Δ. Μακροδημόπουλος: Μέχρι πότε θα ενθαρρύνουν την Ουκρανία

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Αν αξιολογήσουμε τον αντίκτυπο των εξελίξεων που υφισταμεθα καθημερινά και σηματοδοτούνται στο όνομα  του πολέμου στην Ουκρανία, σε ποιά συμπεράσματα θα οδηγηθούμε λογικά; Πρώτον, ότι το κεφάλαιο μπορεί ανά πάσα στιγμή και παίρνει πίσω από τους εργαζόμενους πολλαπλάσια από ό,τι τυχόν έχει παραχωρήσει, οδηγώντας τους μάλιστα σε σημείο εξαθλίωσης.  Δεν εξηγείται διαφορετικά η εκτόξευση του κόστους της ζωής παράλληλα με τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων. Δεύτερον, επιβεβαιώνεται ο Ζακ Ρανσιέρ που χαρακτήριζε τις κυβερνήσεις ατζέντηδες του κεφαλαίου, αφού διαπιστώνουμε μια σχεδόν πλήρη συγχώνευση της οικονομικής εξουσίας και των υποτιθεμένων πολιτικών εκπροσώπων των λαών. Σύμφωνα με τους Financial Times, οι τιμές της ενέργειας στην Ευρώπη τον Μάιο ήταν 40% υψηλότερες σε σύγκριση με τον ίδιο μήνα πέρυσι. Οι τιμές του φυσικού αερίου στην Ευρωζώνη, σημειώνεται, είναι τουλάχιστον έξι φορές υψηλότερες σε σύγκριση με πριν από την πανδημία. Πώς αντέδρασαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του λαού;;

Σήμερα επιχειρείται και πραγματοποιείται αναδιανομή του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο σε σημείο ώστε να διερωτώμεθα αν η διάρκεια του πολέμου και η λήξη του οριοθετείται από τους εμπολέμους ή από το χρόνο που απαιτεί η παγίωση των οικονομικών ανατροπών. Διαφορετικά δεν μπορεί να ερμηνευτεί πώς μια χώρα που υφίσταται επίθεση, με φοβερές απώλειες σε έμψυχο υλικό και υποδομές, επιμένει να αυτοκαταστρέφεται, απέχει από διαπραγματεύσεις για τη λήξη των εχθροπραξιών με τον πρόεδρό της να ενστερνίζεται τις προτροπές της Δύσης για συνέχιση του πολέμου και να ζητά συνεχώς βοήθεια σε εξοπλισμούς που μόνο σε μεγαλύτερες καταστροφές οδηγούν. Γιατί μετά την άκαρπη συνάντηση αντιπροσωπειών των εμπολέμων στην Αττάλεια αλλά την ελπιδοφόρα στην Κωνσταντινούπολη διεκόπησαν οι διαπραγματεύσεις; Τί φοβάται ο πρόεδρος Ζελένσκι; Φοβάται μήπως επέλθει ειρήνη και σταματήσουν οι επισκέψεις των ηγετών της Δύσης στο Κίεβο που τον αναδεικνύουν “ήρωα” των συμφερόντων της, παράλληλα όμως τον αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα; Αντιλαμβάνομαι την ψυχολογία του προέδρου Ζελένσκι. Ηθοποιός που προσδοκούσε το χειροκρότημα ενός περιορισμένου κοινού ως επιδοκιμασία της υποκριτικής του, είναι ανθρώπινο να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα μέσα από τους επαίνους και τις παραινέσεις του συνόλου των ηγετών της Δύσης που παρελαύνουν από το Κίεβο, τις υποσχέσεις τους για ενίσχυση του οπλοστασίου της Ουκρανίας και τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει έναντι όλων αυτών.

Όμως αν οι πολιτικές ηγεσίες, ως “ατζέντηδες” του κεφαλαίου, του κτυπούν επιδοκιμαστικά την πλάτη και τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει την πορεία της χώρας του στον όλεθρο και την καταστροφή, οι λαοί έχουν διαφορετική γνώμη από τις ηγεσίες τους. Ενδεικτική είναι η δημοσκόπηση που δημοσίευσε πρόσφατα το European Council of Foreign Relations με τη συμμετοχή δέκα ευρωπαϊκών χωρών. Σε όλες, πλην της Πολωνίας, όπου η ελεύθερη έκφραση πολιτικής άποψης είναι στοχοποιημένη, το “στρατόπεδο της ειρήνης” (που υποστηρίζει μια διπλωματική λύση άμεσα, ακόμη και εδαφικές παραχωρήσεις από το Κίεβο) υπερτερεί του “στρατοπέδου της δικαιοσύνης” (που δίνει προτεραιότητα στην ήττα της Ρωσίας). Μάλιστα το ποσοστό επικράτησης των “πασιφιστών” ήταν υψηλότερο στις τέσσερεις χώρες οι ηγέτες των οποίων επισκέφθηκαν το Κίεβο και τάχθηκαν υπέρ τη χορήγησης καθεστώτος υποψήφιας προς ένταξη χώρας στην Ουκρανία. Δηλαδή 52% – 16% στην Ιταλία, 49% – 19% στην Γερμανία, 42% – 23% στη Ρουμανία, 41% – 20% στη Γαλλία (1). Με άλλα λόγια υφίσταται χάσμα μεταξύ των ηγεσιών και των ΜΜΕ που παπαγαλίζουν τις καθεστωτικές απόψεις τους αφενός και των λαών αφετέρου. Και στη δημοκρατική Ελλάδα;;; Το 100% των Ελλήνων ανήκει στο “στρατόπεδο της δικαιοσύνης”, στη “σωστή πλευράς της ιστορίας”; Σύμφωνα με τον Γιούρι Πίλιπσον του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, “όπως προέκυψε από δημοσκόπηση, το 56% των Ελλήνων θα ήθελε να διατηρήσει τους παραδοσιακούς δεσμούς με τη Ρωσία” (Καθημερινή 24/6/2022, σελ. 4). Από το εξωτερικό θα μαθαίνουμε τη διενέργεια και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων; Αξίζει να υφίσταται ο ελληνικός λαός όσα υφίσταται σήμερα που προαναγγέλλουν μια οδυνηρή συνέχεια, ενθαρρύνοντας μία ηγεσία που αποφεύγει τις διαπραγματεύσεις θυσιάζοντας τον λαό της;; Και τα κόμματα της Βουλής μας;; Άφωνα; Η αντιπαράθεση εξαντλείται μόνον στην αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία;;

Βέβαια σε μια χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις επιλογές της ηγεσίας, αφού το μονοπώλιο της βίας, κατά τον Βέμπερ, ανήκει στο κράτος, ιδιαίτερα σε μια χώρα με τα πολιτικά χαρακτηριστικά της Ουκρανίας. Ο μυστηριώδης θάνατος του Ντένις Κιρέεφ, μέλους της πρώτης ουκρανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους, εντείνει τον σκεπτικισμό για την τύχη κάθε  διαφορετικής άποψης. Είναι όμως αυτονόητο η δυσφορία του ουκρανικού λαού με τις ανθρώπινες απώλειες και τις καταστροφές να ογκούται, έστω και σιωπηρά προς το παρόν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις φιγούρες των γυναικών που συγκεντρώνονταν στο Κίεβο ζητώντας την απελευθέρωση των εγκλωβισμένων μαχητών και αμάχων στο Αζοφστάλ της Μαριούπολης,

Γιαυτό η επίσκεψη Μακρόν, Σολτς, Ντράγκι, Γιοχάνις με την επί κεφαλής της Κομισιόν στο Κίεβο σε δύο τινά αποσκοπούσε: Αφενός στη μείωση της υποβόσκουσας δυσφορίας του ουκρανικού λαού, αφού δίνει το επιχείρημα στον Ζελένσκι να προβάλλει ως αντιστάθμισμα των θυσιών την προοπτική της ένταξης στην ΕΕ και αφετέρου στη συνέχιση του πολέμου παρά την εκατόμβη των νεκρών. Όμως πέρα από τον οπλισμό που παρέχεται  στην Ουκρανία επιτείνοντας τον όλεθρο του πολέμου, η Δύση θα πρέπει να απαντήσει στο εύλογο ερώτημα. Αν η Ουκρανία δεχθεί ένα στοχευμένο πυρηνικό πλήγμα από τη Ρωσία, ποιά δυτική χώρα θα τολμήσει να της το ανταποδώσει υποθηκεύοντας τη δική της επιβίωση;

(1) “Η Ευρώπη ανοίγει την πόρτα της στην Ουκρανία” Γιάννης Παλαιολόγου, Καθημερινή, 19/6/2022

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412

25/6/2022