Κωστας Βεργοπουλος
Ακομη μια φορα, ο Διοικητης της Τραπεζας Ελλαδος επανερχεται στο οδυνηρο ζητημα της αποδοσης ευθυνων για την παρατεινομενη ελληνικη κριση. Ωστοσο, κατα ποσο αρμοζει στο σπιτι του κρεμασμενου να γινεται λογος για σχοινι. Ποιος δεν γνωριζει πλεον οτι με τα τρια Μνημονια απο το 2010 μεχρι σημερα, η ελληνικη οικονομια αντι να σταθεροποιηθει, εχει ακαταμαχητα καταρρευσει και με τους πιο αδυναμους να υποβαλλονται στο βαρυτερο κοστος. Απο την αρχη των προγραμματων διασωσης (2010) και μεχρι σημερα, δεν διασωζεται η οικονομια στην χωρα μας, αλλα μονομερως οι πιστωτες της, με τιμημα την παραταση της υφεσης και την διατηρηση της ανεργιας σε ασυγκριτα υψηλοτερα επιπεδα απο ο,τι στις ομοιοπαθεις χωρες της ευρωπαικης περιφερειας. Ο ιδιος επαναφερει το αγωνιωδες ερωτημα που αλλοι εχουν θεσει πριν απο αυτον: Γιατι αραγε η Ελλαδα παραμενει στην υφεση, ενω οι αλλες χωρες της περιφερειας εχουν ηδη εξελθει απο τα προγραμματα στηριξης και μαλιστα εμφανιζουν θετικους ρυθμους αναπτυξης; Οπωσδηποτε καιριο το ερωτημα, ομως οι απαντησεις εκτος θεματος.
Για την «ελληνικη εξαιρεση», τα αιτια αποδιδονται σε οποιοδηποτε λογο, ενω παρασιωπουν τον κυριωτερο: στην τουρκοκρατια και στον οθωμανικο ζυγο, στην ελλειψη Διαφωτισμου κατα τον 18ο αιωνα, στο πελατειακο πολιτικο συστημα του 19ου αιωνα, στο υπερδιογκωμενο κρατος κατα τον 20ο, στην διαφθορα του πολιτικου συστηματος, στον υπερκαταναλωτισμο των Ελληνων. Στον ασωτο βιο με αφρονες σπατάλες σε γυναικες και ποτα, κατα τον Ολλανδο προεδρο του Γιουρογρουπ. Για την Ελλαδα ειδικα, η καταρρευση θα μπορουσε επισης να αποδιδεται – γιατι οχι – στο «αναδελφο των Ελληνων» ή ακομη στη «δυστηνο μοιρα» και «κακοδαιμονια» της φυλης που την καταδιωκουν απο χιλιετιες. Σε «ανθελληνικες συνομωσιες» αυτων που μας μισουν κι ακομη σε παρεμβαση εξωγηινων παραγοντων και ουτω καθ’εξης.
Απο ολες τις πιθανες και απιθανες «αιτιες», ο Διοικητης ενοχοποιει τελικα το ελλειμμα γενναιοτητος του πολιτικου συστηματος να πει την αληθεια στον κοσμο, το δραματικο ελλειμμα ατομισμου, αλλα και ταυτοχρονα συλλογικοτητος των Ελληνων. « Αλληλομαχαιρωνομαστε, αντι να ομονοουμε στα βασικα». Ωστοσο, η οξυνση των κοινωνικων αντιπαραθεσεων στην ιστορια εχει αποτελεσει μηχανισμο δημοκρατικης προοδου των αντιστοιχων κοινωνιων, ενω αντιθετα η απουσια αντιπαραθεσεων παραπεμπει σε ολοκληρωτικα και τριτοκοσμικα καθεστωτα.
Ομως, περα απο ολα, αυτο που ετσι παρασιωπαται ειναι οτι: α) με τα τρια προγραμματα διασωσης απο το 2010 μεχρι σημερα (2017), η λειτουργια της ελληνικης οικονομιας δεν βελτιωθηκε, αλλα αντιθετα επιδεινωθηκε και η υπερχρεωση της χωρας δεν μειωθηκε, αλλα αντιθετα εκτιναχθηκε ακομη πιο ψηλα. β) η πολιτικη της βιαιης και εσπευσμενης εξισορροπησης των δημοσιων ελλειμματων στην χωρα μας ειχε ως αναποφευκτο αντιτιμο την νεκρωση της οικονομιας, ενω αυτο δεν συνεβη στις αλλες ομοιοπαθεις χωρες, στις οποιες η προσαρμογη παρεμεινε σαφως πιο ηπια και οπωσδηποτε σταδιακη. Συνηγορος παρομοιων θεσεων, ο Γερμανος Κλαους Ρεγκλιγκ αποδιδει την «ελληνικη εξαιρεση» στο μεγαλυτερο μεγεθος των ελληνικων ανισορροπιων. Ωστοσο, εφ’οσον αυτο ισχυει, θα οφειλαν τα προγραμματα να εφαρμοζονται με μεγαλυτερη ελαστικοτητα και κυριως να μην εξωθουν την οικονομια σε καταρρευση.
Απο το 2013, οι διευθυντες μελετων του ΔΝΤ, αρχικα ο Ολιβιε Μπλανσαρ και σημερα ο Μωρις Ομπστφελντ, ομολογουν και παραδεχονται οτι η εφαρμοζομενη «ελληνικη συνταγη» πασχει εξ αρχης απο εσφαλμενη υποεκτιμηση των υφεσιακων πολλαπλασιαστικων επιπτωσεων απο τις περικοπες δημοσιων δαπανων. Πραγμα που δεν συνεβη σε καμια αλλη χωρα απο τις ομοιοπαθεις της ευρωπαικης περιφερειας. Στην Ελλαδα οι ανεπιθυμητες συνεπειες αποδειχθηκαν περιπου 4πλασιες απο τις εκ προοιμιου αναμενομενες, με αποτελεσμα την επιταχυνομενη και μεχρι σημερα συντηρουμενη νεκρωση της οικονομιας.
Το δημοσιονομικο ελλειμμα απο -13,3% του ΑΕΠ το 2009 απορροφηθηκε σε -1% το 2017 και με πρωτογενες πλεονασμα ανωτερο του 3%, με συνεπεια η χωρα μας ηλθε πρωτη στο μεγεθος και στην ταχυτητα δημοσιονομικης προσαρμογης σε σχεση με τις αλλες ομοιοπαθεις. Ομως, η «λαμπρη επιδοση» βασισθηκε στην δραματικη καταστολη της οικονομιας, πραγμα που δεν συνεβη σε καμια αλλη ομοιοπαθη χωρα. Στην Ελλαδα εφαρμοσθηκε ο πιο ακεραιοφρων νεοφιλελευθερος τροπος προσαρμογης, με αμεση και δραματικη συρρικνωση των δημοσιων δαπανων απο 86355 δισεκατομμυρια το 2009 σε 55179 δις το 2017, ητοι περικοπη κατα 36,10%, και ταυτοχρονη δραστικη περικοπη των εισοδηματων, μισθων και συνταξεων κατα 40% εως 50%, με συνεπεια την καταρρευση της εσωτερικης αγορας και συνεπως των επενδυσεων με εκτιναξη της ανεργιας στα υψη. Στην Ισπανια, οι μισθοι και συνταξεις οχι μονον δεν μειωθηκαν, αλλα αντιθετα αυξηθηκαν κατα 4% εως 8%, στην Πορτογαλια, επισης δεν μειωθηκαν, αλλα διατηρηθηκαν και αυξηθηκαν κατα 0,4%, ενω παραλληλα οι δημοσιες δαπανες δεν περικοπηκαν παρα μονον οριακα. Στην Κυπρο, η περικοπη εισοδηματων περιορισθηκε συνολικα σε μονον 4,2%.
Κατα την «περιοδο προσαρμογης», 2009-2016, το ελληνικο ΑΕΠ συρρικνωθηκε κατα 28%, απο 242 δις σε 175, στην Κυπρο μολις κατα 0,98%, απο 18,4 δις σε 18, ενω αυξηθηκε στην Ισπανια κατα 4%, απο 1079 δις σε 1120, στην Ιρλανδια κατα 22,4%, απο 187 δις σε 229.
Η διατηρηση της εσωτερικης βασης της οικονομιας επιτρεπει σημερα την επανεκκινηση στις ομοιοπαθεις χωρες. Στην Ελλαδα, η οικονομια καταστραφηκε οχι λογω της αρχικης υπερχρεωσης, αλλα λογω της πρωτοφανους βιαιοτητος των προγραμματων δημοσιονομικης εξισορροπησης και προσαρμογης που αφαιμαξαν και αφανισαν την εσωτερικη αγορα, με συνεπεια την παρατεινομενη μεχρι σημερα και για το ορατο μελλον καταλυτικη αδυναμια επανεκκινησης.
Θα ανεμενε καποιος απο οικονομολογο, εκ των προισταμενων της ελληνικης οικονομιας, να επισημαινονται οι οικονομικες αιτιες της παρατεινομενης υφεσης στη χωρα μας, οι ιδεοληπτικοι και εσφαλμενοι στοχοι των προγραμματων προσαρμογης, που μονο στην Ελλαδα εφαρμοσθηκαν με τετοια ενταση, δριμυτητα και βιασυνη. Αντ’αυτου, μας προσφερεται, ακομη μια φορα, η ερμηνεια που ενοχοποιει τα διχαστικα παθη των Ελληνων. Ομως, εαν σημερα η χωρα κειται επι του εδαφους, αυτο δεν μπορει πλεον να αποδιδεται στο ελλειμμα πολιτικης και κοινωνικης συναινεσης, αφου ακομη και αν οι παντες ομονοουσαν στην εκτελεση των Μνημονιων, αυτα δεν θα επαυαν να διαβρωνουν την οικονομια με τις ανεπιθυμητες και ακαταμαχητες υφεσιακες συνεπειες τους.
Η «ελληνική εξαίρεση» δεν εξηγείται με αριθμούς αλλά με όρους ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ.
Από θεσμικά χείλια ακούγονται ιδεολογικά παραμυθάκια που ενοχοποιούν την υπόσταση του λαού επειδή αυτός είναι ο τρόπος να παραλύουν οι λαοί. Είναι αναμενόμενο ο Κεντρικός μας Τραπεζίτης να τσιτάρει Ράμφο για να θίξει το «δραματικό έλλειμα ατομισμού» και την ανικανότητα για κομματική συναίνεση.
Από την εποχή των Ρωμαίων κατακτητών, ο ένοχος είναι σταθερά η νοοτροπία μας.
Είναι επίσης αναμενόμενο από το μαρξιστικό μυαλό του Κ. Βεργόπουλου να κατεβαίνουν σκέψεις για το πόσο καλό είναι να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας όπως το κάνουν σηίτες και σουνίτες μουσουλμάνοι επειδή «η όξυνση των κοινωνικων αντιπαραθεσεων στην ιστορια εχει αποτελεσει μηχανισμο δημοκρατικης προοδου των αντιστοιχων κοινωνιων, ενω αντιθετα η απουσια αντιπαραθεσεων παραπεμπει σε ολοκληρωτικα και τριτοκοσμικα καθεστωτα».
Την αλήθεια για την «ελληνική εξαίρεση» θα τη δούμε στον καθρέφτη μη δυτικότροπων λαών, όπως το Ιράκ και το Ιράν!!!
Όπως εκεί, δεν μας άφησαν να αποκτήσουμε Κράτος με τους δικούς μας όρους. Το κράτος υπέρ των Ελλήνων πέθανε την ώρα που γεννιόταν: μαζί με τον Καποδίστρια. Σκοτώθηκε από τους Προστάτες που δεν επέτρεψαν να υπάρχει για να υπηρετεί πρωτίστως τους Έλληνες.
Τώρα, που πισωγυρίζουμε σε συνθήκες πριν την εποχή της εθνογένεσης και οι Προστάτες μας αποδομούν, δια της ΒΙΑΣ, το κοινωνικό μόρφωμα που θέλησαν, με ΒΙΑ, να δομηθεί, μοιάζουμε με τους Ιρανούς την εποχή των σάχηδων. Τότε, που οι Αμερικανοί-προστάτες αψηφούσαν ακόμα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που τους επέβαλε να επιστρέψουν τις πετρελαιοπηγές στο λαό τους, ενώ στήριζαν τους σάχηδες να σκοτώνουν κατά χιλιάδες τον πληθυσμό που αντιστεκόταν στον «εκπολιτισμό».
Δεν είμαστε Γάλλοι ή Πορτογάλοι για να υπάρχει «συνταγή» που θα μας βγάλει από την άθλια οικονομική κατάσταση. Δεν μας αφορά ο «ακεραιοφρων νεοφιλελευθερος τροπος προσαρμογης» της Ελλάδος, όπως γράφει ο Κ.Β.
Μας αφορά ο νέο-αποικιακός τρόπος «πρωτοφανους βιαιοτητος» των προγραμματων μη-ανάπτυξης.
Δεν είμαστε καν σαν τους Κυπρίους αδελφούς, που έγιναν ξαδέλφια λόγω πιο ωμής βίας για να γίνουν δυτικότροποι. Μοιάζουμε μάλλον με τους Ιρακινούς και τους Αιγύπτιους που αλληλοσκοτώνονται χωρισμένοι σε συντηρητικούς και προοδευτικούς μουσουλμάνους αντί να δουν ότι για τα χάλια τους φταίει η βία του «εκπολιτισμού» που υφίστανται μέσω των δυτικόδουλων αφεντικών.
Σωστά καταλήγει ο ΚΒ: «μας προσφερεται, ακομη μια φορα, η ερμηνεια που ενοχοποιει τα διχαστικα παθη των Ελληνων».
Πράγματι: «Εαν σημερα η χωρα κειται επι του εδαφους, αυτο δεν μπορει πλεον να αποδιδεται στο ελλειμμα πολιτικης και κοινωνικης συναινεσης».
Το «διαταύτα» όμως είναι πως πρόκειται για πετυχημένη συνταγή μετανεωτερικού «εκπολιτισμού»