του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Όταν ο Μαρξ έγραφε ότι «κανένα έθνος δεν μπορεί να είναι ελεύθερο και ταυτόχρονα να καταπιέζει άλλο έθνος», ποτέ δεν φαντάζονταν ότι θα δικαιωθεί στην περίπτωση του δικού του λαού στο Ισραήλ το οποίο ίσως δεν υφίστατο και ως σκέψη τότε. Διότι οι συνθήκες αποκλεισμού και περιθωριοποίησης που βίωναν οι Εβραίοι της διασποράς, ιδιαίτερα με τη δημιουργία εθνικών κρατών μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας τους υποχρέωναν να σκέφτονται εναντίον της εξουσίας, εναντίον των κατεστημένων ιδεών, εναντίον των ορθοδοξιών και εναντίον της κυριαρχίας, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν σε σημαντικό βαθμό την πνευματική ιντελιγκέντσια του κομμουνιστικού κινήματος και να ηγηθούν των εξεγέρσεων. Όχι μόνο στην Οχτωβριανή Επανάσταση όπου διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στη Γερμανία, η σπαρτακιστική εξέγερση του Γενάρη του 1919 είχε επικεφαλής τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, εβραία μαρξίστρια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι περισσότεροι ηγέτες του γερμανικού κομμουνισμού ήταν εβραίοι διανοούμενοι (Πάουλ Λέβι, Ρουτ Φίσερ, Αρκάντι Μάσλοφ, Καρλ Ράντεκ, κ.α.) Οι εβραίοι ήταν επί κεφαλής στις επαναστάσεις του Μονάχου και της Βουδαπέστης. Ο Κουρτ Άισνερ, εβραίος, ήταν πρόεδρος της Συμβουλιακής Δημοκρατίας τη; Βαυαρίας. Στην εφήμερη ουγγρική Δημοκρατία των Συμβουλίων, δεκαοχτώ από τους είκοσι εννιά κομισάριους του λαού ήσαν εβραίοι, ανάμεσά τους κι ο πρόεδρος της Μπέλα Κουν. Οι διανοούμενοι αποτελούσαν τη διευθυντική ομάδα της επανάστασης και η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν εβραίοι.
Στο ναζιστικό τύπο, μπολσεβίκοι διανοούμενοι και εβραίοι ήταν περίπου συνώνυμα. Ο Γκέμπελς έλεγε ότι “Ο εβραίος διανοούμενος, ο πραγματικός εγκέφαλος της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν ο εμπνευστής του εκρηκτικού επαναστατικού μείγματος”. Ο Ερνστ Νόλτε, ιστορικός με ακραίες θέσεις, έγραφε ότι η πραγματική πηγή του κακού είναι ο μπολσεβικισμός, ο οποίος είχε βρει τους φυσικούς του εκπροσώπους στο πρόσωπο των Εβραίων.
Ο Χίτλερ, το 1933, ταύτιζε την προλεταριακή δικτατορία με τη “δικτατορία του εβραϊκού διανοουμενισμού” και κατήγγειλε την “εβραιο – διανοούμενη ηγεσία της παγκόσμιας επανάστασης”. Στη ναζιστική κοσμοθεωρία ο συσχετισμός των Εβραίων με τον μπολσεβικισμό είναι τόσο βαθύς που η εξόντωσή τους αποτελούσε έναν και μόνο στόχο. Η ταύτισή τους με τον μπολσεβικισμό, ο “ιουδαιομπολσεβικισμός”, ήταν κύριος λόγος που πλήρωσαν με το Ολοκαύτωμα, τη Σοά,
Λαός που διακρίνονταν για τον κοσμοπολιτισμό του λόγω της διασποράς και τα ανθρώπινα αισθήματά του λόγω των κοινωνικών συνθηκών που βίωνε, υιοθέτησε ως διέξοδο την πνευματικότητά του και συνεισέφερε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα στη διανοητική ζωή της νεώτερης Ευρώπης. Πώς αυτός ο λαός βρέθηκε από τον Τρότσκι στον Κίσσινγκερ, από το αρχέτυπο .του επαναστάτη εβραίου σε αυτό του εβραίου αντεπαναστάτη και ιμπεριαλιστή; Πώς συνέβη αυτή η μετάλλαξη με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ;
Ο σιωνισμός ήταν τέκνο των εθνικισμών του 19ου αιώνα και των συνθηκών σε βάρος των εβραίων της διασποράς που δημιούργησαν, σύμφωνα με τον οποίο οι εβραίοι έπρεπε να αποκτήσουν “φυσιολογική” ύπαρξη: έθνος, κράτος, εθνική κυριαρχία. Η Βρετανία αρχικά και οι ΗΠΑ μετέπειτα, εκπλήρωσαν αυτή την προσδοκία του σιωνισμού με τη δημιουργία του Ισραήλ ως εφαλτήριο του ιμπεριαλισμού τους στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή. Απετέλεσε το Ισραήλ τη μεγαλύτερη γεωστρατηγική επένδυση της Βρετανίας και των ΗΠΑ μετέπειτα, για τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ και της Μ. Ανατολής μετέπειτα.
Μεταπήδησαν έτσι οι εβραίοι που συγκεντρώθηκαν στο Ισραήλ από τις επάλξεις του σοσιαλισμού που υπερασπίζονταν πανανθρώπινες αξίες, σε ενεργούμενο του ιμπεριαλισμού, απαραίτητη προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η επιβίωση του Ισραήλ. “Φυτεύθηκε’ ένας πολιτισμός ξένος με τον πολιτισμό της περιοχής. Θα μπορούσε ποτέ να αναδυθεί εκεί ένα ευρωπαϊκό κράτος, όπως πχ η Δανία; Γιαυτό το Ισραήλ επιβάλλεται με τη βία για να επιβιώσει.
Όσα συμβαίνουν είχαν προαναγγελθεί το 1948 από τη Χάνα Άρεντ, με το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Εάν οι Εβραίοι κερδίσουν τον πόλεμο, έγραφε η Άρεντ, θα έχουν να πληρώσουν τις μόνιμες συνέπειες της επιτυχίας τους: «Οι νικητές Εβραίοι θα ζουν περικυκλωμένοι από έναν εντελώς εχθρικό αραβικό πληθυσμό, ταμπουρωμένοι πίσω από τα σύνορα, υπό διαρκή απειλή, μόνιμα απασχολημένοι με τη φυσική τους αυτοάμυνα σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταπνιγούν όλα τα άλλα ενδιαφέροντα και όλες οι άλλες δραστηριότητες. Η ανάπτυξη της εβραϊκής κουλτούρας θα πάψει να αποτελεί έγνοια ολόκληρου του λαού, οι κοινωνικοί πειραματισμοί θα απορριφθούν σαν άχρηστες πολυτέλειες, η πολιτική σκέψη θα εστιαστεί στη στρατιωτική στρατηγική, η οικονομική ανάπτυξη θα καθορίζεται αποκλειστικά από τις ανάγκες του πολέμου». Μπορεί να επικρατεί στα πεδία των μαχών λόγω της υπεροπλίας του μη διστάζοντας να προβαίνει στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, όμως ένα λαός καταδικασμένος να επιβιώνει με το όπλο στο χέρι σε πλήρη εξάρτηση από τις σκοπιμότητες της υπερδύναμης, είναι ελεύθερος; O Βάλτερ Μπένγιαμιν, που έβλεπε στον μαρξισμό την εκπλήρωση του μεσσιανισμού στη γη, αλλά και οι μεγάλοι εβραίοι φιλόσοφοι – επιστήμονες (Μαρξ, Μαρκούζε, Αινστάιν, Φρόιντ κ.α.π.), δεν θα αναγνώριζαν τον λαό τους στο κράτος του Ισραήλ.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
29/9/2024
