Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
(Φωτ.: EUROKINISSI / Λεωνίδας Τζέκας)
Το ανέκδοτο λέει ότι όταν ο Θεός μοίραζε τον κόσμο, οι Έλληνες, ως συνήθως, πήγαν την τελευταία στιγμή. Δεν είχε τίποτε να τους δώσει, και υποχωρώντας στις παρακλήσεις τους, τους έδωσε τον τόπο που είχε κρατήσει για τον εαυτό του.
Ο τόπος υπήρξε ιστορικά σταυροδρόμι και δελέαζε πολλούς κατακτητές. Ήταν και οι ίδιοι οι Έλληνες –κυρίως στην αθηναϊκή εκδοχή τους– αεικίνητοι και δυναμικοί, δεν άντεχαν στο χώρο που τους χάρισε ο Θεός και επεκτάθηκαν από το Γιβραλτάρ ως τον Εύξεινο, και επί Αλεξάνδρου ως την Ινδία. Στη νεότερη εποχή οι «σύμμαχοί» τους, επειδή φοβήθηκαν το δυναμισμό τους, τους περιόρισαν στα σημερινά τους σύνορα.
Αν τους άφηναν να επεκταθούν στην Αδριατική και στη Μικρά Ασία, θα είχαν να κάνουν με μια περιφερειακή δύναμη που θα αναβίωνε όρους αρχαίας εποχής.
Αυτή η επέκταση είχε τις διακυβεύσεις της. Το 480 και 490 π.Χ. τους έφερε σε αντίθεση με τους Πέρσες, από τους οποίους έσωσαν τη Δύση, και από το 415 ως το 413 π.Χ., αν δεν έχαναν τη Σικελική Εκστρατεία, η Δύση θα είχε σήμερα διαφορετική μορφή.
Η ιστορία του ελληνισμού από την Αρχαιότητα ως σήμερα είναι μια διαρκής τραγωδία. Άλλωστε, το είδος δεν ήκμασε τυχαία στην αρχαία Ελλάδα.
Στο χώρο αυτόν αναπτύχθηκαν σε ορθολογική βάση η επιστήμη και η φιλοσοφία, οι τέχνες και τα γράμματα, και όλα μαζί συμπυκνώθηκαν στην έννοια ανθρωπισμός. Όταν ο ανθρωπισμός χρησιμοποιείται στην επιστήμη ως έννοια εννοείται αυτό που συνέβη στην αρχαία Ελλάδα. Επίκεντρο της φιλοσοφίας του ανθρωπισμού είναι ο άνθρωπος. Η ύπαρξη και ευημερία του αποτελεί αυταξία. Γι’ αυτό η απουσία έστω και ενός έχει μεγάλες και μερικές φορές τραγικές συνέπειες.
Αυτή η εξέλιξη είναι το συνειδησιακό υπόβαθρο που υπαγορεύει και τη σημερινή συμπεριφορά του Έλληνα – αυτού που ονομάζουμε σήμερα Έλληνα, και που ο Ρόντρικ Μπίτον στο βιβλίο του θεωρεί ότι κανένας από όσους έκαναν την Επανάσταση δεν μιλούσε ελληνικά την εποχή εκείνη.
Ο Μπίτον δίνει μεγάλη σημασία στη γλώσσα για να προσδιορίσει την εθνότητα, αλλά όταν τον ρώτησα, σε πρόσφατη εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη, αν και άλλες παράμετροι –όπως η θρησκεία– έπαιξαν ρόλο στην ελληνική ταυτότητα, το αποδέχθηκε ασμένως. Βεβαίως, θα υπάρχουν και άλλα στοιχεία που καθιστούν κάποιον Έλληνα. Η υποσυνείδητη συμπεριφορά με ό,τι χαρακτηρίζεται ανθρωπισμός είναι ένα από τα κυρίαρχα. Είναι αυτό το στοιχείο που τον κάνει να βιώνει ως τραγωδία την απώλεια.
Οι μέρες που περνάμε το αποδεικνύουν.
Ένας τέτοιος λαός δεν θα μπορούσε να υπομένει 400 χρόνια σκλαβιάς, και το γιατί την υπέμεινε αποτελεί ιστορικό ερώτημα. Εν πάση περιπτώσει, μετά από 400 χρόνια έκανε την επανάστασή του και από τότε βιώνει τη σύγχρονη τραγωδία του. Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δικό του κράτος. Ίσως διότι το γνώρισε ως Πολιτεία και Οικουμένη.
Τα κράτη την εποχή της ελληνικής «ανεξαρτησίας» ήταν εθνικά. Ο κόσμος είχε περάσει στην εποχή των εθνών κρατών – φαινόμενο πρωτόγνωρο για τον ελληνισμό.
Στις απαρχές της ιστορικής του ύπαρξης είχε βιώσει τις πόλεις κράτη οι οποίες, παρά το γεγονός ότι συγκροτούνταν από την ίδια φυλή και το ίδιο γένος, αντιμάχονταν θανάσιμα μεταξύ τους. Στην πορεία έζησε σε τρεις αυτοκρατορίες –την Αλεξανδρινή, τη Ρωμαϊκή και την Βυζαντινή–, και ξαφνικά βρέθηκε να προσπαθεί να λειτουργήσει σε ένα εθνικό κράτος με το μεγαλύτερο μέρος του Έθνους εκτός της επικράτειας που του παραχωρήθηκε μετά από σκληρούς αγώνες.
Από το 1830 ως το 1922 καταβάλλεται επίμονη και σκληρή προσπάθεια να συμπεριληφθούν τα τμήματα του έθνους που βρίσκονταν διασκορπισμένα στην ευρύτερη περιοχή στο ίδιο κρατικό μόρφωμα, αλλά το 1922 το όνειρο κατέρρευσε. Η κατάρρευση του 1922 αποτέλεσε, ίσως, τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνισμού – χειρότερη και από τη Σικελική Εκστρατεία.
Λίγο νωρίτερα, από το 1916, ο Εθνικός Διχασμός στάθηκε αιτία μιας διαίρεσης που ταλανίζει ακόμη και σήμερα τους Έλληνες. Το βασικό διακύβευμα ήταν ποια από τις δύο Ελλάδες –και με ποιο ιδεολογικοπολιτικό φορτίο– θα δρούσε στο όνομα του έθνους.
- Οι Βενιζελικοί προέβαλλαν το σενάριο μιας Ελλάδας που θα μετατρεπόταν χάρη στον ηγέτη τους σε ενεργό παράγοντα και περιφερειακή δύναμη.
- Οι αντιβενιζελικοί το θεωρούσαν υπερβολή και επεδίωκαν να αποκτήσουν την Πόλη, παρά τη Σμύρνη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχαν την πρόθεση να αφήσουν τη δεύτερη.
Ούτε η μια, ούτε η άλλη Ελλάδα πέτυχε. Αντιθέτως, διαιρέθηκε ακόμη περισσότερο, πέρασε άλλη μια εθνική τραγωδία με έναν ακόμη Εμφύλιο, και μετά τον Β’ ΠΠ εξαρτήθηκε από τους Συμμάχους της σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, που ουσιαστικά έχει καταστεί προτεκτοράτο. Δεν υπάρχει ελληνικό κράτος. Εδώ και πολλά χρόνια, ομάδες διαχειριστών της εξουσίας καταλαμβάνουν την κυβέρνηση και φέρονται απολύτως ιδιοτελώς χωρίς να ενδιαφέρονται στο ελάχιστο για την κρατική υπόσταση.
Ένα δήθεν κράτος και μια ανερμάτιστη κοινωνία προσπαθεί να λαθροβιώσει. Και όταν η τύχη την εγκαταλείπει ή εμφανίζεται κάποιος Εφιάλτης, η τραγωδία προβάλλει μπροστά σε όλη της τη διάσταση. Μια τέτοια τραγωδία ζούμε σήμερα. Που συμπυκνώνεται στη σύγχρονη ελληνική φιλοσοφία: «Πάμε και ό,τι βγει».
Είναι η έκφραση που –σύμφωνα με μαρτυρία επιβάτη– ακούστηκε στη μοιραία αμαξοστοιχία. «Πάμε και όπου βγει» είναι η καθημερινή ζωή μας.
Είναι η αντίληψη που μας έχει εμφυσήσει ένα κράτος που θέλησε να μας δημιουργήσει κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του. Από το σχολείο, την οικογένεια, την καθημερινή ζωή.
Ένα κράτος που επί 70 χρόνια κατασκευάζει την οδική αρτηρία των δύο μεγαλύτερων πόλεών του, στην οποία έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες πολίτες του. Τα χρήματα που προορίζονταν για την κατασκευή φαγώθηκαν πολλές φορές σε αγαστή συνεργασία πολιτικών και εργολάβων. Ένα κράτος που εν έτει 2023 λειτουργεί τη σιδηροδρομική του γραμμή μεταξύ των δύο μεγαλύτερων αστικών του κέντρων με μεθόδους του 19ου αιώνα.
Ένα κράτος που δεν έχει πλήρη συνείδηση –ίσως και να μην ενδιαφέρεται– τι γίνεται και πώς ζουν οι πολίτες του έξω από την πρωτεύουσά του. Ένα κράτος του οποίου οι πολιτικοί δεν έχουν καμία διάθεση να το συγκροτήσουν σε μια σοβαρή υπόσταση.
Ένα κράτος που θα περιοριστεί στην απόδοση των ευθυνών στον σταθμάρχη, αλλά θα αποφύγει τις πολιτικές ευθύνες που έχει το ίδιο.
Ένα κράτος που όταν ακόμη και στο Internet, προκειμένου να διαγράψεις ένα αρχείο, το σύστημα σε ρωτά αν είσαι σίγουρος, δεν μπορεί να λειτουργεί στη σημερινή εποχή με τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία χωρίς ένα δεύτερο επίπεδο που θα ελέγχει την απόφαση του σταθμάρχη να στείλει το τρένο σε λάθος γραμμή.
Τι είναι, όμως, το κράτος στην Ελλάδα;
Κράτος είναι ένα σύνολο θεσμικών δομών τις οποίες συνέχει μια αντίληψη λειτουργίας. Ας αποκαλέσουμε την αντίληψη αυτή ιδεολογία. Το σύνολο αυτό αποκτά μια ισχύ αναλόγως της συνεκτικότητάς του, της αποτελεσματικής λειτουργίας του και της ιδεολογίας του. Στην Ελλάδα οι δομές αυτές είναι αδύναμες και επιφανειακές, η συνοχή ανύπαρκτη και η αντίληψη λειτουργίας τους το «πάμε και όπου βγει». Το κράτος δεν έχει να κάνει με την κοινωνία. Είναι ανεξάρτητο από αυτήν και επιδιώκει να είναι ανεξάρτητο για να μπορεί να την χειραγωγεί και να την υποδουλώνει. Το κράτος είναι απέναντι στην κοινωνία. Κράτος δεν είναι η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση είναι ένας θεσμός του κράτους. Δεν είναι ούτε η πολιτεία.
Το αριστοτελικό Πολίτης, Πόλις, Πολιτεία, σήμαινε πως οι Πολίτες με τη συμμετοχή τους στην Πόλη, συγκροτούν την Πολιτεία η ο οποία επιστρέφει τα οφέλη στον Πολίτη. Το Κράτος είναι ο απρόσωπος μηχανισμός έξω από τα όρια και τη λογική της Πολιτείας που διαμορφώθηκε ως μηχανισμός επιβολής και καταστολής.
Αν αυτό το κράτος δεν το αλλάξουμε, οι τραγωδίες που θα βιώνουμε θα είναι συνεχείς. Θέλουμε να το αλλάξουμε;
Sorry κ. Σαββίδη, αλλά η απάντηση είναι όχι.
Ενδιαφέρεται κανείς για το χάλι της πολυκατοικίας μας, εδώ που μένω εγώ; Όχι. Μέχρι την πόρτα του ο καθένας.
Εσείς τα έχετε με τους Αθηναίους, εγώ τα έχω με την ανεκδιήγητη ελληναρία.
Να σας μιλήσω λίγο σκληρά; Αν με όσα έχω γράψει τόσες φορές, εσείς ή και άλλοι σαν και εσάς καταλάβατε ότι “τα έχω με τους Αθηναίους” αξίζει τον κόπο να ασχολούμαι μαζί σας; Οι Αθηναίοι δεν είναι το αθηναϊκό κράτος. Αν αυτό δεν καταλαβαίνετε, γιατί ταλαιπωρείτε με τα σχόλιά σας τον κόσμο;
Έχουμε καταλάβει ότι δεν εννοείτε τα άτομα κ. Σαββίδη, αλλά την νοοτροπία και την ιδεολογία της πάρτης που έχει ο κάθε Μπακογιάννης και ο κάθε Πατούλης. Το έχουμε καταλάβει.
Αλλά απάντησε πολύ ορθά ο/η Suspicious. Σιγά που δίνει δεκάρα και για μας η Αθήνα, να πούμε. Τι να πούμε τώρα; Για τα σκουπίδια; Για τα ανύπαρκτα φώτα; Για τα καλώδια της ΔΕΗ που στο επόμενο χιόνι ή βροχή, θα έχουμε τα ίδια;
κ. Σαββίδη περπατάς στην Ομόνοια και σηκώνεις το κεφάλι και από πάνω είναι το πλέγμα των καλωδίων των τρόλευ και σκέφτεσαι πότε θα έρθει κάτω όλο αυτό και θα καούμε σαν τα ποντίκια.
κ. Σαββίδη είμαι από τους τυχερούς της Αττικής Οδού. Πήρα δηλ τα 2 χιλιάρικα. Κατά τύχη έφτασα σπίτι εκείνο το βράδι. Πέρα από το σκηνικό που ζήσαμε εκεί πέρα, τα καθάρματα είχαν κλείσει και τον ηλεκτρικό στις 10 έτσι γιατί γουστάρανε, όταν ταξί δεν υπήρχε ούτε για δείγμα.
Μέχρι το πρωΐ μπορούμε να γράφουμε όλοι. Να πούμε για τις λαμογιές των εταιρειών στις κατασκευές των δρόμων; Στα ανύπαρκτα πληροφοριακά συστήματα στο Δημόσιο πριν τον Πιερρακάκη; Να μιλήσουμε για Intracom? Για το ανύπαρκτο κτηματολόγιο; Για τα υποθηκοφυλακεία; Για τα άθλια δημόσια νοσοκομεία; Για το επόμενο Μάτι που νομοτελειακά θα συμβεί από τη στιγμή που όλη η Ελλάδα είναι παράνομα χτισμένη με εξοχικά μέσα στα δάση;
Ξέρουμε ότι δεν εννοείτε εμάς, κ. Σαββίδη. Άλλωστε κι εμείς από την επαρχία προερχόμαστε.
Κάτι τελευταίο που έχω ξαναγράψει. Σε χώρα της Ευρώπης που πήγα για μεταπτυχιακά, ούτε καλώδια ρεύματος είδα πουθενά, ούτε νερό είδα πουθενά ενώ έβρεχε συνέχεια. Μα πουθενά όμως;
Αυτά.
Στην βρωμερη αυτη χωρα εμας τους βορειους μας εχετε για πολιτες Β κατηγοριας Πολυ σωστα ο Σαββιδης σας την λεει
Και γιατί να πω… Σιγά και που το αθηνοκεντρικό κράτος προσέχει την Αθήνα. Επίτευγμα θα ήταν αυτό. Ολόκληρες περιοχές από το κέντρο και τα δυτικά προάστια μέχρι και θύλακες σε άλλες περιοχές, λειτουργούν ως φαβέλες. Τα τραμ, τα λεωφορεία και τα τραινα λειτουργούν χωρίς ασφάλεια. Στο παρελθόν η γραμμή 1 του ηλεκτρικού είχε 2 χειριστές (ίσως και παραπάνω) μέσα και δεν ξέρω πόσους έξω, τουλάχιστον στους κομβικούς σταθμούς. Τώρα ένας μέσα, ίσως και κανείς έξω και πολύ μας πάει. Κι αυτό μόνο για σιδηροδρόμους. Για όλα τα άλλα;;; Κύριε Σαββίδη όταν ένα κράτος δεν λειτουργεί, δεν λειτουργεί για καμία περιοχή του. Ίσως απλά ο μισός πληθυσμός μιας χώρας να χρειάζεται μεγαλύτερη μάσκα, μεγαλύτερο χαλί για να κρύψει τις βρωμιές.
Πάντως δεν μας αξίζουν όλα αυτά. Και έξυπνοι είμαστε και καλοί και προοδευτικοί άνθρωποι (με την έννοια του ανοιχτόμυαλου). Μας κατάντησαν ανθρωπάκια που κρύβονται μέσα στους τοίχους του σπιτιού τους. Ούτε η ιστορία φταίει, ούτε οι συγκυρίες. Δημιουργούν προϋποθέσεις, σωστό να τα μελετάμε για να ξέρουμε, αλλά δεν είμαστε ο μόνος, εκλεκτός, λαός στον κόσμο που τα πέρασαν αυτά. Τι να πουν και οι Ινδιάνοι δλδ. Φταίμε, φυσικά φταίμε. Αφήσαμε τον φόβο, από συναίσθημα παρακίνησης να γίνει συναίσθημα στάσης και παρακμής.
Θέματα ἀθανασίας ἔχει στήν ἐποπτεία του ὁ ῾Ελληνισμός καί αὐτά δέν εἶναι πεδία χειρισμοῦ ἀπό κανέναν. Ἀρχαιόθεν τά θέματα αὐτά δυσνόητα.
Τά παιδιά πού χάθηκαν μπορεῖ νά εἶναι ἄνθρωποι δικοί μας, γιατί μπορεῖ νά εἶναι παιδιά μας ἠ ἀδέλφια μας ἤ γονεῖς μας σέ προηγούμενες ζωές μας. Τά συστήματα ἀσφαλείας γίνονται ὅλο καί περισσότερο πολύπλοκα σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. ῾Η ταυτότητα τοῦ καθενός ἔχει συγκεκριμένο dna καί αὐτό δέν ἐπιτρέπεται νά ἀλλάξει.
Μιά κοινωνία σέ ὕπνωση. Μέ ἀνεπαρκῆ ἀντανακλαστικά.
Μιά συμφωνία, ἄκουσα, γραμμένη γιά συμφωνική ὀρχήστρα μπορεῖ νά ξεκινάει ἀπό 4 νότες, ἀναλογικά ἀπό ἕνα δένδρο καί νά καταλήγει νά ἔχει δημιουργήσει ἕνα δάσος. ᾿Εμεῖς ἀπό ἕνα δάσος κοντεύουμε νά γίνουμε ἕνα δέντρο. ᾿Από τήν συμφωνική ὀρχήστρα πού εἶναι ἡ κοινωνία, σχηματικά, ἀπό τά 100 μέλη παίζουν 5-6, οἱ ὑπόλοιποι δέν ἀξιοποιοῦνται, δέν ἐκπαιδεύονται, δέν ἐπιλέγονται βάσει προσόντων καί ἀναγκῶν, παίρνουν ἐπίδομα μή ἐργαζόμενοι, συνηθίζουν ἡμιαπασχολούμενοι. ῾Ο ἦχος πού παράγεται ἄς συγκριθεῖ μέ αὐτόν πού θά μποροῦσε νά παραχθεῖ, ἄν ὁ καθένας ἀπό τούς 100 ἐπιλεγόταν βάσει προσόντων, εἶχε ὅλο τό δυναμικό του, τήν διάθεση καί τήν προσωπικότητά του ὅταν ἔπαιζε, μαθαίνοντας νά ἐκπλήσσει μέ τό μοναδικό του παίξιμο καί νά συγχρονίζεται μέ το σύνολο. ῾Ο μαέστρος ἕνας ἄρχων εἶναι πού ἄρχει ἀνθρώπων, καί ἡ κοινωνία ἀπό ἀνθρώπους ἀποτελεῖται έκ τῶν ὁποίων δέν εἶναι κάποιοι ἀναλώσιμοι καί κάποιοι προορισμένοι νά φθάσουν σέ ἰδανικά ἐπίπεδα.
Εις μνήμην
Μετά από κάθε τραγωδία, οι Έλληνες,
έχουνε μια παράξενη τελετουργία.
Μαζεύονται σε κύκλο και φωνάζουν και χειρονομούν
σαν κάτι να ξορκίζουν με την εντύπωση που προκαλούν.
Σαν κάτι να αποφεύγουν να παραδεχτούν,
κάτι απλό και δύσκολο,
γύρω απ’ τα κάρβουνα που σιωπούν.
Υπερβολικά κλαίμε, υπερβολικά γελάμε, τυχαία βγήκαν τα μέτρα και τα σταθμά……
Επίσης, θέλω να πω ότι μιλήσατε πολύ σωστά το πρωΐ και σας περίμενα και πιο εξοργισμένο, να πω την αλήθεια.
Είναι τρομερό αυτό που συνέβη και απίστευτα άδικο για τόσους ανθρώπους που πήγαν άκλαυτοι και οι οικογένειές τους βυθίστηκαν στο πένθος.
Αλίευσα 2 περιπτώσεις από το Internet – μια σοπράνο που ταξίδευε με την τυφλή γάτα της
https://www.iefimerida.gr/ellada/tempi-taytopoiithike-soprano-elisabet-hatzibasileioy
και την εργαζόμενη στο εστιατόριο του τρένου.
https://www.newshub.gr/el/kriti/tempi-kaneis-den-mporei-na-pistepsei-pos-efyge-i-mairi-moyrtzaki-apo-ti-mesara
Κρίμα και άδικο, πραγματικά.
Στην ουσία του θέματος, έχει απόλυτα δίκιο ο κύριος Σαββίδης, το που βλέπετε ορισμένοι την αντιπαλότητα μεταξύ Αθήνας κλπ ομολογώ ότι μόνο στα σχόλια το πήρα χαμπέρι.
Υ.Γ. Μνημόνια και Εθνική ανεξαρτησία, δεν πάνε μαζί.
Στο καταληκτικό ερώτημα του σπουδαίου άρθρου, με τις σπουδαίες διαπιστώσεις ”θέλουμε να αλλάξουμε το κράτος που βιώνουμε” απαντώ -και νομίζω πως εκπροσωπώ την πλειοψηφία των Ελλήνων ,ειδικά των συνομηλίκων μου που έζησαν και άλλο κράτος ,προ του σημερνού που ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ μετά το 1981- ΝΑΙ ,ΝΑΙ ,ΝΑΙ να αλλάξουμε αυτό το κράτος αλλά με ποιους και πως και ποιοι και πόσοι θα εκλέξουν την ηγεσία της μεγάλης ΑΛΛΑΓΗΣ ;;;.
Να μη καθορίσουμε τι στραβό θέλουμε να αλλάξει ;;;.
Προσωπικά θα ήθελα να καταργηθεί για μια 5ετία η μονιμότητα και στην 5ετία αυτή να αλλάξει όλο το προσωπικό των Δημοσίων Υπηρεσιών ,που ξέχασε τις εθνικοθρησκευτικές παραδόσεις και την ένδοξη ιστορία μας (που μας κράτησαν κάπου 1980 χρόνια ) ,με εθελουσία έξοδο ,όπως κάνουν Τράπεζες -και να εκλέξουμε με μεγάλη πλειοψηφία -άνω του 50% – τον πρωθυπουργό ο οποίος μετά το 1986 έχει δυστυχώς περισσότερες εξουσίες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που είναι ο ρυθμιστής του Πολιτεύματος στα περισσότερα κράτη με πολυκομματικές Δημοκρατίες.
Στην Ελλάδα πως να ρυθμίσεις ,αφού δεν έχεις εξουσίες;;;
ΚΑΙ για να συνεχίσω τις προτάσεις προτείνω τα δυνατά ”συστημικά” ΜΜΕ – επειδή τώρα δεν υπάρχει ανώτατος άρχων με τέτοιες εξουσίες – να ”προμοτάρουν” τον καλύτερο για τις σημερινές περιστάσεις πρώην πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή, ο οποίος να ηγηθεί με στήριξη όλων των κομμάτων -και αποκομμάτων που ”θέριεψαν” τώρα με την απλή αναλογική-τουλάχιστον επί μια 4ετία- της προσπάθειας των πολλών αλλαγών για την επιστροφή μας στην κανονικότητα-λέξη του συρμού-.
Δυστυχώς η Δημοκρατία μας έχει καθημερινή φθορά, έχει εξαντλήσει τις αξίες της , ενισχύει την υπερβολή και κάνει ότι μπορεί για να παρατείνει αυτήν την κατάσταση .
ΠΑΝΤΩΣ αντί οι Έλληνες να πληροφορηθούν για την αληθινή όψη των κρατικών πραγμάτων, αντί να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει οι αρθρογράφοι , σχολιαστές και όποιοι άλλοι απλοποιούν τα πάντα, τα οποία συνειδητά και με σχέδιο κτίζονται πολύπλοκα εδώ και 40 χρόνια.
Υ.Γ 1,-Η Αθήνα-Αττική των 5.000.000 περίπου -χωρίς να ευθύνονται οι ”αυτόχθονες και οι ετερόχθονες” κάτοικοί της είναι το ”Χταπόδι της Ελλάδος” .Αυτή εκλέγει κυβερνήσεις , αυτή αρμέγει την αγελάδα που ταϊζεται στην άλλη Ελλάδα και αυτή είναι η Κίρκη για όλους τους Έλληνες.
2.-Τα ΜΜΕ και ο Τύπος αποδεικνύουν καθημερινώς ότι ως όργανα ελέγχου της εξουσίας είναι και πολύ λίγο βέβαια και άπιστα και ανεξέλεγκτα εξ αιτίας της βασικής τους ανάγκης για πληροφόρηση.
Σ.Α.Ν ακόμη την ουρά σου κυνηγάς, τα πρώτα 400 χρόνια είναι δύσκολα, ποτέ δεν φταίς εσύ/εγώ κλπ, πάντα οι άλλοι φταίνε, το είδαμε και στην Ελληνόφωνη κοινωνία από το 2010 και μετά, αποτέλεσμα ο βολεμένος Λαρισαίος, το 2023, αφού το πας στα περί κράτους των Αθηνών, ξέχασες ότι η επανάσταση του 21 πέθανε από τον τρίτο χρόνο της αρχής της, και αναμασάς/με τα γίδια και τα γίδια, πάρτο χαμπέρι, ο πυρήνας δεν υπάρχει να αλλάξει τα “πράγματα” και οι εκλογές δεν αλλάζουν τα “πράματα” εάν δεν υπάρξει ένας “άνδρας” για το Έθνος, κράτος δεν θα έχουμε ποτέ.
Υ.Γ. Μνημόνια και κράτος δεν πάνε μαζί.
Μαζί σας για ένα δευτερόλεπτο αγαπητέ κ. Status ,αλλά ο ένας θα είναι δικτάτορας και όπως γνωρίζετε και εσείς ”δικτατορίες δεν σηκώνει ο λαός” και φυσικά και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που μας θρέφει.
ΟΠΟΤΕ να αναζητήσουμε τον καλύτερο από αυτούς που έχουμε , πάντως όχι από την ντουζίνα των” κομματικών συλλόγων” που ξεφύτρωσαν ενόψει της απλής αναλογικής.
Αποσπάσματα από Έλληνες,
σελίδα ενενήντα έξι εκατομμύρια τετρακόσια εβδομήντα τρία οχτακόσια είκοσι έξι κάθετος παύλα και κάτι ψιλά:
Μίαν φοράν και έναν καιρόν ήτανε οι Αθηναίοι που Ελλήνων προμαχούντες, (ένεκα και διότι οι Σπαρτιάται αγρόν ηγόραζαν, αφού το φεγγάρι δεν ήταν γεμάτο, και ο Ερμής ήτανε ανάδρομος οπότε πού να τρέχουμε τώρα εις τον Μαραθώναν, κάνει και ζέστη), αυτοί λοιπόν οι Αθηναίοι είχανε καταφέρει να επικρατήσουν στα πράγματα του Αιγαιακού χώρου. Προς ώρας τα κουτσοβρήκανε με τους Σπαρτιάτες και αφού όλοι μαζί περάσανε και στην Μικρασία, με την ναυμαχία της Μυκάλης, λευτερώσανε και την Ιωνία… Πήγαν και στην Κύπρο, και τα κατάφεραν και εκεί. Κι αφού για τους Αθηναίους ο κορβανάς καλός και γιομάτος, άμα και εκ της Δήλου εις τας Αθήνας μετεγκατεστημένος, να ‘σου λοιπόν κι οι Λάκωνες που πολύ τους κακοφάνη, καθότι ριγμένοι στη μοιρασιά. Επειδή όμως Ελλάδα δεν είναι μόνον η Αθήνα, οι δυο νταήδες δώσανε ραντεβού να αναμετρηθούν όχι πια στην Ψωροκώσταινα που δεν βγάζει ούτε στάρι, ούτε πατάτες (ο Κολόμπος δεν είχε ακόμα γεννηθεί), αλλά στην πλούσια Σικελία, εκεί όπου οι Συρακούσες ήταν δυνατότερες και πλουσιότερες από Σπάρτη και Αθήνα μαζί.
Πάνε λοιπόν οι λεβέντες στην δυτική μεγαλόνησο και οι Σπαρτιάτες σε συμμαχία με τους Συρακουσίους κατατροπώνουν τους Αθηναίους. Κακό για τους τελευταίους, αλλά καλό για τους άλλους. Οι Σπαρτιάτες ευχαριστημένοι με την έκβαση έφυγαν, γύρισαν στο ποταμάκι τους, εκεί όπου κάνανε μπάνιο χειμωνιάτικα για να σκληραγωγηθούν, τρώγανε και ένα μαύρο ζουμί για μόστρα και ετοιμάζονταν για τον επόμενο γύρο, ξανά στον Αιγαιακό χώρο. Το οποίον μεθερμηνευόμενον: η Σικελία συνέχισε να είναι ελληνική αλλά χωρίς νταβατζήδες, Αθηναίους ή Σπαρτιάτες. Απέκρουσε πολλάκις τους Φοίνικες και μεγάλο πολιτισμό έκανε, και έτσι κάποτε βγήκε και ο μέγας Αρχιμήδης, ανώτερος από οποιοδήποτε άλλον Έλληνα επιστήμονα, Αθηναίο, Μικρασιάτη, Αλεξανδρινό, Ρόδιο ή άλλον.
Τι συνέβη στην πορεία με την Σικελία; Πολλά και διάφορα, ο Πύρρος απ’ τα Γιάννενα δεν τα πολυκατάφερε, να ΄σου ξανά Καρχηδόνιοι, τελικά Ρωμαίοι, κι όμως η Νότια Ιταλία (με το νησί μαζί) κατά βάση παρέμενε ελληνική, σε πληθυσμό και πολιτισμό.
Τα χρόνια περάσανε, στο νησί βάλανε χέρι οι Αγαρηνοί, αλλά το ρωμέικο ήξερε ότι η Σικελία είναι Ελλάδα και είπανε “δεν ξεχνώ”. Στείλανε το λοιπό τον Γιώργο τον Μανιάκη που ‘χε νάκαρα, όχι παίξε γέλασε, και έτσι πάλι στα δικά μας χέρια η Συρακούσα. Όλα καλά μέχρις εδώ, αλλά η νομενκλατούρα στο Παλάτι το ξανασκέφτηκε: “ρε μπας και μας φάει λάχανο αυτός ο Μανιάκης;” Του στήσανε λοιπόν μια μηχανή, και με μπαμπεσιά τον φάγανε πριν τους κάνει με τα κρεμμυδάκια. Πάει και η Σικελία, πάνε όλα. Μπήκαν αργότερα οι Νορμανδοί και άντε μετά να ξεμπερδέψεις από τους Φράγκους. Από την άλλη μεριά, η Τουρκιά θέριευε. Πού να πρωτοκοιτάξουν οι Γραικοί; Ανατολή και Δύση σε μέγγενη. Κάνει μια τελευταία προσπάθεια ο Μιχαλάκης ο νούμερο οκτώ, ο λεγόμενος και Παλιοκουβέντας, στήνει εκεί στην Σικελία ένα κίνημα ένα εσπέρας βράδυ, μάλλον όμως πενιχρά τα αποτελέσματα. Οι ντ’ Ανζού βεβαίως ξεκουμπιστήκανε απ’ το νησί, το Βυζάντιο πήρε ανάσα, αλλά Σικελία τέλος: οι δυνάμεις ήσαν πενιχρές για να γίνει κάποια σοβαρή εκστρατεία επανάκτησης.
Στην Πόλη στο αναμεταξύ, τα αρχοντολόγια τρωγόντουσαν έτσι για να περάσει η ώρα. Κάτι Καντακουζηνοί από την μία, κάτι Παλιοκουβέντες από την άλλη, όλοι εναντίον όλων και η ζωή περνούσε γλυκά. Όλα ωραία και καλά μέχρις που ήρθε ο Μωχαμέτης ο Βου και πάει το Βυζάντιο…
Τα χρόνια περάσανε και μας γεράσανε, αλλά οι Γραικοί δεν το βάλανε κάτω. Μία ο Κροκόνδειλος Κλαδάς, μία ο Σκυλόσοφος, κάτι Βενετοτουρκικοί πόλεμοι, κάτι Ορλωφικά, κάτι Δασκαλογιάννηδες, τα σέα και τα μέα, όλο στο κλαρί ήταν οι Έλληνες. Οι Τούρκοι δεν προλάβαιναν να πάρουν ανάσα. Καμιά τριανταριά επαναστάσεις έγιναν -με μέτριους υπολογισμούς, που λένε και οι έγκριτοι δημοσιογράφοι. Με τα πολλά, το 1821 έρχεται το ποθούμενον. Οι Ρωμιοί επαναστατούν στα γεμάτα αυτήν την φορά και οι Τούρκοι τρώνε χώμα. Σκύλιασε ο Σουλτάνος ο πολυχρονεμένος και στέλνει τον Μπραΐμη να σουβλίσει κανέναν χριστιανό προς παραδειγματισμόν, αλλά τρώει κι αυτός την μία κατραπακιά μετά την άλλη: Μύλοι, Διρός, Βέργα, Πολυάραβος και αργότερα Μέγα Σπήλαιο. Η Ύδρα δεν έπεφτε με τίποτα, τ’ Ανάπλι κρατούσε γερά, η Μάνη απόρθητη. Οι Ρωμιοί δεν το βάζανε κάτω.
Σκυλιάσανε μεν οι Τούρκοι, αλλά σκυλιάσανε και οι Φράγκοι: “κάτσε ρε, πού πας; Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι για τα δόντια σου. Ούτε η Σμύρνη, ούτε η Κύπρος, ούτε καν η Κρήτη και η Μακεδονία. Μέχρι τον Αμβρακικό και πολύ σου είναι”. “Μα γιατί; Αφού από αρχαιοτάτων χρόνων όλα αυτά δικά μας ήτανε”. “Κι η Σικελία δικιά σου ήταν, αλλά τώρα είναι δικιά μας. Βούλωστο και κάνε ό,τι σου λέω, μη σε φάει η μαϊμού”. Αλλά οι Γραικοί ήτανε πεισματάρηδες. «Μωρέ θα την πάρουμε την Πόλη, βρέξει χιονίσει». «Άκου να σου πω Γραικέ, εμείς σε κάναμε κράτος με το Ναυαρίνο. Μη ζητάς και πολλά γιατί…». «Ποιο Ναυαρίνο;» απάντησαν οι Έλληνες που είχαν αγριέψει, τόσα χρόνια στα όπλα. «Εδώ ο Μπραΐμης παρέμεινε στην Πελοπόννησο έναν χρόνο μετά την ναυμαχία. Εμείς θα τον είχαμε λιώσει. Εσείς τον απομακρύνατε, μην τυχόν και ξεφύγει και φάει τον Σουλτάνο, τον πολυαγαπημένο σας».
Ε αφού οι Ρωμιοί δεν υποχωρούσανε με τίποτα, σκαρφιστήκανε νέο σχέδιο οι Φράγκοι, τον πόλεμο νεύρων: «Ρε δεν είστε Έλληνες, αποσπόρια είστε». Βάζουνε και έναν Φαλμεράιερ να τους το προπαγανδίζει – αργότερα έναν Τόυνμπη, πιο μετά έναν Κύριλ (ή Σύριλ) Μάνγκο, σήμερις έναν Ρόντρικ Μπίτον, όλοι οι τελευταίοι κάτοχοι της έδρας του Διαμαντή του Κοραή, αυτουνού του μεγάλου πατριώτη που ‘λεγε ότι οι Μακεδόνες κατέκτησαν τους Έλληνες και ότι η Χίος πρέπει να είναι τούρκικη (μας διαφώτισε ο μέγας Διαφωτιστής). Ο λαός δεν μάσησε ταραμά και συνέχισε να αγωνίζεται σκληρά για την εθνική ολοκλήρωση, δηλαδή την απελευθέρωση των δούλων αδελφών. Αλλά οι παλατιανοί πολιτικοί το βρήκανε καλή δικαιολογία. Μικρά πλην τίμιος Ελλάς λοιπόν. «Ρε τι δουλειά είχαμε τότε στην Σικελία; Ξένη γης ήτανε. Τώρα στην Μικρά Ασία τι δουλειά έχουμε; Ξένη γης κι αυτή. Πίσω ολοταχώς εις το ακριτικόν Κολωνάκιον να τρώμε και να πίνουμε – μάσες, ξάπλες, φούμες τζάμπα, εις υγείαν των κορόιδων». Το Παλάτι επανέλαβε τα ίδια που ΄χε κάνει η βυζαντινή νομενκλατούρα επί Μανιάκη: ανακάλεσε από το μέτωπο της Μικρασίας όλους τους εμπειροπόλεμους στρατιωτικούς και τους αντικατέστησε με φελλούς. Αποτέλεσμα: Μιλήτου άλωσις νούμερο δύο. Πώς αντιμετώπισαν οι Έλληνες αυτό το δράμα; Διά της βολικής οδού: αποποιήθηκαν την εθνική τους ιστορία, μίσησαν το κράτος τους που έχτισαν με τόσο αίμα και αποστράφηκαν εν τέλει και το ίδιο τους το έθνος. Αποφάσισαν να κοιτάζουν μόνον την πάρτη τους. Το αυτοκαταστροφικό αυτό μίσος κατά της συλλογικής ταυτότητας παραμένει άσβεστο 100 χρόνια μετά.
Τι δηλοί η αφήγησις; Η τραγωδία στα Τέμπη είναι αποτέλεσμα του αφελληνισμού της Πολιτείας. Οι Έλληνες ζουν ως έθνος μόνον όταν τους συνέχει ένα μεγάλο εθνικό ιδανικό, μία Μεγάλη Ιδέα. Τότε μπορούν να επιτυγχάνουν πρόοδο και στην δημόσια σφαίρα, σε αυτό που λέμε κράτος, με όποια εννοιολογική απόχρωση. Αντιθέτως όταν είναι απογυμνωμένοι από εθνικούς στόχους, κοιτάζουν αποκλειστικώς την πάρτη τους, αδιαφορούν για τα κοινά, διαπλέκονται με το κράτος για αποκόμιση ιδίου οφέλους, και τελικά καταλήγουν σε τραγωδίες…
ΥΓ Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των αδικοσκοτωμένων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Όλοι, πιστεύω, κλάψαμε πολύ αυτές τις ημέρες. Το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας της κοινωνίας μας εξαϋλώθηκε μαζί με τα καμένα σώματα. Καταδικαστήκαμε να βυθιστούμε σε μία κατάθλιψη μακράς διαρκείας με άγνωστες ιστορικές συνέπειες.
Απλοϊκή περιγραφή περιγραφή της ελληνικής ιστορίας και με μερικές ανακρίβειες για τα ιστορικά γεγονότα του 20ου αιώνος, όπως.
Κανένας δεν ανακάλεσε από το Μέτωπο της Μικρασίας όλους τους εμπειροπόλεμους στρατιωτικούς και τους αντικατέστησε με φελλούς.
Αντιθέτως όλοι οι εμπειροπόλεμοι στρατιωτικοί-πλην του Πλαστήρα- μετά τις εκλογές του 1920 ”λιποτάκτησαν”-εγκατέλειψαν τις μαχόμενες Μονάδες τους στην Μικρά Ασία και πήγαν στην Κων/πολη , όπου επανίδρυσαν την γνωστή Βενιζελική Εθνική Άμυνα .
Μέχρι και νέο Οικουμενικό Πατριάρχη τους εξασφάλισε ο Βενιζέλος.
ΚΑΙ ίσως γιαυτό να ”εκινήθησαν” μετά την καταστροφή και καταδίκασαν σε θάνατο τους έξι ,για να μη βρεθούν στα Στρατοδικεία οι ίδιοι. Δυστυχώς έχουν καταστραφεί τα κυβερνητικά αρχεία και δεν γνωρίζουμε ποιοι στρατηγικοί λόγοι επέβαλλαν την μοναχική εμπλοκή μας – χωρίς τους συμμάχους- στην αχανή Μικρά Ασία ,στην οποίαν είμασταν εξαρχής με την πλάτη στην θάλασσα και με ένα Κεμάλ μπροστά μας που τον βοηθούσαν ανατολικοί και δυτικοί για να μας εξαφανίσει από εκεί .
Βάραιναν πολύ για τις αποφάσεις τους τα χίλια χρόνια της Αυτοκρατορίας μας στο σπουδαιότερο γεωπολιτικό χώρο και αυτό φάνηκε από τις Σταυροφορίες των Δυτικών και τις επιθέσεις των Σλάβων, μαζί με τα πρωτοφανή σφάλματα στρατηγικής και τακτικής όσων Ελλήνων τότε έπαιρναν τις πρωτοβουλίες.
Καλή εβδομάδα.
@Σ.Α.Ν.,
το ερώτημα για την εμπλοκή μας την Μικρά Ασία είναι ανιστόρητο.
Όσο για τους λόγους για τους οποίους βρεθήκαμε μόνοι ή δήθεν μόνοι, έχω την εκτίμηση ότι απλά ένα τμήμα του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου αποτελούνταν από εκ πεποιθήσεως μικροελλαδίτες κρετίνους (δυστυχώς οφείλω να το παραδεχθώ ότι αναφέρομαι στην δική μου, δεξιά παράταξη), οι οποίοι δεν είχαν αντιληφθεί, ότι ανεβήκαμε κατηγορία και από μια ανυπόλυπτη, εξωτερικά ελεγχόμενη χώρα, διεκδικούσαμε μια θέση αντάξια της (τότε) εθνικής μας υπόστασης. Φυσικά, όταν κινείσαι προς την κατεύθυνση να γίνεις περιφερειακή δύναμη, αποκτάς και κάτι το οποίο μέχρι τότε οι πολιτικά ευνούχοι και παλατιανοί δεν γνώριζαν αφού ειχαν συνηθίσει να βλέπουν στους δυτικούς τους εντολοδόχους των: ανταγωνιστές. Έτσι έγινε με πρώτη και καλύτερη την Ιταλία (με την οποία κατά παράδοξο τρόπο η κατάληξη του ανταγωνισμού ήρθε ετεροχρονισμένα και τους ξεπληρώσαμε την στάση των κατά την μικρασιατική εκστρατεία με την ήττα στην Βόρεια Ήπειρο και την απόσπαση των Δωδεκανήσων) και εμμέσως με την Γαλλία (η οποία όπως και κατά την εθνεγερσία, ανταγωνιζόταν την Αγγλία με την διαφορά ότι αυτή την φορά ο ανταγωνισμός των αγγλογάλλων απέβει καταστροφικός).
Κι ενώ ανεβήκαμε κατηγορία αποφασίσαμε να αλλάξουμε προπονητή, αντικαθιστώντας τον Εθνεγέρτη Βενιζέλο με τον εντελώς ανεπαρκή Γούναρη (ευτυχώς ο ευφυή Πρωτοπαππαδάκης του χάρισε κάποιο χρόνο αλλά κι αυτό δεν έφτανε για να καλύψει την ανεπάρκεια).
ακόμη σε παρατάξεις πιστεύεις;
ρε δεν κάμεις καμιά δουλειά, εξυπνάκια
Κατ’αρχάς κ. Λούμπεν η Δεξιά και η Αριστερά καταχωρίσθηκαν στην πολιτική μας ιστορία μετά το 1950 . Στην 10ετία του 1910-1920 είχαμε τους Φιλελεύθερους και τους Λαϊκούς άντε τους Βενιζελικούς και τους Βασιλικούς . Δεν θα συνεχίσω με την Ιστορία εκείνης της 10ετίας εκείνης και όσο για την Μικρασιατική καταστροφή θα σας συνιστούσα να διαβάσετε το βιβλίο των κ.κ. Συρίγου και Χατζηβασιλείου με τις 50 ερωτήσεις και απαντήσεις τους και το Βιβλίο με τις ανταλλαγείσες επιστολές Βενιζέλου-Μεταξά . Τέλος δεν θα ήθελα να διαβάζω μυθιστορία με την Ζαμπετική σκωπτική εκδοχή της .
Αλήθεια γιατί αποκλείετε-αποκλείουμε ότι ο εθνεγέρτης σας αποφάσισε τις εκλογές το 1920 ,για να τον υμνολογούμε μέχρι σήμερα ,ενώ είναι αυτός που από το 1916 ”μας χώρισε στα δυο” και έστελνε στην εξορία όλους της αντιπολίτευσης και επέτρεψε στους Γάλλους να διώξουν τον Βασιλιά το 1917;;;.
@Σ.Α.Ν.,
η ιστορία της παράταξής μας ξεκινά με το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο ίδρυσε ο Γούναρης. Ήταν η ουσιαστική αντιπαράθεση με τις ανατρεπτικές τάσεις των φιλελευθέρων εκείνες οι οποίες μας έδωσαν την πολιτική αυτοσυνειδησία (ίσως οι καταβολές μας φθάνουν ακόμη παλαιότερα, στην εποχή της δεδηλωμένης του Τρικούπη). Την σκυτάλη πήρε ο Συναγερμός του Παπάγου, έπειτα η ΕΡΕ και η ΝΔ του Καραμανλή.
Ο Εθνεγέρτης δεν μας χώρισε στα δύο αλλά ο Κωνσταντίνος με τους παλατιανούς και είχε και το θράσος να ζητήσει το 1920, όταν επανήρθε και τα ρέστα από τους συμμάχους.
Σ.Α.Ν.
“Απλοϊκή περιγραφή περιγραφή (sic)…”
Με προσβολές δεν κερδίζεις τίποτα στον διάλογο. Προφανώς το σχόλιο που έγραψα είναι μαύρη σάτιρα εμπνευσμένη από τον Ζαμπέτα (αν δεν το κατάλαβες, βλ. “Αποσπάσματα από έρωτες”), γιαυτό σου φαίνεται απλοϊκό. Άμα ήθελα να γράψω κανονική ιστορία, δεν θα χρησιμοποιούσα τσιφορικό ύφος. Αλλά μέσα στην φρίκη που ζούμε, μόνον τέτοια πικρή σάτιρα μπορεί να περάσει ένα σκληρό μήνυμα, το οποίο συνοψίζεται στο τέλος: “Η τραγωδία στα Τέμπη είναι αποτέλεσμα του αφελληνισμού της Πολιτείας.”
Για αυτήν την ερμηνεία έχεις να μας πεις κάτι, ή σε νοιάζει μόνον να σωθεί η τιμή και η υπόληψη του αντιβενιζελικού στρατοπέδου, της φατρίας του “Οίκαδε” δηλαδή;
Γενικώς προσπαθώ να είμαι ευγενικός με τους άλλους σχολιαστές σε αυτόν τον ιστότοπο. Αλλά τις προσβολές δεν τις καταπίνω αμάσητες. Γράψε μας εσύ μία σύνοψη της ελληνικής ιστορίας που να μην είναι απλοϊκή, αλλά που να πιάνει όλες τις αναφορές του άρθρου του κ. Σαββίδη (από την Σικελική εκστρατεία μέχρι τον Μπίτον, και από την Μικρασιατική εκστρατεία μέχρι την σημερινή κατάντια του κράτους και την τραγωδία των Τεμπών) για να την κρίνουμε.
Ευχαρίστως να την διαβάσω.
Ζητώ συγγνώμη αν με την λέξη απλοϊκή σας προσέβαλα. Δεν γράφω ”επιτομή” ολόκληρης της Ιστορίας -αναφέρομαι μόνον σε γεγονότα- και αν γράψω θα αναφερθώ μόνο στα γεγονότα που θα θυμίσουν ποιοι είμασταν μέχρι το 1453 και μετά το 1821 μόνο σε όσους συνέβαλαν όχι σε καταστροφές αλλά σε δημιουργίες και πήγαν την Ελλάδα σε 30 χρόνια μετά τον ”εμφύλιο” στην Ευρώπη .Έτσι και αλλιώς δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ας γνωρίσουμε τις επιτυχίες μας.
Προς Σ.Α.Ν. :
Επιτομή της ιστορικής διαδρομής του ελληνισμού είναι το άρθρο του κ. Σαββίδη. Παρουσιάζει στιγμιότυπα από τους μηδικούς πολέμους μέχρι και τον Εθνικό Διχασμό κα μέχρι σήμερα. Αυτήν την πορεία και την τραγικότητά της καλούμαστε να σχολιάσουμε στο παρόν άρθρο, προκειμένου να διερευνήσουμε αν υπάρχει ένας μόνιμος παράγοντας κακοδαιμονίας και ποιος είναι αυτός. Αν θέλουμε να καταγράψουμε μόνον τις επιτυχίες, είμαστε εκτός θέματος.
Δυστυχώς κε. Σαββίδη επιλέγεται για άλλη μια φορά, χρησιμοποιώντας το απρόσωπο κράτος, να περιοριστείται σε έναν αγώνα πυγμαχίας σκιών ενασχολούμενος με τα συμπτώματα και χωρίς διάθεση να αναζητείσετε αιτίες.
Είναι ωστόσο επιτακτικό να αναζητήσουμε αιτίες για την αθηνοκεντρική δομή του ελλαδικού κράτους για να μην καταλήξουμε σε περίπου μεταφυσικές αναφορές στα μειονεκτήματα της φυλής μας.
Περιμένω να τις διαβασω απο εσάς που οι επιλογές σας είναι πιο εύστοχες.
για εμένα εινι σαφές, ότι δεν εκτιμούμαι σωστά:
1ον τον εξωτερικό παράγοντα,
2ον την γεωστρατηγική θέση της χώρας και
3ον την επιρροή της Μεγάλης Ιδέας τις κρίσιμες πρώτες δεκαετίες.
Είναι επιτακτικό να αναλυθούν οι αντίστοιχοι μηχανισμοί και κυρίως το “παιχνίδι” με το δημόσιο χρέος.
“Αν αυτό το κράτος δεν το αλλάξουμε, οι τραγωδίες που θα βιώνουμε θα είναι συνεχείς. Θέλουμε να το αλλάξουμε;”
Θεωρητικώς, εμείς, οι πολίτες, μπορεί να θέλομε να το αλλάξομε, αλλά πάντα ψηφίζομε αυτούς που δεν το αποτολμούν, διότι δεν έχομε κι άλλους:
Ο πρωθυπουργός που θα αλλάξει την χώρα δεν θα επανεκλεγεί
Αν ξέρετε κανέναν που να μην το ενδιαφέρει η επανεκλογή του, πείτε μού τον, για να τον ψηφίσω.
Ο Κουτσούμπας.
Επαγγελματίας, όχι αστεία.
Κρίμα στον άνθρωπο, διότι και σοβαρός και μορφωμένος είναι.
Δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως ψήφιζα το Ποτάμι και τον Θεοδωράκη. Αποχώρησε αξιοπρεπέστατα από την πολιτική.
Επίσης θυμάμαι ότι και ο Τσοβόλας διέλυσε το ΔΗΚΚΙ, έλα όμως που διαφωνούσαν οι δικοί του, μια και τους άρεσε η όποια εξουσία.
Ας επιστρατεύσουν έναν ικανό τα κόμματα στην Βουλή που θα εκλεγεί στις επόμενες εκλογές και ας τον στηρίξουν τουλάχιστον μια 4ετία.
Θα προλάβουν οι αρχηγοί τους που είναι νέοι να ξανακυβερνήσουν, αν τους εκλέξει ο λαός.
Ό,τι θέλω γράφω με Τσίπρα , Ανδρουλάκη, Κουτσούμπα , Βελόπουλο ,Βαρουφάκη , Πολάκη , Φίλη, Παππά και τ’αλλα παιδιά , -που τυμβωρυχούν όπως το 2008 -γίνονται αυτά ;;;,
Αλλά χωρίς θυσίες και χωρίς ”θάνατο” δεν θα έχουμε Ανάσταση.
Η “ανεξάρτητη” ελληνική “Δικαιοσύνη”
Επιστολή Μητσοτάκη σε Ντογιάκο: Αναθέστε την έρευνα στο υψηλότερο ανακριτικό επίπεδο
Δηλαδή, ο “Παναθηναϊκάκιας” εξακολουθεί να παίρνει εντολές από τον πρωθυπουργό, όπως κι επί Σαμαρά. Αλλιώς, μπορεί να μην είχε και την θέση που έχει.
Δεν καταλαβαίνω ούτε το νόημα, ούτε το λόγο της επιστολής.
Η δικαιοσύνη δεν χρειάζεται συμβουλές. Είναι ανεξάρτητη.
Μα αυτό ακριβώς δείχνει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη και ούτε μπορεί να υπάρξει, αφού τούς ανωτάτους λειτουργούς της διορίζει η εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση).
Σωστά.
Ούτε Συνταγματικό Δικαστήριο έχουμε, οπότε θεωρητικά μπορεί κάποιος να ρίξει τη χώρα στα βράχια, χωρίς κανένας να μπορεί να τον σταματήσει.
Δε νομίζω ν’ αλλάξει κάτι πάντως….. τουλάχιστον μέχρι το επόμενο δυστύχημα. Πέφτουμε (κακώς) απ’ τα σύννεφα κάθε φορά.
“οπότε θεωρητικά μπορεί κάποιος να ρίξει τη χώρα στα βράχια, χωρίς κανένας να μπορεί να τον σταματήσει”
Μα την έριξαν το 2010, δεν την έριξαν; Κλήθηκε κανείς να δώσει λογαριασμό; “Μαζί τα φάγαμε” και καθάρισαν.
Μα, μόνο μία φορά (νομίζω) τιμωρήθηκαν υπαίτιοι καταστροφής. Ο Χατζανέστης και οι άλλοι 5.
Ειρήσθω εν παρόδω, στην Τουρκία με 40.000 νεκρούς, ούτε συγνώμη ζητήθηκε από κανέναν και κατά πως φαίνεται, το AKP θα ξαναβγεί.
Η ευθιξία, η τιμωρία και όλα αυτά τα ζητήματα, είναι ατέρμονες συζητήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά.
Οι έξι ήσαν σαφώς εξιλαστήρια θύματα και η κυβέρνηση “επαναστατική” (δικτατορική). Ίσως να μην διαφέρομε κι εμείς πολύ από την Τουρκία στο θέμα τής ατιμωρησίας και αυτό είναι ένας από τούς σοβαρότερους, αν όχι ο σοβαρότερος λόγος για την κατάντια μας.
Όταν όλα αυτά περιορίζονται σε συζητήσεις, ασφαλώς δεν καταλήγουν πουθενά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφοράς Ευρώπης & Ελλάδας, η περίπτωση Καϊλή.
‘Οχι μόνο είναι ακόμα φυλακή (διότι προδήλως θεωρούν οι δικαστές ότι υπάρχουν στοιχεία που θα τα εξαφανίσει), αλλά η όλη διαδικασία ήταν από άλλο πλανήτη.
Μυστικότητα από την αστυνομία, ούτε διαρροές στους δημοσιογράφους στη συνέχεια, ελάχιστες δηλώσεις, πουθενά κάμερες & κανάλια, καμία σχέση γενικά.
Βέλγιο, μία χώρα με περίπου ίδιο πληθυσμό με το Ελλαδιστάν και κάπου εκεί τελειώνουν τα κοινά που έχουμε.