του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Ο Τούρκος Σουκρού Ιλιτζάκ, που ζει στην Αθήνα, διδάσκει Οθωμανική Ιστορία, είναι παντρεμένος με Ελληνίδα και πρόσφατα απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια, σε συνέντευξή του σε αθηναϊκή εφημερίδα, στην ερώτηση: “Ο μέσος Τούρκος τι εικόνα έχει για τους Έλληνες;”, απάντησε:
– Δεν υπάρχει αμοιβαιότητα σε αυτό το θέμα. Οι Τούρκοι δεν ασχολούνται σχεδόν καθόλου με την Ελλάδα. Αν ρωτήσετε τυχαία δέκα ανθρώπους στον δρόμο, στην Κωνσταντινούπολη ή στην Άγκυρα, ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας, αμφιβάλλω αν ένας ή δύο θα ξέρουν. Όταν έμεινα για πρώτη φορά στην Ελλάδα είχα την εντύπωση ότι οι Έλληνες ξυπνούν και κοιμούνται με την έγνοια των ελληνοτουρκικών θεμάτων. Στις εφημερίδες διάβαζα ολόκληρες σελίδες, οι τηλεοράσεις μετέδιδαν καθημερινά ρεπορτάζ. Εύχομαι να έρθει μια μέρα που τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών θα επιλυθούν μέσω θεσμοθετημένων συνθηκών, ώστε οι φίλοι μου εδώ να μην ασχολούνται υπερβολικά με την Τουρκία και να μην υπεραναλύουν τα σχετικά ζητήματα.
Αντίθετα στη χώρα μας τα ελληνοτουρκικά έχουν μετατραπεί σε ψύχωση με υποβολείς πολιτικούς και ΜΜΕ που διαμορφώνουν την εικόνα μας για τη γείτονα. Αποτελούν την πρώτη είδηση με ρητορική που υποβαθμίζει κάθε άλλο ενδιαφέρον. Είναι ο τρόπος να επιπλέουν οι πολιτικοί μας στον αφρό των προβλημάτων της κοινωνίας, να επικαλύπτουν τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Όπως λέει ο Ούλριχ Μπεκ: «Οι εικόνες του εχθρού έχουν απόλυτη προτεραιότητα στις συγκρούσεις, υπερβαίνουν τις ταξικές συγκρούσεις… Εν όψει της απειλής του εχθρού όλες οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις διαλύονται.. ».
Γράφει όμως και άλλα που ερμηνεύουν τις αντιδημοκρατικές και αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης (Εργασιακά, ΑΕΙ,..): “Στην εσωτερική πολιτική, οι εικόνες του εχθρού δημιουργούν, εμπεριέχουν, ανοίγουν πηγές εξωδημοκρατικής, αντιδημοκρατικής συναίνεσης. Η συντήρησή τους καθιστά δυνατή τη συναινετική ανεξαρτητοποίηση από τη συναίνεση…Οι εικόνες του εχθρού καθιστούν δυνατή την ανεξαρτητοποίηση από τη δημοκρατία με τη συναίνεση της δημοκρατίας… Η αμυντική συναίνεση λοιπόν είναι μια συναίνεση που δίνει ισχύ”
Με τις εξελίξεις στη Συρία, οι πάντες ασχολούνται με το τί έκανε, τί κάνει και τί θα κάνει η Τουρκία εκεί για τα συμφέροντά της. Κανείς δεν ασκεί αυτοκριτική και δεν απολογείται για το τί δεν έπραξε η χώρα μας εκεί, αρχής γενομένης από τους πολέμους του Κόλπου και όσα ακολούθησαν στο Ιράκ αλλά και στη Συρία με τον ISIS, για να διαφυλάξει την πολιτιστική της κληρονομιά, για τους Ελληνορθόδοξους, για τα πατριαρχεία, που αποτελούν γέφυρα της χώρας μας με την ευρύτερη περιοχή. Ουσιαστικά η χώρα μας αποχωρεί από την ευρύτερη περιοχή ακυρώνοντας ιστορία εκατοντάδων ετών.
Μερικοί εύχονται πόλεμο μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ ευελπιστώντας στη δημιουργία κουρδικού κράτους. Μπορεί κανείς να προκαθορίσει τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης για τη χώρα μας; Ο Χρήστος Γιανναράς στο άρθρο του «Δισυπόστατη επικράτεια στη Θράκη» (Καθημερινή 19-3-06) διερωτάτο αν «το σενάριο που κάποτε εμφανίσθηκε υπαινικτικά ότι η Θράκη θα μπορούσε να είναι από τα πιθανά ανταλλάγματα που θα παραχωρηθούν στην Τουρκία όταν οι ΗΠΑ απαιτήσουν την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους, έχει ερείσματα ρεαλιστικής πρόβλεψης». Ας μην ξεχνάμε ότι τον Ιούλιο του 1995 υπήρξε σχέδιο του ΝΑΤΟ για «μερική αυτονόμηση της Δυτική Θράκης». Σχεδίαζαν «σενάριο σύρραξης» που θα μετείχε ο συμμαχικός παράγοντας για την «διευθέτηση της κρίσης» η οποία θα έχει ξεσπάσει στην Νότιο Βαλκανική, ώστε να μετακινηθούν πληθυσμοί για να δημιουργηθούν ομοιογενείς φυλετικά ζώνες και για να προταθεί ειρήνη στην οποία θα περιλαμβάνεται η «μερική αυτονόμηση» της Θράκης. Η εφαρμογή του θα ήταν αποτέλεσμα ενεργού παρέμβασης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ – μετά το ξέσπασμα ελληνοτουρκικής σύρραξης – για την επιβολή της δικής του “πρότασης ειρήνης” (ΤΟ ΒΗΜΑ 15/10/1995). Ήδη διαβάζουμε ότι προωθείται από τις ΗΠΑ στρατηγικό σχέδιο, το πρότζεκτ «Μέση Ανατολή 2030», για τη δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους μεταξύ βόρειας Συρίας και Νοτιοανατολικής Τουρκίας με τη συναίνεση της Άγκυρας. Θα ζητηθούν ανταλλάγματα;
Ακούμε τους πρώην πρωθυπουργούς κ. κ. Καραμανλή και Σαμαρά να ομιλούν περί των ελληνοτουρκικών θεμάτων ως γκουρού του πατριωτισμού. Ο κ. Καραμανλής, ενώ το 2002 – 2003 Ελλάδα και Τουρκία έφθασαν ένα βήμα πριν την υπογραφή συνυποσχετικού για την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στα πλαίσια των συμπερασμάτων του Συμβουλίου Κορυφής του Ελσίνκι του 1999, μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2004 αρνήθηκε να παραλάβει τον φάκελο με τις διερευνητικές συνομιλίες από τον Κώστα Σημίτη, και αποδέσμευσε την Ελλάδα από το “Ελσίνκι” ακυρώνοντας έτσι την υποχρεωτική προσφυγή στη Χάγη που δέσμευε την Τουρκία. Διακατέχεται από τον φόβο της μη δικαίωσης εκεί. Όμως χωρίς τη Χάγη σε ποιά κυριαρχικά δικαιώματα αναφέρεται χωρίς την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών; Ο δεύτερος έχει τεράστιες ευθύνες για την αποδυνάμωση των εθνικών μας ερεισμάτων στην Β. Ήπειρο ως ΥΠΕΞ στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τα δεινά που ακολούθησαν και συνεχίζονται για τους ελάχιστους ομοεθνείς μας που απέμειναν εκεί.
Εντυπωσιάζει και η ρητορική του κ. Δένδια. Απέκτησε τη δημοφιλία του με τη ρητορική του ως ΥΠΕΞ επικεντρώνοντας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μάλιστα επέλεξε να αναλάβει το υπουργείο Άμυνας, αξιοποιώντας την υπερψήφισή του στις εκλογές, για να ασχολείται πλέον μόνον με τα ελληνοτουρκικά συνεχίζοντας την ίδια ρητορική, εκτοξεύοντας περαιτέρω και τη δημοφιλία του. Απέρριψε το ενδεχόμενο να αναλάβει την προεδρία της Δημοκρατίας, προσβλέποντας πιθανότατα στην πρωθυπουργία επενδύοντας στα ελληνοτουρκικά θέματα. Δυστυχώς σε αυτή την πολιτική συμπαρασύρονται και τα υπόλοιπα κόμματα, μερικά από λαϊκισμό και άλλα πλειοδοτούν από φόβο να μην κατηγορηθούν για ενδοτισμό..
Το αποτέλεσμα; Ένας αχαλίνωτος εθνικισμός επικαλύπτει τα πάντα, ενώ η χώρα απαξιώνεται σε όλα τα επίπεδα. Η χώρα ηττάται καθημερινά εκ των έσω. Δεν είναι μόνον η παραγωγική της απαξίωση, το χρέος, δεν είναι η φυγή των νέων, είναι η ερήμωση ολόκληρων περιοχών της. Επισκεφθείτε τον Έβρο, τη Θράκη, μια περιοχή με τεράστιους πόρους αλλά και με τη μεγαλύτερη γεωπολιτική και γεωοικονομική αξία στη χώρα μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ για να αντιληφθείτε τί συμβαίνει στην πατρίδα μας. Αντί της αξιοποίησης των προϋποθέσεων που δημιούργησαν οι γεωπολιτικές ανατροπές το 1989, η περιοχή καταρρέει. Ρήμαξαν οι τρεις βιομηχανικές ζώνες σε Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και Ξάνθη, μηδενίστηκαν οι μεταφορές πλην των νατοϊκών εξοπλισμών προς βορρά, ολόκληρη Περιφέρεια παραμένει χωρίς σιδηρόδρομο. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για τριάντα και πλέον χρόνια είναι “ανύπαρκτο στο εμπορικό κομμάτι’, “χωρίς φωτισμό και μηχανήματα” σύμφωνα με την πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ελλάδας, ενώ η Ε.Ε. το προόριζε από το 1992 για κέντρο του διεθνούς διαμετακομιστικού εμπορίου με τη δημιουργία του Διευρωπαϊκού άξονα IΧ μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Ελσίνκι. Αντί της προσδοκώμενης ανάπτυξης, διαρκής απαξίωση και ερήμωση. Τελικά ποιό είναι το περιεχόμενο του πατριωτισμού για τον οποίο όλοι κόπτονται; Η ρητορική;
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
18/12/2024
