του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
“Μαχόμαστε τον ακροδεξιό φασισμό στην πράξη, όχι στα λόγια” έγραψε ο πρωθυπουργός στην τελευταία ανάρτησή του στο Facebook πριν το Πάσχα με θέμα την εβδομαδιαία επισκόπηση. Όμως, δεν “μάχεται” για να προασπίσει τη δημοκρατία, εξ άλλου από ένα ποσοστό της τάξεως του 5% δεν κινδυνεύει το πολίτευμα της χώρας, αλλά για να αυξάνει η δεξαμενή των ψηφοφόρων της ΝΔ.
Έτσι αναγεννάται κάθε φορά δημοσκοπικά και εκλογικά από τις στάχτες των ακροδεξιών και μεταφασιστικών κομμάτων που διαλύονται με διάφορους τρόπους. Το αποτέλεσμα; Αφομοιώνοντας ψηφοφόρους και στελέχη τους, η πολιτική της ΝΔ μεταλλάσσεται από τον φιλελευθερισμό, που διακήρυττε ως ιδεολογία της, σε θέσεις όλο δεξιότερες και αντικοινωνικές με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα προμαχώνα του νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλει τις επιταγές του με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις. Όταν καταπατάται το σύνταγμα για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, όταν κοινωνικές κατακτήσεις ανακαλούνται υπέρ του κεφαλαίου, όπως με την ιδιωτικοποίηση της υγείας, και της ανώτατης Παιδείας, όταν ψηφίζονται αντεργατικοί νόμοι για 13ωρη εργασία με πρόσθετη εργασία Σάββατο και Κυριακή, τότε από ποιά ιδεολογία διαπνέεται η κυβερνητική πολιτική;
Είναι χαρακτηριστικό του νεοφιλελεύθερου αποτυπώματος της πολιτικής της ότι ευαίσθητοι κοινωνικά τομείς, όπως της υγείας, της εργασίας, κ.α. παραδόθηκαν σε στελέχη που αποσκίρτησαν από ακροδεξιά κόμματα (ΛΑΟΣ, ΕΠΕΝ) και εντάχθηκαν στη ΝΔ, ενσωματώνοντας έτσι και την πολιτική των κομμάτων τους. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι οι τρεις μεταγραφέντες πολιτικοί από τον ΛΑΟΣ αποτελούν σήμερα την κύρια ιδεολογική έκφρασή της, γι’ αυτό μάλλον εξέλιπε ο ΛΑΟΣ από το κομματικό στερέωμα της χώρας, δεν είχε λόγους ύπαρξης αφού ενσωματώθηκε στη Ν.Δ. και την καθόρισε ιδεολογικά. Γιαυτό πρόσφατα ο κ. Καρατζαφέρης, “οικοπεδούχος” της “δεξιάς πολυκατοικίας”, όπως είχε αυτοπροσδιοριστεί το 2010, εξύμνησε τον κ. Μητσοτάκη ως “τον πιο άρτιο πολιτικό του 21ου αιώνα”.
Πώς μεθοδεύονται όλα αυτά σε μια χώρα με εκλογές και δημοκρατικό πολίτευμα, σύμφωνα με το σύνταγμα, χωρίς αντιδράσεις; Μας το λένε για μια ακόμη φορά ο Στιβ Λεβίτσκι και ο Ντάνιελ Ζίμπλατ στο βιβλίο τους «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες»: «Το τραγικό παράδοξο στην περίπτωση του εκλογικού δρόμου προς τον αυταρχισμό είναι ότι αυτοί που επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας χρησιμοποιούν συχνά τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς ώστε σταδιακά, “ανεπαισθήτως”, ακόμα και νομιμοφανώς, να πετύχουν τον στόχο τους… Με την έννοια ότι έχουν την έγκριση εκλεγμένων νομοθετικών σωμάτων ή γίνονται αποδεκτές από τα δικαστήρια. Μάλιστα, συχνά παρουσιάζονται ως προσπάθεια για μια “καλύτερη”, “πιο αποτελεσματική” δημοκρατία… Έτσι για πολλούς η διάβρωση και η “αποψίλωση” της δημοκρατίας δεν γίνεται καν αντιληπτή».
Όσοι βουλευτές μεταπηδούσαν από το κόμμα που εκλέχθηκαν σε άλλο, εισέπρατταν τη δημόσια κατακραυγή, διότι αλλοίωναν τη βούληση του εκλογικού σώματος, και τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Σήμερα αυτό επιχειρείται με δικαστικές αποφάσεις, στη βάση νόμου που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για μελλοντικές ανάλογες παρεμβάσεις. Είναι απαράδεκτο οι ψήφοι ενός κόμματος που στοχοποιείται να μεταφέρονται αναλογικά με δικαστικές αποφάσεις σε άλλα κόμματα ενισχύοντας κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση, διότι τελικά περί αυτού πρόκειται. Είναι απαράδεκτο, διότι οι αποφάσεις αυτές αφαιρούν ουσιαστικά την ιδιότητα του πολίτη από τους ψηφοφόρους του συγκεκριμένου κόμματος. Ο σεβασμός της βούλησης του εκλογικού σώματος και των αρχών της δημοκρατίας, έστω της δημοκρατίας της ψήφου ως λευκής επιταγής, απαιτεί, στην ακραία περίπτωση ακύρωσης της εκλογής των βουλευτών των Σπαρτιατών, να παραμείνουν κενές οι έδρες των βουλευτών που θα εκπέσουν του αξιώματός τους, ώστε να μείνει αναλλοίωτος ο κοινοβουλευτικός συσχετισμός των κομμάτων.
Όμως υπάρχει και άλλος λόγος προβολής της ακροδεξιάς απειλής. Ο νεοφιλελευθερισμός, ως αντικοινωνικός, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί σε δημοκρατίες εμπλουτισμένες με αρχές και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Παλαιότερα χρειάζονταν ως στήριγμα φασιστικά καθεστώτα για να επιβληθεί όπως π.χ, στη Λατινική Αμερική ενώ σήμερα αξιοποιεί την απειλή νεοφασιστικών κομμάτων, όπως οι “Σπαρτιάτες”, ώστε να γίνει αποδεκτός ως “το μη χείρον” και να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών ως η μοναδική επιλογή στις υφιστάμενες συνθήκες. Ας μη ξεχνάμε ότι η πρόβα τζενεράλε επιβολής του νεοφιλελευθερισμού το 1973 στη Χιλή, με υποβολέα τα “Παιδιά του Σικάγο” του Μίλτον Φρίντμαν, συνοδεύτηκε από την εγκαθίδρυση στυγνής δικτατορίας επί χρόνια με χιλιάδες θύματα. Στην Ευρώπη, μετά το Μάασρτιχτ, ακολουθεί τον δρόμο της Μεταδημοκρατίας, όπως γράφει ο Κόλιν Κράουτς, όπου επιβιώνουν σχεδόν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας αλλά χάνεται το περιεχόμενο των δημοκρατικών αξιών για να επιβληθεί ο αυταρχισμός των αγορών. Αν μάλιστα στην πορεία επικράτησης των αγορών υπάρξουν δυσκολίες, τότε οι Βρυξέλλες εγκαθιστούν κυβερνήσεις τεχνοκρατών με επικεφαλής τραπεζίτες, όπως συνέβη δύο φορές στην Ιταλία με τον Μάριο Μόντι το 2011 και με τον “σούπερ Μάριο”, τον Μάριο Ντράγκι, το 2021, αλλά και στην Ελλάδα το 2011, καίτοι στις εκλογές του 2009 που προηγήθηκαν, το ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 44% είχε εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
3/5/2024
