του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η μακάβρια λίστα των νεκρών εξ αιτίας της πανδημίας μεγαλώνει σταθερά και επικίνδυνα. Δυστυχώς, δεν απέχουμε πολύ από την ημέρα που θα χαθεί κάθε έλεγχος, αναφορικά ΚΑΙ με τον αριθμό των διασωληνωμένων…
Την ίδια στιγμή, ανησυχητικές διαστάσεις προσλαμβάνει το φαινόμενο συμπολιτών μας οι οποίοι, χτυπημένοι σοβαρά από την νόσο covid, πεθαίνουν αβοήθητοι, είτε επειδή αρνούνται να νοσηλευτούν, είτε γιατί, ακόμη και όταν οδηγηθούν στο νοσοκομείο με μέριμνα των συγγενών τους και μετά από την ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης της υγείας τους, οι ίδιοι αρνούνται την ενδεδειγμένη ιατρική υποστήριξη και παραδίδονται αμαχητί στο μοιραίο…
Με αφορμή τα συγκεκριμένα περιστατικά και φυσικά μέσα στο περιβάλλον του νοσηρού δικαιωματισμού που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο (και στο οποίο περιβάλλον, οι ανθρώπινες αξίες αλλά και ο οφειλόμενος σεβασμός σε αυτές, αφυδατώνονται συστηματικά από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους), ευδοκιμεί με έναν τρόπο στρεβλό και ενίοτε προκλητικό, μια συζήτηση περί του «δικαιώματος των ανθρώπων στον θάνατο»… Περί του θεσμικού πλαισίου με το οποίο θα πρέπει να «οχυρώνεται» αυτό το «δικαίωμα» ως επιλογή. Και… Περί της δεσμευτικής υποχρέωσης του γιατρού να παραιτείται ουσιαστικά από τον ρόλο του, διευκολύνοντας έτσι με την απραξία του την επιλογή του θανάτου, χωρίς συνέπειες για τον ίδιον.
Φυσικά δεν είναι της παρούσης η ενασχόληση με την ουσία μιας κατάφωρα αντιφατικής προσέγγισης, σε έναν κόσμο που θεσμοθετούνται και καθαγιάζονται τα προσχήματα και η υποκρισία, ενώ οι πάντες αποφεύγουν να ισχυροποιήσουν στοιχειωδώς τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες που θα μπορούν να εγγυηθούν ότι οι κοινωνίες δια των θεσμικών τους οργάνων, παραμένουν αδιαπραγμάτευτα προσηλωμένες σε ένα σύστημα αξιών και προτεραιοτήτων που αντιμετωπίζει θετικά και εποικοδομητικά την ανθρώπινη υπόσταση και το σύνολο των παραμέτρων που την αφορούν.
Χαρακτηριστική άλλωστε, τόσο της αντιφατικότητας όσο και των κινήτρων τα οποία αξιολογούνται ως πρωτεύοντα στην διαδικασία της θεσμοθέτησης, είναι και η σχετική διευκρινιστική δήλωση την οποία έκανε ο διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συνεργάτης της Εθνικής Σχολής Βιοηθικής κ. Τάκης Βιδάλης, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε πως: «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Στρασβούργο δεν δέχεται το “δικαίωμα στον θάνατο”, παρότι η σύμβαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου δέχεται το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή. Κάποιος μπορεί να πει ότι “επειδή έχω δικαίωμα στη ζωή, πρέπει να έχω και στον θάνατο, διαφορετικά δεν έχω δικαίωμα στη ζωή, αλλά υποχρέωση”. Ωστόσο το Δικαστήριο δεν απέκλεισε κάποιες χώρες, στο πλαίσιο της εθνικής τους νομοθεσίας να καθιερώσουν ένα τέτοιο δικαίωμα. Το έχουν κάνει αρκετές στην Ευρώπη, εμείς δεν το έχουμε κάνει ακόμα. Ασφαλώς θα έπρεπε να το κάνουμε, είμαι απολύτως υπέρ του δικαιώματος αυτού, αλλά όσο δεν το κάνουμε ο νόμος μας το αποκλείει. Από ηθική άποψη, θα έπρεπε και η χώρα μας να έχει προβλέψει ειδική νομοθεσία που και αυτά τα έγγραφα να είναι νομικά ισχυρά –οι λεγόμενες προγενέστερες επιθυμίες του ασθενούς– και επιπλέον να μην ασκείται δίωξη στον γιατρό σε περίπτωση που συμμορφώνεται με τη βούληση του ασθενούς. Μέχρι να γίνει αυτό να είμαστε προσεκτικοί».
Όπως αντιλαμβάνεστε, το όλον ζήτημα πρωτίστως επικεντρώνεται στον εάν θα ασκείται ή όχι δίωξη στον γιατρό που «συμμορφώνεται με την βούληση του ασθενούς» και ΟΧΙ στην ουσία και κυρίως τα πραγματικά κίνητρα που συμβάλουν στην διαμόρφωση της συγκεκριμένης «βούλησης».
Το τραγικό περιστατικό στον Βόλο…
Με τον θάνατο του 55χρονου επιχειρηματία που πέθανε, στο Αχιλλοπούλειο νοσοκομείο χτυπημένος από τον κορωνοϊό, επειδή καθυστέρησε να νοσηλευτεί και επειδή μετά την εισαγωγή του αρνήθηκε να διασωληνωθεί, δεν είναι μονάχα ενδεικτικό του επιφανειακού τρόπου με τον οποίο προσεγγίζονται ακόμη και τα ζητήματα της Βιοηθικής σε συνθήκες νοσηρού Δικαιωματισμού, η κυριαρχία του οποίου υπαγορεύει κατά κανόνα στρεβλές και απαράδεκτες αποφάσεις…
Είναι πρωτίστως αποκαλυπτικό μιας επικίνδυνης πραγματικότητας που δυστυχώς επιτρέψαμε να εδραιωθεί ΚΑΙ στην χώρα μας, στην οποία πρωταγωνιστούν διάφοροι περιφερόμενοι επικίνδυνοι αγύρτες, που παρασύρουν αφελείς και ευκολόπιστους, σε αποφάσεις ολέθριες ΚΑΙ για την κοινωνία αλλά ΚΑΙ για την ίδια τους την ζωή.
Ο άτυχος αυτός συμπολίτης μας, που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Βόλου καθυστερημένα και σε ημιλιπόθυμη κατάσταση λόγω της υποξυγοναιμίας, αρνήθηκε επίμονα να διασωληνωθεί, επιδεικνύοντας και σχετικό έγγραφο υπογεγραμμένο από τον ίδιο, που αφαιρούσε από τους γιατρούς κάθε δυνατότητα παρέμβασης, αφού είχε συνταχθεί πριν την υποξυγοναιμία. Οι συγγενείς του μιλούν για έναν υγιέστατο άνθρωπο, ο οποίος δεν κάπνιζε, πρόσεχε την διατροφή του, δεν είχε υποκείμενα νοσήματα και ΔΕΝ είχε εμβολιαστεί ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΙΣ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ του εμβολίου.
Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα…
Αλλά και οι ευθύνες που ανακύπτουν, είναι σοβαρότατες και πολλαπλές. Σχετίζονται ουσιαστικά με την δολοφονία ενός ανθρώπου και ως εκ τούτου είναι απαράγραπτες εις το διηνεκές. Η σοβαρότητα αυτών των ευθυνών, οι οποίες θα πρέπει πλέον να αρχίσουν να αποδίδονται με ονοματεπώνυμο εκεί που ανήκουν πραγματικά…
- ΔΕΝ περιορίζονταιστον θάνατο μόνο του άτυχου 55χρονου αφού…
- ΔΕΝ είναι ο μοναδικόςάνθρωπος που αρνήθηκε να νοσηλευτεί ενώ έπρεπε…
- ΔΕΝ είναι ο μοναδικόςπου αρνήθηκε να διασωληνωθεί και κατέληξε…
Το μέγεθος των ευθυνών αλλά και η αγυρτεία των αδίστακτων υπανθρώπων που πρωταγωνιστούν στην δημιουργία και στην συντήρηση αυτού του νοσηρού κλίματος που εγκλωβίζει τους αφελείς στο επικίνδυνο σπιράλ μιας αυτοκτονικής απερισκεψίας, ενσωματώνονται σε μια επιχείρηση διαρκούς εξαπάτησης των πολιτών, που όσο της επιτρέπεται να λειτουργεί ανεξέλεγκτα και κυρίως να κλιμακώνεται ατιμώρητα, τόσο το αποτέλεσμα της δράσης της θα ισοδυναμεί με μαζική δολοφονία. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος την φλυαρία περί Βιοηθικής και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους…
Το «δικαίωμα στον θάνατο», ακόμη και ο προσχηματικός Ευρωπαϊκός νομοθέτης, το αναγνωρίζει ως επιλογή από άνθρωπο που έχει σώας τας φρένας, άρα και την ικανότητα να αποφασίσει νηφάλια για την ζωή ή τον θάνατό του. Η νηφαλιότητα όμως μιας απόφασης, προφανώς συναρτάται και από την βασιμότητα των λόγων που επέβαλαν να είναι η απόφαση τέτοια ή διαφορετική. Μπορεί επομένως ένας πολίτης να πάρει για τον εαυτό του μια απόφαση στο πλαίσιο του «δικαιώματος του στον θάνατο», εάν πάσχει για παράδειγμα από μια σοβαρή και ανίατη νόσο που τον έχει καθηλώσει σε συνθήκες μιας δραματικής καθημερινότητας που ισοδυναμεί με αργό βασανιστικό θάνατο και δεν θέλει πλέον να συνεχίσει να βασανίζεται ή να ταλαιπωρεί τους αγαπημένους του ανθρώπους. Μπορεί να πάρει αυτήν την απόφαση μετά από ένα σοβαρότατο ατύχημα με συνέπειες μόνιμες και μη αναστρέψιμες που τον εμποδίζουν ας πούμε να διαχειριστεί στοιχειωδώς την ζωή του κλπ κλπ κλπ…
Μπορεί όμως να πάρει μια τέτοια απόφαση ένας πολίτης επειδή κάποιοι αδίστακτοι αγύρτες τον έπεισαν χασκογελώντας ότι στις ΜΕΘ οι γιατροί δολοφονούν ασθενείς;;;
Μπορεί να γίνει αποδεκτή η άσκηση του «δικαιώματος στον θάνατο» από έναν πολίτη που αγαπά την ζωή;;;
- Από έναν πολίτη που επιλέγει να μην κάνει το εμβόλιο γιατί φοβάται τις παρενέργειες;;;
- Από έναν πολίτη που κάποιοι ασυνείδητοι αγύρτες τον έπεισαν ότι η ζωή του κινδυνεύει από τις παρενέργειες του εμβολίου;;;
- Από έναν πολίτη που η ευκολοπιστία που επέδειξε σε λόγια αγυρτών, τον οδήγησε στο να αποφύγει να νοσηλευτείκαι – ακόμη χειρότερα – να συντάξει και να υπογράψει ένα παλιόχαρτο αυτοκτονίας ενώ ήταν (και φρόντιζε με τον τρόπο της ζωής του να παραμένει) υγιέστατος, αρνούμενος να του παρασχεθεί η ενδεδειγμένη υποστήριξη αν νοσήσει από κορωνοϊό;;;
Όχι κύριοι…
Αυτή η υπεραπλουστευμένη και επικίνδυνη προσέγγιση, ΔΕΝ μπορεί να γίνει αποδεκτή και κυρίως ΔΕΝ εντάσσεται με κανέναν τρόπο και σε κανενός είδους σοβαρή συζήτηση που να σχετίζεται με την Βιοηθική και τους στοιχειώδεις κανόνες που θα πρέπει να την διέπουν…
Αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ πέθανε επειδή συνειδητά επέλεξε να αυτοκτονήσει. Αυτός ο άνθρωπος ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ επειδή κάποιοι αγύρτες εγκληματίες τον έπεισαν ότι θα υπερασπιστεί την ζωή του καλύτερα αν παραδώσει την λογική του στον παραλογισμό, αρνούμενος να εμπιστευτεί την υγεία του στους γιατρούς και την Επιστήμη…
Αυτός ο άνθρωπος και εκατοντάδες άλλοι σαν αυτόν, ΔΕΝ βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας, επειδή κάποιοι ατιμώρητοι αγύρτες, συνεχίζουν την δολοφονική δράση τους, εξαπατώντας αφελείς που αποδέχονται τους νοσηρούς και ανυπόστατους ισχυρισμούς τους.
Αυτός ο άνθρωπος θυματοποιήθηκε και εκατοντάδες άλλοι σαν αυτόν θυματοποιούνται καθημερινά, από τις επιλογές μιας κυβέρνησης που αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους πρωταγωνιστές της επικίνδυνης παραπληροφόρησης που συνεχίζουν αδίστακτα να στέλνουν μαζικά τους αφελείς στις εντατικές και στα νεκροταφεία.
Ας σταματήσει λοιπόν το παραμύθι περί του δήθεν ανθρώπινου «δικαιώματος στον θάνατο», όλων αυτών που επιλέγουν να αρνηθούν την νοσηλεία και ενδεχομένως την επιβεβλημένη για την σωτηρία τους διασωλήνωση. Αν αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν συνειδητά να αυτοκτονήσουν, θα είχαν παραιτηθεί ήδη από σοβαρές επαγγελματικές και άλλες προκλήσεις ζωής. Δεν θα ανησυχούσαν… Δεν θα δημιουργούσαν… Δεν θα σχεδίαζαν…
Όλοι αυτοί, είχαν δεκάδες δυνατότητες και ευκαιρίες να αυτοκτονήσουν και δεν χρειαζόταν να περιμένουν το ενδεχόμενα θανατηφόρο χτύπημα του κορωνοϊού. Δεν χρειαζόταν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους αρνούμενοι τον «επικίνδυνο» εμβολιασμό και αποδεχόμενοι την λογική της ακίνδυνης «ιωσούλας» και την ίδια στιγμή να συντάσσουν και να υπογράφουν το μανιφέστο της αυτοκτονίας τους στην περίπτωση που προσβληθούν από την «ακίνδυνη ιωσούλα».
Κανένα δημοκρατικό – ανθρώπινο δικαίωμα δεν άσκησαν και δεν ασκούν όλοι αυτοί. Ανεύθυνοι… Ανόητοι… Αφελείς… Ευκολόπιστοι… Ότι και να ήταν απ’ όλα αυτά, σημασία έχει ότι αφέθηκαν από την υπεύθυνη κυβέρνηση του τόπου, να πέσουν θύματα του νοσηρού αφηγήματος των επιτήδειων και χρησιμοποιούνται σε τελευταία ανάλυση ως φτηνό και μακάβριο άλλοθι της δικής της πολιτικής αποτυχίας.
Εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν αντικοινωνικά και τελικά πληρώνουν το τίμημα της ανοησίας τους – ακόμη και με την ίδια την ζωή τους – αφού ενέδωσαν και υιοθέτησαν προτροπές και οδηγίες ανεύθυνων και αγυρτών…
