Τρία κράτη της Νότιας Ευρώπης (Ισπανία, Μάλτα, Σλοβενία) και η Ιρλανδία ετοιμάζονται να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη στις 21 Μαΐου, σύμφωνα με ισπανικές και ιρλανδικές κυβερνητικές πηγές που επικαλείται η ισπανική El Pais. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα συμμετάσχουν στην πρωτοβουλία, όπως ζήτησε ήδη, προς τιμήν του, ο εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς Αλέκος Χαρίτσης ή θα συνεχίσουν μια πολιτική σιωπής και ουσιαστικής στήριξης της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, που κινδυνεύει να αποτελέσει ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία μας;

Το παλαιστινιακό έχει εξελιχθεί σήμερα σε κορυφαίο ζήτημα όλης της ανθρωπότητας. Αν η λεγόμενη «διεθνής κοινότητας» δεν αντιδράσει στη συνεχιζόμενη επί επτά μήνες, ενώπιών μας γενοκτονία των Παλαιστινίων, που ήδη θεωρείται η μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή του αιώνα μας και αν επιτρέψει να ολοκληρωθεί, σημαίνει ότι αποδέχεται έναν κόσμο χωρίς έλεος για κανένα άνθρωπο, για κανένα λαό και για κανένα έθνος. Θα πρόκειται για την καταστροφή της δημοκρατικής ιδεολογίας που επικαλείται η ανθρωπότητα μετά το 1945, για καταστροφή του πολιτισμού και για ένα σχέδιο που δεν έχει πολλά να ζηλέψει από το προ εκατονταετίας σχέδιο του Τρίτου Ράιχ.

Η θέση που παίρνουν λαοί, κράτη και κυβερνήσεις θα καταγραφεί ασφαλώς από την Ιστορία. Με την πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις τους, όταν αύριο οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου θα ζητούν εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και συμπαράσταση προς αυτούς, κινδυνεύουν να βρίσκουν τις πόρτες κλειστές.

Είναι δυνατόν η Ελλάδα, μια χώρα με αυτή την ιστορία και τον πολιτισμό, να παραμένει σιωπηλή ενώπιον  όσων συμβαίνουν, ακυρώνοντας έτσι τη βαθύτερη ταυτότητά της, που συνιστά, εκτός των άλλων, και το μεγαλύτερο όπλο της;

Είναι δυνατόν η Ελλάδα και η Κύπρος, δύο χώρες που έχουν κάνει σημαία τους το διεθνές δίκαιο να αποδέχονται την πλήρη κατάργησή του, μαζί και κάθε αρχής του ανθρωπισμού;

Είναι δυνατόν η Κύπρος, που τα παλληκάρια της εκπαιδεύονταν κάποτε στα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου για να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους εισβολείς, να τηρεί τη στάση που τηρεί σήμερα;

Τι έχουν να πουν οι «στενοί φίλοι» του Ισραήλ και του ίδιου του αρχιτέκτονα της σημερινής σφαγής Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι Κύπριοι ομοϊδεάτες τους για τα άνευ προηγουμένου εγκλήματα, τους βομβαρδισμούς των αμάχων, τις συνοπτικές εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τους μαζικούς τάφους αμάχων, τους βομβαρδισμούς όλων των νοσοκομείων και των πανεπιστημίων, τις στοχευμένες δολοφονίες δημοσιογράφων και επιστημόνων, τη στέρηση τροφής, νερού και φαρμάκων από έναν πληθυσμό εκατομμυρίων; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να δούμε επιτέλους κάποιο ίχνος από τη χαμένη τους αξιοπρέπεια;

Είναι ντροπή και των ελληνικών κομμάτων, που, με την εξαίρεση του ΚΚΕ, της Νέας Αριστεράς και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν έχουν πει τίποτα για το μεγάλο Έγκλημα του 21ου αιώνα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Όπως είναι ντροπή και όλοι αυτοί οι συνταξιούχοι διπλωμάτες, απόστρατοι στρατιωτικοί και άλλοι σχολιαστές που βγαίνουν στα ραδιόφωνα και λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να στηρίζει ανεπιφύλακτα το Ισραήλ. Ισχυρίζονται ότι το κάνουν γιατί ωφελεί τάχα μου τα «εθνικά συμφέροντα». ‘Όμως η πείρα δείχνει ότι άνθρωποι με αυτό το ήθος και αυτή την ηθική, φορείς όχι κάποιας πατριωτικής ιδεολογίας, αλλά της ιδεολογίας της εξάρτησης σε «πατριωτικό περιτύλιγμα», δεν υπερασπίζονται ούτε και την πατρίδα τους αν χρειαστεί. Κραυγαλέο το παράδειγμα των Χουνταίων που κατάφεραν, με την «εθνικόφρονα» πολιτική τους, και ακούγοντας τις συμβουλές των Αμερικανών και Ισραηλινών φίλων τους, να δώσουν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους το 1974. Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιους πατριώτες.

Είδαμε άλλωστε και πρόσφατα που μας οδήγησαν οι κατά φαντασίαν δήθεν «τριγωνικές συμμαχίες» με το Ισραήλ, οι επίσης κατά φαντασίαν αγωγοί τύπου EastMed και όλη αυτή η πολιτική που μας υπαγορεύτηκε από ξένες δυνάμεις, χωρίς ουδέποτε να έχει την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας και το μόνο αποτέλεσμα της οποίας ήταν η δραματική αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής έντασης, η επαναφορά του συνόλου των παλαιότερων τουρκικών διεκδικήσεων και ακόμα περισσότερων στο τραπέζι και ένας εξωφρενικός ανταγωνισμός εξοπλισμών που κινδυνεύει να μας καταστρέψει.

Η πρωτοβουλία των τεσσάρων ευρωπαϊκών κρατών για αναγνώριση της Παλαιστίνης συνιστά μια (ίσως τελευταία) ευκαιρία για τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου να ξεπλύνουν λίγη από την ντροπή και να εξισορροπήσουν κάπως την κατάσταση, τοποθετούμενες όντως στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας, αυτή που ταιριάζει στην Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Θα το κάνουν;