Δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν – Κάτι σαν αυτοκτονία

Όταν ο πρόεδρος της Αυτόνομης Διοίκησης του Κουρδιστάν ανακοίνωσε ως ημερομηνία διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν την 25η Σεπτεμβρίου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ο άνδρας αυτός, πολιτικός τρίτης γενιάς και με δεκάδες νεκρούς από την οικογένειά του στους εθνικούς αγώνες, θα είχε κάνει τα προφανή.

Πρώτον, θα είχε εξασφαλίσει όχι απλά εθνική συναίνεση αλλά αρραγές εθνικό μέτωπο στο θέμα της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.

Δεύτερον, θα είχε εξασφαλίσει ισχυρές και μάλιστα γραπτές διαβεβαιώσεις στήριξης από τις δυνάμεις εκείνες που θα μπορούσαν να αποτρέψουν στρατιωτική εισβολή στο Κουρδιστάν και εννοούμε τις τέσσερις χώρες που κατέχουν το Κουρδιστάν, ήτοι Ιράκ, Συρία, Τουρκία και Ιράν.

Τρίτον, θα είχε εξασφαλίσει κατά κάποιο τρόπο τη συναίνεση τουλάχιστον της Βαγδάτης, με σκοπό το συναινετικό διαζύγιο. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνταν δηλώσεις του για το θέμα.

Τέταρτον, θα είχε εξασφαλίσει έναν αριθμό 20-30 χωρών, που είναι έτοιμες να αναγνωρίσουν το νέο ανεξάρτητο κράτος.

Αυτές ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποφασιστεί ένα τόσο ζωτικής και συνάμα ιστορικής σημασίας γεγονός, όπως η ανεξαρτησία μιας νέας χώρας. Να δούμε όμως τι έγινε αμέσως μετά το δημοψήφισμα.

Αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε εθνικό μέτωπο, αφού εκτός από το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, ηγέτης του οποίου είναι ο ίδιος ο Μπαρζανί, όλα τα άλλα κόμματα σχεδόν σύρθηκαν στο δημοψήφισμα, ενώ η συμμετοχή στο δημοψήφισμα στην περιφέρεια Σουλεϊμανίγιας, όπου είναι ισχυρά η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν και το Γκοράν, ξεπέρασε μόλις και μετά βίας το 50%, σε σύγκριση με άλλες περιοχές όπου υπήρχε σχεδόν καθολική συμμετοχή.

Όσον αφορά τη στήριξη από τις μεγάλες δυνάμεις, αποδείχτηκε ότι αυτή δεν είχε εξασφαλιστεί ή μάλλον είχε εξασφαλιστεί με ανισόρροπο τρόπο. Οι ΗΠΑ δεν ήταν δυνατόν να στηρίξουν ισχυρά το εγχείρημα, γιατί αυτό θα οδηγούσε το Ιράκ ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά της Τεχεράνης. Λόγω αυτής της αδυναμίας, ο Μπαρζανί στράφηκε στη Μόσχα, η οποία πήρε δύο πολύ μεγάλες δουλειές στα ενεργειακά του Κουρδιστάν, γεγονός που μάλλον δεν ευχαρίστησε και πολύ την Ουάσινγκτον!

Ο Μεσούντ Μπαρζανί (φωτ.: cabinet.gov.krd)

Να πάμε τώρα στο τρίτο προφανές. Είναι γεγονός ότι ο Μπαρζανί είχε κάνει κάποιες συζητήσεις με τη Βαγδάτη. Όταν όμως η Τεχεράνη διαπίστωσε ότι οι ΗΠΑ είχαν «στραβώσει» με τον Μπαρζανί, που έδωσε μεγάλα δώρα στη Ρωσία, τότε πήρε θάρρος και εξώθησε την κυβέρνηση της Βαγδάτης στην στρατιωτική εισβολή στο Κιρκούκ, που διαθέτει αμύθητης αξίας κοιτάσματα πετρελαίου.

Και δεν περιορίστηκε σ’ αυτό. Έστειλε τον στρατηγό Κασίμ Σουλεϊμάνι όχι απλά να συντονίσει την επιχείρηση ανακατάληψης του Κιρκούκ, αλλά να διασπάσει το μέτωπο των Κούρδων, για να καταστεί η επιχείρηση περίπατος. Και αυτό έγινε. Ο Κασίμ Σουλεϊμάνι έκανε συμφωνία με μέλη της οικογένειας Ταλαμπανί, τα οποία απέσυραν τους Πεσμεργκά και στην ουσία παρέδωσαν την πόλη, τις πετρελαιοπηγές, τα διυλιστήρια και την περιφέρεια Κιρκούκ στους ιρανόφιλους σιίτες πολιτοφύλακες της Χάσντι Σάμπι και το στρατό του Ιράκ.

Μάλιστα αναφέρθηκε από ανώτατους Κούρδους αξιωματούχους ότι στην επιχείρηση συμμετείχε ανώτατο στέλεχος της τουρκικής ΜΙΤ, ίσως και στελέχη της Διοίκησης Ανοθροδόξου Πολέμου του τουρκικού ΓΕΕΘΑ. Μπροστά στην κατάσταση αυτή, αφού έσπασε και το στρατιωτικό μέτωπο, ο Μπαρζανί απέσυρε τις μονάδες των Πεσμεργκά και παρέδωσε τις περιοχές που κατείχαν εκτός της κουρδικής επικράτειας, στους Χάσντι Σάμπι και τον ιρακινό στρατό.

Η κατάσταση στο Ιράκ είναι κρίσιμη και μάλιστα τα μεγάλα παιχνίδια παίζονται σε μια περιοχή για την οποία έγιναν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.

Ενώ οι Κούρδοι κατηγορούν τις ΗΠΑ ότι οι ιρανόφιλοι σιίτες πολιτοφύλακες τους επιτίθενται με αμερικανικά όπλα και άρματα, μένει να δούμε την αντίδραση των ΗΠΑ στην επέκταση της επιρροής του Ιράν σ’ αυτήν την από κάθε άποψη στρατηγικής σημασίας περιοχή.

Είδομεν.

pontos-news.gr