης -κατά κανόνα- προώθησης στη κομματική ιεραρχία των ενταγμένων στις “τάσεις” μελών και κατ επέκταση στη κορυφή της κομματικής ιεραρχίας των εμμέσως -πλην σαφώς- άτυπων εκπροσώπων.

-Σκεφτόμουν ότι ενώ υπήρχαν ποιοτικές πολιτικά προσωπικότητες συντρόφων & συντροφισσών, (ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, μόρφωσης, κοινωνικής ή άλλης αναφοράς κλπ) που θα έπρεπε -με αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης- πολιτικά να υποστηρίζονται και να αναδεικνύονται σε μία διαδικασία στελεχιακής ποιοτικής διεύρυνσης σε κάθε νέα Ο.Μ., Νομαρχιακή Επιτροπή, Κεντρική Επιτροπή, Τμήματα κλπ στη πράξη ήταν αποκλεισμένα στο βαθμό που δεν ήταν ενταγμένα σε τάσεις και ομάδες.

-Θεωρούσα ότι η ιδιότυπη αυτή συσχέτιση των θεσμοθετημένων καταστατικά τάσεων από τη μία πλευρά, με διατυπωμένα στη “ιδρυτική” τους πλατφόρμα αμιγώς ιδεολογικά κριτήρια, και από την άλλη η ταύτιση-συνύπαρξή τους με δομημένους εσωκομματικούς μηχανισμούς στήριξης και προώθησης των ενταγμένων σε αυτές μελών, ήταν δύο όψεων του ίδιου νομίσματος που αντικειμενικά αποτελούσε στρέβλωση.

-Εκτιμούσα την αντίληψη αυτή στο εσωτερικό του, ένα είδος εμπεδωμένου από παλιά εσωκομματικού “παιχνιδιού” που αφ ενός δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει νεώτερα μέλη (και κυρίως νεώτερα ηλικιακά μέλη)- ως ξεπερασμένη ατελέσφορη και απωθητική που εμμέσως πλην σαφώς διαπαιδαγωγούσε με απολύτως μη αξιακό -ιδεολογικά- τρόπο τα μέλη.

-Συνειδητοποιούσα ότι στη πραγματικότητα η διαιώνιση των οργανωμένων με τον τρόπο αυτό “συσχετισμών”-τάσεων, παρήγαγε ένα ολοκληρωμένο μοντέλο εσωτερικής λειτουργίας που κατά περίπτωση “ισορροπούσε” (τις περισσότερο ή λιγότερο υπαρκτές αντιθέσεις τους) στην πρακτική λύση της “αναλογικότητας” σε θέσεις στη κομματική (και όχι μόνο) ιεραρχία όπου -κατά κανόνα με μαθηματικό τρόπο αναπαρήγαμε την ίδια στελεχιακή ιεραρχία.

-Αναλογιζόμουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας -ως πρόεδρος- αποδεχόμενος την εσωκομματική αυτή πραγματικότητα ως μη αναστρέψιμη, είχε την εμπειρία, την καλή γνώση του στελεχιακού μικρόκοσμου και την ικανότητα να διατηρεί την ισορροπία αυτή. Ταυτόχρονα στη πράξη εφάρμοζε ως διέξοδο και ισορροπία και την αναλογικότητα -όχι μόνο σε πολιτικές θέσεις- αλλά και κάποια “αναλογικότητα” σε θέσεις στη εσωκομματική δομή ιεραρχίας και κατ επέκταση -εν δυνάμει- στην όποια κυβερνητική αντίστοιχη κάλυψη θεσμικών ή διοικητικών θέσεων.

-Σημείωνα ότι ο ίδιος προφανώς είχε απόλυτη επίγνωση της παραίνεσης της βάσης να τα “αλλάξει όλα” αλλά προφανώς εκτιμούσε ότι δεν θα μπορούσε να το πράξει χωρίς μεγάλους κλυδωνισμούς που ενδεχομένως δεν θα μπορούσε να ελέγξει. Εξ άλλου και ο ίδιος ήταν βαθύτατος γνώστης αυτής της εσωκομματικής ιδιαιτερότητας μέσα από την οποία εξ άλλου αναδείχθηκε.

-Πίστευα -και πιστεύω- ότι πολλοί σύντροφοι και πολλές συντρόφισσες- δεν υιοθετούσαν, δεν υιοθετούν, αντίθετα διαφοροποιούνται και αποστρέφονται αυτές τις πρακτικές (παλιάς κοπής) συνειδητά, που διαχωρίζει τα μέλη δύο δυνατοτήτων, σε μέλη εντός και σε μέλη εκτός τάσεων ή ομάδων δηλ. με περισσότερες ή λιγότερες δυνατότητες στο εσωκομματικό γίγνεσθαι.

-Αναλογιζόμουν ότι υπήρχαν (και υπάρχουν) σε όλο το φάσμα του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία σε όλη την επικράτεια (αλλά και εκτός), αξιόλογες προσωπικότητες συντρόφων/συντροφισσών (ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου) όπου η πολιτική τους σκέψη και υπόσταση θα έπρεπε -με αντικειμενικά πολιτικά κριτήρια- να είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε κάθε εσωτερική δομή Συντονιστικό Ο.Μ., Νομαρχιακή Επιτροπή, Κεντρική Επιτροπή, Τμήματα, ή και αντιπροσώπευση σε Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο! Τα μέλη αυτά δεν θα είχαν σχεδόν καμία προοπτική εφόσον λειτουργούσαν ανεξάρτητα ως μη ενταγμένα.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ

Το “άλλαξέ τα όλα” ως αίτημα υπέρβασης υφιστάμενων δομών

-Διαπίστωνα ότι ήταν διαδεδομένο σε όλη την “ανθρωπογεωγραφία” των μελών του ΣΥΡΙΖΑ ο “διατεταγμένος” -όπως προαναφέρθηκε- τρόπος εκλογικής ανάδειξης στην εσωκομματική ιεραρχία και αποδεκτός ως ιστορική συνέχεια πρακτικών και λειτουργίας, που όμως αντικειμενικά έβαζε στο περιθώριο ό,τι δεν ήταν προσγειωμένο στην πεπατημένη από “τα παλιά”, δηλαδή της ένταξης σε ομάδα, τάση, μηχανισμό κλπ

-Αντιλαμβανόμουν την γενίκευση της στρέβλωσης αυτής δηλαδή, ενώ θεωρητικά πχ οι εκλεγμένοι/νες αντιπρόσωποι στις συνδιασκέψεις (ως εκλέκτορες) θα έπρεπε να ψηφίσουν κατά ατομική πολιτική συνείδηση (και όχι άκριτα “καθ υπόδειξη”) τους συντρόφους και συντρόφισσες για νέα Ν.Ε. ή Κ.Ε. κλπ στη πράξη -κατά μεγάλο ποσοστό- εστερνιζόμενοι/νες την”κουλτούρα” πεπατημένης οδού ψήφιζαν “καθ΄υπόδειξη” (μέσα από προτεινόμενες λίστες) ή ακόμη από οργανωμένη και επιλεγμένη κυκλική σταυροδοσία τα ψηφοδέλτια (Συνέδριο)

-Θεωρούσα ότι η πρόκληση, στην εσωτερική -και όχι μόνο– λειτουργία θα έπρεπε να είναι τα ιδεολογικά και πολιτικά μεγάλα ρεύματα που θα εμπνέουν, ρεύματα που θα εμβαθύνουν το δύσκολο εγχείρημα της αριστερής, ριζοσπαστικής, οικολογικής, προοδευτικής συνύπαρξης, μέσα από δημοκρατικό διάλογο και διαλεκτική σύνθεση και όχι με στενούς τεχνικούς όρους κομματικών συσχετισμών, τεχνικών αντιπαραθέσεων και διαχωρισμών!

-Εκτιμούσα πολιτικά -και όχι μόνον εγώ- ότι η σταδιακή διολίσθηση και εμπέδωση μιας τέτοιας πολιτικής κουλτούρας αποτελούσε αντικειμενικά εσωτερική παθογένεια πράγμα που -δυστυχώς- ήταν και διαδεδομένο και αποδεκτό ως ρεαλιστική πραγματικότητα, ως “αναγκαίο κακό” και ταυτόχρονα ως εσωκομματικός σκοπός που “αγιάζει” τα μη δεοντολογικά μέσα.

-Πίστευα ότι ο συγκροτημένος και πολιτικά ειλικρινής, ανιδιοτελής και ανοικτός εσωτερικός (και όχι μόνο) διάλογος θα ήταν η αναγκαία προϋπόθεση, προκειμένου να χειραφετηθεί ανεμπόδιστα και απροσχημάτιστα η όλη δομή του κομματικού του γίγνεσθαι, με επίκεντρο τα ισότιμα -πλέον- μέλη τους φίλους και τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ και με σημαντικό ρόλο και άνοιγμα στη νέα γενιά που αποστρέφεται την διαδεδομένη αυτή κομματική κουλτούρα που -βέβαια- δεν αφορά μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ.

-Θεωρούσα ότι ο συγκροτημένος, μεθοδικός, ανοικτός ρόλος προς την κοινωνία των Οργανώσεων Μελών, των κατά τόπους Νομαρχιακών Επιτροπών, των Τμημάτων της Κ.Ε. και των Θεματικών των Ν.Ε. (μαζί με όλες τις συλλογικές κοινωνικές εκφράσεις και κινήματα της εργασίας, της αλληλεγγύης, της επιστήμης και του πολιτισμού) μπορεί να αποτελέσει την προωθητική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ ως κόμματος, συνοδοιπόρος στον κοινό δρόμο της εξόδου από την κρίση -αλλά με διακριτή αυτονομία- της κυβέρνησης και κοινοβουλευτικής ομάδας που καλούνται να λειτουργούν με αλληλοεπίδραση με τον ίδιο τον πολιτικό φορέα του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ.

-Συνειδητοποιούσα ότι τα παραπάνω δεν θα μπορούσε παρά να γίνουν μόνον με σαφή κοινή κεντρική πολιτική βούληση της ηγεσίας και όλων ανεξαιρέτως των στελεχών εκείνων -ως άτυποι επικεφαλής- που με τη στάση τους εμμέσως πλην σαφώς κατευθύνουν ή επηρεάζουν το εσωκομματικό οργανωτικό γίγνεσθαι, την μεγάλη πλειοψηφία των μελών αυτών που είναι ενταγμένα στις αντίστοιχες ομάδες, τάσεις, μηχανισμούς, και κυρίως ως σαφής εισηγητική κατεύθυνση του Πολιτικής Γραματείας, της Κεντρικής Επιτροπής, του Συνεδρίου ως ανώτατου οργάνου.

-Αναλογιζόμουν ότι δεν μπορεί παρά να γίνουν με την χειραφετημένη βούληση της κάθε συνέδρου και του κάθε συνέδρου χωριστά, κυβερνητικού ή κομματικού στελέχους ή απλού μέλους προκειμένου να αναστραφεί συστηματικά η εμπεδωμένη αυτή αντίληψη και πρακτική που είχε δημιουργήσει μία ολόκληρη δομημένη πραγματικότητα ρόλων, θέσεων, και ικανοποιημένων φιλοδοξιών.

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Το “διχαστικό τοπίο αντιπαλότητας”

-Δυστυχώς η παθογένεια αυτή συνεχίστηκε μέχρι τις μέρες μας και έγινε εντονότερη από την σχηματικοποιημένη τότε διεύρυνση ως ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, η οποία με τον τρόπο που έγινε προσέθεσε απλά ομαδοποιήσεις αντί να διαμορφώνεται ένας πολιτικός οργανισμός διευρυνόμενος συνεχώς με όσμωση που παλιού και του καινούργιου, με δημοκρατικές διαδικασίες και κοινή προσπάθεια όλων των μελών που θα αντιστοιχείται στην κοινωνική του επιρροή.

– Δεν κατέστη εφικτό -στη πράξη- αυτό που τότε ψηφίστηκε δηλαδή η πολιτική ενοποίηση των δυνάμεων που εντάσσονται και θα συνεχίσουν να εντάσσονται στο Κόμμα, αξιοποιώντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, και την δυναμική της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ, για να διαμορφώνεται ένας πολιτικός οργανισμός που διευρυνόμενος συνεχώς, με δημοκρατικές διαδικασίες και κοινή προσπάθεια όλων των μελών του θα αντιστοιχείται στην κοινωνική του επιρροή να παίξει τον καθοριστικό ρόλο.

– Προστέθηκαν μαζί με τα επώνυμα στελέχη, κάποιες ομάδες και κάποιοι μηχανισμοί που δεν δημιούργησαν μία ουσιαστική πολιτική όσμωση στη βάση των Οργανώσεων μελών, αλλά -ίσως- ούτε στην εσωτερική ιεραρχία απλά μία -αναγκαία- ανοχή στη συνύπαρξη.

– Ποτέ δεν προκλήθηκε ένας ουσιαστικός διάλογος, ποτέ δεν έγινε μία συστηματική προσπάθεια ώστε το εγχείρημα της διεύρυνσης αυτό τα εμπλουτίσει ιδεολογικά και πολιτικά την βάση -και όχι μόνο- δημιουργώντας κλίμα συντροφικής συνέργειας και όχι παθητικής ανοχής και προκατάληψης.

-Αντ΄αυτού βιώθηκε μία διπλή διάσπαση (με αποχώρηση οργανωμένων τάσεων αλλά και μεμονωμένων μελών) -που έπρεπε να είχε αποφευχθεί- ενώ πλέον ήδη βιώνεται μία έντονη αντιπαλότητα και εσωτερική κρίση, με επίκεντρο την ερμηνεία του Καταστατικού αλλά κατά βάση με επίκεντρο τα δικαιώματα των μελών του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.

-Η χωρίς ιστορικό προηγούμενο υποστήριξη και επιλογή εκλογής ενός πολλοίς αγνώστου προσώπου ως προέδρου του Στέφανου Κασσελάκη και με μάλιστα μεγάλο ποσοστό, ανέδειξε και επιβεβαίωσε το χάσμα μεταξύ μελών της διευρυμένης βάσης και της στενής εσωκομματικής ιεραρχίας του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ.

–Φάνηκε με σαφήνεια ότι η βάση του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ ότι ήταν -και παραμένει- περισσότερο ενοχλημένη -μεταξύ άλλων- από τα διακυβεύματα του εσωτερικού γίγνεσθαι (απ ό,τι προανέφερα), παραμερίζοντας “καινοφανείς” επικοινωνιακά πρακτικές ακόμη και lifestyle συμπεριφορές, θεωρώντας ότι η επιλογή του δημιουργεί δυνατότητες αλλαγών στο εσωτερικό γίγνεσθαι, αλλαγών που δεν είχε συνεχίσει και προωθήσει ο προκάτοχός του Αλέξης Τσίπρας φέρνοντας μια ανατροπή απολύτως μη αναμενόμενη και σίγουρα κάποιον ρόλο περισσότερο συμμετοχικό στα μέλη, παραμερίζοντας υπαρκτά θέματα διαφαινόμενου αρχηγισμού και περιορισμού της συλλογικότητας μέσω των τάσεων ή ομάδων.

–Το σύνθημα, ήδη από παλιά, “άλλαξέ τα όλα” που πέρασε και στον επόμενο πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη -εκ πρώτης ανάγνωσης γενικόλογο, αόριστο και ίσως ισοπεδωτικό- γίνεται συγκεκριμένο και απολύτως κατανοητό στα εσωκομματικά πλαίσια όπως προαναφέρθηκε. Εκεί οι εσωτερικές λειτουργίες -όπως τουλάχιστον αναλύθηκαν- απωθούν αντί να ελκύουν, αποθαρρύνουν αντί να ενθαρρύνουν, δημιουργούν στρεβλές αντιλήψεις, αλλοιώνουν ιδιοσυγκρασίες, παράγουν πολιτικά κακέκτυπα και όχι πρότυπα αδικώντας την ίδια την πλούσια αξιακή παράδοση της αριστεράς και υποτιμώντας την αξιοπρέπεια των μελών.

-Δημιουργείται εμμέσως πλην σαφώς διαφοροποίηση προτεραιοτήτων των απλών μελών της βάσης και στελεχών πρώτης γραμμής που προσπερνούν και δεν θίγουν στις ομιλίες και τοποθετήσεις τους το εσωτερικό αυτό κεφάλαιο δείχνοντας ότι κατά βάθος δεν επιθυμούν καμία ουσιαστικά ριζοσπαστική αλλαγή ή βελτίωση του εσωτερικού γίγνεσθαι πολιτικού φορέα ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική – Συμμαχία στην κατεύθυνση της ανανέωσης του, αναζωογόνισής του και αναδιοργάνωσής του.

-Το χειρότερο είναι ότι έχουν σχεδόν εκλείψει οι νηφάλιες φωνές της αυτοσυγκράτησης και της απόρριψης κάθε είδους ετικέτας και λεκτικής απαξίωσης προσώπων είτε προέδρου, είτε βουλευτών, είτε στελεχών κομματικών οργάνων.

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Η ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ, αφετηρία νέας αξιακής συμμετοχικής λειτουργίας ισοτίμων μελών

-Στις μέρες αυτές, αυτό που ήδη έχει επιτευχθεί είναι η απομυθοποίηση του συλλογικού ΣΥΡΙΖΑ ως μη συλλογικού, του συντρoφικού ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ ως μη συντροφικού και συνολικά του όλου ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ όχι μόνο μη ελκυστικού πολιτικού φορέα αλλά -αντίθετα- απολύτως απωθητικού. (βλέπε δημοσκοπήσεις του 7%)

-Ο ισότιμος πολίτης – μέλος επιζητά να συμβάλει με την δική του προσωπικότητα στο “συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής”, όπου οι όποιες παθογένειες μπορεί και πρέπει να ξεπεραστούν συστηματικά με σαφή πολιτική βούληση, μέθοδο, σαφήνεια, νηφαλιότητα και επιμονή.

-Ο ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ ως κόμμα της αριστεράς, μη χειραγωγούμενο, μη ελεγχόμενο, υπόδειγμα δημοκρατικής λειτουργίας, όπως δεν θα πρέπει αποκλείει κανένα προοδευτικό πολίτη στην ουσιαστική (και όχι προσχηματική) συμμετοχή του -ως μέλος- σε όλα τα επίπεδα, έτσι δεν είναι δόκιμο να αποκλείει κανέναν στο δικαίωμά του, τόσο μάλλον από εκλεγμένο από τη βάση του ως προέδρου, (που ήδη έχει δεχθεί μομφή από την Κ.Ε. και μη αποδοχή της υποψηφιότητάς του ) να κριθεί από το ανώτατο όργανο που είναι το επικείμενο Συνέδριό του.

-Εκεί οι πάντες καλούνται με ήθος πολιτικό, αυτοσυγκράτηση και συναίσθηση των ευθυνών τους να αναμετρηθούν απέναντι στην ίδια την ιστορία της αριστεράς -και όχι μόνο- που γράφεται καθημερινά συνολικά αλλά και επιμερισμένα.

-Η μετακύλιση από το “συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής” που ήταν ζητούμενο, στο “διχαστικό τοπίο αντιπαλότητας” που αποτελεί το ζοφερό παρόν, δεν τιμά καμία ψηφίδα του πολιτικού αυτού φορέα όσο ψηλά και να βρίσκεται αλλά και ταυτόχρονα όσο ιστορία και αν κουβαλάει πάνω του.

-Η ανάγκη της αναστροφής της αυτής καθοδικής -ηθικά και πολιτικά- πορείας προς το συνέδριο είναι περισσότερο από επιτακτική.

-Στη χρονική αυτή διαδρομή που υπολείπεται μέχρι το Συνέδριο είναι αναγκαία η ενσυνείδητη αυτοσυγκράτηση όλων των διεκδικητών της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ, των στελεχών και των απλών μελών μακρυά από περιττούς και απλουστευμένους λεκτικούς ακροβατισμούς και χαρακτηρισμούς.

-Αυτονόητη η ανάγκη όλων της συναίσθηση της ευθύνης σε αυτή την κρίσιμη και οριακή καμπή όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ αλλά και για την ίδια την ευρύτερη αριστερά ως αξιακό χώρο άσκηση πολιτικών με διαφάνεια.
Η ανάγκη να αναστραφεί ο ευτελισμός και η απαξίωση του πολιτικού αυτού χώρου είναι υπέρτερη των όποιων πολιτικών συνηθειών, ρόλων, στοχεύσεων και φιλοδοξιών στελεχών (και όχι μόνο).

-Ο ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ μπορεί και πρέπει από παλαιάς κοπής σύνολο εσωτερικών συσχετισμών να μετασχηματισθεί σε αξιακό συμμετοχικό υποδοχέα πολιτικών και κοινωνικά ευρύτατων διεκδικήσεων και αλλαγών προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας που βιώνει ένα δυστοπικό περιβάλλον στη καθημερινότητά του.

-Εναπόκειται στη πολιτική συνείδηση, στη βούληση και πολιτική στάση των ίδιων μελών της βάσης που καλούνται να εκλέξουν δημοκρατικά τους αντιπροσώπους τους στο επικείμενο κρίσιμο για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ Π-Σ και της αριστεράς γενικότερα συνέδριο.

-Στο χέρι των πολιτών-μελών, των στελεχών και όλων των υποψηφίων προέδρων είναι να αντιστρέψουν το σημερινό απαξιωτικό “διχαστικό τοπίο αντιπαλότητας” σε ένα ενωτικό κλίμα, σε ένα αυριανό ζητούμενο “συμμετοχικό εργαστήρι πολιτικής” των ισοτίμων μελών, ανοικτό στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νέα γενιά με πρώτο σταθμό αξιολόγησης (από την ίδια την ιστορία), το καθοριστικό επικείμενο Συνέδριο.

                                                                          Οκτώβριος 2024

*Τάσσος Ν. Δίκας Αρχιτέκτονας, ομότιμο μέλος ΤΕΕ
Θεσσαλονίκη