Ο Δ. Μυταράς όταν ζωγράφιζε «ήταν ευτυχισμένος και κελαηδούσε σαν το πουλί μπροστά στο καβαλέτο του», έλεγε η σύζυγός του.
Ο Δ. Μυταράς ήταν ένας καλλιτέχνης με έγνοια για την υπεράσπιση του αδύναμου, είτε ήταν άνθρωπος είτε ζώο.
Ακριβώς έναν χρόνο πριν, είχα επισκεφθεί στο σπίτι της την πολυαγαπημένη σύζυγο του Δημήτρη Μυταρά, Χαρίκλεια. Αφορμή ήταν η μεγάλη έκθεση που διοργάνωσε ο χώρος πολιτισμού και τέχνης «Φουγάρο» για τα 35 χρόνια λειτουργίας του Εικαστικού Εργαστηρίου Χαλκίδας, το οποίο δημιούργησαν και οι δυο τους.
Μου έλεγε τότε: «Αν και η επικοινωνία με τον Δημήτρη είναι πια αδύνατη λόγω των προβλημάτων υγείας του, δεν έχω χάσει την πεποίθησή μου ότι τα αντιλαμβάνεται όλα. Είμαι σίγουρη ότι με ακούει όταν του μιλώ». Βυθισμένος στο σκοτάδι την τελευταία διετία, χωρίς την όρασή του αλλά και με θέματα άνοιας, ο ζωγράφος βίωνε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, με μόνο όπλο την απέραντη φροντίδα που ελάμβανε από τη γυναίκα του, τον γιο και την οικογένειά του.
Χθες το βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή στα 83 του χρόνια, προκαλώντας βαθιά θλίψη στην καλλιτεχνική κοινότητα. Χαρισματικός, με ανυπόκριτη σεμνότητα, διατήρησε την ταπεινότητά του σε ολόκληρη τη ζωή του, παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε το έργο του στο κοινό και τους κριτικούς.
Δεινός στο σχέδιο και το χρώμα, μπόρεσε να αναπτύξει ένα εντελώς προσωπικό εξπρεσιονιστικό ιδίωμα. Ηταν ένας άνθρωπος με τρομερό ταλέντο, που όταν ζωγράφιζε «ήταν ευτυχισμένος και κελαηδούσε σαν το πουλί μπροστά στο καβαλέτο του», όπως έλεγε η σύζυγός του.
Ενας διανοούμενος που μπορούσε να διατυπώσει τις σκέψεις του με την ίδια ακρίβεια που χρησιμοποιούσε τον χρωστήρα του. Ενας δάσκαλος που σεβόταν τους μαθητές του. Ενας καλλιτέχνης με έγνοια για την κοινωνία και την πολιτική, με έμφαση στην υπεράσπιση του αδύναμου είτε ήταν άνθρωπος είτε ζώο. Αλλωστε, μία από τις ωραιότερες του εκθέσεις το 2001 ήταν αφιερωμένη στα αδέσποτα σκυλιά. Εκείνην την περίοδο τον γνώρισα και εγώ. Με λεπτό χιούμορ και βλέμμα σχεδόν ντροπαλό, διατηρούσε πάντα αυτήν τη συγκινητική αμφιβολία για το αν είναι καλή η τέχνη του, αν ο ίδιος πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, να παλέψει πιο σκληρά.
Γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα και μαθήτευσε στον Μόραλη και τον Παπαλουκά στην ΑΣΚΤ. Κατόπιν πήγε στο Παρίσι, στην Ανώτατη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών. Το 1964 ανέλαβε τη διεύθυνση του εργαστηρίου εσωτερικού χώρου των Σχολών Δοξιάδη. Το 1975 εξελέγη καθηγητής του Α΄ εργαστηρίου ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και στη συνέχεια πρύτανης (1983-1985). Τον Μάρτιο του 2008 εξελέγη Ακαδημαϊκός.
Τα προβλήματα υγείας που δεν του επέτρεπαν να λαμβάνει μέρος στην ολομέλεια οδήγησαν τη σχέση του με την Ακαδημία σε ρήξη, σε μια αντιπαράθεση που έλαβε δημοσιότητα. Είχε κάνει πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό λαμβάνοντας διακρίσεις και βραβεύσεις.Πληροφορίες για την κηδεία του δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές.
“Καθημερινή”
