Του Παναγιώτη Ήφαιστου*
Ο μη προσδιορισμός των ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων, η απουσία κρατικών επιτελείων αποτελούμενα από κρατικούς λειτουργούς, η διείσδυση στους διαδρόμους της εξουσίας κομματικών, ιδιωτών ή ακόμη και διεθνικά δραστηριοποιημένων επί δεκαετίες ατόμων, η ιδεολογική διάβρωση της πολιτικής ζωής και πολλά άλλα, επί μακρόν καταμαρτυρούν αξιόπιστου κράτους και αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής. Επιπλέον, αντί αποτρεπτικής στρατηγικής ωραιοποιείται ο κατευνασμός ως περίπου σοφή και υπεύθυνη στάση, ενώ ενοχοποιείται και δολοφονείται με ανοίκεια επίθετα κατά όσων επισημαίνουν τους κινδύνους αυτού του κατήφορου και υποδεικνύουν κριτήρια και παράγοντες που θεμελιώνουν μια αξιόπιστη εξωτερική πολιτική.
Κάθε λογικός και ορθολογιστικός πολίτης πολύ περισσότερο τα μέλη της εκλόγιμης κομματικής ολιγαρχίας οφείλουν να γνωρίζουν το αυτονόητο: Χωρίς Αιγαίο Ελλάδα και Έλληνες δεν υπάρχουν ή επιβιώνουν οριακά εν μέσω διαδοχικών συμφορών, εξευτελισμών και διασυρμών. Εν τούτοις, παράλληλα με την θεοποίηση της παγίδευσής μας στις «διερευνητικές» εκδηλώνεται ουρανομήκης ανευθυνότητα επειδή Ελλάδα χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος για κάτι τέτοιο αυτιστικά, μαζοχιστικά και αυτοκαταστροφικά οδηγείται σε μια ανεπίστροφη αυτοπαγίδευση που θα αποτελέσει την χαριστική βολή κατά του Ελλαδικού κράτους: ΔΔΟ ή οποιουδήποτε άλλου είδους συνομοσπονδία με πολιτική ισότητα και τα λοιπά και τα λοιπά, και συνεπακόλουθα κατάργηση του υφιστάμενου Κυπριακού κράτους για να γίνει η Μεγαλόνησος υποχείριο της Άγκυρας, είναι τριπλά θανατηφόρα απόφαση:
Α) Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες παγιδεύονται στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Β) Το Ελλαδικό κράτος παγιδεύεται στρατηγικά για δεκαετίες μέχρι η Τουρκία εκπληρώσει τον δεδηλωμένο σκοπό της πλήρους ελέγχου της Μεγαλονήσου.
Γ) Η Τουρκία απογειώνεται γεωπολιτικά και στρατηγικά υπερφαλαγγίζοντας την Ελλάδα σε όλο το στρατηγικό φάσμα ενώ ταυτόχρονα μεταδίδονται παραστάσεις σε όλους τους άλλους ότι το Ελλαδικό κράτος είναι και αναξιόπιστο και αναλώσιμο. Αυτά μάλιστα εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων που επιταχύνονται όσο προχωρούμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα δημιουργώντας μεγάλη αβεβαιότητα για το ποια κράτη θα επιβιώσουν και ποιες θα είναι οι νέες στρατηγικές και περιφερειακές ισορροπίες.
Έχοντας αυτά τα λογικά, ορθολογιστικά και αυτονόητα μένει κανείς άφωνος ακούγοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό μετά την συνάντηση με τον κύπριο πρόεδρο να δηλώνει: Αθήνα και Λευκωσία παραμένουν προσηλωμένες στις αποφάσεις του ΟΗΕ, αλλά και στο «θεμέλιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου σε όλη την κυπριακή επικράτεια». Εξήγησε μάλιστα στη συνέχεια ότι «μόνη βιώσιμη λύση είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα», δηλαδή «ένα κράτος με διεθνή προσωπικότητα, μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια και με διασφαλισμένη την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Εν τέλει τι κατάντια! Εντάξει ας υποθέσουμε ότι την Ελληνική πολιτική ηγεσία την συμβουλεύουν φανατικοί υποστηρικτές του φασιστικού, ανελεύθερου, αντί-δημοκρατικού και γενοκτονικού σχεδίου Αναν το οποίο παρόμοια πρότεινε. Με νομικούς, πολιτικούς και στρατηγικούς όρους μόνο έτσι ερμηνεύεται η παραίτηση της Ελληνικής πλευράς από την απαίτηση να αποσυρθεί η αντί-δημοκρατική, ανελεύθερη και παράνομη ΔΔΟ που δημιουργεί ένα μη βιώσιμο κρατίδιο υποχείριο της Άγκυρας και οδηγεί σε περιφερειακή αστάθεια που ευνοεί το αιμοβόρο νέο-οθωμανικό τουρκικό κράτος. Να το πούμε διαφορετικά, αντί ανένδοτης και ανυποχώρητης αξίωσης να εφαρμοστεί η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα καταντήσαμε να παρακαλούμε εφαρμοστεί «συνομοσπονδία» του ενός ή άλλου είδους και σίγουρα με μη βιώσιμο κριτήριο 82%=18%.
Τι είναι τέλος πάντων οι φανατικοί υποστηρικτές ενός τέτοιοι θανατηφόρου ανοσιουργήματος! Ας πούμε επιεικώς ότι κάποιοι σφάλλουν με πολιτικά και στρατηγικά εγκληματικό και θανατηφόρο τρόπο. Τις δε ύβρεις που εκτοξεύουν κατά όσων επισημαίνουν το επερχόμενο πολιτικό και στρατηγικό έγκλημα τις επιστρέφουμε με αηδία και θλίψη. Εν τέλει, εύλογα κανείς διερωτάται κατά πόσο δεν υπάρχει κάποιος να προστατεύσει τον εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργό και την υπόλοιπη πολιτική ηγεσία από τόσο αντιφατικές δηλώσεις με τις οποίες σίγουρα αντίπαλοι αλλά και όλοι οι άλλοι μειδιούν.
Ναι μεν γνωρίζουμε ότι οι διπλωμάτες από καιρό είναι παραγκωνισμένοι και ότι στα αυτιά των κυβερνώντων φωνάζουν αντίπαλοι της εθνικής στρατηγικής, αντίπαλοι του ενιαίου αμυντικού χώρου, αντίπαλοι της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, φανατικοί υποστηρικτές του σχεδίου Αναν και τα λοιπά, συν ανεξήγητα φανατικοί υπέρμαχοι κατευναστές των νέο-Οθωμανικών απειλών. Δεν μπορούσε όμως κάποιος κρατικός λειτουργός να του εξηγήσει κάποια πράγματα που λογικά κατανοούν και τα νήπια;
Πρώτον, ο λόγος ένταξης στην ΕΕ της ΚΔ για την οποία γνωστά «ιδρύματα» αντιτάχθηκαν με σφοδρότητα έγινε με ολοκληρωμένο σκεπτικό νομικής, πολιτικής, διπλωματικής και στρατηγικής ενίσχυσης των Ελληνικών ερεισμάτων που θα εξισορροπούσαν την Τουρκική στρατηγική και που θα προσδιόριζαν πολιτικά και κυρίως νομικά το πλαίσιο λύσης του Κυπριακού. Αυτό, παρά τα προγενέστερα φρικτά λάθη και τους γνωστούς αρνητές αξιόπιστων στρατηγικών αποφάσεων τελικά επιτεύχθηκε: Η πράξη προσχώρησης της ΚΔ αφορά όλη την Κύπρο και προσδιορίζει ότι το εσωτερικό καθεστώς είναι συμβατό αφενός με την ευρωπαϊκό νομικό κεκτημένο και αφετέρου την διεθνή νομιμότητα, δηλαδή με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας που αφορούν την διεθνή τάξη, τον παράνομο χαρακτήρα των τετελεσμένων και την επιτακτική ανάγκη τερματισμού τους. Απλά σημειώνουμε ότι ενώ η πράξη προσχώρησης της ΚΔ στην ΕΕ είναι νόμος όλων των μελών η Ελληνική πλευρά δεν απαιτεί να είναι και η επίσημη θέση της ΕΕ για τον τερματισμό της παράνομης κατοχής στην Κύπρο. Τι δεν κατανοούν οι κατέχοντες θέσεις ευθύνης! Δεν κατανοούν ότι πλήρης εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της διεθνούς νομιμότητας είναι ο μόνος τρόπος ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού ζητήματος!
Δεύτερον, σε αντίθεση με τα ψηφίσματα του ΣΑ του 1974 και του 1984 που απαιτούσαν τον τερματισμό των παράνομων τετελεσμένων η ΔΔΟ είναι νομιμοποίηση αυτών των παράνομων τετελεσμένων. Γιατί; Έχουμε έστω και τον παραμικρό λόγο να κάνουμε κάτι τέτοιο όταν μάλιστα ΔΔΟ συνεπάγεται κατάργηση της ΚΔ και δημιουργία ενός εκτρωματικού και πολιτειακά διεστραμμένου κρατιδίου. Όποιος δεν γνωρίζει να φροντίσει να μάθει πριν κραυγάζει πονηρές ασυναρτησίες ότι η Ελληνική πλευρά επί δεκαετίες με το πιστόλι των παράνομων τετελεσμένων και δεκάδες χιλιάδες παράνομο τουρκικό στρατό η Τουρκία σε κάθε νέα διαπραγμάτευση έμεινε ακίνητη στις αρχικές θέσεις ενώ σε κάθε νέα «συνομιλία» η Ελληνική πλευρά δεχόταν να αρχίζουν από την μέση της τελευταίας συνάντησης. Έτσι η Ελληνική πλευρά από την απαίτηση τερματισμού των τετελεσμένων διολίσθησε στην δικοινοτική, στην συνέχεια στην διζωνική και μετά στην διζωνική με πολιτική ισότητα 82%=18%. Μια δηλαδή διεστραμμένη κρατική δομή που δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη (ο υποφαινόμενος ως κρατικός λειτουργός έτυχε να το μελετήσει και να συναγάγει αυτό το πόρισμα). Το ΣΑ απλά όταν καλούσε για διαπραγματεύσεις συνιστούσε να αρχίσουμε από εκεί που δεχόμασταν να συζητήσουμε αντί να απαιτήσουμε όπως κάνουν όλοι στον πλανήτη Γη δηλαδή να οι διαπραγματεύσεις να αρχίζουν από μηδενική βάση. Αυτό δεν αναιρεί τις αρχικές αποφάσεις όσον αφορά την διεθνή τάξη και τον παράνομο χαρακτήρα της εισβολής και των τετελεσμένων ούτε βέβαια το δικό μας δικαίωμα κάθε νέα διαπραγμάτευση να είναι από μηδενική βάση και με κόκκινη γραμμή την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Οτιδήποτε άλλο ειπωθεί είναι νομικά και πολιτικά αμαρτωλό και κατ’ ελάχιστο υποδηλώνει άγνοια όσον αφορά τον ΟΗΕ.
Τρίτον, Να δούμε λοιπόν τι πρέπει να γνωρίζουν ακόμη και νήπια αλλά όχι οι κατέχοντες θέσεις ευθύνης: Η ΔΔΟ δημιουργεί ένα θνησιγενές κρατίδιο στα πεδία κυριαρχίας της Τουρκίας, κάτι σαν Ίμβρος και Τένεδος επί χίλια. Κανένας λόγος δεν υπάρχει για κάτι τέτοιο καμιά ανάγκη. Δεν δίνεις τα κατεχόμενα νομιμοποιώντας τα παράνομα τετελεσμένα και ταυτόχρονα καταργείς την ΚΔ και προσφέρεις στο πιάτο τα νυν μη κατεχόμενα. Αυτό δεν είναι «λύση» αλλά αναίτια αυτοκτονία. Αποτελεί ακραία πολιτική και εθνική ανευθυνότητα –για να μην πούμε κάτι πολύ περισσότερο– εάν κανείς συνηγορεί με «λύσεις» που καταργούν το σημαντικότερο έρεισμα μιας κοινωνίας που είναι το κράτος. Αυτοκτονούμε και με την υπογραφή μας θα είναι η νέα παγιδευτική για όλους διεθνής τάξη.
Τέταρτον, φαίνεται ότι επικρατεί μια γενικευμένη άγνοια ή ακόμη χειρότερο μια γενικευμένη αδιαφορία για τα έσχατα συμφέροντα των Ελλήνων. Ο ΟΗΕ είναι ένας σημαντικός θεσμός και αντί να τον αξιοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι τον στρέφουμε εναντίον μας. Η αποστολή του ΟΗΕ δεν είναι να προσδιορίσει τα σύνορα της διεθνούς τάξης αλλά να διαφυλάξει τα ισχύοντα με βάση τις Συμβάσεις και τον Καταστατικό Χάρτη.
Πρωτίστως, αποτελεί θεμελιώδη παρεκτροπή εάν ένα όργανο του ΟΗΕ παρέμβει στο εσωτερικό ενός κυρίαρχου κράτους μέλους το οποίο μάλιστα το ίδιο το ΣΑ αναγνωρίζει ότι υπήρξε θύμα παράνομης άσκησης βίας και παράνομων τετελεσμένων τα οποία και κάλεσε να τερματιστούν. Όποιος δεν γνωρίζει και έχει απορίες εύκολα μπορεί να διαβάσει τον Καταστατικό Χάρτη. Στο Κεφάλαιο Ι άρθρο 2 παράγραφος 7 του Χάρτη του ΟΗΕ ξεκαθαρίζονται οι δικαιοδοσίες του ΣΑ αλλά και τα όρια αυτών των δικαιοδοσιών:
«Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα δίνει στα Ηνωμένα Έθνη το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε ζητήματα που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δε θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη. Η αρχή όμως αυτή δεν πρέπει να εμποδίζει την εφαρμογή των εξαναγκαστικών μέτρων που προβλέπονται από το Κεφάλαιο 7».
Επειδή η ουσία πάντα, ιδιαίτερα στις πρόνοιες του Χάρτη του ΟΗΕ αλλά και κάθε ζητήματος της διεθνούς πολιτικής βρίσκεται στις ειδοποιούς διαφορές –και αφού τονιστεί πως σπάνια υπάρχουν αποφάσεις του ΣΑ και πολύ σπανιότερα τόσο ξεκάθαρα ψηφίσματα όπως είχαμε στο Κυπριακό το 1964, 1974 και 1983 τα οποία υπερασπίζονται την κυριαρχία της ΚΔ–, είναι απαραίτητο να υπογραμμιστούν μερικές κρίσιμες πτυχές.
Κατ’ αρχάς, στα ψηφίσματα του ΣΑ για την Κύπρο ορίζεται πλήρως ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης, ποιος είναι παράνομος και ποιος ζημιωμένος από την παρανομία και ποιος διατάραξε την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Από νομική και πολιτική άποψη τίποτε δεν άλλαξε μετά το 1974. Στην βάση γεγονότων που το ίδιο το ΣΑ κατέγραψε σε πολλά ψηφίσματα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί νομικά και πολιτικά ότι την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια δεν την διατάραξε η ΚΔ αλλά η Τουρκία μετά το υποκινούμενο από την CIA πραξικόπημα της Αμερικανοκίνητης χούντας, όπως και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ομολογούν.
Οι αποφάσεις του ΣΑ είναι ρητές όπως σπάνια συμβαίνει: Οι αποφάσεις 186 / 1974, 360 / 74 και 541 / 1983, για παράδειγμα, καλούν όλους να σεβαστούν την κυριαρχία του μόνου αναγνωρισμένου κράτους, της ΚΔ, και ζητούν την αποκατάσταση της Συνταγματικής τάξης θεωρώντας την εισβολή απειλή για την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Εξίσου ρητά με μια εξαιρετικά σημαντική διατύπωση που αφορά ευθέως τις διαπραγματεύσεις, ζητούν «την αποχώρηση χωρίς καθυστέρηση όλου του στρατιωτικού προσωπικού» και γίνεται σαφές ότι στις διαπραγματεύσεις επίλυσης της κρίσης «ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΗΡΕΑΣΤΟΥΝ» ΑΠΟ ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΤΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ».
Ερωτάται: Γιατί εμείς συνεχίζουμε να αφήνουμε τρίτους, όποιοι και να είναι αυτοί, να εκπέμπουν ιδέες αδιέξοδων ρυθμίσεων που νομιμοποιούν, ακριβώς, την παράνομη άσκηση βίας, τα παράνομα τετελεσμένα και που όχι μόνο καταργούν ένα κυρίαρχο κράτος αλλάζοντας με νέα Συνθήκη την διεθνή τάξη αλλά επιπλέον αναπόδραστα οδηγούν σε αστάθεια που θέτει σε κίνδυνο την διεθνή και περιφερειακή ασφάλεια;! Μήπως υπάρχει κάποιος ή κάτι που υπερισχύει των Υψηλών Αρχών του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας; Νομικά, πολιτικά και διαπραγματευτικά μιλώντας, η απάντηση είναι: Απολύτως ΟΧΙ.
Εξίσου σημαντική εάν όχι περισσότερο σημαντική και μεγάλο υπέρτερο και ακλόνητο έρεισμα για την ΚΔ είναι η απόφαση του ΣΑ 541 του 1983 μια δεκαετία μετά την παράνομη εισβολή και τα παράνομα τετελεσμένα. Όπως και οι άλλες αποφάσεις, αυτή πολύ περισσότερο και σε συνδυασμό με τις αποφάσεις του 1974, ορίζει επακριβώς ποιος και πως διατάραξε την διεθνή τάξη.
Αυτές οι αποφάσεις μαζί και οι υψηλές αρχές του Καταστατικού Χάρτη λογικό είναι να αποτελούν διαπραγματευτική σημαία και κόκκινη γραμμή μιας νέας διαπραγματευτικής προσέγγισης συμβατής με τον ρόλο του ΟΗΕ και του ΣΑ και όχι κάποιο φανταστικό και ανύπαρκτο ρόλο. Με την απόφαση 541, επιπρόσθετα, ξεκαθαρίζεται ότι «Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΙΑ “ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ” ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΗ, ΕΠΙΔΕΙΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΚΑΛΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΕΙ» και διευκρινίζει για ακόμη μια φορά ότι υπάρχει ένα μόνο κράτος και μόνο μια κρατική κυριαρχία, αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας την οποία κανείς δεν μπορεί να καταλύσει παρά μόνο εάν εμείς οι ίδιοι αυτοκτονήσουμε κρατικά.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν αυτό το υποχρεωτικά σύντομο κείμενο λέμε το εξής: Δεν υπάρχει κάποιος να πει ολοφάνερα πράγματα στους πολιτικούς και στον εκάστοτε πρωθυπουργό για να μην συρόμαστε από το ένα λάθος στο άλλο και από την μια παγίδα στην άλλη. Καταντήσαμε να παρακαλούμε για ΔΔΟ και μάλιστα από τα χείλη του πρωθυπουργού; Τι συμφορά τι κατάντια!! Δεν κατανοούν τουλάχιστον τα απλά: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΕΙΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΌΤΙ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΕΙΣ ΤΑ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΒΙΑΣ. ΕΠΕΙΔΗ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΑΡΤΑΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΔ (ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΥΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ) ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ. ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ.
*Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι Ομότιμος Καθηγητής του Πάντειου Πανεπστημίου.
Πηγή: Εφημερίδα “Μακεδονία”
