Το κυπριακό πάντοτε ήταν στην ημερήσια διάταξη του ΟΗΕ και της ΕΕ. Αν δεν διατηρήθηκε για πενήντα χρόνια πάντα στην πρώτη θέση των υποχρεώσεων των διεθνών οργανισμών και της διεθνούς κοινότητας οφείλεται στις επιλογές των ενδιαφερομένων μερών, όπως επισήμανε ο  Υπουργός Εξωτερικών, Γεώργιος Γεραπετρίτης, στην ενημέρωση των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, μελών της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας.

Η υπουργική επισήμανση έχει πολιτική αξία και πιθανώς εσωκομματικό ενδιαφέρον, αλλά η σημασία του Κυπριακού για διαρκή και δίκαιη λύση του προβλήματος δεν έπαψε να απασχολεί τις ελληνικές κυβερνήσεις, την Κυπριακή Δημοκρατία, την ΕΕ, και τον ΟΗΕ, πάντοτε βέβαια με διαφορετική ένταση, αλλά για όλους με το ίδιο σημείο εκκίνησης, δηλαδή την καταδίκη κάθε στρατιωτικής εισβολής, τον τερματισμό παράνομης στρατιωτικής κατοχής εδάφους χώρας της ΕΕ και, βεβαίως, την αποτελεσματική ανατροπή της αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας που απαιτεί διχοτόμηση κράτους-μέλους της ΕΕ.

Το 1960 η Κύπρος αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος που συμμετέχει στον ΟΗΕ, χωρίς περιορισμούς και αστερίσκους. Συμπληρωματικά, η διεθνής κοινότητα επέβαλε τρείς εγγυήτριες δυνάμεις για να εξελιχθεί η δημοκρατική λειτουργία στο νέο μέλος του ΟΗΕ που εξήλθε από την αποικιοκρατία. Στην διαδρομή της κυπριακής εξέλιξης λήφθηκαν αποφάσεις που ανέτρεπαν το πνεύμα του συντάγματος της Κύπρου και τους όρους διακυβέρνησης ενός πολυπολιτισμικού κράτους στο οποίο η πλειοψηφία των πολιτών του ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ελληνικής εθνικής προέλευσης. Η κυπριακή ηγεσία σε ένα ψυχροπολεμικό περιβάλλον επέλεξε πολιτική κατεύθυνση αδέσμευτου κράτους που ταύτιζε την τύχη του και την εξέλιξή του με τα αδέσμευτα εθνικά κινήματα, προσεγγίζοντας μέρα με την ημέρα περισσότερο στην πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να μπορεί λόγω της πολιτικής απειρίας των Κυπρίων πολιτικών, ηρωικών αγωνιστών της ανεξαρτησίας, να επιτύχει συγκερασμό των ιδεολογικών διαφοροποιήσεων προς όφελος των εθνικών επιδιώξεων του κυπριακού λαού. Η κατάσταση που διαμορφωνόταν χώριζε τους Κυπρίους σε αυτούς που υποστήριζαν μια απολύτως ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία και σε εκείνους που η ένωση με τη μητέρα πατρίδα ήταν η υψίστη επιταγή και απαρέγκλιτη υποχρέωσή τους. Οι ακρότητες έφεραν αντιμέτωπους πρώην συναγωνιστές που ως πρωταρχικό τους στόχο έταξαν και επέτυχαν την απαλλαγή από την βρετανική κηδεμονία.

Σειρά εσωτερικών κυβερνητικών αδυναμιών και επιλογών που επηρέαζαν την διεθνή θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας επέτρεψαν στην χούντα των Ελλήνων συνταγματαρχών να παρέμβει βιαιότατα στα εσωτερικά της Κύπρου, με στόχο την ανατροπή και ίσως την δολοφονία του προέδρου Μακαρίου, προκαλώντας τη μονομερή άσκηση δικαιώματος της εγγυήτριας  δύναμης Τουρκίας για να εισβάλει στρατιωτικά στην Κύπρο και να επιτύχει κατοχή του 33% της επικράτειας του Κυπριακού κράτους.

Το 2004 η Ελλάδα και η Κύπρος παραμερίζοντας όλες τις δυσκολίες που δημιουργούσε η κατοχή, η τουρκική πολιτική, και η καχυποψία των μελών της ΕΕ, επέτυχαν πλήρη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Με την ένταξη ικανοποιήθηκαν όλες οι προσδοκίες απόλυτης ανεξαρτησίας, αλλά και λόγω της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης ένωση με τη Μητέρα Πατρίδα.

Η αναστολή του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου στην κατεχόμενη Κύπρο συνοδεύθηκε από το πρωτόκολλο 10 που απαιτεί να καταβληθούν οι αναγκαίες προσπάθειες και να αναληφθούν οι πρωτοβουλίες ώστε να επιλυθεί το Κυπριακό με προσαρμογή στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πέρασαν 50 χρόνια για να επιτύχει η κυπριακή κυβέρνηση και ο πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Χριστοδουλίδης, επαναφορά του κυπριακού στην ορθή τροχιά.

Το Συμβούλιο Κορυφής του Ιουνίου 2024 επανασυνέδεσε τις σχέσεις ΕΕ με την Τουρκία ανάλογα με την πρόοδο στο Κυπριακό.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ με την «άτυπη τριμερή» προσβλέπει σε άτυπη πενταμερή σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, της Γενικής Συνέλευσης [του ΟΗΕ], και το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, που αποτελούν δέσμευση ώστε να μην επαναληφθεί το λάθος του σχεδίου Ανάν, με την παράκαμψη της ευρωπαϊκής διάστασης του Κυπριακού.

Όσοι παραγνωρίζουν τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η ΕΕ οφείλουν να εμβαθύνουν στις ιδρυτικές και στις ακόλουθες Συνθήκες, καθώς επίσης και στις υποχρεώσεις των υποψηφίων προς ένταξη κρατών, για να αντιληφθούν την προστιθέμενη αξία τους στην συζήτηση  του ΟΗΕ. Αθήνα και Λευκωσία, ταυτισμένες στις ευρωπαϊκές επιταγές, δεν αποκλίνουν από την στρατηγική επιλογή τους που αποδεδειγμένα ωφελεί την ευρω-ατλαντική στόχευση και την διεθνή κοινότητα προς συγκλίσεις που μάλλον εγγυώνται περισσότερη παγκόσμια ασφάλεια και σταθερότητα.

policyjournal.gr