Του Αλκη Καλλιαντζίδη, Οικονομολόγου, [email protected] www.kalkis.eu
Δεδομένου ότι είναι πάρα πολλοί οι λάτρεις (όχι ο γράφων) αυτής της προσωπικότητας, ας θυμηθούμε ότι την Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2024 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον θάνατό του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, περισσότερο γνωστού ως Λένιν. Και ας δούμε παρακάτω συνοπτικά το ιστορικό του, με την βοήθεια της Hélène Roué στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Journal du dimanche στις 19-1-2024.
© ARTUR WIDAK / NURPHOTO / NURPHOTO VIA AFP
Ο Vladimir Illitch Ulyanov γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1870 στο Simbirsk, το σημερινό Ulyanovsk. Ο πατέρας του ήταν επιθεωρητής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και η μητέρα του, κόρη επαρχιακού γιατρού. Το 1887, ο αδελφός του συνελήφθη και εκτελέστηκε επειδή συμμετείχε σε επίθεση κατά του Αλέξανδρου του Γ’. Στη συνέχεια ενεπλάκη στο επαναστατικό κίνημα και ξεκίνησε τη μελέτη του μαρξισμού. Κομμουνιστής επαναστάτης, πολιτικός θεωρητικός, αγκιτάτορας, Ρώσος πολιτικός, οι ιδιότητές του είναι πολλές.
Το παρατσούκλι Λένιν προέρχεται από το Λένα, έναν ρωσικό ποταμό δίπλα στον οποίο εγκαταστάθηκε ο ίδιος και η σύζυγός του Nadezhda Kroupskaia. Το 1897, ο Λένιν απελάθηκε στη Σιβηρία αφού φυλακίστηκε για τη δημιουργία της «Ένωσης Αγώνα για την Απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης». Επιστρέφοντας
πίσω το 1900 στη δυτική Ρωσία, η μητέρα του προσπάθησε να του πάρει μια κατοικία κοντά σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Όμως η αστυνομία τον χαρακτήρισε ως επαναστατική προσωπικότητα, γεγονός που οδήγησε τον Λένιν να εξοριστεί στην Ελβετία. Το 1902 δημοσίευσε το έργο «Τι κάνουμε;» What to Do?, ένα έργο στο οποίο ανέπτυξε τις διαφορές του με τον μαρξισμό. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί μια επαναστατική πρωτοπορία για να καθοδηγήσει τους εργάτες.
Το 1903, στο συνέδριο του κόμματός του, του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (RSDLP), προκάλεσε ρήξη μεταξύ των υποστηρικτών του, των Μπολσεβίκων (δηλαδή πλειοψηφία στα ρωσικά) και των υποστηρικτών του Martov, των Μενσεβίκων (μειονότητα στα ρωσικά). Ο Λένιν απαίτησε μια «δικτατορία του προλεταριάτου», ενώ ο αντίπαλός του πρότεινε μια πιο ευέλικτη φόρμουλα.
Μετά την πτώση του τσαρισμού και την έλευση της δημοκρατίας, επέστρεψε στη Ρωσία τον Απρίλιο του 1917. Στη συνέχεια δημοσίευσε τις «Θέσεις του Απριλίου», που
έμοιαζαν με ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης όπου υποστήριξε την άμεση ειρήνη, τα εργοστάσια για τους εργάτες και την απόδοση της γης στους αγρότες, τον σοβιετικό έλεγχο στην παραγωγή και την αναδιανομή . Κέρδισε την υποστήριξη των στρατιωτών και των χωρικών, εξουθενωμένων από έναν αδιέξοδο πόλεμο. Ο νέος πρωθυπουργός Αλεξάντερ Κερένσκι διέταξε τη σύλληψή του, κάτι που οδήγησε τον Λένιν να εξοριστεί στη Φινλανδία.
Επιστρέφοντας από εκεί στην Πετρούπολη, ο Λένιν συνέταξε «την Έκκληση προς τους πολίτες της Ρωσίας», που δημοσιεύτηκε στις 7 Νοεμβρίου (25 Οκτωβρίου στο ρωσικό ημερολόγιο) και που οδήγησε σε ένα πραξικόπημα το οποίο ονομάστηκε «Οκτωβριανή Επανάσταση», μετά την αποδυνάμωση της κυβέρνησης, και που επέβαλλε τη δικτατορία : δηλαδή το κλείσιμο των εφημερίδων της αντιπολίτευσης, την κατάργηση του Ποινικού Κώδικα και των «αστικών» κανόνων, την εθνικοποίηση των βιομηχανιών και των τραπεζών και την απαγόρευση της ατομικής ιδιοκτησίας. Μη εξαντλητικός κατάλογος μέτρων. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Πολιτεία έπρεπε να πρεσβεύει τη μόνιμη κινητοποίηση των μαζών.
Τον Αύγουστο του 1918 έπεσε θύμα επίθεσης μετά την οποία αποφάσισε να
εντείνει την καταπίεση. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1918, το διάταγμα «Περί του Κόκκινου Τρόμου» καθιέρωσε τον μαζικό τρόμο που είχε ως αποτέλεσμα τον εμφύλιο πόλεμο, τους λιμούς, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες.
Το 1922, ο Λένιν αρρώστησε και έπαθε ένα πρώτο εγκεφαλικό. Πέθανε στο Γκόρκι στις 21 Ιανουαρίου 1924, σε ηλικία 53 ετών. Ο Στάλιν, γενικός γραμματέας του κόμματος, ανέλαβε τότε την εξουσία εναντίον του Τρότσκι που
υποστήριζε τη συνέχιση του επαναστατικού τρόμου.
