του Παντελή Σαββίδη
Ο Δημήτρης Κόντης επανέρχεται με ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του, σήμερα, στις “Ανιχνεύσεις” με το οποίο καταγράφει αδρά την ουδέτερη, όπως λέει ο ίδιος, φιλοτουρκική κατά την δική μου εκτίμηση, στάση του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στις ελληνοτουρκικές διαφορές.
Στάση που με την απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική ζωή της χώρας του Κ. Μητσοτάκη, χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση, μπορεί να αποβεί μοιραία για τα εθνικά συμφέροντα.
Με επιδέξιο τρόπο ο συγγραφέας ανατρέχει στην περίοδο διαπραγματεύσεων για την επανένταξη της Ελλάδας στην Ατλαντική Συμμαχία, διαπραγματεύσεις με απαράδεκτο περιεχόμενο, ακόμη και για μια δεξιά κυβέρνηση όπως του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος δια του ΥΠΕΞ Γεωργίου Ράλλη είχε δηλώσει πως η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αναθέσει την ασφάλεια της επικράτειάς της σε άλλη δύναμη. Η Συμφωνία προέβλεπε η αρμοδιότητα ασφάλειας της περιοχής που είχε την ευθύνη η Ελλάδα να ανατεθεί στο Saceur και το Saceur να ανέθετε στην τουρκική αεροπορία.
Προφανώς σε αντιπερισπασμό, ο Κων. Καραμανλής-και μπράβο του- συνήψε συμφωνία με την ΕΣΣΔ να επισκευάζονται εμπορικά και ελαφρά πολεμικά ρωσικά πλοία στο Νεώριο (πρόταση που αποδίδεται στον Κωνστ. Μητσοτάκη, υπουργό, τότε, Συντονισμού). Αυτό ανησύχησε τους Αμερικανούς και σε συνδυασμό με την έλευση του Ανδρέα Παπανδρέου τους ανάγκασε να δώσουν μια πιο ικανοποιητική, για την Ελλάδα, λύση.
Η επωφελής αυτή τακτική δείχνει πόσο εγκληματική για την Ελλάδα είναι η απόλυτη διακοπή των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας με τον τρόπο που τις χειρίστηκε ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης. τρόπος που αποδεικνύει παντελή άγνοια εξωτερικής πολιτικής.
Οι Αμερικανοί έχουν την νοοτροπία του καουμπόυ και δεν καταλαβαίνουν απο δηλώσεις αφοσίωσης, όπως αυτές που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την έκφραση “είμαστε δεδομένοι” πριν λίγο καιρό. Δεδομένο μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του, όχι το σύνολο του ελληνικού λαού και του κράτους. Το κράτος δεν ανήκει στην οικογένεια Μητσοτάκη. Αν, οι αμερικανοί, βρούν κάποιον δεδομένο θα τον στίψουν.
Γι αυτό η απόλυτη πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη με μια αντιπολίτευση παιδική χαρά είναι επικίνδυνη για τη χώρα.
Αν έχουν μείνει, ακόμη, εθνικές αστικές δυνάμεις στη χώρα, ας φροντίσουν να υπάρχει μια εξισορρόπηση στο πολιτικό σκηνικό. Η απόλυτη υποστήριξη Μητσοτάκη θα επισσωρεύσει δεινά.
Η αμερικανική θέση στις ελληνοτουρκικές διαφορές είναι φιλοτουρκική. Η πιο ευνοϊκή εκδοχή της είναι πως Ελλάδα και Τουρκία είναι πολύτιμοι σύμμαχοι και οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ τους θα πρέπει να επιλυθεί δια της διπλωματικής οδού.
Πιάσ’ τ’ αυγό και κουρεφτο.
Την φιλότουρκη αυτή πολιτική εξέφρασε και εκφράζει με τον καλυτερο τρόπο ο Τζέιμς Τζέφρι, πρώην αμερικανός διπλωμάτης και σήμερα επικεφαλής του προγράμματος για την Μέση Ανατολή του Wilson Center.
Το άρθρο του Δ. Κόντη ΕΔΩ
Κύριε Σαββιδη,
Τον επιλέξαμε. Δυο φορές. Μην πω και τις τρεις. Μη πω με πλήρη υποστήριξη των μέσων. Και με μεγάλο ποσοστό. Δεν επιτρέψαμε καμία αντιπολίτευση να υπάρξει. Το ΚΚΕ είναι κλεισμένο στην φούσκα του και αμφιβάλλω ότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς με αυτά που πρεσβεύει, μην παρεξηγηθώ, εννοώ ότι ο λαός βρίσκεται μακράν. Έτσι κι αλλιώς, από το «θα είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» ως το «ειμαστε δεδομένοι», μια πηδιά. Δεν υπάρχει ελπίδα γιατί δεν υπάρχει κόσμος να ακούσει. Ιμια και χρηματιστήριο, Αλβανία (που την φτιάξαμε- με κακούς τρόπους δε λέω), Σκόπια που αφήσαμε τους Ιταλούς να πάρουν τον εναέριο χώρο, Ιταλία που για την ΑΟΖ εγκαταλείψαμε τους ψαράδες μας-ίσως και με της Αλβανίας- και δεν ξέρω τι άλλο, με της Αιγύπτου την ΑΟΖ, την εγκατάλειψη της Κύπρου και παρεπόμενα των δικών μας συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μη μιλήσω και για το τουρκολυβικο μνημόνιο, που χάσαμε και τις προθεσμίες αντιρρήσεων, σημαίνει ότι το μόνο που ενδιαφέρει είναι να είμαστε όντως τα γκαρσόνια και όντως μόνο βάσεις πολεμικές δυτικών συμφερόντων. Οι έχοντες το παραμικρό, και κάπως έξυπνοι, διώχνουν τα παιδιά τους έξω. Έτσι κι αλλιώς από άποψη εκπαίδευσης έχουμε ακόμη αρκετά ψηλό επίπεδο, διότι είναι η μόνη ελπίδα μας στο ζοφερό σκότος. Αλλά ως χώρα, αυτή που μένουν πίσω, θα δουν το μισοφέγγαρο στην Ακρόπολη και θα γυρίσουν το κεφάλι. «Και καλά τι έγινε;;;» Θα πουν. Το έργο το είδαμε και με τους Κροάτες. Κανονική εισβολή. Και με προειδοποιήσεις από τα ξένα κράτη με λεπτομέρειες.
Δύο παρατηρήσεις επί των πολύ ενδιαφερόντων στοιχείων που κομίζει το άρθρο του κ. Κόντη και ο επ’ αυτού σχολιασμός σας.
(α) Το πρόβλημα της επιχειρησιακής ευθύνης στο Αιγαίο.
Αυτό προέκυψε από την άφρονα και άκρως συναισθηματική (άρα μη πολιτικής φύσεως) απόφαση Καραμανλή (πρεσβυτέρου) για έξοδο της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ.
Η Ελλάς είχε τον πλήρη έλεγχο της περιοχής του Αιγαίου (ταυτιζόμενο με τα όρια του FIR Αθηνών), έως το 1974. Μάλιστα, το 1964 το ΝΑΤΟ έκανε δεκτή μονομερή εκ μέρους μας τροποποίηση των ορίων αεροπορικής επιχειρησιακής ευθύνης, ώστε να συμπεριληφθούν εξ ολοκλήρου στην αρμοδιότητά μας και τα Δωδεκάνησα (έως τότε μέρος τους ανήκε στην περιοχή ευθύνης της Τουρκίας), παρά τις ενστάσεις των γειτόνων μας!
http://library.techlink.gr/ptisi/article.asp?mag=2&issue=116&article=3179
Αλλά η αποχώρησή μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, το 1974, δημιούργησε κενό, το οποίο έσπευσε να εκμεταλλευθεί η Τουρκία. Μάλιστα, η συμφωνία επανεντάξεως του 1980 δεν διευθέτησε οριστικώς το θέμα. Επομένως, μόνοι μας δημιουργήσαμε – εκ του μη όντος – ένα εις βάρος μας τετελεσμένο!
Ελπίζω αυτή η ιστορική πτυχή να γίνει μάθημα και σε όσους απερισκέπτως φωνασκούν σήμερα για οικειοθελή αποχώρησή μας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, επειδή δεν στηρίζουν πλήρως τα αιτήματά μας. Μια τέτοια απόφαση θα ικανοποιούσε το θυμικό των θερμοκεφάλων, αλλά στην πράξη θα διόγκωνε τα υφιστάμενα προβλήματα (και θα γεννούσε περισσότερα, ενδεχομένως).
(β) Οι χαρακτηρισμοί “φιλότουρκος” και “φιλέλληνας”.
Φρονώ πως κάθε τέτοιου τύπου πολιτική ανάλυση είναι αποπροσανατολιστική. Ένας Αμερικανός αξιωματούχος είναι – και μόνον – φιλοαμερικανός (υπό την αίρεση ότι δεν είναι διεφθαρμένος). Γιατί είναι μεμπτό να εκτιμά κάποιος ξένος πως η υποστήριξη της Τουρκίας εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά του;
Ούτε οφείλουμε ευγνωμοσύνη στις ΗΠΑ, που μας στήριξαν μετά τον ΒΠΠ (και στο εσωτερικό μέτωπο και στο “μακεδονικό” ζήτημα), ούτε πρέπει να τις μεμφόμαστε για την κλίση τους προς την Τουρκία, μετά το 1974. Απλούστατα πράττουν κάθε φορά ό,τι (εκτιμούν πως) τους υπαγορεύει το συμφέρον τους.
Να θέσω το ζήτημα και με έναν ιστορικό παραλληλισμό: υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ο (εκάστοτε) αυτοκράτωρ της Κων/πόλεως θα ενδιαφερόταν για το ποιός έχει δίκιο, σε μια διένεξη φυλάρχων στις όχθες του Δουνάβεως, κατά τον Μεσαίωνα, ή μήπως θα προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση προς όφελός του; Γιατί, λοιπόν, οι σημερινές ΗΠΑ να αποσπάσουν την προσοχή τους από την “μεγάλη” (παγκόσμια) εικόνα και να επικεντρωθούν στις λεπτομέρειες μιας τοπικής – κατ’ αυτούς – διενέξεως;
Το σχόλιο Κλίντον για την κρίση των Ιμίων, πως δυο σύμμαχοι παρ’ ολίγον να οδηγηθούν σε πόλεμο για δυο βράχους επί των οποίων βόσκουν κατσίκες, αντικατοπτρίζει επακριβώς το ότι Ελλάς και Τουρκία δεν είναι τίποτε περισσότερο για την υπερδύναμη από δύο συγχρόνους φυλάρχους-τοποτηρητές!!!
Το πρόβλημα έγκειται, νομίζω, στο αν εμείς προσαρμοζόμαστε στις επικρατούσες πραγματικές συνθήκες, ή μένουμε προσκολλημένοι σε ουτοπικές θεωρίες περί δικαίου… Οι καθηγητές Πλατιάς και Κολιόπουλος περιέγραψαν πολύ ωραία το διεθνές πλαίσιο, σε πρόσφατο άρθρο τους, υπενθυμίζοντας τον – λησμονημένο από τους απογόνους του, αλλά όχι από τους γείτονές τους – Θουκυδίδη.
https://www.tanea.gr/2023/08/15/politics/ti-rolo-paizei-to-diethnes-dikaio-sta-ellinotourkika/
1.-Δείχνετε κατανόηση στην αμερικανική προσέγγιση στη βάση του συμφέροντός τους. Εντάξει. Γιατί να μην προσεγγίσουμε και εμείς το θέμα στη βάση του δικού μας συμφέροντος; 2.-Υπάρχει φιλοτουρκική ή φιλοελληνική ανάγνωση. Το να προσαρμόσεις την ανάγνωση στο συμφέρον σου (στην προκειμένη περίπτωση στο συμφέρον των ΗΠΑ) δεν είναι δύσκολη υπόθεση. 3.-Αν κάπου εμπλέκεται η Τουρκία μην βάζετε το χέρι σας στο ευαγγέλιο ότι οι διαδικασίες είναι αδιαβλητες και δεν έχει παρεισφρύσει χρηματισμός. 4.-Ποια είναι η ρεαλιστική προσαρμογή στα νέα δεδομένα;
Κατ’αρχάς ο κ.Κόντης έγραψε για την όντως φιλότουρκη στάση του ΝΑΤΟ των Λουνς -Κίσινγκερ -δια της παραλείψεως του να προλάβει τον Β’ Αττίλα.
Μη ξεχνάμε ότι την ίδια στάση τήρησε και η ”Φιλοκυπριακή-φιλοΜακαριακή” Σοβιετική Ένωση και το ΑντιΝΑΤΟ Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
ΣΗΜΕΡΑ αυτό το ουδέτερο ΝΑΤΟ επέτρεψε τις ΗΠΑ -μέλος του ΝΑΤΟ-να ιδρύσει και να λειτουργήσει στρατιωτική Βάση στην Αλεξανδρούπολη -παρά τα Στενά-και τις ιδιαίτερες Ελληνοαμερικανική και Ελληνογαλλική Αμυντικές Συμφωνίες (ΗΠΑ και ΓΑΛΛΙΑ μέλη του ΝΑΤΟ).
ΕΡΩΤΩΝΤΑΙ-ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ-ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ -ΕΙΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΙ -.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ,ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΕ Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΥΠΟ ΤΟΝ Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΣΕ ΤΥΧΟΝ ΕΛΛΗΝΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΡΡΑΞΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΓΑΛΛΟΙ;;;.
ΤΟ 2024 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 1974. Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ”ΚΤΥΠΙΕΤΑΙ” ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΙΣΟΣΦΑΓΜΕΝΟ ΚΟΚΚΟΡΑ , ΑΛΑ ΟΙ ”ΨΥΧΩΜΕΝΟΙ” ΕΛΛΗΝΕΣ ”ΤΗΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΠΟΝΤΟΥΣ” .
ΕΧΘΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ Κ.ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ ,ΕΝΩ ΕΠΡΕΠΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ .
Ασφαλώς συμφωνώ με το άρθρο σας, κ. Σαββίδη. Ο Μητσοτάκης είναι αδικαιολογήτως άπειρος ακόμη και κυρίως ατάλαντος, ως πολιτικός. Οι γκάφες του είναι απανωτές. Το κακό είναι ότι δεν βλέπω και τον καλύτερο. Η χώρα στέρεψε από πολιτικούς στις πιο κρίσιμες στιγμές της, ή περιήλθε στις κρίσιμες αυτές στιγμές, επειδή στέρεψε από πολιτικούς. Δηλαδή, το γνωστό ερώτημα με το αυγό και την κότα. Ο Μητσοτάκης είναι πολύ λίγος και υπερβολικά δεδομένος. Θέλοντας να επιδείξει υπερβάλλοντα ζήλο αφοσίωσης στην Δύση, κατέστρεψε μανιωδώς (πιστεύω ότι και οι Αμερικανοί θα έχουν απορήσει με το μένος του) τις σχέσεις μας με την Ρωσία, χωρίς να έχει να ωφεληθεί κάτι σε αντάλλαγμα. Ιδού το άπειρον και ατάλαντον τού ανδρός πού οδηγεί. “Ζητείται Ελπίς”, ήτοι αντικαταστάτης, πριν η χώρα δορυφοριοποιηθεί πλήρως από την Τουρκία.
ΥΓ: Ίσως και αυτά που κάνει να τα κάνει συνειδητά, διότι άλλως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχει συμβούλους τούς τουρκόφρωνες ΕΛΙΑΜΕΠηδες.