Η διαρκής συνάφεια των ιδεών του Αμερικανού διανοητή της θαλάσσιας ισχύος  Alfred Thayer Mahan στην τουρκική θαλάσσια στρατηγική υπογραμμίζει την καθολική απήχηση των θεωριών του. Το βασικό επιχείρημα του Μαχάν, που περιγράφεται στο βιβλίο του «The Influence of Sea Power on History, 1660–1783», υποστηρίζει ότι ο έλεγχος των θαλασσών και του θαλάσσιου εμπορίου αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του εθνικού μεγαλείου.

Στο πλαίσιο της Τουρκίας, οι παραλληλισμοί είναι εντυπωσιακοί. Υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία ακολούθησε το όραμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» (Mavi Vatan), δίνοντας έμφαση στη ναυτική ισχύ και τον έλεγχο σε βασικές  θαλάσσιες περιοχές όπως το Αιγαίο, η Ανατολική Μεσόγειος και η Μαύρη Θάλασσα. Αυτή η στρατηγική ευθυγραμμίζεται στενά με τις αρχές του Μαχάν, δίνοντας έμφαση στη θαλάσσια ισχύ ως μέσο εξασφάλισης οικονομικών πόρων, προβολής στρατιωτικής ισχύος και επίτευξης περιφερειακής κυριαρχίας. Η επιθετική επιδίωξη της Τουρκίας για την άντληση υδρογονανθράκων σε αμφισβητούμενα ύδατα, η επέκταση των ναυτικών της δυνατοτήτων και η ρητορική γύρω από την αναζωογόνηση της οθωμανικής θαλάσσιας δόξας αντικατοπτρίζουν την επιρροή του Μαχάν.

Η έκκληση του Μαχάν για θαλάσσια ισχύ προσφέρει έναν οδηγό για τη μέθοδο που μεταβαίνουν κράτη από τη χερσαία ισχύ σε στρατηγικές με επίκεντρο τη θάλασσα, παρέχοντας ιστορική αιτιολόγηση και πρακτικές συμβουλές για τη μόχλευση της γεωγραφίας, του εμπορίου και της ναυτικής ισχύος (Πολεμικό Ναυτικό). Για την Τουρκία, μια χώρα που κατακλύζεται από κρίσιμα θαλάσσια σημεία ελέγχου (chock points) όπως ο Βόσπορος και τα Δαρδανέλια, η έμφαση του Μαχάν στη στρατηγική σημασία των θαλάσσιων οδών και των σημείων ελέγχου είναι ιδιαίτερα ηχηρή. Αυτή η σύγχρονη εφαρμογή του Μαχάν αντικατοπτρίζει την επιρροή του στο τουρκικό ναυτικό το οποίο γνώρισε σημαντικό εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη σύγχρονων μονάδων, σηματοδοτώντας τη φιλοδοξία όχι μόνο να διαφυλάξει τα άμεσα θαλάσσια συμφέροντά της αλλά και να προβάλει επιρροή στα γύρω ύδατα και πέρα ​​από αυτήν. Τελικά, η σκέψη του Μαχάν χρησιμεύει τόσο ως σχέδιο όσο και ως δικαιολογία για τις θαλάσσιες φιλοδοξίες της Τουρκίας, υπογραμμίζοντας τον άξονα της σε μια ναυτοκεντρική γεωπολιτική στρατηγική για την επιδίωξη της οικονομικής ευημερίας και της περιφερειακής επιρροής.

Ως εκ τούτου βλέπουμε και τον λαμπερό αλλά κρίσιμο ρόλο της εμπορικής ναυτιλίας στη θαλάσσια στρατηγική της Τουρκίας που αντηχεί έντονα με τον ισχυρισμό του Μαχάν ότι το εμπόριο είναι το θεμέλιο της θαλάσσιας ισχύος. Ενώ τα πολεμικά πλοία και οι ναυτικές αρμάδες αιχμαλωτίζουν τη φαντασία του κοινού και συμβολίζουν τη δύναμη του έθνους, ο Μαχάν τόνισε ότι το πραγματικό μέτρο της θαλάσσιας ισχύος έγκειται στην ικανότητά του να συντηρεί και να προστατεύει μια ακμάζουσα θαλάσσια οικονομία. Αυτή είναι μια αρχή που φαίνεται να έχει εσωτερικεύσει η Τουρκία, ακόμα κι αν δεν εμφανίζεται πάντα σε περίοπτη θέση στον δημόσιο λόγο. Για την Τουρκία, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, το εμπόριο είναι πράγματι βασιλιάς. Το θαλάσσιο εμπόριο της χώρας διέρχεται από μερικές από τις πιο κρίσιμες ναυτιλιακές διαδρομές στον κόσμο -τα Στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων- και συνδέει τις παγκόσμιες αγορές με τα έθνη της Μαύρης Θάλασσας, τη λεκάνη της Μεσογείου και όχι μόνο.

Η επένδυση της Τουρκίας στη ναυτιλιακή της βιομηχανία και τις λιμενικές υποδομές αντικατοπτρίζει αυτή τη λογική του Μαχάν. Τα τουρκικά λιμάνια όπως η Μερσίνα, η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη είναι πολυσύχναστοι εμπορικοί κόμβοι και ο στόλος των εμπορικών πλοίων της Τουρκίας διαδραματίζει τον απαραίτητο ρόλο στη σύνδεση της οικονομίας της χώρας με τις παγκόσμιες αγορές. Πέρα από την εξυπηρέτηση της οικονομίας της, αυτή η ισχυρή εμπορική ικανότητα ενισχύει τη γεωπολιτική μόχλευση της. Διατηρώντας τον έλεγχο σε κρίσιμα σημεία ελέγχου και ενισχύοντας έναν εμπορικό στόλο ικανό να αντέχει σε κρίσεις, η Τουρκία διασφαλίζει ότι οι θαλάσσιες γραμμές σωτηρίας της παραμένουν ασφαλείς, ακόμη και σε περιόδους σύγκρουσης ή παγκόσμιας αναταραχής, εφόσον κατέχει και ελέγχει τον θαλάσσιο ζωτικό χώρο της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας».

Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία για την ανάπτυξη των πλοίων του τουρκικού ναυτικού και ο στόλος της Τουρκίας τραβάει φυσικά την προσοχή. Το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του τουρκικού ναυτικού ευθυγραμμίζεται με την άποψη του Μαχάν ότι ένα ισχυρό ναυτικό είναι απαραίτητο για την προστασία των εμπορικών συμφερόντων. Ωστόσο, όπως θα μας υπενθύμιζε ο Μαχάν, το ναυτικό δεν υπάρχει για να δίνει λαμπρότητα αλλά για να προστατεύει και να επιτρέπει τη μεγαλύτερη προσπάθεια του εμπορίου. Υπό αυτή την έννοια, η αίγλη των πολεμικών πλοίων είναι δευτερεύουσα σε σχέση με την ήσυχη, σταθερή εργασία των εμπόρων της Τουρκίας, των οποίων τα ταξίδια είναι το πραγματικό νόμισμα της θαλάσσιας ισχύος της.

Δίνοντας προτεραιότητα τόσο στην προστασία των θαλάσσιων εμπορικών οδών της όσο και στην ενίσχυση της οικονομικής της συνδεσιμότητας, η Τουρκία ενσωματώνει το όραμα του Μαχάν για μια ισορροπημένη και διαρκή θαλάσσια δύναμη, όπου πολεμικά πλοία και εμπορικά πλοία επιχειρούν παράλληλα για να διατηρήσουν την εθνική ισχύ. Αυτή η διπλή εστίαση διασφαλίζει ότι η Τουρκία παραμένει μια θαλάσσια δύναμη, όχι μόνο στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο αλλά και στην παγκόσμια σκηνή.

Η Τουρκία αποτελεί παράδειγμα για τη σύγχρονη θαλάσσια στρατηγική.

Με μια διαφοροποιημένη οικονομία και μια στρατηγική θέση στο σταυροδρόμι βασικών εμπορικών οδών, η Τουρκία έχει καλλιεργήσει μια ισχυρή εμπορική ναυτιλιακή βιομηχανία. Οι τουρκικές εξαγωγές, διασχίζουν τα παγκόσμια ύδατα με τον εμπορικό της στόλο, δημιουργώντας οικονομική ώθηση που υποστηρίζει τα φιλόδοξα ναυτικά προγράμματα εκσυγχρονισμού της χώρας. Το Τουρκικό Ναυτικό, με τη σειρά του, προστατεύει τις θαλάσσιες γραμμές επικοινωνίας (SLOCs) από τις οποίες εξαρτάται το τουρκικό εμπόριο, διασφαλίζοντας τη ροή των αγαθών και την προστασία των εθνικών συμφερόντων στα αμφισβητούμενα ύδατα.

Το δόγμα «Γαλάζια Πατρίδα», ενώ συχνά πλαισιώνεται με μιλιταριστικούς όρους, αντανακλά επίσης αυτόν τον ενάρετο κύκλο. Με τη διεκδίκηση της θαλάσσιας κυριαρχίας και τη διατήρηση της ναυτικής ετοιμότητας, η Τουρκία στοχεύει να εξασφαλίσει τους πόρους και τις θαλάσσιες ζώνες που είναι απαραίτητες για την οικονομική της ανάπτυξη. Η επιτυχία αυτού του κύκλου εξαρτάται όχι μόνο από τη δύναμη πυρός του ναυτικού αλλά από τη συνεχή ικανότητα της Τουρκίας να καινοτομεί στο εμπόριο, να ενισχύει το εμπορικό της ναυτικό και να διασφαλίζει την πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές.

Μια ακόμη κίνηση, είναι τα ξένα λιμάνια και η πρόσβαση, εκεί όπου η Τουρκία έχει κάνει στρατηγικές κινήσεις για να επεκτείνει την εμβέλειά της. Αξιοποιώντας τη γεωγραφική της θέση στη συμβολή της Ευρώπης, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, η Τουρκία έχει δημιουργήσει εμπορικούς και στρατιωτικούς δεσμούς σε όλη τη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα και πέρα ​​από αυτήν, σε λιμένες της Αφρικής. Τουρκικές εταιρείες και κρατικές επιχειρήσεις έχουν επενδύσει σε λιμενικές εγκαταστάσεις σε περιοχές όπως η Αφρική και η Μέση Ανατολή, ενισχύοντας το παγκόσμιο εμπορικό δίκτυο της Τουρκίας.

Στρατιωτικά, η Τουρκία έχει προσπαθήσει να ενισχύσει την επιρροή της μέσω υπερπόντιων βάσεων, όπως η στρατιωτική της παρουσία στη Σομαλία και το Κατάρ. Αυτά τα ερείσματα όχι μόνο υποστηρίζουν τις ναυτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας, αλλά χρησιμεύουν επίσης ως υλικοτεχνικοί κόμβοι για το εμπόριο, εξασφαλίζοντας κρίσιμους κόμβους στην αλυσίδα εφοδιασμού της. Οι διπλωματικές δεσμεύσεις με χώρες όπως η Λιβύη ενισχύουν περαιτέρω την πρόσβαση της Τουρκίας σε στρατηγικές θαλάσσιες ζώνες, ενισχύοντας τη θέση της στην περιοχή. Για την Τουρκία, ο στόχος είναι σαφής: να διασφαλιστεί ότι η οικονομική ζωντάνια του έθνους ρέει αδιάκοπα στις θάλασσες, ενώ χρησιμοποιεί στρατιωτική δύναμη για να αποτρέψει τις απειλές και να διατηρήσει την πρόσβαση σε βασικές αγορές. Αυτή η ολιστική προσέγγιση αντικατοπτρίζει το όραμα για ένα διασυνδεδεμένο σύστημα όπου η εγχώρια ευημερία, η ναυτική δύναμη και η διεθνής εμβέλεια σχηματίζουν μια απρόσκοπτη και στιβαρή αλυσίδα.

Οι πρόσφατες κινήσεις της Τουρκίας με την Αλβανία, καταδεικνύουν μια έξυπνη εφαρμογή της θαλάσσιας στρατηγικής, συνδυάζοντας οικονομικά, διπλωματικά και στρατηγικά στοιχεία. Επενδύοντας σε αναπτυξιακά έργα στην Αλβανία -μια χώρα στρατηγικής σημασίας λόγω της θέσης της στην Αδριατική Θάλασσα- η Τουρκία επεκτείνει την επιρροή της στα Βαλκάνια και εμβαθύνει τον έλεγχό της στις θαλάσσιες συνδέσεις στη Μεσόγειο. Αυτός ο συνδυασμός οικονομικής μόχλευσης και γεωπολιτικών ελιγμών αντανακλά μια σύγχρονη ερμηνεία της θαλάσσιας ισχύος ως πολυδιάστατου εργαλείου.

Οι επενδύσεις της Τουρκίας στην Αλβανία, που πλαισιώνονται ως αναπτυξιακή βοήθεια, ξεπερνούν τον αλτρουισμό. Τα έργα υποδομής, συμπεριλαμβανομένων των αναβαθμίσεων λιμένων, των αυτοκινητοδρόμων και άλλων οικονομικών πρωτοβουλιών, χρησιμεύουν ως εργαλεία για την τουρκική διπλωματία. Ενισχύοντας την οικονομία της Αλβανίας, η Τουρκία εξασφαλίζει καλή θέληση και δεσμούς που δεσμεύουν το κράτος-αποδέκτη στην τροχιά επιρροής του. Αυτό δημιουργεί έναν μοχλό για την Άγκυρα να πιέσει τις βαλκανικές κυβερνήσεις, προσφέροντας συνεχή υποστήριξη ως καρότο, ενώ χειρίζεται την απειλή της αποχώρησης ως ραβδί.

Μια τέτοια επιρροή θα μπορούσε να επηρεάσει τις περιφερειακές ευθυγραμμίσεις, ιδίως όσον αφορά την ασφάλεια και τον πολιτικό προσανατολισμό της Αλβανίας. Αντιμέτωποι με μια επιλογή μεταξύ της ευημερίας που χρηματοδοτείται από την Τουρκία και της ευθυγράμμισης με την Ελλάδα σε επίμαχα ζητήματα, οι Αλβανοί ηγέτες ενδέχεται να δώσουν προτεραιότητα στα απτά οφέλη που παρέχει η Τουρκία. Αυτό αντανακλά μια βασική αντίληψη ότι η θαλάσσια δύναμη δεν αφορά μόνο τους ναυτικούς στόλους αλλά και τον έλεγχο των οικονομικών και διπλωματικών δικτύων που στηρίζουν την παγκόσμια επιρροή.

Η προοπτική να μετασταθμεύσουν τουρκικά πολεμικά πλοία στον Αυλώνα (Αλβανία) είναι σημαντική.

Ενώ η Τουρκία μπορεί να μην επιδιώξει αμέσως να δημιουργήσει μια μόνιμη ναυτική βάση στον Αυλώνα, η αυξανόμενη παρουσία του τουρκικού ναυτικού εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις μακροπρόθεσμες προθέσεις της. Από στρατηγική άποψη, μια τουρκική ναυτική παρουσία στην Αδριατική θα ενίσχυε την ικανότητα της Τουρκίας να προβάλλει ισχύ στην Αδριατική Θάλασσα και στη νότια Ευρώπη, ασκώντας πίεση σε μέλη του ΝΑΤΟ όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Διασφαλίζοντας ότι η Αλβανία δεν θα γίνει ναυτικό προπύργιο για την Ελλάδα ή άλλους αντιπάλους, η Τουρκία ασφαλίζει το πλευρό της στη Μεσόγειο. Μια βάση στην Αλβανία θα διευκόλυνε την ικανότητα της Τουρκίας να υποστηρίξει οικονομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις σε όλα τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Έτσι μια τουρκική ναυτική βάση στον Αυλώνα θα προκαλούσε σημαντική αντίθεση από την Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και πιθανώς το ΝΑΤΟ. Η Άγκυρα μπορεί να προτιμά να ασκεί οικονομική και πολιτική επιρροή αντί να διακινδυνεύει την αντίδραση της απροκάλυπτης στρατιωτικής επέκτασης στην Αλβανία.

Από την πλευρά μας η σχετική παραμέληση της Ελλάδας για τα Βαλκάνια τόσο από οικονομική όσο και από διπλωματική άποψη, έχει δημιουργήσει ένα άνοιγμα για την Τουρκία. Ενώ η Αθήνα έχει επικεντρωθεί σε άμεσες διαφορές με την Άγκυρα, ιδιαίτερα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία έχει ακολουθήσει μια ευρύτερη περιφερειακή στρατηγική. Με την ενσωμάτωση της στις βαλκανικές οικονομίες, και τοποθετείται ως ευεργέτης, σε αντίθεση με την πιο περιορισμένη δέσμευση της Ελλάδας.

Η πρόκληση της Ελλάδας τώρα είναι να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας χωρίς να φανεί αντιδραστική. Η Αθήνα πρέπει να επεκτείνει τη δική της επένδυση στην Αλβανία και σε άλλα βαλκανικά κράτη, προσφέροντας ανταγωνιστικές εναλλακτικές λύσεις στην τουρκική βοήθεια. Επίσης η Ελλάδα μπορεί να συνεργαστεί με τους εταίρους της ΕΕ για να παρουσιάσει μια ενιαία προσέγγιση για την ανάπτυξη των Βαλκανίων, μειώνοντας την εξάρτηση της περιοχής από την τουρκική μεγαλοπρέπεια. Η προληπτική δέσμευση με τους ηγέτες των Βαλκανίων σχετικά με κοινές ανησυχίες για την ασφάλεια θα μπορούσε να αντισταθμίσει τη μόχλευση της Τουρκίας, διασφαλίζοντας ότι οι συμμαχίες παραμένουν ισορροπημένες.

Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του πολυδιάστατου ανταγωνισμού, οι Έλληνες φορείς χάραξης πολιτικής πρέπει να διευρύνουν τους στρατηγικούς τους ορίζοντες. Η παραδοσιακή ναυτική αντιπαλότητα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο εξακολουθεί να είναι κρίσιμη, αλλά τώρα είναι μόνο ένα μέρος ενός ευρύτερου ανταγωνισμού επιρροής. Η Ελλάδα πρέπει να σκεφτεί πέρα ​​από τις εδαφικές διαφορές και να αγκαλιάσει ένα όραμα ασφάλειας που να ενσωματώνει οικονομικές, πολιτιστικές και πολιτικές διαστάσεις. Αυτό απαιτεί επανεξέταση των συμμαχιών, αξιοποίηση της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και την προώθηση συνεργασιών που καλύπτουν ολόκληρη την περιοχή. Σημαίνει επίσης προετοιμασία για έναν μακροπρόθεσμο ανταγωνισμό όπου η επιρροή, και όχι η άμεση αντιπαράθεση, θα καθορίσει συχνά τα αποτελέσματα.

Οι θεωρίες του Μαχάν δεν απαιτούν τίποτα λιγότερο από μια ευρεία, ολοκληρωμένη προσέγγιση της θαλάσσιας ισχύος και στρατηγικής. Το φάντασμά του μπορεί να υπενθυμίζει στην Ελλάδα ότι η γεωγραφία είναι το πεπρωμένο αλλά μόνο αν συνδυαστεί με μια ξεκάθαρη κατανόηση του εμπορίου, της διπλωματίας και της δύναμης των συμμαχιών. Οι κινήσεις της Τουρκίας στην Αλβανία και ευρύτερα στα Βαλκάνια δείχνουν ότι έχει κατανοήσει αυτήν την αρχή. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει το ίδιο, διασφαλίζοντας ότι δεν θα προσπαθήσει απλώς να παραμείνει μόνο μια ισχυρή θαλάσσια δύναμη, αλλά ένας κομβικός παράγοντας στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής. Μόνο αν αφυπνιστούμε, η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στην πρόκληση και να εξασφαλίσει τη θέση της σε ένα ταχέως μεταβαλλόμενο τοπίο.

*Ο Δημήτριος Τσαϊλάς είναι απόστρατος Αξιωματικός του ΠΝ, δίδαξε επί σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως καθώς και της Στρατηγικής και Ασφάλειας, σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου. Σήμερα είναι μέλος και ερευνητής του Institute for National and International Security, του Strategy International και του Research Institute for European and American Studies.