ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Η ανολοκλήρωτη επανάσταση. Μια νέα στρατηγική για τον ελληνισμό.
Τα πρώτα 200 χρόνια ήταν, πράγματι, πολύ δύσκολα για τον ελληνισμό. Το 1922 έφτασε στο όραμά του αλλά δεν το εκπλήρωσε. Έφθασε σε στιγμές δόξας αλλά και ήττας και παρακμής. Άφησε εκτός ελληνικής πολιτείας τμήματα του ελληνισμού με χαρακτηριστικότερο τον κυπριακό ελληνισμό.
Η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 έμεινε ανολοκλήρωτη. Μια νέα στρατηγική χρειάζεται ο ελληνισμός για τα επόμενα 100 χρόνια. Θα μπορέσει να την βρει;
Η νέα στρατηγική απαιτεί τομή στη μέχρι σήμερα πορεία. Όχι συνέχεια. Απαιτεί ριζική αλλαγή πορείας. Νέα στρατηγική ως συνέχεια της προηγούμενης δεν είναι, απλώς, νέα.
Είναι ανάγκη να αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος. Κανείς δεν διαθέτει το μονοπώλιο της αλήθειας.
Η σημερινή εικόνα δεν δημιουργεί αισιοδοξία. Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει μια συρρίκνωση, εδαφική, πολιτική, πολιτισμική, χωρίς να απασχολεί σοβαρά κανέναν. Η τελευταία έκρηξη του ελληνισμού συνέβη το 1940. Από τότε, αν εξαιρέσει κανείς την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων το 1948, λόγω της συμμετοχής στον πόλεμο με τις νικήτριες δυνάμεις, υπάρχει μια προϊούσα παρακμή. Αποκορύφωμα της οποίας είναι η αντίληψη ότι είμαστε, απλώς, πολίτες του κόσμου. Και ως τέτοιοι πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Βεβαίως και είμαστε πολίτες του κόσμου. Αλλά ο κόσμος συντίθεται από υποσύνολα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ο τονισμός της ιδιαιτερότητας δεν είναι επιθετικός. Είναι δυνατή και ευκταία η συνύπαρξη. Όσοι αμφισβητούν τις ιδιαιτερότητες ομάδων ανθρώπων που διαμορφώνονται από ιστορικούς, γλωσσικούς και περιβαλλοντικούς λόγους ας διαβάσουν το εξαιρετικό βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα «Ταυτότητα».
Η χαρακτηριστικότερη αδυναμία του σύγχρονου ελληνισμού είναι ότι δεν ξέρει τι θέλει. Και ότι οι ελίτ που διαμορφώνουν τις επιλογές του δεν ενδιαφέρονται να αναζητήσουν ένα νέο όραμα. Χωρίς οράματα δεν μπορεί να ζήσουν κοινωνίες.
Αυτήν την έλλειψη οράματος και ηγεσίας την αισθάνεται περισσότερο η κοινωνία από τις ηγετικές ομάδες. Γι αυτό και υπάρχει μια διάσταση, ένας διχασμός μεταξύ ηγεσίας και πολιτών. Ένας διχασμός που πολλές φορές αγγίζει και ανορθολογικά όρια.
1.-Παράλληλα με την οικονομική και πολιτισμική της ανάπτυξη η χώρα πρέπει να φροντίσει και την ασφάλειά
της. Δεν είναι δεδομένη αυτή η ασφάλεια. Απειλείται από την Τουρκία. Όποιος πιστεύει πως με την Τουρκία μπορεί να συνδιαλλαγεί με ειρηνικούς όρους δεν έχει καταλάβει τίποτε από τη φύση του τουρκικού καθεστώτος.. Η Τουρκία δεν είναι μια σύγχρονη δημοκρατία όπως θα ήθελαν οι ελληνικές ηγεσίες. Η Τουρκία είναι ένα καθεστώς. Και ανεξαρτήτως ηγεσίας, εκείνο που προτάσσει είναι η δύναμη. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα δυτικά της παράλια μπορεί στην επόμενη εκατονταετία να εκδημοκρατιστούν αλλά για τον ορατό πολιτικό ορίζοντα η Τουρκία θα αποτελεί ένα μονολιθικό μόρφωμα με την ίδια βίαιη συμπεριφορά ανεξαρτήτως κυβερνήσεως.
Η Τουρκία, μάλιστα, ετεροπροσδιορίζεται σε σχέση με τον ελληνισμό όσο και αν θέλει να το κρύψει. Η Τουρκία υπάρχει ως το «άλλο», το αντίθετο του ελληνισμού. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση στις ελληνικές ελίτ. Μπορεί να υπάρξει σύγκλιση σε πολλά ζητήματα με την Τουρκία, μπορεί οι δύο χώρες να συνεργαστούν στο μέλλον και να μειωθούν οι εντάσεις αλλά φιλικές σχέσεις Ελλάδα και Τουρκία δεν πρόκειται να αναπτύξουν ποτέ. Συνειδητά ή υποσυνείδητα διεκδικούν δυναμικά τον ίδιο χώρο και την ίδια παράδοση. Η Ελλάδα ένα μίγμα κλασικής εποχής και Βυζαντίου και η Τουρκία την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως διάδοχο του Βυζαντίου. Η αντίθεση αυτή δεν βρίσκεται στην καθημερινή ατζέντα αλλά διατρέχει υποσυνείδητες συμπεριφορές.
Αυτή η απειλή από την Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται, μόνο, με διπλωματία. Η Τουρκία σέβεται, μόνο, τη δύναμη της ισχύος. Η δημιουργία ισχυρών ενόπλων δυνάμεων, επιθετικά διατεταγμένων απέναντι στην Τουρκία και μιας πολιτικής ηγεσίας αποφασισμένης να τις χρησιμοποιήσει αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα του νέου ελληνισμού. Τα περί δύναμης αποτροπής είναι φληναφήματα φοβισμένων πολιτικών. Η καλύτερη αποτροπή είναι η αίσθηση του αντιπάλου πως θα ηττηθεί κατά κράτος αν επιδιώξει το απονενοημένο. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο τους εξευτελισμούς των πολιτικών ικετών στις αυλές της δύσης να ζητιανεύουν προστασία. Θα προστατευθούμε μόνοι μας. Για να μας σέβονται.
Οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις είναι το πιο ισχυρό χαρτί στα χέρια μιας ικανής διπλωματίας. Η διπλωματική υπηρεσία δεν μπορεί να αποτελείται από φοβισμένους υπαλλήλους του κράτους. Πρέπει να αναβιώσουμε τις καλύτερες ιστορικές στιγμές της διπλωματικής ιστορίας. Και αυτό προϋποθέτει τη δημιουργία μιας ικανότατης υπηρεσίας από πρόσωπα που θα είναι ικανά και σεβαστά στην κρατική ιεραρχία.
2.-Μέσα στο πλαίσιο αυτής της αυτοδύναμης προστασίας, η Κύπρος κατέχει εξέχουσα θέση. Είναι το μόνο μέρος ενός πολυάριθμου και συνεκτικού ελληνισμού που βρίσκεται εκτός ελληνικής πολιτείας. Υπάρχει και η Βόρεια Ήπειρος αλλά είναι μια άλλη υπόθεση.
Ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός πρέπει να τύχει της προστασίας και των δικαιωμάτων που του αναγνωρίζονται διεθνώς. Και τα δικαιώματα αυτά να τα διεκδικεί η ελληνική πολιτεία.
Το σχέδιο που προωθείται με την πενταμερή για το κυπριακό είναι καταστρεπτικό. Παραδίδει την Κύπρο στην Τουρκία. Ολόκληρη την Κύπρο. Οι επιλογές είναι δύο.
Κατ αρχάς, ακύρωση όλων όσων οδήγησαν στην σημερινή αιχμαλωσία με τις σταδιακές υποχωρήσεις με υπαναχώρηση που μπορεί να δικαιολογηθεί διπλωματικά και με βάση το διεθνές δίκαιο. Και στη συνέχεια, ή δημιουργία μιας ομοσπονδίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και τις αρχές των δυτικών δημοκρατιών όπου όλοι οι πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα, ή ενσωμάτωση του ελεύθερου τμήματος της Κύπρου στην Ελλάδα και δημιουργία μιας Ομόσπονδης Ελληνικής Δημοκρατίας, με δύο συνιστώντα μέρη. Την Ελλάδα όπως την γνωρίζουμε σήμερα και την Κύπρο. Η Ομόσπονδη αυτή δημοκρατία δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για απελευθέρωση από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής των κατεχομένων εδαφών. Καμιά σπιθαμή κυπριακής γης δεν χαρίζεται στους τούρκους.
Τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας επιλογής είναι προφανή. Η Ελλάδα εγκαθίσταται ως κρατική οντότητα σε ένα από τα ομόσπονδα μέρη της και αναπτύσσει πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η απελευθέρωση των κατεχομένων θα αποτελεί πρώτη προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής της. Η απειλή Ερντογάν για δύο κράτη είναι προσχηματική. Την Τουρκία δεν την συμφέρει η de jure διαίρεση της Κύπρου. Την θέλει de facto ελεγχόμενη ολόκληρη.
3.-Ο τρίτος οραματικός άξονας είναι η ανάπτυξη. Η χώρα πρέπει να μπει στην επιστημονική και εκπαιδευτική πρωτοπορία. Μικρές κοινωνίες όπως η ελληνική δεν έχουν επιλογές μετριοκρατίας. Είναι κοινωνίες ανοικτές, ειρηνικές αλλά αγωνιζόμενες. Αν σταματήσουν τον αγώνα θα έχουν εκλείψει. Φαινόμενα διάλυσης των πανεπιστημίων, τα οποία πρέπει να βρεθούν στην παγκόσμια πρωτοπορία, είναι ανάγκη να περάσουν στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Όποιος θέλει να υλοποιήσει το αναρχικό ή αριστερό του όραμα υπάρχουν δημοκρατικοί τρόποι να το κάνει. Αλλά αλλού. Όχι σε βάρος της Ανώτατης Εκπαίδευσης.
Το σημαντικότερο όμως, είναι το αθηναϊκό κράτος που δημιουργήθηκε τα 200 αυτά χρόνια από την ηρωϊκή εξέγερση του 1821 να γίνει ελληνικό.
Η πολιτεία πρέπει να φροντίσει για την ισομερή ανάπτυξη όλων των γεωγραφικών διαμερισμάτων της χώρας. Η επαρχιακή αντίληψη του πολιτικού κατεστημένου ότι αναπτύσσεται μόνο η πρωτεύουσα και τα αποφάγια διαμοιράζονται στην λοιπή επικράτεια, η οποία χρησιμοποιείται και ως εσωτερική αποικία πρέπει να αναθεωρηθεί.
Προσωπικότητες που έλαμψαν διεθνώς πρέπει να ενθαρρυνθούν να προσφέρουν και στη χώρα και στις πόλεις που αποτελούν τη βάση τους. Ο ομογενειακός ελληνισμός έχει πολλές προσωπικότητες που μπορεί να βοηθήσουν. Και θέλουν να το κάνουν. Φτάνει οι ελίτ της χώρας να απαλλαγούν από τον επαρχιωτισμό τους.
Οι πόλεις της χώρας να αναπτύξουν τη δική τους εξωστρέφεια και να ενθαρρυνθούν από την Πολιτεία. Όχι να υπονομεύονται.
4.- Ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας πρέπει να αποτελέσει ελληνικό στόχο. Οι Τούρκοι και η Τουρκία είναι
ψευδεπίγραφες οντότητες. Οι Τούρκοι όταν δημιούργησαν την αυτοκρατορία τους ήταν μικρή μειονότητα. Οι βίαιοι εξισλαμισμοί και εκτουρκισμοί δημιούργησαν το σημερινό αυταρχικό μόρφωμα. Πρέπει να βοηθηθούν οι λαοί που συγκροτούν τη σημερινή Τουρκία να ενεργοποιήσουν την εθνική και πολιτισμική αίσθηση που έχουν κρυμμένη στο υποσυνείδητό τους. Τα ελληνικά, δημόσια μέσα ενημέρωσης μπορούν να βοηθήσουν στην κατεύθυνση αυτή ανοίγοντας δημοκρατικό διάλογο με την κοινωνία των πολιτών στις δύο χώρες. Η εικόνα της Ελλάδας ως μιας δημοκρατικής, ειρηνικής δύναμης στην περιοχή επιβάλλει την βοήθεια προς τους καταδιωκόμενους για τα φρονήματα και τις πεποιθήσεις τους τούρκους πολίτες.
5.-Στα Βαλκάνια η Ελλάδα πρέπει να περάσει την ηλικία της παιδικής της συμπεριφοράς. Είναι δύσκολο διότι διακυβεύονται συμφέροντα αλλά αναγκαίο. Η Ελλάδα για τις βαλκανικές χώρες μπορεί να αναδειχθεί σε ένα δημοκρατικό, ειρηνικό και αντιαυταρχικό πρότυπο, εναλλακτική επιλογή της πρότασης που προσφέρει στις χώρες η Τουρκία. Θέλουμε δεν θέλουμε αυτές είναι οι δύο αντιλήψεις στη βαλκανική χερσόνησο. Θέλει δουλειά, όμως, και να συγκροτηθεί συγκεκριμένα, και όχι ως αίσθηση, η ελληνική πρόταση και να διαδοθεί με ήπιο, ειρηνικό και αποδεκτό τρόπο.
6.-Σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις της περιοχής ( Κύπρος, Ισραήλ και αραβικές χώρες) θα μπορούσε η Ελλάδα να συμμετάσχει σε μια υπόσταση με τα χαρακτηριστικά ήπιας περιφερειακής δύναμης. Αλλά για να μπορείς να αναπτύξεις ήπια πολιτική πρέπει να μπορείς να την υποστηρίξεις από ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.
7.-Η Ελλάδα δαπανά μεγάλα ποσά για την άμυνά της και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Στις επιλογές ανάπτυξης οικονομικών τομέων η αμυντική βιομηχανία αναγκαστικά πρέπει να κατέχει υψηλή θέση ώστε μεγάλο μέρος των πόρων να ανακυκλώνεται εσωτερικά και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
8.-Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και άλλα πολλά. Αλλά όσα επισημάνθηκαν παραπάνω είναι μερικές επιλογές που δείχνουν ότι δεν μπορεί να σκεπτόμαστε με τον γραμμικό τρόπο που το κάναμε ως σήμερα.
Μπορεί όλα όσα αναφέρθηκαν να είναι ανεδαφικά. Αλλά, σίγουρα, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Ας αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος. Τι θέλουμε, τέλος πάντων;
Ας διατυπωθούν προτάσεις. Ως τομές, όμως. Γιατί τα πρώτα 200 χρόνια ήταν μεν δύσκολα, διαμόρφωσαν το σημερινό κράτος αλλά γα πολλούς, η ανολοκλήρωτη επανάσταση συνεχίζεται. Το γιατί επισημάνθηκε στο κείμενο.
Η Επανάσταση σαφώς δεν ολοκληρώθηκε, στο σκέλος της της εθνικής αναξαρτησίας και κυριαρχίας, που αναγκαστικά περιορίζει και την έκταση της ελευθερίας της Ελλάδας. Η απόκτηση κάποιου βαθμού ανεξαρτησίας αποτελεί έναν από τους βασικούς στόχους της ΤΙΜΗΣΤΟ 21. Πιστεύουμε ότι η επιτυχής αντιμετώπισή του θα δώσει λύση στα 3 αδιέξοδα ελληνικά προβλήματα: τις απαράδεκτες προκλήσεις των Τούρκων, το εγκληματικό χρέος και το λαθρομεταναστευτικό.
Συγχαρητήρια κύριε Σαββίδη για το λαμπρό άρθρο σας!
Είναι βέβαιη η κακή μας μοίρα αν δεν αντικαταστήσουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Ο «γραμμικός» τρόπος, για τον οποίο γελάει η σημερινή επιστήμη δεν είναι παρά η «ορθολογικότητα» της Μοντέρνας Εποχής: η διχοτομική σκέψη που οφείλεται στην διαιρετική αντίληψη. Δηλαδή, η παραμορφωτική σκέψη που επέβαλλε ο ατομικισμός και όχι ο καπιταλισμός.
Στην Μεταμοντέρνα Εποχή, συνεχίζουμε την Επανάσταση για την Ελευθερία της Κοινωνίας μας που είναι προϋπόθεση για την Ελευθερία της Σκέψης μας που είναι η αληθινή Ελευθερία του Λόγου.
Με συνείδηση ότι, αλλιώς θα μας συνθλίψει η τρέχουσα μετάβαση από το Σύστημα Κρατών στην προ του 17ου αιώνα εποχή, την ευνοϊκή για την οθωμανική αυτοκρατορία και τις άλλες αυτοκρατορίες.
Αλλαγή σκέψης σημαίνει ξεκόλλημα από τον τρόπο που σκέπτονται οι υπόλοιποι Δυτικοί. Πχ να μην κολλάμε στο γεγονός ότι αναγνωριστήκαμε ως «ανεξάρτητο έθνος» αλλά όχι και «κυρίαρχο κράτος», αφού δεν μας άφησαν να γίνουμε και εμείς μια «δύναμη» (με συνεχές σαμποτάζ των μεγάλων δυνάμεων από το ζήτημα των εδαφών μας μέχρι την οικονομική ανάκαμψη).
Το χαρτί μας είναι ότι είμαστε πολιτισμικά Δυνατοί, όχι όμως με την έννοια της ατομικής «κουλτούρας» και των οικουμενικών «αξιών». Και μόνο με τέτοια παρερμηνεία, οι Δυτικοί οικειοποιούνται το ένδοξο «παρελθόν» μας για να μας υποτιμούν σήμερα. Με υποτίμηση και άγνοια, δεν θα ανακτήσουμε ποτέ την πατροπαράδοτη Αλήθεια: Μνήμη του τρόπου της Σκέψης των Ελλήνων.
Η Επανάσταση των Ελλήνων έμεινε ανολοκλήρωτη επειδή δεν έγινε για να αποκτήσουμε κράτος! Και κράτος/αυτοδιοίκηση είχαμε και έθνος/millet είχαμε! Απόλυτα αναγνωρισμένα και τα δύο!!!
Δεν ένιωσαν ποτέ «σκλάβοι» οι Τουρκοκρατούμενοι Έλληνες γιατί το βίωμά τους ως πολιτικών ανθρώπων (ψυχικά διαφορετικών από όλους τους άλλους) ήταν η ΤΥΡΑΝΝΙΑ. Δεν υπήρχε Ελευθερία Καλής Ζωής. Δεν υπήρχε Κοινωνία!
Κάποιες ακόμα σκέψεις
Για τη Συνείδηση της πολιτισμικής διαφοράς μας, χρειάζεται να έρθουμε αντιμέτωποι με το «όλα ίσωμα» του μεταμοντέρνου σχετικισμού. Χρειάζεται να θυμηθούμε την Παρρησία των Ελλήνων μπροστά στην Αλήθεια.
Όχι σαν τους Ιταλούς να αυτοπροβαλλόμαστε σαν «υπερδύναμη κουλτούρας». Να πιστέψουμε πρώτα οι ίδιοι ότι η Δύναμή μας είναι η Συνείδηση του τρόπου και της σημασίας της Κοινωνίας/Πολιτείας!
Να τολμήσουμε τη διαφορετικότητά μας με συνείδηση ότι η Ανθρωπιά μας δεν αφορά «αξίες» που μπορούν να γίνουν κτήμα των πάντων. Αλλά την Πολιτική που αγνοούν ακόμα και όσοι ξένοι μελετούν Πλάτωνα και Αριστοτέλη.
Να μελετήσουμε με τους δικούς μας όρους τον Ρήγα Βελεστινλή για τον ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ, όχι Διαφωτιστικό, τρόπο με τον οποίο οραματίζεται τα Βαλκάνια και την Παιδεία!
Με επίγνωση του λαού που καταλαβαίνει από Κοινωνία/Ανθρωπιά, να ζητήσουμε να γίνουμε «ήπια»/πολιτισμική-κοινωνική Δύναμη στην Περιφέρεια της ΝΑ Ευρώπης και της ΝΑ Μεσογείου. Σε μια εποχή «σύγκρουσης πολιτισμών» με την έννοια της θρησκείας, να προβάλουμε το γεγονός ότι η Οντολογία της ελληνικής Ορθοδοξίας δεν είναι θρησκεία!!!!
Να προβάλλουμε τον εκτουρκισμό των φυλών που ανήκουν στο τουρκικό «έθνος-κράτος» ως τον ξεπεσμό των Ανθρώπων που ζούσαν επί αιώνες στο επίπεδο-τρόπο ύπαρξης της Κοινωνίας.
Να εγκαινιαστεί διάλογος σε επίπεδο Κοινωνίας, σε Ανατολή και Δύση.
Να αξιοποιήσουμε το χαρμόσυνο Άγγελμα που διαβάσαμε στο πρωτοσέλιδο της Εστίας (μια μέρα πριν του Ευαγγελισμού νομίζω): Ότι η Διασπορά απέκτησε συνείδηση λόγω του εθνομηδενισμού που επικρατεί στη «χώρα» μας: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΙΔΡΥΟΥΝ ΚΟΜΜΑ.
Ψάχνουν πατριώτες (έξω από τα κόμματα, με τα οποία δεν θέλουν καμιά συνεργασία). Ας του τείνουμε το χέρι για μια Πολιτική Στρατηγική.
Και ας ξεκινήσει η Επ-Ανάσταση με την επιστροφή της Κοινωνίας των Κυπρίων στην μεγάλη ελληνική ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Η ελληνική Οικο-γένεια είναι καθαρά πολιτικός όρος γιατί έχει να κάνει με τον τρόπο ύπαρξης σε Κοινωνία του Γένους (το οποίο είναι η ελληνική πολιτική εκδοχή του Έθνους).
Το ανολοκλήρωτο της Επανάσταση φαίνεται στην ύπαρξη Δυτικών υψηλού μορφωτικού επιπέδου και με γνώση της σύγχρονης ιστορίας που νομίζουν ότι οι Κύπριοι είναι δεν είναι Έλληνες, απλώς μιλούν ελληνικά….
Ακόμα και για την πολεμική συνεργασία με τις «δυνάμεις της περιοχής με που μας ενδιαφέρει μπορούμε να ορθώσουμε το λάβαρο της κοινής πίστης ότι υπάρχει το όντως Όν της συλλογικής ύπαρξης.
Ενδεχομένως να συμβάλουμε στη διάκριση σουνιτών-σιιτών ως το αντίστοιχο της δυτικής διάκρισης ανάμεσα σε ατομικιστές και ομαδοκεντρικούς. Οι σουνίτες, όπως οι Τούρκοι, είναι οι ατομικιστές-πολεμόχαροι. Οι ειρηνιστές-κοινωνιστές πρέπει να τους βάλουν απέναντι σαν τέτοιους, πέρα από θρησκείες.
Φίλε κύριε Σαββίδη,
αν πιστεύετε ότι πρέπει να “ξοδευτεί” η Ελλάς για να “εκδημοκρατίσει” την Τουρκία, νομίζω ότι κινείσθε σε λάθος κατεύθυνση. Δυστυχώς,με εξαίρεση τους Κούρδους, η Τουρκία και οι Τούρκοι δεν είναι πλέον ψευδεπίγραφες ενότητες. Πέρασαν τόσοι αιώνες ζύμωσης. Εδώ κοντεύουν να πιστέψουν οι Σκοπιανοί ότι είναι Μακεδόνες.
Άμυνα, Παιδεία, Οικονομία πρέπει να είναι οι τρεις κύριοι στόχοιμας.
Στην σωστή κατεύθυνση οι σκέψεις και οι προτάσεις σας Κε Σαββίδη, απόσταγμα ευφυϊας και εμπειρίας, θα μπορούσε όμως η πολιτική Ελλάδα με το υφιστάμενο κομματικό σύστημα αντιπροσώπευσης να υποστηρίξει πολιτικές με μια κοινή συνισταμένη όταν είναι ανίκανο να φτιάξει και να συνδιαλέγεται με τα αυτονόητα όπως ένα συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής;
Θέλω να πω πως αυτά απαιτούν πλατιά δημοκρατική βάση. Οι κομματικοί μας σχηματισμοί γνωρίζουν πως δεν την διαθέτουν γι αυτό έρχονται μόνον ως διαχειριστές των τρεχόντων και αφήνουν τα σπουδαία και μακρόπνοα στον αυτόματο.
Η Ελλάδα, από το 1921 και μετά, όχι μόνον έχασε το όραμά της, αλλά κατελήφθη κι από μία απίστευτη τουρκοφοβία.
Γράφετε: “Η Τουρκία σέβεται, μόνο, τη δύναμη της ισχύος”
Συμφωνώ απολύτως και διερωτώμαι γιατί επί 90 και βάλε χρόνια, η Ελλάδα έχει επιδοθεί σε μία άνευ προηγουμένου “επίθεση φιλίας” προς την Τουρκία, η οποία εκλαμβάνεται ως αδυναμία από την τελευταία (αυτή είναι η νοοτροπία τού βαρβάρου) και μάς ανταποδίδεται με χαστούκια. Όλες οι καλές χειρονομίες μας τής δεκαετίας τού ’30, μάς ανταποδόθηκαν με το “βαρλίκι” τού ’42. Δεν βάλαμε μυαλό και την δεκαετία τού ’50, ίσως και με την ώθηση των Αμερικανών, βγάλαμε γυμνάσιο στην Κομοτηνή με το όνομα τού προέδρου τής Τουρκίας και, όπερ πολύ χειρότερο, το 1954 η κυβέρνηση Παπάγου έδωσε εντολή ν’ αντικατασταθεί στην Θράκη η επωνυμία “μειονοτικός”, με την λέξη τουρκικός. Δηλαδή καταπατήσαμε μονάχοι μας την Συνθήκη τής Λωζάννης! Το αποτέλεσμα; Μετά από έναν χρόνο, είχαμε τα Σεπτεμβριανά τού ’55.
Μετά απ’ όλα αυτά, γιατί δεν φρόντισε το ελληνικό κράτος, αντί να συνεχίσει γελοιοποιούμενο την ίδια πολιτική, να εξοπλισθεί, όπως φρόντισε να κάμει το Ισραήλ, το οποίο διείδε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα “βρει” με τους γείτονές του;
Σήμερα, εν έτει 2021, χρεοκοπημένη και ψοφοδεής η Ελλάς, πώς ν’ αλλάξει, όταν σύρεται σε διαπραγματεύσεις (τα περί “διερευνητικών” τ’ ακούω βερεσέ), άβουλη και άμοιρη, αποδεχομένη ως μεσολαβούσα την Γερμανία, δηλαδή την … Άγκυρα; Βλέπετε εσείς πολιτικούς, που να μπορούν ν’ αλλάξουν κάτι;
Ευτυχώς για την Ελλάδα, η κυβέρνηση κάνει -ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά- σωστό διαχειριστικό έργο, παρά τα πρωτοφανή προβλήματα που αντιμετωπίζει. Δυστυχώς για την Ελλάδα, αυτό (δηλ. η επιτέλουσ σωστή διαχείρηση στα κοινά) δεν δημιουργεί μέλλον που να αποτελεί και εθνικό προορισμό. Δεν αρκεί η καλή διαχείριση. Χρειάζεται και όραμα. Όμως τα (λάθος) οράματα κρύβουν παγίδες, όπως μας δίδαξε η σύγχρονη ελληνική ιστορικλή εμπειρία. Καλό θα ήταν λοιπόν να ασχοληθούμε σοβαρά με το εξής ερώτημα: ποιό είναι το βέλτιστο εθνικό όραμα για την Ελλάδα, ας πούμε του 2030, και πως αυτό γίνεται πράξη? Ας κάνουμε λάθη, ας δοκιμάσουμε απογοητεύσεις, αρκεί αυτά που ενώνουν τους Έλληνες προς αυτό το κοινά αποδεκτό μέλλον (ευρέως αποδεκτό, όχι επιβλημμένο με 50%+1 ψήφους…) να υπερβαίνουν όσα τους χωρίζουν. Ακούγονται απλά όλα αυτά, στην πράξη όμως είναι τα δύσκολα…
Δύο καίρια σημεία, νομίζω, που θα έχουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα αναφέρθηκαν από την κ. Μαγγιώρου και θέλω να τα (ξανα)τονίσω: το πρώτο είναι η ελληνική αντίληψη περί ελληνισμού σε αντίθεση με την δυτική (περί ελληνισμού), διαφορά την οποία είχε ήδη επισημάνει ο Γιώργος Σεφέρης (και ο Κώστας Παπαϊωάννου και ο Οδυσσέας Ελύτης λιγότερο) Η αντίληψη αυτή αν επανεισαχθεί στην εκπαίδευση, τότε σε δυο τρεις γενιές (είναι ο χρόνος που απαιτείται, κατά τον C. Jung, για να γίνει μια νέα ιδέα βίωμα στις κοινωνίες) ίσως αλλάξει και ο συλλογικός τρόπος σκέψης -πάντως η προσπάθεια πρέπει να γίνει. Το δεύτερο είναι το σημείο περί Οντολογίας της ελληνικής ορθοδοξίας. Είναι όντως μια πολύτιμη γνώση, αλλά νομίζω ότι κι εδώ θέλει υπομονή και δουλειά από εμάς τους ίδιους πρώτα. Όταν ρώτησαν κάποτε τον κ. Χ. Γιανναρά ποια λύση προτείνει στα αδιέξοδα της Ελλάδας και απάντησε ότι πρέπει να ξαναλειτουργήσει η ενορία, η απάντηση ακούστηκε προς απογοήτευση σχεδόν όλων. Πρακτικά όμως και για το άμεσο μέλλον σε επίπεδο κοινωνίας δεν θεωρώ ότι υπλαρχουν και πολλές άλλες εναλλακτικές.
Διόρθωση: …ίσως αλλάξει και τον συλλογικό τρόπο σκέψης…
«ο κόσμος συντίθεται από υποσύνολα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά»
Τό πρῶτο νομίζω εἶναι νά κατανοήσουμε, νά ἀποφασίσουμε τήν ἰδιαιτερότητά μας, αὐτό τό ´ Δέξου ποιος είσαι ´ τοῦ Σεφέρη, ὅπως καί τήν διαφορετικότητα κάθε ὁμάδας ἤ κάθε λαοῦ μέ κάποιας μορφῆς ἐθνική συνείδηση.
῾Υπάρχουν μνῆμες. Ὑπάρχουν ψυχές.
“Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο και αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δεν θα μπορέσουν· μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.”
῾Η γλώσσα μας , πού ἀκούγεται ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων γύρω μας, εἶναι φωνή μνήμης, ¨ φωνή πριν από τη γλώσσα, μα που γίνεται γλώσσα, γλώσσα ελληνική ¨.
https://antifono.gr/αναψηλαφώντας-το-ελληνικό-όραμα-του-σ/
᾿Από τήν μία περίοδο στήν ἄλλη, εἴχαμε στό προσκεφάλι μας καί ξυπνάγαμε μέ τούς μύθους, τόν προφορικό λόγο, τά εὑρήματα τῶν φιλοσόφων, τούς στίχους τῶν ποιητῶν μας, ὅλα στήν ἑλληνική γλώσσα.
Συνείδησή μας ἡ γλώσσα μας ἀλλά καί αὐτά που βλέπαμε γύρω μας, ὅσα πρόλαβε καί περιέγραψε ὁ Παυσανίας, ὅσα ὁρατά μνημεῖα μᾶς συντροφεύουν στό ξύπνημά μας, αὐτά ´πού γι αυτά πολεμήσαμε ´ κατά τόν Μακρυγιάννη ἀρχαία ἀλλά καί βυζαντινά, πού μᾶς δημιουργούν οἰκειότητα, πού εἶναι ὁ κόσμος μας κι ἄς μήν μποροῦμε νά τά ἑρμηνεύσουμε πάντα.
Μετά εἶναι ἡ συνεννόηση, ζητούμενο. «Το πανάρχαιο νόημα του ρήματος απαντώ ή του ουσιαστικού απάντησις, που σημαίνουν αντίστοιχα συναντώ και συνάντηση. Κι αυτό δεν είναι απλώς ένα θαυμαστό δείγμα επιβίωσης, έχει μιαν οντολογική αξία που αποκαλύπτει μιαν αντίληψη για την κοινή ζωή: πως όταν συνομιλούμε με τον άλλον, τον συναντούμε.»
https://bookpress.gr/sinenteuxeis/sinomilies/12611-o-kostas-katsoularis-synomilei-me-ton-yianni-kiourtsaki
῾Η φράση ¨την απάντηση στον άλλον ως συνάντηση με τον άλλον ¨ στό πρῶτο ἐπισυναπτόμενο ἄρθρο διατυπώνει τό ζητούμενο, ἴσως καί τό ζητούμενο τῆς ἀνοικτής ἐποχῆς μας.
Συνεννόηση χωρίς ´συνάντηση ´ δέν ὑπάρχει.
Σ’ ευχαριστώ Ελένη μου για τη γνωριμία με τον Γιάννη Κιουρτσάκη
Διαβάζοντας τό σχόλιο 8 καί ψάχνοντας γιά τήν ἑλληνική ἑλληνικότητα διατυπωμένη ἀπό τόν Σεφέρη, τόν συνάντησα στο Διαδίκτυο. Πόσο δύσκολο καί θαυμαστό εἶναι ἡ σκέψη νά εἶναι ἀληθινή καί νά βρίσκει τά λόγια νά εἰπωθεῖ.
Περί ἑλληνικῆς ἑλληνικότητας :
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2702/Keimena-Neoellinikis-Logotechnias_B-Lykeiou_html-empl/extras/texts/index_e_09_seferis.html
Και κάτι για την επανάσταση κατά της καρπαζιάς που τρώμε από τους «προοδευτικούς-διανοούμενους» υπερασπιζόμενοι τη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας.
Όπως η Φυσική ξεκόλλησε από τον “θετικισμό” της επιστήμης του 17ου αιώνα, έτσι και η Πληροφορική ξεκόλλησε από το ιδεολόγημα περί βιολογικής συνθήκης της γλώσσας:
Language is not merely a mode of communication; it is also the outward expression of an unusual mode of thought, βροντοφωνάζουν οι ειδήμονες στο data modelling.
Από το 1950, συνειδητοποίησαν ότι δεν γίνεται να δουλέψουν χωρίς την ελληνική Οντολογία!!!!
Και από το 1980 την εφαρμόζουν δεδομένου ότι data modelling = conceptual modelling.
Η δουλειά όλων αυτών στην artificial intelligence, όπως στην Computer science, στο information system, στην, στο Information computing είναι πάνω στα Concepts: τα Νοήματα-Σημασίες που διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία, συνεπώς, από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Απέναντί τους, όλοι εκείνοι που υπηρετούν το δόγμα του δουλοπρεπούς μεταμοντέρνου ανθρώπου μας απαγορεύουν τις Διακρίσεις, που είναι συνώνυμες της Κρίσης. Ξεφτιλίζουν σαν να ήταν εθνικιστές-ρατσιστές όσους τολμούν να μιλήσουν για τη διαφορά των γλωσσών-σκέψεων.
Θα τολμήσουμε άραγε την Επανάσταση με όρους Νέας Επιστήμης; Θα ενδιαφερθούμε καν να ενημερωθούμε για την επιστροφή της Γνωσιολογίας στην Οντολογία (σαν ένωση της κόρης με τη μητέρα);
Informational Ontology legitimates the differentiation of thinking!!!!
[Βλ Grouping related concepts into ontologies has proved to be a very efficient way to capture and structure meaning within natural languages [DAML 2007]. Οntology is a concept that groups together other (in some sense “like”) concepts. Conceptualization – as a process to structure concepts for practical use – involves an understanding of both semantics and contexts [FUJIHARA 1997].
Ontologies mostly include metadata such as concepts, relations, axioms, instances, etc [NAVIGLI 2003]. Ontologies can be viewed as mediators in the acquisition of knowledge from concepts. Therefore, ontologies lie between the concepts (that they subsume) on one hand and the overarching knowledge domain (within which they are embedded) on the other. ]
Με ενδιαφέρον παρακολουθώ τα σχόλια περί ελληνικότητας (ελληνότροπης πολιτισμικής ιδιαιτερότητας), όσο και αν/πώς/γιατί να επανέλθει αυτή στο σύγχρονο γίγνεσθαι.
Η δική μου προσωπική έρευνα/πορεία (για 3-4 δεκαετίες μιλάμε…) απάντησης στο ερώτημα αυτό, με έχει πια πείσει ότι οι ΈΛληνες ανέκαθεν στην μακριά ιστορική τους πορεία έβρισκαν τρόπο να εμπλουτίσουν το “ζην” με ένα ιδιαίτερο “ευ”, για να δημιουργήσουν έναν ιδιαίτερο συνδυασμό-τρόπο πολιτισμού, δηλ. αναζήτησης νοήματος ζωής, το οποίο έπεισε και του υπόλοιπους για την αξία του. Ακόμα και στις πιο δύσκολες περιστάσεις, ἠ μάλλον, ιδιαίτερα στις πιο δύσκολες περιστάσεις.
Σε κάθε εποχή, το “ζην” βρίσκει πάτημα και “ξεφεύγει”, χρειάζεται επομένως συνειδητοποιημένη προσπάθεια για να ισορροπηθεί και πάλι αρμονικά από ένα νέο “ευ”, που να πείθει πρώτα τους ίδιους τους Έλληνες για την αξία τους και μετά όλους τους άλλους (όπως έχει γίνει τόσες φορές στο παρελθόν).
Με αυτό ως υπόθεση εργασίας, ίσως θα άξιζε να γίνουν κάποιες προσπάθειες διαμόρφωσης μια πρότασης για έναν νέο μεν -αλλά γνήσια ελληνότροπο- συνδυασμό του “ευ” με το “ζην”, που να απαντά ικανοποιητικά και με τον ιδιαίτερο τρόπο των Ελλήνων στα προβλήματα και τις υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου.