του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Από τον Μεσαίωνα και έπειτα ο πόλεμος είχε τους κανόνες του: Το δίκιο της κήρυξής του (jus ad bellum) και το δίκαιο της διεξαγωγής του (jus in bello). Ο πόλεμος δηλαδή έχει κάποιες νόρμες. Πρέπει οι εμπόλεμοι να σέβονται τα δικαιώματα των αιχμαλώτων και να μη στρέφονται εναντίον αμάχων, αποφεύγοντας να τους μετατρέπουν σε στρατιωτικούς στόχους, όπως όρισε η Σύμβαση της Γενεύης το 1864 και όπως επικύρωσαν οι συνθήκες της Χάγης από το 1907. Κυρίως οφείλουν να χρησιμοποιούν ισχύ ανάλογη προς την αδικία που έχουν υποστεί ειδάλλως ο δίκαιος πόλεμος θα εκφυλιζόταν από μια αθέμιτη πρόθεση εκδίκησης ή καταπίεσης. Όμως το Ισραήλ ξεπέρασε κάθε κανόνα. Εισήγαγε μια νέα μεθόδευση στη διεξαγωγή ενός πολέμου. Τη δολοφονία πολιτικών και στρατιωτικών αντιπάλων. Aυτή η συστηματική δολοφονία των ηγετών του αντιπάλου ξεπερνά κάθε όριο.
Ο Πάπας Φραγκίσκος ερωτηθείς σχετικά με τις ισραηλινές επιδρομές στο Λίβανο και αλλού που σκότωσαν τον Χασάν Νασράλα και τόσους άλλους εμφανίστηκε επικριτικός λέγοντας ότι “ξεπερνούν την ηθική”, τονίζοντας μάλιστα ότι ακόμη και στον πόλεμο υπάρχει μια ηθική που πρέπει να διαφυλάσσεται” ενώ κατήγγειλε επανειλημμένα τους θανάτους παιδιών στη Γάζα και καταδίκασε τις αεροπορικές επιδρομές στον Λίβανο. Σε αντίθεση με τον Πάπα το οικουμενικό Πατριαρχείο ακόμη σιωπά καίτοι πλήθος Ελληνορθόδοξων ζει στην Εγγύς Ανατολή, όπως σιωπά και η ελληνική Εκκλησία.
Πώς μπορούν όμως οι Ισραηλινοί να διακατέχονται από αυτή την ηθική;;; Να βομβαρδίζουν τη Γαζα, τη Βηρυτό, τη Σιδώνα, νοσοκομεία, να σκοτώνουν χιλιάδες αμάχους επικαλούμενοι παράπλευρες απώλειες; Στο τέλος ο εκμηδενισμός της ανθρώπινης ζωής οδηγεί στην απανθρωποποίηση των εκτελεστών, σε εθισμό, σε διαστροφή. Οι είσοδοι στις πόλεις και οι μάχες γίνονται “παράφορες συνουσίες” έγραφε ο φουτουριστής Φίλιππο Μαρινέτι στο μυθιστόρημά του “Η ατσάλινη αλκόβα”, δηλαδή τόση ηδονή προκαλούσε στους επιτιθέμενους η μάχη.. Και εμείς που παρακολουθούμε από τον καναπέ αυτό το δράμα; “Σήμερα η ανθρωπότητα είναι τόσο αλλοτριωμένη ώστε να βιώνει την καταστροφή της ως αισθητική απόλαυση” έγραφε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, πριν ογδόντα και πλέον χρόνια. Φαντασθείτε σήμερα με τον βομβαρδισμό των εικόνων από τις καταστροφές σε πρώτο χρόνο.
Οι ηθικές αξίες της Ευρώπης, της Δύσης γενικότερα, εξαντλούνται στις διακηρύξεις, δεν σέβονται ούτε τους ευρωπαϊκούς λαούς. Διαβάζει κανείς το βιβλίο του W.G. Sebald “Η φυσική Ιστορία της καταστροφής” και μένει άναυδος. Για τους Γερμανούς, για τα εγκλήματά τους, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα, τη Σοά, γνωρίζουμε όλοι. Για τους “πολιτισμένους” συμμάχους μας;; Ο W.G. Sebald επικεντρώνεται στον βομβαρδισμό των γερμανικών πόλεων στη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πολέμου. “Μόνο στις 400 χιλιάδες πτήσεις, γράφει, που πραγματοποίησαν τα αεροσκάφη της Μ. Βρετανίας (στη Γερμανία), έριξαν ένα εκατομμύριο τόνους βόμβες πάνω από την εχθρική επικράτεια. Ορισμένες από τις 131 πόλεις που βομβαρδίστηκαν, είτε μία φορά είτε κατ’ επανάληψη, ισοπεδώθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. ο αριθμός των θυμάτων από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς ανήλθε στους 600.000 περίπου αμάχους, καταστράφηκαν 3,5 εκατομμύρια κατοικίες, στο τέλος του πολέμου οι άστεγοι ανέρχονταν σε επτάμισι εκατομμύρια, σε κάθε κάτοικο της Κολωνίας και της Δρέσδης αναλογούσαν 31,4 και 42,6 κ.μ. μπάζα αντίστοιχα. Το στρατηγικό σχέδιο των area bombing, δηλαδή η ρίψη εμπρηστικών βομβών στις αστικές ζώνες, αποφασίστηκε τον Φεβρουάριο του 1942 με σκοπό την κάμψη του ηθικού του άμαχου εχθρικού πληθυσμού και ιδίως των εργατών της βιομηχανίας. Σε αυτές τις συνθήκες διαμόρφωσαν οι Εβραίοι ζώντας στην Ευρώπη τις αντιλήψεις τους για το έθνος κράτος, το Ισραήλ.
Πώς να περισσέψουν λοιπόν αισθήματα γαι τους Παλαιστίνιους και τους λαούς της περιοχής όταν η αλαζονεία της ισχύος της Δύσης και ο έκδηλος ρατσισμός που τη διακατέχει τους θεωρεί ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, υπανθρώπους; Ήταν επόμενο αυτή η κουλτούρα να συνοδεύσει τους Εβραίους που μετοίκησαν στην Παλαιστίνη και να τους φέρει σε αντίθεση με τους λαούς της περιοχής. Γιαυτό το Ισραήλ προώθησε το καθεστώς του απαρτχάιντ για τους Παλαιστινίους Υιοθέτησε σε Δυτική όχθη και Γάζα το καθεστώς των Μπαντουστάν της Νότιας Αφρικής που έδιναν μια ψεύτικη εικόνα ανεξαρτητοποίησης. Χαρακτηρίστηκαν ημιαυτόνομες περιοχές και την ηγεσία τους ανέλαβαν φυλετικοί άρχοντες δίνοντας μια ψεύτικη εικόνα ανεξαρτητοποίησης χωρίς να έχουν τη δυνατότητα για ανεξάρτητη πολιτική. Με αυτή τη νομοθεσία αφαιρέθηκε η νοτιοαφρικανική ιθαγένεια από τους κατοίκους των Μπαντουστάν με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται ως μετανάστες στα εδάφη της χώρας και να χρειάζονται διαβατήριο για την είσοδό τους. Ο Σαρόν επισκέφθηκε μυστικά τη Ν. Αφρική, προσκάλεσε μάλιστα έναν από τους προέδρους των Μπαντουστάν στο Ισραήλ όπου έγινε δεκτός πομπωδώς με κάθε επισημότητα, ο οποίος επισκέφθηκε έναν εβραϊκό εποικισμό και έκανε λόγο για “ιστορική ημέρα”
Για την μετάλλαξη των Εβραίων της διασποράς από θύματα σε θύτες με τη δημιουργία του Ισραήλ, η Χάνα Άρεντγια από το 1964 σε συνέντευξή της είχε δώσει μια πρόσθετη ερμηνεία: «Στερούμενοι έναν “κόσμο” οι Εβραίοι της Διασποράς (όπου ως “κόσμος” νοείται ο χώρος όπου αναδύεται η πολιτική και ο δημόσιος χώρος) ανέπτυξαν, όπως συμβαίνει με όλους τους λαούς παρίες, έναν ξεχωριστό δεσμό μεταξύ τους. Αυτό ακριβώς άλλαξε με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ». Σε ερώτηση, αν “υπάρχει εδώ μια απώλεια για την οποία θρηνεί”, απάντησε: «Ναι το τίμημα της ελευθερίας είναι ακριβό. Όταν έρχεται η ώρα της απελευθέρωσης, ο ανθρωπισμός των ταπεινών και καταφρονημένων δεν διαρκεί ποτέ πάνω από ένα λεπτό”
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν.6947-771412
7/10/2024
