του Παντελή Σαββίδη
Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν μια έννοια που απηχεί τον άνθρωπο που ενδιαφέρεται για το κράτος και το σύστημα που το στηρίζει: statesman.
Στην Ελλάδα statesmen δεν έχουμε. Δεν είναι καν οι πρωθυπουργοί της.
Οι statesmen ενδιαφέρονται, κυρίως, για το κρατικό συμφέρον. Στην Ελλάδα αν παρακολουθήσετε προσεκτικά τις κινήσεις του πρωθυπουργού, ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα που θα δημιουργήσει και τα εύσημα που θα πάρει απο ξένους δυτικούς ηγέτες, παρά για το εθνικό συμφέρον. Για ευνόητους λόγους. Διεκδικεί μια θέση στον ευρωπαϊκό ήλιο.
Άλλωστε, η Νέα Δημοκρατία, η ελληνική δεξιά δηλαδή, έχει προ πολλού εγκαταλείψει και περιγελά την έννοια του εθνικού συμφέροντος.
Έχει την αίσθηση πως διοικεί μια πολυεθνική κοινωνία και δεν την ενδιαφέρει αν την εγκαταλείψουν παραδοσιακοί ψηφοφόροι της οι οποίοι εγκλωβίστηκαν μέσα της και δεν ξέρουν πως να φύγουν.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δείχνουν σημάδια κόπωσης και απώλειας πυξίδας. Η χώρα έχει τεθεί στον αυτόματο πιλότο με τον κ. Μητσοτάκη να παρεμβαίνει, μόνο, σε θέματα, απολύτως, προσωπικού ενδιφέροντος.
Υπάρχει μια αγανάκτηση στην κοινωνία η οποία δεν βρίσκει διέξοδο διότι δεν ξέρει η κοινωνία πως να εκφραστεί.
Η τραγική εικόνα της αντιπολίτευσης βολεύει τον κ Μητσοτάκη και εγκλωβίζει τις επιλογές της κοινωνίας. Αλλά η δυσαρέσκεια για άλλους λόγους (διαμοιρασμού της πίτας) επεκτείνεται και σε οικονομικούς κύκλους που μέχρι σήμερα στήριζαν τυφλά τον Μητσοτάκη.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν αντέχει το τσαρτσάρισμα. Για να κυβερνήσει δημιούργησε συνθήκες πολιτικού μονοπωλίου και μονοκομματικού κράτους θέτοντας τους μιντιάρχες και τους οικονομικούς παράγοντες στο δίλημμα ή με στηρίζετε απόλυτα και χωρίς καμιά παραφωνία ή, μένετε εκτός νυμφώνος. Γι αυτό, τώρα που αρχίζουν οι δυσαρέσκειες σκέφτεται, αν τα καταφέρει, να εγκαταλείψει το σκάφος. Μιλάμε για τέτοιο ηγέτη.
Μεταπολιτευτικά αν εξαιρέσει κανείς δύο ηγέτες, τον Ανδρέα Παπανδρέου εν πρώτοις και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δευτερευόντως, οι πολιτικές ηγεσίες δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Χρειάζονταν δεκανίκια και τα αναζητούσαν στο εσωτερικό στους γνωστούς κοτζαμπάσηδες (με το αζημίωτο) και στο εξωτερικό στις ΗΠΑ και τις Βρυξέλλες.
Έτσι, δεν μου προκάλεσε εντύπωση όταν μετά απο ένα σχόλιο που έγραψα προσφάτως, για την απουσία βαλκανικής πολιτικής της χώρας σημαντικοί πρέσβεις διαμαρτυρήθηκαν λέγοντας πως υπήρξαν προτάσεις για διαμόρφωση βαλκανικής πολιτικής αλλά δεν εισακούσθηκαν. Προτιμήθηκε η προσαρμογή στις συμβουλές ΗΠΑ και Ε.Ε. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα: η Αλβανία να προκαλεί φυλακίζοντας με πολιτική απόφαση τον Μπελέρη και η Αθήνα να φθάνει στο ελεεινό σημείο να εκφράζει δημοσίως την απογοήτευσή της γιατί δεν προσκλήθηκε στα εγκαίνεια της ΝΑΤΟϊκής βάσης στην γειτονική χώρα. Αν είναι δυνατόν! Δεν το χωράει ανθρώπου νους.
Η κοινωνία έχει αγανακτήσει. και την αγανάκτησή της αυτή θα την εκδηλώσει στις εκλογές.
Μην εκπλαγείτε αν δείτε το ΚΚΕ δεύτερο κόμμα. Όχι διότι το εκλογικό σώμα έγινε κομμουνιστικό. Αλλά απο αντίδραση. Και ο Συριζα όταν πήρε την τελική αυτοδυναμία του, ψηφίσθηκε απο το 7% των Νεοδημοκρατών.
Και επανέρχομαι στους statesmen. Αν ο Μητσοτάκης ήταν statesman θα ενδιαφερόταν, πρωτίστως, για το κράτος και την κοινωνία που ζει σ αυτό και μετά για το προσωπικό του συμφέρον.
Αλλά δεν είναι.
Το τραγικό είναι πως έχει ακόμη οπαδούς.
Κρίμα. Μια τέτοια χώρα με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην καταστροφή.
Αγαπητέ κ. Σαββίδη, δέν υπάρχει ελληνικός όρος για το «statesma;
Διόρθωση: «statesman».
Περιγραφικά είναι ο άνθρωπος που προτάσσει το συμφέρον του κράτους έναντι οτιδήποτε άλλου. Οι άνθρωποι πυλώνες ενός κράτους. Αν έχετε να προτείνετε κάποιον όρο ευχαρίστως να τον αποδεχθούμε. Αλλά, διεθνώς, έχει επικρατήσει ο όρος statesman
Αυτό θα ρώταγα και εγώ.
Αφού θα το ρωτούσατε και εσείς πείτε μας ποιόν ελληνικό όρο αντίστοιχο του statesman γνωρίζετε.
Για να παραχθεί ο όρος πρέπει να υπάρχει και το αντικείμενο ή το υποκείμενο που θα αφορά. Υπάρχει στην Ελλάδα;
Είτε είναι αλλά δεν αναγνωρίζεται ,είτε δεν είναι statesman ο κ. Μητσοτάκης -παρά τις τόσες επιτυχίες στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό – θα είναι πρωθυπουργός όσο τον στηρίζουν οι 158 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και πάντως το πολύ μέχρι τον Μάιο του 2027 , αλλά όσο δεν διασπάται η Νέα Δημοκρατία , θα αλλάξει αρχηγό -υπάρχουν πολλοί διάδοχοι και εκτός Βουλής- και θα συνεχίσει να κυβερνά και μετά το 2027 .
Ποιο από τα άλλα κόμματα με τις σημερινές ηγεσίες τους θα πλησιάσει τα ποσοστά του 35-40% που απαιτούνται για να γίνει κυβέρνηση μετά το 2027;;;.
Αλλά τώρα ”ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται”.
Υ.Γ Άποψή μου να μην επιμένουμε για γρήγορη αλλαγή του σημερινού πολιτικού σκηνικού , γιατί θα μας εύρουν δεινά .
Δέν θά γίνουν κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό πού εἶναι, κ. Σαββίδη.
᾿΄Αν statesman σημαίνει ἀρχηγός μιᾶς ὁμάδας μέ διεθνεῖς σχέσεις, εἶναι γιά τήν ὁμάδα τους. ᾿΄Αν σημαίνει πολιτικός ἄνδρας, μέ τήν ἀληθινή καί Ἑλληνική ἔννοια, εἶναι μακριά. Γιατί οἱ πολιτικοί στηρίζονται καί στηρίζουν τούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ τους, μέ τήν ἰδεατή ἔννοια τῆς πραγματικής προόδου τους καί γιατί ὅλοι μαζί προστατεύουν τό κράτος. ῾Η πολιτική εἶναι ἄνοιγμα στήν κοινωνία. ᾿Απουσιάζει σήμερα ἡ πολιτική, ἀλλά ἀπομονώνεται καί ἀποδυναμώνεται ἡ χώρα ὡς πρός τίς ἄλλες χῶρες. Δέν ἀναπτύσσεται μέ τό δυναμικό της ἔτσι ὥστε νά τήν σέβονται καί νά τήν ὑπολογίζουν.
Δέν γίνονται αὐτά ἀντιληπτά ἀπό μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ γιατί ὑπάρχει μία οἰκονομία πού ἀποδίδει στό ἐπίπεδο τοῦ τουρισμοῦ κυρίως. Παρόμοια ὅπως καί στήν δικτατορία πού λένε κάποιοι ὅτι ἀνθοῦσε ἡ οἰκονομία. Ζοῦμε καί τό κλείσιμο τοῦ κεφαλαίου ἀριστερά, ὅπως ἦταν, γιατί ἄλλαξαν καί οἱ συνθῆκες.
῾Ο Ἑλληνικός πολιτισμός πολύ μεγάλος γιά νά τόν κατανοήσουν, ἡ δημοκρατία στηρίζεται στήν κοινωνία καί στόν διάλογο, στόν ἀγώνα γιά ἰσότητα, στήν δράση τῶν ἀνθρώπων καί εἶχε ἱερές ρίζες. Ὅπως καί ἡ βασιλεία πού εἶχε ἄλλη οὐσία ἀπό τίς ξένες βασιλεῖες. Χαρακτηριστικά οἱ δύο βασιλεῖς τῆς Σπάρτης, διαφορετικές οἰκογένειες πού δέν ἀναμιγνύονταν ἀλλά συνεργάζονταν. Οἱ διάφορες ρίζες διατρέχουν τήν ἱστορία μας πού εἶναι συνεχής καί ἑνιαία. Ἀγνοώντας τίς βαθειές ρίζες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τήν πορεία του, τόν πολιτισμό του καί τό ἄνοιγμα πρός τούς ἄλλους, ἀγνοώντας τά ἱερά καί τά ὅσιά του, δέν αἰσθάνονται μέρος του ὥστε νά τόν ἐκπροσωποῦν, τόν ὑποτιμοῦν καί τόν ἐχθρεύονται.
Προφανώς δεν είναι statesman, άλλως θα μεριμνούσε για τα συμφέροντα τής χώρας. Ούτε τα ξέρει, ούτε την ικανότητα έχει να το πράξει, ούτε και που τον ενδιαφέρουν. Ένας καθ’ ολοκληρίαν δεδομένος είναι:
Χαντακώνοντας (για ακόμη μια φορά) τα εθνικά συμφέροντα
Το είδος τού statesman είναι άγνωστο εν Ελλάδι.
Η παραπομπή με τον πεζό τίτλο ”χαντακώνοντας ….” έδειξε ένα άρθρο με τον ίδιο τίτλο της γνωστής μας καλής δημοσιογράφου κ. Κύρας Αδάμ .
Το διάβασα και μεταφέρω αυτά που υπογράμμισα και είναι αντικειμενικά ” Το ίδιο αδιάφορη και αδύναμη να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα στο ΝΑΤΟ αποδείχτηκε και η κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη, η οποία ακολούθησε κατά γράμμα την αρνητική και άκρως επιζήμια για την ελληνική κυριαρχία και τα εθνικά συμφέροντα πολιτική υποχώρησης και αδιαφορίας ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ”(τα κεφαλαία δικά μου).
Φυσικά παραμένει η απορία γιατί όσοι δεν ψήφισαν την Νέα Δημοκρατία στις δύο περσινές εκλογές έχουν τόσες απαιτήσεις από την κυβέρνησή της και τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη , τις οποίες δεν είχαν από όλες τις μετά το 1980 -το γράφει και η κ. Αδάμ- κυβερνήσεις και τους μοναδικούς -μόνον για φοβέρα του ΝΑΤΟ σημειώνω εγώ- Ανδρέα Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα , ηγέτες της Αριστεράς , που με τα ΜΕΑ ΚΟΥΛΠΑ τους ”χαντάκωσαν όλη την Αριστερά σε Ελλάδα και Ευρώπη;;;.
Τι απέγιναν οι σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας , οι Σοσιαλιστές της Γαλλίας , οι Ποδέμος της Ισπανίας και οι αριστεροί σε Ιταλία και Γαλλία;;;.
Θα συνιστούσα στην κυρία Αδάμ ,αν με διαβάσει, να έγραφε μια ανοιχτή επιστολή στον κ. Μητσοτάκη με την υπόσχεσή της να βοηθήσει την Νέα Δημοκρατία να πάρει στις επόμενες εκλογές Ουρμπανικά (άνω του 50%) ποσοστά , εφόσον υποσχεθεί ότι ”θα χτυπήσει γροθιά ”στα τραπέζια του ΝΑΤΟ -κάτι ανάλογο που έκανε και ο Κώστας Καραμανλής στο Βουκουρέστι το 2008 και είχε αποτέλεσμα , που δεν το έλαβε υπόψη του το 2018/19 οι κ.κ. Τσίπρας ,Καμμένος και Κοτζιάς όταν διαπραγματεύονταν την Συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτήν την επιστολή θα υπέγραφα και εγώ.