του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι απαντήσεις για όλα όσα διαδραματίζονται αυτήν την στιγμή στην Μ. Ανατολή με επίκεντρο το θέατρο των επιχειρήσεων της Συρίας, δεν είναι εύκολες. Ο κίνδυνος της διάψευσης καιροφυλακτεί. Και αυτός ο κίνδυνος, δεν αφορά μονάχα στις ποικίλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις που υιοθετούνται από τους αναλυτές, αναφορικά με την ταυτότητα, τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς των πρωταγωνιστών, τόσο των εμφανών όσο και εκείνων που κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, αλλά επεκτείνεται ΚΑΙ στο «δια ταύτα» που αφορά στην φυσιογνωμία της επόμενης μέρας.
Αυτό σημαίνει, ότι η (διόλου) «αιφνίδια» γι’ αυτό και καλά σχεδιασμένη τζιχαντιστική αντεπίθεση που απειλεί να διαχυθεί και να τροποποιήσει δραματικά το status της ευρύτερης περιοχής, δεν εξαντλείται στο «φαίνεσθαι» και δεν περιορίζεται στην ζώνη των συγκρούσεων έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται την συγκεκριμένη στιγμή. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία τροφοδοτείται και πάνω απ’ όλα συντηρεί κρυφές ατζέντες, αλληλοεπικαλυπτόμενα συμφέροντα και επιδιώξεις, πολύπλοκες τακτικές, εναλλασσόμενους ενίοτε δε και αντιφατικούς προσεταιρισμούς, σύνθετα παιγνίδια ισορροπιών, ενώ είναι πολλά τα ανοικτά σενάρια που βρίσκονται ήδη στο τραπέζι, με αρκετά πιθανό τον κίνδυνο να τεθεί εκτός ελέγχου και να μετεξελιχθεί σε γενικευμένη ανάφλεξη.
Κατά την άποψη του γράφοντος, η εύκολη τάση που θέλει να αποδίδει τα πάντα στην «παντοδυναμία» των σκοτεινών κέντρων των ΗΠΑ, συνιστά μάλλον την κατ’ εξοχήν λαθεμένη προσέγγιση των γεγονότων. Όχι μονάχα διότι τα τελευταία χρόνια, η στρατηγική ευστοχία των Αμερικανικών χειρισμών έχει καταντήσει να είναι ένα σύντομο ανέκδοτο με σχεδόν μηδενικό αντίκρισμα στην πράξη, αλλά κυρίως διότι η έκβαση μιας σειράς από συγκεκριμένες σκοπιμότητες ΚΑΙ της Τουρκίας… ΚΑΙ του Ιράν… ΚΑΙ του Ισραήλ… ΚΑΙ των Ρώσων… Αλλά ΚΑΙ των Αμερικανών, απ’ ότι φαίνεται πρόκειται αυτήν την φορά να κριθούν «στο νήμα», ενώ οι πάντες αναγκάζονται πλέον εκ των πραγμάτων να επανασχεδιάσουν την περιφερειακή τους τακτική…
Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι ευρύτερες στοχεύσεις της Τουρκίας είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές και από αυτήν την άποψη, οι ισχυρισμοί που την ενοχοποιούν για συντονισμό, εξοπλισμό και υποδαύλιση της συγκεκριμένης σύγκρουσης, είναι βάσιμοι και όλα δείχνουν ότι ο ρόλος της στο επίπεδο του παρασκηνίου είναι πρωταγωνιστικός…
Το σημείο πάντως που θέλει ιδιαίτερη προσοχή, δεν είναι τόσο οι επιμέρους ανατροπές τις οποίες επιδιώκει να επιβάλει de facto με την ένοπλη δράση των proxy της. Είναι πρωτίστως η επιδίωξή της Τουρκίας να αναβαθμίσει συνολικά και κυρίως να διευρύνει τον ευρύτερο περιφερειακό της ρόλο, διεμβολίζοντας ΚΑΙ τις περιφερειακές επιδιώξεις του Ιράν, αλλά ΚΑΙ τον ευρύτερο σχεδιασμό των Ρώσων και των Αμερικανών, διεκδικώντας πρωταγωνιστικά συμπληρωματικό και ενδεχομένως αναντικατάστατο ρόλο στο «χτίσιμο» της περιφερειακής στρατηγικής τους.
Το Κουρδικό βεβαίως, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον επίδικο αλλά και ένα πρώτης τάξεως άλλοθι που χτίζει προσχήματα με επίκεντρο τα ζητήματα Ασφαλείας τα οποία εγείρει συστηματικά η Τουρκία. Θα ήταν όμως λάθος να υποθέσουμε ότι οι επιδιώξεις της Αναθεωρητικής Τουρκίας εξαντλούνται κατ’ αποκλειστικότητα σε αυτό.
Το εάν θα επιτευχθούν οι στόχοι της Άγκυρας, είναι κάτι το οποίο μένει να αποδειχτεί. Αυτό όμως που είναι βέβαιο, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία συνεχίζει να κινείται στοχευμένα, απολύτως σχεδιασμένα, με χαρακτηριστική αποφασιστικότητα και απόλυτα εναρμονισμένη με τις «δεσμεύσεις» που αποτυπώνονται στον «Εθνικό της Όρκο».
Και ο λόγος που οφείλουμε, πρωτίστως εμείς, να συνυπολογίζουμε σταθερά αυτήν την παράμετρο, είναι το γεγονός ότι οι αναθεωρητικές της βλέψεις δεν εξαντλούνται στην συγκεκριμένη περιοχή. Στην Μ. Ανατολή, η Τουρκία προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις και να «χτίσει» ουσιαστικά μια ευρεία αναχωματική ζώνη που θα της επιτρέψει να διαχειριστεί προνομιακά τις προκλήσεις Ασφαλείας και να έχει ρόλο στην περιφερειακή ισορροπία, εάν βεβαίως καταφέρει να ξεπεράσει επιτυχώς της Συμπληγάδες τόσο της Ρωσικής όσο και της πιθανολογούμενης Ιρανικής αντίδρασης. (Η Αμερικανική αντίδραση όποια και να είναι, φαίνεται ότι θα είναι διαχειρίσιμη, σε βαθμό τουλάχιστον που δεν θα ανακόπτει τον εν εξελίξει στρατηγικό της σχεδιασμό).
Η επιθετική της προσήλωση όμως είναι στραμμένη στο Αιγαίο και στον έλεγχο της Μεσογείου, βήματα τα οποία εκλαμβάνει ως ικανή και αναγκαία συνθήκη στην προσπάθειά της να καταστεί ισχυρή συστημική αεροναυτική δύναμη και βεβαίως η προσήλωσή της είναι στραμμένη στην Βαλκανική διέξοδο στο έδαφος της οποίας χτίζει σταθερά και μεθοδικά μια ισχυρή στρατιωτική και διπλωματικοπολιτική παρουσία.
Είναι λοιπόν φανερό ότι όλα όσα διαδραματίζονται αυτήν την στιγμή ΚΑΙ στο έδαφος της Συρίας, επιβεβαιώνουν όχι μονάχα την ύπαρξη αλλά και την εύρυθμη λειτουργία ενός σύνθετου και πολυπλόκαμου διπλωματικοπολιτικού και επιχειρησιακού μηχανισμού τον οποίο έχει συγκροτήσει η Τουρκική κυβέρνηση και ο οποίος ενεργοποιείται σταθερά, τόσο εμφανώς όσο και στο παρασκήνιο, για να προωθεί αδιάλειπτα την αναθεωρητική της ατζέντα ΚΑΙ στα φόρα των Διεθνών οργανισμών αλλά ΚΑΙ στο πεδίο.
Απέναντι σε μια τέτοια διάταξη, κατάφορα επιθετική, η πατρίδα μας αυτό που έχει να αντιπαραθέσει είναι Γεραπετρίτηδες, εμπλοκή σε διαλόγους που παγιδεύουν και φλύαρες ασυναρτησίες για το Διεθνές Δίκαιο, διατυπωμένες από στόματα πολιτικών οι οποίοι συμπεριφέρονται φοβικά και αρνούνται πεισματικά να το εφαρμόσουν.
Έτσι κύριοι δεν πάμε πουθενά. Παραμένουμε παρκαρισμένοι στον πάγκο των υπόδικων, περιμένοντας να έρθει η σειρά μας…
