28 Αυγούστου 2024
Στο κράτος του Ισραήλ, όπου μεγαλώσαμε και μορφωθήκαμε, υπήρχε κάποτε μια ευρεία εθνική συναίνεση. Έγινε κατανοητό ότι το θεμέλιο της ύπαρξης του κράτους μας σε αυτήν την περιοχή έχει τις ρίζες του στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Αυτή η συναίνεση διατήρησε ένα χώρο συμφωνίας που απέκλειε από τη συζήτηση οτιδήποτε ή οποιονδήποτε απειλούσε τη διατήρηση του Ισραήλ τόσο ως εβραϊκού όσο και ως δημοκρατικού κράτους.
Τι ενσωμάτωσε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που υπογράφηκε από ηγέτες από όλο το πολιτικό φάσμα; Έφερε την αποφασιστικότητα του «ποτέ ξανά» – μια δέσμευση ότι το Ισραήλ πρέπει να είναι πατρίδα όλων των Εβραίων. Δεσμεύτηκε να αναπτύξει τη γη προς όφελος όλων των κατοίκων της και να θεμελιωθεί στις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Η Διακήρυξη υποσχόταν πλήρη κοινωνική και πολιτική ισότητα, διασφαλίζοντας την ελευθερία της θρησκείας, της συνείδησης, της γλώσσας, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Δεσμεύτηκε επίσης να προστατεύει τους ιερούς τόπους όλων των θρησκειών.
Αυτό το θεμέλιο ήταν το θεμέλιο της εθνικής συναίνεσης για χρόνια. Ενώ οι άνθρωποι συμφώνησαν να συζητήσουν διάφορα θέματα, αυτές οι βασικές αρχές έγιναν αποδεκτές ως κατευθυντήριες γραμμές, σχεδόν σαν ένα de facto σύνταγμα για το Ισραήλ.
Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι η ισραηλινή κυβέρνηση καταρρίπτει συστηματικά αυτές τις αρχές, μία προς μία, με σκόπιμη πρόθεση. Ρήτρα προς ρήτρα, μια νέα, διαφορετική διακήρυξη φαίνεται να διαμορφώνεται – μια διακήρυξη που διαγράφει τα δημοκρατικά στοιχεία και αφήνει μόνο την εβραϊκή ταυτότητα, αλλά με μια πολύ στενότερη ερμηνεία.
Υπό την κυριαρχία του Νετανιάχου, το κράτος του Ισραήλ δεν εργάζεται πλέον για την ανάπτυξη της γης προς όφελος όλων των κατοίκων του, αλλά μάλλον προς όφελος μιας επιλεγμένης ομάδας στενών συνεργατών και εποίκων. Οι υπόλοιποι εγκαταλείπονται – για να αντιμετωπίσουν τον θάνατο και το έλεος των τρομοκρατικών οργανώσεων. Η δικαιοσύνη και η ειρήνη είναι μακρινά ιδανικά και η ελευθερία έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Όσο για την πλήρη κοινωνική και πολιτική ισότητα, δύσκολα αξίζει να αναφερθεί – εκτός κι αν αφορά τις ίσες ευκαιρίες να πεθάνεις για αυτή τη γη. Ελευθερία της θρησκείας; Συνείδηση; Εκπαίδευση; Αυτές οι αρχές φαίνεται να ξεθωριάζουν επίσης.
Ξέρω ότι θα πείτε ότι ανήκω σε διαφορετική γενιά, ότι δεν είμαι πλέον μέρος της εθνικής συναίνεσης και πιθανότατα δεν θα ξαναγίνω ποτέ. Αλλά έχω ζήσει εδώ όλη μου τη ζωή και είμαι ένα από τα πολλά τούβλα που στρώθηκαν για να χτιστεί αυτή η χώρα. Εκπαιδεύτηκα εδώ και έχω εκπαιδεύσει εκατοντάδες νέους μέσα από κινήματα νεολαίας. Υπηρέτησα ως δημόσιος υπάλληλος και ήμουν μέρος της κυβέρνησης του Ράμπιν, μιας κυβέρνησης που τόνιζε σταθερά ότι η δύναμή μας έγκειται στην ενότητά μας, ακόμη και όταν βρισκόταν έξω από τη συναίνεση. Πιστεύαμε ότι ήμασταν ένας λαός, μια κοινωνία, με κοινούς στόχους.
Παρά τις βαθιές μας διαφωνίες, πίστευα ότι ακόμη και οι πολιτικοί μας αντίπαλοι θα σεβαστούν τους θεμελιώδεις κανόνες. Πίστευα ότι δεν θα επιχειρούσαν να αναδιαμορφώσουν το κράτος με διαφορετικό πνεύμα, και σίγουρα δεν θα κόψουν τους κλάδους στους οποίους καθόμαστε: τον IDF, ολόκληρο το σύστημα ασφαλείας, την αστυνομία, το σύστημα επιβολής του νόμου και τις αρχές σωστής διακυβέρνησης – βασικά στοιχεία της δημοκρατίας μας.
Τις πρώτες μέρες μετά την 7η Οκτωβρίου, φαινόταν για λίγο ότι, μέσα από τη φρίκη, είχαμε ανακαλύψει ξανά τον πραγματικό μας εαυτό. «Brothers in Arms» και θρησκευτικές οργανώσεις, το κίνημα κιμπούτς και οι αναπτυξιακές πόλεις, Εβραίοι και Άραβες – όλοι ενωμένοι για να σώσουν, να βοηθήσουν, να υιοθετήσουν και να φιλοξενήσουν όσους έχουν ανάγκη. Οι άνθρωποι έδωσαν τον χρόνο και τα χρήματά τους για να στηρίξουν τους εκτοπισμένους. Έβλεπα στρατιώτες και διοικητές πλήρως αφοσιωμένους, να ανεβαίνουν και να δίνουν τον εαυτό τους, συχνά με δικά τους έξοδα. Πίστευα ολόψυχα ότι το αληθινό πνεύμα του λαού του Ισραήλ είχε αναβιώσει, ξεσηκώνοντας αψηφώντας τις από πάνω απόπειρες διάλυσης.
Και τώρα, αφού έχασαν 1.700 γενναίους πολίτες και στρατιώτες μας, με άλλους δέκα χιλιάδες σωματικά τραυματισμένους και αμέτρητες συναισθηματικές ουλές, με πολλούς ακόμα αιχμάλωτους λόγω των αποτυχιών και των πολιτικών αυτής της κυβέρνησης, είναι σαφές ότι δεν είμαστε πια στα ίδια πλευρά. Δεν είναι μόνο η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που έχει τροποποιηθεί χωρίς διαβούλευση, είναι όλη η χώρα.
Χωρίς δισταγμό συνεχίζουν το κυβερνητικό πραξικόπημα που μας οδήγησε στην καταστροφή. Συνεχίζουν να στοχεύουν διοικητές των IDF, να διαλύουν την αστυνομία και να βλέπουν τους δικαστές –που τους προστατεύουν από τη δίωξη στη Χάγη– ως εχθρούς. Εξευτελίζουν ακόμη και τις οικογένειες των ομήρων, αντιμετωπίζοντάς τους ως τίποτα περισσότερο από «ενόχληση».
Φανταστείτε αυτή την εικόνα στο μυαλό σας: ο νότος έχει καεί, ο βορράς φλέγεται και εγκαταλείπεται, και στην Ιερουσαλήμ, τα μέλη της κυβέρνησης και οι απεσταλμένοι τους κάθονται, διασφαλίζοντας ότι ό,τι έχει απομείνει θα καεί ολοσχερώς. Είμαστε όλοι κατακτημένοι. Είμαστε όλοι όμηροι. Γιατί; Διότι, κατά την άποψή τους, δεν υπάρχει πλέον κράτος του Ισραήλ – τουλάχιστον ένα κράτος που να έχει το δικαίωμα να υπάρχει χωρίς αυτούς. Είναι αποφασισμένοι να βεβαιωθούν ότι αντανακλά την εικόνα τους – διαφορετικά δεν θα υπάρχει καθόλου.
Αυτή είναι η ουσία της νέας διακήρυξης που φτιάχνουν. Και αυτή είναι η πρώτη γραμμή του αγώνα μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί αυτό. Γιατί αν τα καταφέρουν μπορεί να παραμείνουν, αλλά δεν θα έχουμε πια χώρα.
*Ο Shimon Sheves ήταν Γενικός Διευθυντής του γραφείου του Πρωθυπουργού υπό τον αείμνηστο Yizhak Rabin. Αυτή τη στιγμή είναι ο ιδρυτής και πρόεδρος της HolistiCyber, η οποία παρέχει λύσεις ασφάλειας στον κυβερνοχώρο σε επίπεδο εθνικού κράτους.
