Ελληνοϊταλική συμφωνία: Μίζερη αποτίμηση ή επιθετικά παραγωγική μεταστροφή της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής;

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το άλλοθι του 1977 δεν μπορεί να μεταφερθεί ως πρόσχημα για το Καστελλόριζο το 2020, διότι τότε δεν θα συνιστά άλλοθι αλλά πράξη Εθνικής Μειοδοσίας.

Η Ελληνοϊταλική συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες, οριστικοποιήθηκε σε ένα περιβάλλον ιδιαιτέρως αρνητικό για την χώρα μας, και αυτή η παράμετρος είναι απαραίτητο να συνυπολογίζεται σε κάθε απόπειρα αξιολόγησης της συγκεκριμένης συμφωνίας…

Το περιβάλλον αυτό επιβαρύνεται όχι μονάχα από την τουρκική επιθετικότητα αυτοτελώς, αλλά και από τις ιδιαίτερες επιπτώσεις που δημιουργεί τόσο το τουρκολιβυκό σύμφωνο, όσο και η απόρριψη της σχετικής ελληνοαλβανικής συμφωνίας στην οποία προέβη το Αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Η συγκεκριμένη συμφωνία επίσης, δεν θα πρέπει να αποτιμηθεί αυτοτελώς, αλλά σε απόλυτη συνάρτηση με μια σειρά από συγκεκριμένες δυνατότητες που δημιουργεί, αλλά και συγκεκριμένα δεδομένα που τροποποιεί αναφορικά με την διαχείριση των προκλήσεων της επόμενης μέρας. Για παράδειγμα, στην στρατηγική αξιοποίηση του αποτελέσματός της για μεταστροφή της Αλβανικής αδιαλλαξίας, όπως επίσης και στην στρατηγική αξιοποίηση της συγκυριακής της δυναμικής, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η ενδυνάμωση μεταξύ άλλων ΚΑΙ μιας ελληνο-γαλλο-ιταλικής ενιαίας στάσης που θα μπορούσε να περιορίσει τις Ιταλικές ταλαντεύσεις και να εμπλέξει ενεργητικά την Γαλλία στην αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας στην ΝΑ Μεσόγειο.

Η συμπερίληψη αλιευτικών παραχωρήσεων στην Ιταλία, στα όρια μεταξύ των 6 και των 12 ναυτικών μιλίων, αντισταθμίζεται από την θεμελιωμένη διεύρυνση με όρους διεθνούς δικαίου των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, και στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία που συμφωνείται, είναι προφανές ότι αυτή η συμπερίληψη, δεν εκλαμβάνεται ως κρίσιμη στρατηγική υπαναχώρηση που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Κρίσιμο ζήτημα και σκοτεινό σημείο της συγκεκριμένης συμφωνίας βεβαίως, είναι η επήρεια που αναγνωρίζεται από την συμφωνία, στις Στροφάδες και στα Διαπόντια νησιά. Το άλλοθι σε σχέση με το αν θα μπορούσε να είναι αναστρέψιμη η πρόβλεψη της συμφωνίας του 1977 μένει να αξιολογηθεί αφού δούμε συνολικά τις προβλέψεις της συμφωνίας.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το άλλοθι του 1977 δεν μπορεί να μεταφερθεί ως πρόσχημα για το Καστελλόριζο το 2020, διότι τότε δεν θα συνιστά άλλοθι αλλά πράξη Εθνικής Μειοδοσίας.

Επομένως, το βασικό πρόβλημα με την ελληνοϊταλική συμφωνία, δεν είναι η ανάγκη να παραμείνουμε σε μια μίζερη αποτίμηση αυτού που υπεγράφη, διότι η ΜΗ συμφωνία, είναι ένα σενάριο ΜΗ συγκρίσιμο και απολύτως εφιαλτικό, μεταξύ άλλων ΚΑΙ γιατί θα επέτρεπε να διαχέεται το Ιταλικό ενδιαφέρον σε τομείς από τους οποίους οι Ελλάδα μόνο ζημιωμένη θα μπορούσε να βγει, κυρίως όμως διότι δεν υπήρχε τίποτε διαφορετικό που θα μπορούσε αντί αυτής να επιλέξει η Ελλάδα.

Το βασικό πρόβλημα επομένως είναι η ανάγκη να μην αρκεστεί κανείς στα ταρατατζούμ, αλλά να υπάρξει παραγωγική μεταστροφή της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, έτσι ώστε να αξιοποιηθεί ΤΩΡΑ η δυναμική που δημιουργείται στο περιβάλλον αυτής της συμφωνίας, για την καλύτερη δυνατή οχύρωση του διπλωματικοπολιτικού και γεωπολιτικού της αποτυπώματος, και ταυτόχρονα να επεκταθεί η διαδικασία ανάλογου «κλειδώματος» κυριαρχικών δικαιωμάτων, ΚΑΙ με την Αίγυπτο αλλά ΚΑΙ με την Κύπρο.

Κατά τα λοιπά, και για όλα όσα θα πρέπει να γίνουν στο επιχειρησιακό επίπεδο, έχουμε ήδη τοποθετηθεί με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα…