του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η Ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν είναι μονοδιάστατο μέγεθος. Η διασφάλισή της είναι συνισταμένη πολλών παραμέτρων, η συνδυαστική λειτουργία των οποίων οφείλει να αντιμετωπίζει επιτυχώς μια πλειάδα δυνητικών κινδύνων και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αποτυπώνεται και να επικαιροποιείται με την δέουσα σαφήνεια, ολόκληρη η λίστα των υπαρκτών απειλών…
Η συζήτηση για την Ευρωπαϊκή ασφάλεια, άνοιξε με αφορμή την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Πρόκειται για μια μεθοδολογική προσέγγιση λαθεμένη και εξόχως αποπροσανατολιστική, που μανιπουλάρεται από όλους αυτούς οι οποίοι επιμένουν να κοιτάζουν το τυρί και να μην βλέπουν την φάκα. Και δυστυχώς, μαζί με την φάκα, χάνουν από το οπτικό τους πεδίο και μια πλειάδα παράπλευρων απειλών, που όχι μονάχα δεν είναι ήσσονος σημασίας, αλλά η ύπαρξή τους απειλεί ευθέως τον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής υπόστασης. Ας γίνουμε σαφέστεροι…
- Πρώτον: Η φυσιογνωμία των απειλών που έθεσε επί τάπητος τα ζητήματα που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή ασφάλεια, δεν έχει υπόσταση Ρωσοκεντρική. Η Ρωσία προφανώς εισέβαλε στην Ουκρανία και έκτοτε πυροδοτήθηκε μια ρητορική – ένθεν κακείθεν – που συχνά αγγίζει ή και ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας
Εάν θέλουμε όμως να είμαστε πραγματιστές, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι, κάθε συζήτηση που περιστρέφεται ανακυκλώνοντας μονομερώς και αποσπασματικά αυτήν την διαπίστωση ως δήθεν πραγματική αιτία που θέτει επί τάπητος το μεγάλο ζήτημα της Ευρωπαϊκής ασφαλείας, είναι μια συζήτηση ρηχή, επιπόλαια και επιφανειακή.
Η Ρωσία με την εισβολή της στην Ουκρανία, το πρώτο πράγμα που απέδειξε, είναι την ανικανότητά της να οργανώσει αποτελεσματικά μια επιθετική πολεμική επιχείρηση με την χρήση συμβατικών δυνάμεων. Μια δύναμη λοιπόν η οποία, παρά το μεγάλο γεωπολιτικό της μέγεθος, αποδεικνύεται στην πράξη ανίκανη να διαχειριστεί επιτυχώς ακόμη και τα απλούστερα ζητήματα της επιμελητείας σε έναν πόλεμο που κήρυξε η ίδια αλλά παρ’ όλα αυτά ΔΕΝ κατάφερε να αξιοποιήσει υπέρ της, ΟΥΤΕ το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, ΟΥΤΕ βεβαίως την επιχειρησιακή γνώση που διέθετε για μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα που σχετίζονται με την οργάνωση της Ουκρανικής άμυνας και εν γένει την υποδομή της Ουκρανίας, δεν υπάρχει καμιά απολύτως περίπτωση να σκεφτεί σοβαρά την πιθανότητα να απειλήσει επιχειρησιακά την Ευρώπη, εκτός εάν έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει οριστικά και αμετάκλητα. Και αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα το οποίο θα πρέπει να κρατήσουμε.
Η διαιώνιση μιας τέτοιας συζήτησης, ΔΕΝ εξυπηρετεί ούτε κατ’ ελάχιστον την Ευρωπαϊκή ασφάλεια από την σκοπιά των πραγματικών αναγκών. Εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τους εμπορικούς σχεδιασμούς των οπλάδων και την ουσιαστική καθήλωση των Ευρωπαϊκών χωρών, σε καθεστώς διαρκούς και πολυδάπανης Αμερικανονατοϊκής εποπτείας.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, επιταχύνθηκε – ουσιαστικά εκβιάστηκε – επιχειρησιακά και εξαπολύθηκε από μια Ρωσία, η οποία εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, ότι ήταν παντελώς ανέτοιμη να την διευθετήσει. Επιταχύνθηκε, λόγω της ανασφάλειας από την οποία κυριεύθηκαν οι Ρώσοι επιτελείς, εξ αιτίας της επέκτασης της Νατοϊκής αντιπυραυλικής ασπίδας και έσπευσαν να προλάβουν την δημιουργία δυσκολοξεπέραστων τετελεσμένων.
Επομένως, η πρωτογενής αιτία που έθεσε επί τάπητος ζητήματα που σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή ασφάλεια, δεν ήταν ΟΥΤΕ η ύπαρξη της Ρωσίας, ΟΥΤΕ βεβαίως οι επιχειρησιακοί της σχεδιασμοί. Η βασική αιτία ήταν οι υπεροπτικές Αμερικανικές πρωτοβουλίες, που τσαλάκωσαν στην πράξη κάθε έννοια δεοντολογίας και αξιοπρέπειας, σε μια άβουλη και απόλυτα υποταγμένη Ευρώπη. Και αυτό βεβαίως είναι το δεύτερο συμπέρασμα το οποίο οφείλουμε να κρατήσουμε, εάν θέλουμε να προσεγγίζουμε τα ζητήματα με νηφαλιότητα και πραγματικούς όρους.
- Δεύτερον: Η ίδια η Ευρωπαϊκή ασφάλεια, σύμφωνα πλέον με τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν κορυφαίοι Ευρωπαίοι ηγέτες με προεξάρχοντα των Μακρόν, έχει προσλάβει ήδη μια πολυδιάστατη ταυτότητα και δεν ορίζεται κατ’ αποκλειστικότητα με την αμυντική της προβολή.
Έχει ΚΑΙ ενεργειακό αποτύπωμα ΚΑΙ πολιτισμική διάσταση ΚΑΙ φυσικά αναδεικνύεται με όρους κατεπείγοντες η πλευρά που σχετίζεται με την στρατηγική της αυτονομία. Επομένως αυτό που διαπιστώνουμε και εδώ, είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη που αφυπνίζονται για τα ζητήματα της Ευρωπαϊκής ασφάλειας, από την στιγμή που η Ευρώπη στο σύνολό της, γεύτηκε στο πετσί της το τίμημα της «συμμαχικής αλληλεγγύης» έτσι όπως της το υπαγόρευσαν οι διαχρονικοί «προστάτες» Αμερικανοί, οι οποίοι εργαλειοποίησαν ΚΑΙ την Ουκρανική κρίση αλλά ΚΑΙ την Ευρωπαϊκή αφέλεια, για να εξασφαλίσουν περισσότερη εξάρτηση, περισσότερη υποτέλεια και μια πλειάδα ετεροβαρών αποφάσεων υποταγμένων πλήρως στην λογική της ανισομέρειας. Και αυτό φυσικά είναι το τρίτο συμπέρασμα που θα πρέπει να εντάξουμε εποικοδομητικά, στα λοιπά ερμηνευτικά και αξιολογικά μας εργαλεία.
- Τρίτον: Η Ευρωπαϊκή ασφάλεια αυτήν την στιγμή, ΔΕΝ απειλείται από τις φαντασιακές εμμονές των Πολωνών, που σπεύδουν να εργαλειοποιήσουν κάθε πρόσχημα για να αναγορευτούν σε πρωταγωνιστική δύναμη ισχύος στο Ευρωπαϊκό περιβάλλον, ούτε βεβαίως από τις εμμονές των Φινλανδών που φαντασιώνονται από παντού εισβολές και λοιπές συνοριακές περιπέτειες.
Και φυσικά ΔΕΝ απειλείται από τις επαναλαμβανόμενες παραληρηματικές ανοησίες του Μεντβέντεφ και τις φαιδρότητες της τρισχαριτωμένης Ζαχάροβα. Η Ευρωπαϊκή ασφάλεια ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ήδη και απειλείται με όρους εντελώς πραγματικούς…
Α. Από την φίλη, σύμμαχο και συνδεδεμένη με το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι Τουρκία, η οποία είναι δύναμη Κατοχής σε Ευρωπαϊκό έδαφος και οι πάντες βγάζουν τον σκασμό αντί να πετάξουν τους Αττίλες στην θάλασσα και συνεχίζουν να της κάνουν πλάτες και να την χρηματοδοτούν χοντρά, δυστυχώς με την σύμφωνη γνώμη των δεδομένων της Αθήνας και της Κύπρου…
Β. Από την φίλη, σύμμαχο και συνδεδεμένη με το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι Τουρκία, η οποία εκτός από δύναμη Κατοχής, έχει το θράσος να μπλοκάρει την ενεργειακή αυτάρκεια της Ευρώπης, διεκδικώντας μερίδιο από περιουσιακά στοιχεία που δεν της ανήκουν, αλλά και εδώ επίσης οι πάντες βγάζουν τον σκασμό, ενώ θα έπρεπε να την τελειώσουν με συνοπτικές διαδικασίες…
Γ. Από τους φίλους και προστάτες μας Αμερικανούς, που εξανάγκασαν την Ευρώπη να πληρώσει βαρύτατο τίμημα προκειμένου να υπηρετήσει με όρους υποτελούς αφωνίας, ένα ολέθριο και αδιέξοδο αφήγημα, επιδεινώνοντας έτι περαιτέρω την θέση της με μια σειρά ετεροβαρείς και παντελώς απαράδεκτες συμφωνίες…
Δ. Από την απόλυτη κυριαρχία των εμμονικών ιδεολογημάτων και του Δικαιωματισμού, που μετέτρεψαν το Ευρωπαϊκό έδαφος σε απασφαλισμένο πολυπολιτισμικό ναρκοπέδιο, θεσμικά ισχυροποιημένο και με προεκτάσεις απρόβλεπτες εις το διηνεκές…
Ε. Προφανώς οι κίνδυνοι στον κυβερνοχώρο είναι εξαιρετικά σημαντικοί, αλλά αυτοί πηγαίνουν πακέτο με την τεχνολογική πρόοδο και ενισχύονται πολλαπλασιαστικά, όταν συνεπικουρούνται από αμέλειες και κάθε λογής διαχειριστικές αστοχίες.
Κατά τα λοιπά, η Ρωσία είναι φανερό πως θα συνεχίσει να κάνει την δουλειά της στο μέτρο των δικών της ιδιαίτερων δυνατοτήτων και στο πλαίσιο πάντα του διαρκούς ανταγωνισμού για την νέα ισορροπία ισχύος που τελεί υπό διαμόρφωση.
Ομοίως την δουλειά της θα συνεχίσει να κάνει και η Κίνα, η οποία βεβαίως δεν μπορεί να δαιμονοποιείται για να δικαιολογούνται ή να συγκαλύπτονται διαχρονικές Ευρωπαϊκές ολιγωρίες.
Η πυρηνική απειλή τέλος, αποτελεί την μοναδικά πραγματική απειλή για τους πάντες και αυτός και ο λόγος που όταν επέλθει ή νέα ισορροπία ισχύος που ακόμη τελεί υπό διαμόρφωση, θα πρέπει με ευθύνη όλων, να επανέλθει μια ουσιαστική συζήτηση για τον δραστικό περιορισμό του πυρηνικού οπλοστασίου και φυσικά η καθολική μέριμνα όλων, προκειμένου να μην εξασφαλίσουν πυρηνική ισχύ οι κάθε λογής γεωπολιτικοί τυχοδιώκτες, θα πρέπει να είναι προσαυξημένη. Ο Μακρόν, πολύ σωστά έπραξε και έθεσε το ζήτημα, τόσο προνοιακά όσο και από την άποψη της επικοινωνιακής του διαχείρισης, μεταξύ άλλων ΚΑΙ διότι δεν μπορούν να μένουν αναπάντητες οι παραληρηματικές ανοησίες Μεντβέντεφ, αλλά η σταθμισμένη του διαχείριση ούτως ώστε να να μην εκφυλιστεί η πυρηνική δυνατότητα σε επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια τυχοδιωκτών, είναι ευθύνη όλων.
Κατά την γνώμη του γράφοντος πάντως, πέρα και ανεξάρτητα από τις παραληρηματικές κουταμάρες Μεντβέντεβ, η Ρωσική πολιτική ηγεσία ΔΕΝ είναι μια ανώριμη και απερίσκεπτη ηγεσία και ΔΕΝ θα έθετε ποτέ εν κινδύνω τις ευρύτερες αυτοκρατορικές βλέψεις από τις οποίες διακατέχεται. Προφανώς λοιπόν έχει επίγνωση του γεγονότος, πως κανενός είδους ασφάλεια δεν διασφαλίζεται για την χώρα της σε περίπτωση πυρηνικής σύγκρουσης και οι αχανείς εκτάσεις της, ΔΕΝ έχουν την δυνατότητα να προστατεύσουν πρακτικά ΟΥΤΕ τις κρίσιμες υποδομές, ΟΥΤΕ βεβαίως τον πληθυσμό της, ενώ τα αυτοκρατορικά της όνειρα θα κατέρρεαν εν μία νυκτί.
Από αυτήν την άποψη, όσο και εάν η πυρηνική απειλή είναι η μοναδική πραγματική απειλή για την Ευρώπη, κατά την γνώμη του γράφοντος η Ρωσία ΔΕΝ πρόκειται να καταφύγει πρώτη στην χρήση πυρηνικού όπλου. Είναι ζήτημα στρατηγικής επιβίωσης, πριν απ’ όλα για την ίδια την χώρα.
Καλά θα κάνει λοιπόν η Ευρώπη, να ασχοληθεί πιό επισταμένα με τους κινδύνους που την απειλούν πραγματικά και αυτοί ανατροφοδοτούνται από τις αδιέξοδες ιδεοληψίες της αλλά και από το μεταπολεμικό πλαίσιο στο οποίο έχει τοποθετήσει την συμμαχική της στρατηγική, η οποία απ’ ότι φαίνεται επείγει να αναθεωρηθεί εκ βάθρων, χωρίς συμβιβασμούς και παραδοσιακές ατολμίες.
