Της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Όταν έφτασα στην πλατεία, από τους γνωστούς δεν βρήκα κανέναν. Οι διοργανωτές ετοίμαζαν τα πλακάτ, τις φωτογραφίες στο πλακόστρωτο. Δεν είχα πηγαδάκι να κολλήσω. Σιγά σιγά το αραιό πλήθος πήρε να πυκνώνει. Βρήκα γνωστούς από αλλού. Απορούσα που δεν είχε κατεβεί η μισή Θεσσαλονίκη να βροντοφωνάξει για τα αρχαία της Βενιζέλου.
H μισή Θεσσαλονίκη είχε φύγει για να γλιτώσει τα εγκαίνια της Έκθεσης, η άλλη μισή αδιαφορεί. Οι αστυνομικοί μπροστά στην κλούβα δεν καταδέχονται να μας κοιτάξουν. Όπως φάνηκε σε λίγο, ήταν στημένοι για τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Οι παριστάμενοι που διαμαρτύρονται για το ξήλωμα των αρχαίων δεν αποτελούν κίνδυνο για κανέναν.
Οι ομιλητές μιλούν λίγο, χωρίς να κάνουν συντακτικά ή νοηματικά λάθη. Ο πιο αναγνωρίσιμος παραδέχεται ότι η υπόθεση έχει τελειώσει. Τον διαδέχονται κυρίες συναισθηματικές και ορμητικές. Πιστεύουν ότι η υπόθεση μπορεί να κερδηθεί και μας καλούν να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Η συγκέντρωση τελειώνει με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που δίνουν χαρά στους παρευρισκόμενους, κλεμμένη από το μακρινό παρελθόν. Χαιρετάω κι ανηφορίζω προς την Αγίου Δημητρίου, ενώ πέφτει η νύχτα, το φεγγαράκι στη χάση του λάμπει και οι παρέες των νέων παιδιών ξεχύνονται στους δρόμους.
Σ’ ένα ουζερί ένας σύλλογος συνταξιούχων τραγουδάει καντάδες με φανερή ευφορία. Μια ακόμα φωνή από το παρελθόν. Ενώ μέσα μου βαραίνει η παραδοχή ότι η υπόθεση έχει τελειώσει -και στ’ αλήθεια, όλα αυτό δείχνουν, η περιφρόνηση της κοινής λογικής, της επιστημονικής κοινότητας, του δημόσιου συμφέροντος- η ανάποδη φωνή του βελζεβούλη πιάνει τα πράγματα αλλοιώς.
Μη μελαγχολείς, σφυρίζει, και μη σκέφτεσαι ποιητές, παλιούς δασκάλους, όνειρα νεανικά που χρησίμευσαν μόνο στο να σας τσακίσει καλύτερα η πραγματικότητα. Η πόλη που ζεις είναι το σούπερμάρκετ που ψωνίζεις, το πάρκινγκ που αφήνεις το αυτοκίνητο, το μαγαζί που παίρνεις φαγητό πακέτο, ο υπολογιστής που τάχα θα μάθεις τα νέα της ημέρας.
Αυτά ή άλλα παρόμοια θα τα βρεις κι αλλού. Στο σούπερμάρκετ που έχεις μάθει να ψωνίζεις θα είσαι στο σπίτι σου, είτε είναι στη Μητρόπολη, είτε σ’ ένα νησάκι. Το σήμα του φαστφουντάδικου φωτίζει το δρόμο σου στις ξένες πόλεις. Ο υπολογιστής σου σε συνδέει και σε αποσυνδέει από τους συνανθρώπους σου, σαν να είσαι συσκευή, κλικ!
Όπου τα βρίσκεις αυτά, είσαι στα νερά σου. Πάρε το σπίτι σου στην πλάτη σου, σαν τη χελώνα. Τι σημασία έχει ένας αρχαίος δρόμος, αφού η πόλη χάθηκε και οι δεσμοί λύθηκαν; Νομάδες με τα χαρτόκουτα στο φορτηγό και μια κάρτα που δεν στερεύει. Τα αρχαία δεν έχουν σημασία, γιατί δεν έχουν και τα σημερινά. Νομάδες σ’ ένα ατέλειωτο σήμερα, σ’ έναν τόπο που είναι παντού ο ίδιος. Παρωχημένα, καταθλιπτικά, γέννημα των εθνικισμών. Για τα αρχαία θα μιλούμε τώρα;
