του Γιώργου Τσουκαλά, ΔικηγόρουΝεοελληνικό Μαύρο Ιωβηλαίο! Πως να λησμονηθεί μια σκοτεινή Δικτατορία, που ενώ κράτησε μόνον μια μελανή Επταετία (1967-1974), τελικά φάνταζε σαν ανίερο Σαββατικό Έτος; Φαιές περιπέτειες και φασίζουσες τραγωδίες.
Λεωνίδες αλλά Εφιάλτες, ελληνολάτρες πλην ξυλοσχίστες, γλωσσαμύντορες όμως γλωσσοσπάστες, λάβροι μεγαλοϊδεάτες μα ασυνείδητοι προδότες, αδάμαστοι πατριώτες και συνάμα ξενόδουλοι υπηρέτες. Η διττή φύση των Ελλήνων Δικτατόρων έμοιαζε ευθύς εξ αρχής αντιφατική. Εξάλλου, η μέλαινα Χούντα, στάθηκε κατ’ αρχήν θιασώτρια μιας εξιδανικευμένης νεοελληνικής «πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας», που όμως, εντέλει με το τραγικό διάβα της, την απονομιμοποίησε παντελώς ως ιδεολογία, απομαγεύοντας την πίστη του ελληνικού λαού στις παραδοσιακές αξίες.
«Μακραί τυράννων χείρες», τα χέρια των τυράννων φτάνουν μακριά, λέει μια αρχαιοελληνική παροιμία. Πράγματι, οι Έλληνες Συνταγματάρχες δεν θέλησαν μόνον να εξουσιάζουν την Ελλάδα, αλλά να κυβερνήσουν ένα ελεύθερο τμήμα του ελληνισμού, την Κυπριακή Δημοκρατία. Έτσι, η Χούντα των Συνταγματαρχών του Δημήτρη Ιωαννίδη, οργάνωσε πραξικόπημα στην Κύπρο, στις 15 Ιουλίου 1974, ανατρέποντας τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Θαρρούσε η ελληνική Δικτατορία πως επιβάλλοντας τυραννίδα στην Κύπρο με δικτάτορα τον Νίκο Σαμψών, εξυπηρετούσε τα δυτικά συμφέροντα, εκδιώκοντας τον «κόκκινο παπά», Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως «Κάστρο της Μεσογείου», και επεκτείνοντας τον έλεγχο του ΝΑΤΟ στην Κύπρο;
Η Δικτατορία δεν είχε όμως συλλογιστεί, πως θα σταματούσε τον στρατό της Τουρκίας, επαφιέμενη απλώς στις Η.Π.Α. Έτσι, όταν στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, με την επιχείρηση «Αττίλας Ι», η Ελλάδα δεν αντέδρασε, παρά τις πάμπολλες σχετικές πληροφορίες, ακόμη και από τις προηγούμενες ημέρες. Στην Αθήνα, στο Πολεμικό Συμβούλιο της 20ης Ιουλίου 1974, ακούγεται ο «Αόρατος Δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης να λέει:
« – Την ξέρουμε την λύση, κύριε Πρωθυπουργέ. Αυτοί θα βγούνε στην Κερύνεια. Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι το κάνουν».
« – Όχι, αν τους σταματήσουμε!» αντιδρά εύλογα, ο Ανδρουτσόπουλος, «Πρωθυπουργός» της Χούντας.
« – Μα θα τους σταματήσουμε μετά! Αφού πάρουν το λιμάνι, την Κερύνεια κι ενώσουν την Λευκωσία, τότε θα σταματήσουν. Για αυτό είμαστε σίγουροι…» ανταπάντησε με εξυπνακισμό ο Δημήτρης Ιωαννίδης, φανερώνοντας την ολέθρια συναίνεσή του, να στήσουν οι Τούρκοι έναν μικρό στρατιωτικό θύλακα στην Μεγαλόνησο. Όμως άπαξ και η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, άρχισε να υποδουλώνει το νησί.
« – Μου φαίνεται μας παίρνουν τα γεγονότα. Βομβαρδίζονται όλες οι πόλεις της Κύπρου. Όλες! Αυτή τη στιγμή! Κηρύσσουμε πόλεμο» παραδέχεται την αστοχία του, ο Ιωαννίδης, όταν πλέον η κατάσταση δεν σώζονταν.
Όμως ελληνοτουρκικός πόλεμος ποτέ δεν έγινε. Αυθημερόν, στις 20 Ιουλίου 1974, οι Αμερικανοί αναλαμβάνουν αυτόκλητοι διαμεσολαβητές, στέλνοντας ως ειδικό απεσταλμένο, τον Τζόζεφ Σίσκο, να εισέλθει στην συνεδρίαση του ελληνικού Πολεμικού Συμβουλίου, αφού προηγουμένως είχε επισκεφτεί την Άγκυρα, για να αποτρέψει τη διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
« – Θα ηττηθείτε και εκτός από την Κύπρο θα χάσετε και τμήμα της Ελλάδας», απείλησε ωμά ο Σίσκο. Πράγματι, όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ήταν εκείνη την εποχή ανοχύρωτα, ευάλωτα σε εισβολή. Ο Ιωαννίδης σηκώνεται και φεύγει από την αίθουσα, απευθύνοντας στον Σίσκο την περιώνυμη μομφή « – Μας εξαπατήσατε»!
Ακολούθως οι Χουντικοί εξαφανίζονται από την Ιστορία. Η Δικτατορία αποσυντίθεται έως τις 23 Ιουλίου 1974, αφού προηγουμένως, γίνεται η αποτυχημένη επιστράτευση, αλλά και η ηρωική επιχείρηση «ΝΙΚΗ». Στις 24 Ιουλίου 1974, η Δημοκρατία ανασταίνεται στην Ελλάδα.
Όμως, η Τουρκία θεωρεί την ανώμαλη κατάσταση στην Ελλάδα, και την αδυναμία ελληνικής στρατιωτικής αντίδρασης, μια ιστορική ευκαιρία για να επεκτείνει την κατοχή της Κύπρου.
« – Δεν υπάρχει κανένας αμερικανικός λόγος να μην έχουν οι Τούρκοι το 1/3 της Κύπρου» συμβούλευε στις 13 Αυγούστου 1974, ο Χένρυ Κίσινγκερ, υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α., τον Αμερικανό Πρόεδρο, Τζέραλντ Φορντ. Και αν η Ελλάδα κήρυσσε πόλεμο, τι θα έκαναν οι Η.Π.Α.; « – Αν έρθει αυτό, η Τουρκία είναι πιο σημαντική για εμάς και έχουν μια πολιτική δομή που θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν Καντάφι», απαντούσε ο Κίσινγκερ, δηλώνοντας απερίφραστα πως οι Η.Π.Α. θα λάμβαναν το μέρος της ισχυρότερης Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας… Έρχονταν ο «Αττίλας ΙΙ», που ξέσπασε στις 14 Αυγούστου 1974, και οδήγησε στην παράνομη κατάληψη του 36% του κυπριακού εδάφους από την Τουρκία.
Μπορούσε η νεοσύστατη Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία να αντιδράσει στον «Αττίλα ΙΙ»;
Μετά την πτώση της Χούντας, η ελληνική δημοκρατική κυβέρνηση δεν έλεγχε σίγουρα την χώρα, αλλά εξαρτώνταν από την ανοχή διαφόρων στρατιωτικών και παραστρατιωτικών ομάδων. Όπως και στον «Αττίλα Ι», η Ελλάδα δεν μπορούσε να εκβιάσει με ελληνοτουρκικό πόλεμο τις Η.Π.Α., καθώς η χώρα ήταν ανοχύρωτη στα ανατολικά της σύνορα, και κινδύνευε με καταστροφή. Υπό αυτές τις συνθήκες, αν η ελληνική κυβέρνηση συγκρούονταν με μια υπερδύναμη, όπως με τις Η.Π.Α., απειλώντας με ελληνοτουρκικό πόλεμο, ένας τέτοιος πολιτικός εκβιασμός θα αποδεικνύονταν απλώς μάταιος. Συν τοις άλλοις, το 1974, η Ελλάδα είχε μεν μερικά καλύτερα αεροπλάνα και υποβρύχια από την Τουρκία, αλλά αυτά μπορούσαν να πετύχουν στρατιωτικά, μόνον όταν άρχισε η τουρκική απόβαση, προκειμένου να την σταματήσουν.
Εξάλλου, μάλλον μεγάλος ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν θα συνέβαινε ποτέ, καθώς οι Αμερικανοί είχαν παντοίους τρόπους να τον σταματήσουν, παρεμβαίνοντας είτε στο προσωπικό είτε στα ίδια τα ελληνικά όπλα. Εντέλει μία ελληνική κυβέρνηση, που θα εκβίαζε μία υπερδύναμη, θα επιδείκνυε αφέλεια και παροιμιώδη ασχετοσύνη, που αφ’ ενός θα την απαξίωνε διεθνώς ως πολιτικώς μικρή αφ’ ετέρου θα την παρέσυρε στην πτώση, μαζί σίγουρα με την νεοσύστατη δημοκρατία. Είναι δυνατόν άνθρωποι στρατιωτικοί, να μην είχαν σκεφτεί όλα αυτά, όταν έκαμαν το πραξικόπημα στην Κύπρο, εξανίστατο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνομιλώντας με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, δέσμιοι πολιτικοστρατιωτικά, να βλέπουν τον «Αττίλα ΙΙ», να προελαύνει έως την Αμμόχωστο…
«Η αρετή της δημοκρατίας είναι η αλήθεια, διότι στην δημοκρατία ο λαός αποφασίζει για την τύχη του» έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε διάγγελμά του, εκείνες τις τραγικές ώρες. Πράγματι, μπορεί οι περισσότεροι σημερινοί Έλληνες να ήταν αγέννητοι στον καιρό της δύσφημης Χούντας, όμως οι μοίρες τους εξακολουθούν να καθορίζονται από δαύτην, καθώς στην δικτατορία, οι τύραννοι αποφασίζουν για τον λαό. Καταπώς το ετήσιο απόγειο του περίφημου ελληνικού καλοκαιριού, ταυτίστηκε ενιαυσίως, με την μαύρη επέτειο της τουρκικής κατοχής της Κύπρου, το Νεοελληνικό Μαύρο Ιωβηλαίο έρχεται και θα επανέρχεται, δεν αφήνει τον ελληνισμό να ξεχάσει!
“H Kύπρος κείται μακράν”. Ότι χειρότερο θα μπορούσε να ακούσει ένας Ελληνοκύπριος εν’ ώρα αγώνα. Η Ελλάς αγαπητέ μου έχει σύνορα με τον εισβολέα και η πεδιάδα της Ανατολικής Θράκης μπροστά μας.
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας. Οι εισηγήσεις των Ελλήνων στρατιωτικών το 1974 ήταν αρνητικές για πόλεμο της Ελλάδας με την Τουρκία. Η Ανατολική Θράκη ήταν μεν “μπροστά μας” όπως λέτε, αλλά φυλάσσονταν από τούρκικο στρατό. Αντιθέτως τα ελληνικά νησιά το 1974 δεν ήταν οχυρωμένα – και αυτό ήταν το κύριο πρόβλημα. Επίσης, η Ελλάδα για να διεξάγει πόλεμο με την Τουρκία, θα χρειάζονταν τον ανεφοδιασμό με πολεμοφόδια από τις Η.Π.Α. που δεν θα δίνονταν. Δεν υπήρχαν αποθηκευμένα πυρομαχικά για τέτοιο πόλεμο. Ο ελληνικός στρατός ήταν μικρότερος και θα χρειάζονταν ενίσχυση από ξένες δυνάμεις για να αντέξει έναν πόλεμο φθοράς με την Τουρκία. Φυσικά, διάφοροι πολιτικοί κύκλοι, από ένα ευρύ φάσμα, συνεχίζουν να διαδίδουν αυτήν την θέση που παρουσιάζετε, για πλήθος πολιτικών λόγων – όμως η θέση αυτή δεν είναι σωστή. Το θέμα απαντάται διεξοδικά στο άρθρο, οπότε δεν θα επανέλθω με άλλη απάντησή μου.
εξαιρετικό άρθρο κα εύστοχες οι παρατηρήσεις σας στο σχόλιο.
Είτε σκόπιμα είτε λόγω αφέλειας, γινεται σκόπιμη προσπάθεια από συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους στην χώρα μας, να διαδοθεί η πεποίθηση ότι η εξωτερική πολιτική ασκείται στην βάση της ιστορίας και όχι του είναι. Ίσως διότι με αυτόν τον τρόπο οι προσπάθειες εξυπηρέτησης των εθνικών θεμάτων δύναται να εξαντλούνται σε ανέξοδες “τιμητικές αναφορές” στην καταγωγή αντί να επιδιώκεται πραγματική ανάπτυξη και εξέλιξη.
H απορία του Κληρίδη στον Καραμανλή τις 16 /8/74 είναι γιατί δεν έστειλε καμία δύναμη πλοία ή αεροπορία στην Κύπρο. Του το είπε ξεκάθαρα “Δεν σας ζήτησα να κηρύξετε πολεμο”
Από τις 24/7 έως 14/8 δεν υπήρχε χρόνος να σταλεί και στρατός στα νησιά και να γίνουν και άλλες προετοιμασίες ; Ας ειπωθεί επιτέλους η αλήθεια, ο Καραμανλής εγκατέλειψε την Κύπρο
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας.
Η απόσταση της Κύπρου από την απέναντι ακτή της Τουρκίας είναι κοντινή, περίπου 40 μίλια ή αλλιώς, 70 χιλιόμετρα. Λόγω του προγεφυρώματος που δημιούργησε η Τουρκία μετά την απόβαση της 20ης Ιουλίου 1974, μπόρεσε να μεταφέρει στην Κύπρο έως τις 14 Αυγούστου 1974, έναν στρατό περίπου 40 χιλιάδων και βαρύ πυροβολικό.
Αντίθετα, η απόσταση μεταξύ Ρόδου και Κύπρου είναι περίπου 632 μίλια ή 1017 χιλιόμετρα. Η Ελλάδα μέσα σε ένα εικοσαήμερο δεν μπορούσε να μεταφέρει στην Κύπρο ανάλογη δύναμη, καθώς τα μεταγωγικά θα βυθίζονταν παραπλέοντας στα τουρκικά παράλια. Για αυτό, η Ελλάδα είχε αποστείλει κρυφά μία μεραρχία το 1964 επί Γεωργίου Παπανδρέου: μετά τα χριστούγεννα του 1963, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Παπανδρέου, αποφάσισε την μυστική αποστολή μεραρχίας στο νησί με 8,500 χιλιάδες άνδρες με 3 συντάγματα πεζικού, 2 μοίρες καταδρομών και 2 ίλες αρμάτων, και η μεταφορά της μεραρχίας ολοκληρώθηκε μήνες μετά, ως τις 20 Οκτωβρίου 1964.
Στα τέλη του 1967/αρχές του 1968, η Ελληνική Χούντα απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Η αποδυνάμωση της Κύπρου, θα την μετατρέψει σε εύκολο στόχο για την Τουρκία το 1974.
Είναι προφανές, πως εντός 20 ημερών (24 Ιουλίου 1974- 14 Αυγούστου 1974), η Ελλάδα δεν μπορούσε να μεταφέρει τόσο μεγάλο στρατό στην Κύπρο ώστε να ισοσκελίσει τις δυνάμεις του Αττίλα. Επίσης, δεν προλάβαινε να οχυρώσει τα νησιά, με κατασκευή οχυρών και μεταφορά οπλισμού που δεν είχε.
Συνεπώς, δεν είναι αλήθεια πως ο Καραμανλής “εγκατέλειψε την Κύπρο”. Οι Χουντικοί παρέδωσαν την εξουσία στην Δημοκρατία τον Ιούλιο του 1974 ακριβώς επειδή βρέθηκαν σε στρατιωτικό αδιέξοδο. Εκ των υστέρων μάλιστα, κάποιοι επιχείρησαν και την μετάθεση των ιστορικών ευθυνών από την Δικτατορία στην Δημοκρατία…
Είναι προφανές πως η Δικτατορία παρέδωσε την Κύπρο. Όπως ανέφερα και σε άλλον σχολιαστή, δεν θα επανέλθω με νέο σχόλιο. Θεωρώ πως το σχόλιο αυτό καλύπτει τον προβληματισμό σας.
Την είχε εγκαταλείψει από το 1955, όταν δέχτηκε να βάλει συνομιλητές στο τραπέζι τούς Τούρκους. Άλλωστε, πάντα θεωρούσε την Κύπρο βαρίδι για την Ελλάδα και ήθελε να κλείσει το θέμα όπως-όπως.
Αυτό που δεν αναφέρει ως δυσκολία ο αρθρογράφος στις απαντήσεις του, είναι ότι ο Καραμανλής είχε παραλάβει την κυβέρνηση μετά από πτώση τής δικτατορίας και δεν ήταν καθόλου βέβαιο κατά πόσον ήλεγχε το στράτευμα. Πάντα μετά από ένα πραξικόπημα, ή αντιστρόφως την κατάλυση ενός στρατιωτικού καθεστώτος, επέρχεται διασάλευση στις τάξεις τού στρατεύματος, η οποία καθιστά αμφίβολη την μαχητικότητά του.
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας.
Στο άρθρο αναφέρεται ρητά πως, “Μετά την πτώση της Χούντας, η ελληνική δημοκρατική κυβέρνηση δεν έλεγχε σίγουρα την χώρα, αλλά εξαρτώνταν από την ανοχή διαφόρων στρατιωτικών και παραστρατιωτικών ομάδων.”
Ως προς εαν ο Καραμανλής “εγκατέλειψε” την Κύπρο το 1955, είναι ένα θέμα που εκφεύγει του άρθρου, όμως διαφωνώ. Είναι προφανές πως η Ένωση με την Ελλάδα την δεκαετία του 1950 δεν μπορούσε να λάβει χώρα δεδομένων των διεθνών ισορροπιών, και δεν συνιστά “υποχώρηση” του Καραμανλή. Σύμφωνα με τα δεδομένα της μεταπολεμικής διεθνούς κοινότητας, η Κύπρος εντάσσεται στα κράτη που κηρύχθηκαν ανεξάρτητα κατά την μεταπολεμική Αποαποικιοποίηση. Οι διεθνείς ρυθμίσεις για την Κύπρο ήταν παρόμοιες με τις αντίστοιχες περιπτώσεις. Το νομικό καθεστώς της Κύπρου είχε ήδη προδιαγραφεί εμμέσως από τις Συνθήκες Ειρήνης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι γνωστό πως με την Συνθήκη των Παρισίων (1947), η Ελλάδα προσάρτησε τα Δωδεκάννησα, που άνηκαν στην ηττημένη Ιταλία έως τότε. Η Κύπρος δεν υπήρξε αντικείμενο παρόμοιας συνθήκης, αλλά διαφοροποιήθηκε ως ζήτημα επειδή άνηκε στην νικήτρια Βρετανία, και έτσι κατηγοριοποιήθηκε σε ζήτημα που αφορούσε την Αποαποικιοποίηση (και άρα την δημιουργία ενός ανεξάρτητου μεταποικιακού κράτους, όπως συνέβη στις παρόμοιες περιπτώσεις) που θα διατηρούσε δεσμούς με την προηγούμενη αποικιακή δύναμη (μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας).
Το σχόλιό μου July 21, 2024 At 10:50 am είναι απάντηση στο σχόλιο τού Γ. Γεωργιάδη July 21, 2024 At 1:10 am και όχι κριτική στο άρθρο σας. Επειδή έγραψε “Ας ειπωθεί επιτέλους η αλήθεια, ο Καραμανλής εγκατέλειψε την Κύπρο”, έδωσα αυτήν την απάντηση.
Αφού η τύχη τής Κύπρου είχε ήδη αποφασισθεί, τότε γιατί έκανε ο Γρίβας τον τριετή αγώνα τής ΕΟΚΑ, ο οποίος κατάφερε να παρακινήσει σφοδρές διαμαρτυρίες ακόμη και μέσα στο ΗΒ, για δοθεί επιτέλους η ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση και στούς Κυπρίους, όπως είχε δοθεί σε όλες σχεδόν τις πρώην αποικίες μεχρι τότε; Ο αγώνας είχε προκαλέσει εγκλήματα εκ μέρους των Βρετανών, τα οποία δεν είχαν αφήσει καθόλου αδιάφορη την διεθνή κ.γ. Ίσως, αν συνεχίζονταν για ένα-δύο χρόνια ακόμη, η Κύπρος να ελάμβανε αυτό που ήθελε και εδικαιούτο, ήτοι απελευθέρωση και αυτοδιάθεση.
Ως προς το πρώτο θέμα, έχετε δίκιο. Δεν το πρόσεξα φαίνεται. Ζητώ συγγνώμη.
Αποαποικιοποίηση …. “Η Ειδική Επιτροπή σε θέματα Αποαποικιοποίησης των Ηνωμένων Εθνών έχει δηλώσει, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση για την επίτευξη της από την αρχή της αυτοδιάθεσης”
Δόθηκε το δικαίωμα αυτοδιαθέσως στην Κύπρο; ΟΧΙ! Να λοιπόν γιατί καλώς έκανε τον αγώνα η ΕΟΚΑ, έναν αγώνα που, όπως προανέφερα, βρήκε υποστηρικτές και μέσα στο ΗΒ, ιδίως μετά την άρνηση τής τότε βασιλίσσης να δώσει χάρη στούς Καραολή και Δημητρίου.
Αλλά και κάτι ακόμη. Αν ίσχυε η απόφαση “αποαποικιοποιήσεως”, όπως λέτε, γιατί δεν την γνώρισαν οι Βρετανοί ούτε στον τότε Εθνάρχη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Β’, όταν το 1950 τούς απέστειλε το αποτέλεσμα τού Eνωτικού Δημοψηφίσματος, ούτε σε κανέναν από τούς υποστηρικτές τής ανεξαρτησίας (απελευθερώσεως) τής Κύπρου, παρά η μόνομη απάντησή των ήταν ότι δεν μπορεί να δοθεί ανεξαρτησία στην Κύπρο, διότι διακυβεύονται ύψιστα συφμέροντα (ποια άλλα άραγε, πλην των βάσεων;) τού ΗΒ;
Η Τουρκία, με την Συνθήκη τής Λωζάννης (1923), είχε εκχωρήσει όλα τα δικαιώματά της επί τής Μεγαλονήσσου στο ΗΒ, το οποίο την ανακήρυξε (1925) αποικία τού Βρετανικού Στέμματος. Έκτοτε, οι Τούρκοι δεν αμενείχθησαν ποτέ στα τής Κύπρου. Ακριβώς για τον λόγο αυτόν όφειλε ο Καραμανλής να αρνηθεί να συζητήσει με τούς Τούρκους για την τύχη τής Νήσσου. Ή μήπως υπήρχε άλλος λόγος, που ο τότε εν Λονδίνω πρέσβης μας Γ. Σεφεριάδης έγραψε στον Αβέρωφ «μ’ αυτά θα φέρετε τους Τούρκους στην Κύπρο»;
Με συγχωρείτε αλλά οι χουντικοί έφυγαν από την εξουσία επειδή το σχέδιο της διπλής Ένωσης λειτούργησε πέρα από τα συμφωνημένα. Προφανώς το πρότζεκτ Κίσσινγκερ είχε και μέρος επιστροφής της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Η Χούντα ήταν βαρίδι με την επεμβαση στην Κύπρο δεν είχε λόγο ύπαρξης. Χρειαζόταν βέβαια η διαδοχη κατάσταση να μην αναλάβει “πρωτοβουλίες”. Κάποτε πρέπει να γίνει το ψυχογραφημα του φοβισμένου και εξαρτημένου Καραμανλή, ενός Καραμανλή που αντιπαθούσε την Κύπρο από την εποχή των συμφωνιών της Ζυρίχης.
Δεν έγινε επίσης προσφυγή στον ΟΗΕ όπως έμμεσα συμβούλευαν οι Σοβιετικοί. Για τα στρατιωτικά δεν επεδειχθη η στοιχειώδης βούληση αλλά αδιαφορία, έτσι οι Τούρκοι πήραν και την Αμμόχωστο Παρ όλο που δεν ήταν στα αρχικά τους σχεδια
Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι κύριε Τσουκαλά που πείσατε -κάτι που εγώ όσες φορές το δοκίμασα στηριζόμενος σε ιστορικά γεγονότα και λογικά συμπεράσματα ότι , ο μόνιμα υπεύθυνος και σοβαρός Καραμανλής αδυνατούσε να διατάξει ακινδύνως για όλο τον ελληνισμό πόλεμο σε όλα τα μήκη και πλάτη -έτσι θα εξελισσόταν- με την Τουρκία.
Έχετε ένα πλεονέκτημα . Δεν δηλώσατε σαν εμένα ότι είστε Νεοδημοκράτης, κάτι που αποτελεί ”αιτία πολέμου” εναντίον μου.
Να είστε καλά.
Υ.Γ Η Τουρκία νομιμοποιήθηκε και παρακάθησε στις συνομιλίες για το Κυπριακό στο Λονδίνο το 1954 επί κυβερνήσεως Παπάγου και δικού μας Αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και ΥΠΕΞ του Στεφάνου Στεφανοπούλου.
Φυσικά και γιαυτό φταίει ο Καραμανλής για όλους τους χουντικούς και την σωρεία των προοδευτικών , που ξαναγράφουν την Ιστορία.
ΑΝ ΔΙΑΦΩΝΕΙΤΕ ΚΥΡΙΕ ΤΣΟΥΚΑΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΣΑΣ .
Η εκτίμησή σας για τον αείμνηστο Καραμανλή δεν είναι δυνατόν να ισχύει αυταπόδεικτα.
Υπάρχουν οι σχετικές μαρτυρίες του Νίκου Σαμψών για αυτή την εποχή οι οποίες εξόσων γνωρίζω δεν αντικρούστηκαν από κανέναν, ειδικά από τον ίδιο τον Καραμανλή.
Αγαπητέ φίλε , όπου Νίκος Σαμψών γράψτε Δημήτριος Ιωαννίδης και τελικά οι ηγέτες-γράφει και η προπαγάνδα- δεν διαψεύδουν ”την Αυριανή ,το Μακελειό και κάθε μικρό” για να το κάνουν γνωστό στο κοινό .
Αυτό επιδιώκουν όταν λένε και γράφουν ό,τι τους κατέβει και εμείς ”τα σπίρτα” τα θεωρούμε αλήθειες, επειδή οι θιγόμενοι δεν τα διέψευσαν ή δεν κατέφυγαν σε δικαστήρια.
Μετρήσατε πόσες φορές παίρνει διαζύγιο ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής ;;;.
Καληνύχτα.
όταν ο Καραμανλής επιλέγει να κρατήσει τον φάκελο της Κύπρου κλειστό, φίλτατε, θα παραδεχθείτε και εσείς ο ίδιος ότι μπορεί και ο οποιοσδήποτε να γράφει ό,τι θέλει.
Ο φάκελος της Κύπρου άνοιξε και στην Ελλάδα το 1986 και στην Κύπρο και τώρα αποτελούν ενιαίο κείμενο για τους ερευνητές . Κατεγράφησαν οι κομματικές απόψεις δύο και στις δύο περιπτώσεις ταυτίσθηκαν σχεδόν εκείνες των υπευθύνων του 20ημέρου 2-23/ Ιουλίου 1974 με τις απόψεις του ΠΑΣΟΚ και των άλλων Δημοκρατικών Δυνάμεων ότι η Κύπρος θα σωζόταν εάν δεν έλεγε-που δεν είπε -ο Καραμανλής το φέϊκ νιους ” η Κύπρος κείται μακράν”, χωρίς να εξετάσουν εις βάθος σε ένα ΚΥΣΕΑ αν η Ελλάς τότε με διχασμένο λαό και στρατό -και στην Κύπρο- και αφρούρητα τα νησιά του Αιγαίου μπορούσε αποτελεσματικώς να εξασσφαλίσει την κυριαρχία της Ελλάδος -πρώτα- και να διώξει τους 40.000 Τούρκους από την Κύπρο.
ΟΠΟΤΕ έδιωξαν τον Πατριάρχη της Δεξιάς το 1985 ”πέρασαν και στον λαό” Ελλάδος και Κύπρου την ευθύνη για το Κυπριακό μετά τις 24 Ιουλίου 1974 στον Καραμανλή ,αποσιωπώντας ότι η΄ταν πρωθυπουργός σε Εθνική κυβέρνηση με όλους σχεδόν τους πολιτικούς ,πλην των απόντων κατηγόρων του.
Φίλε ,και αξιόπιστες καταθέσεις μαρτύρων και ομολογίες κατηγορουμένων δεν υπάρχουν και σε κάθε περίπτωση θα καταφανεί η πρωτοφανής ντροπή του Ελληνισμού ότι Κρατικές-κυβερνητικές- Υπηρεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο από κοινού μεθόδευσαν ή παρέλειψαν να αποτρέψουν και το Πραξικόπημα και τον εθνικό πανικό της 20ης Ιουλίου 1974 , πανικός που μεταφέρθηκε και στους Κύπριους -οι περισσότεροι των οποίων αγωνίστηκαν με την ΕΟΚΑ ,εκτός από τους ”τρελούς” που έπεσαν μαχόμενοι .
Έτσι παρέμεινε και με φωτοστέφανο ο επί 14 χρόνια Προέδρος της Κύπρου αείμνηστος Μακάριος που επί 10 χρόνια ταλαιπώρησε τον ελληνισμό της Κύπρου πρώτα και ”στα χέρια του έσκασε η βόμβα”
Άραγε σκέφτηκε ποτέ την παραίτησή του υπέρ του Κληρίδη, τον οποίον θα στήριζε ;;;.
ΠΕΡΑΣΕ Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΗΜΕΡΑ .
ΑΣ ΣΚΟΥΠΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΜΑΣ .
”ΚΛΑΙΜΕ ” ΚΑΘΕ 29Η ΜΑΪΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ .
Ας επαναλάβουμε το ”πάλι δικά μας θ’άναι όλα”.
Υ.Γ Ευτυχώς που δεν σκοτώσαμε σαν το 1922 γιατί ακόμη δεν θα μιλιόμαστε μεταξύ μας.
κλήθηκαν ως μάρτυρες οι Σαμψών και Ιωαννίδης από την σχετική εξεταστική επιτροπή;
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας.
Η ανάλυση του Νίκου Σαμψών για τα γεγονότα στην Κύπρο, δείχνουν την ανεπάρκεια του συγκεκριμένου ανθρώπου, να αντιληφθεί τι συνέβαινε και απο ποιους. Καμία από τις πολιτικές ερμηνείες Σαμψών δεν επιβεβαιώνεται μισό αιώνα μετά ως βάσιμη. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος αυτός τις πίστευε ακράδαντα και ενήργησε με βάση αυτές – εξ ου και τα τραγικά λάθη του, που τον οδήγησαν στην φυλακή, αφού πρώτα συνέβαλε στην καταστροφή της Κύπρου, με τον αρνητικό ρόλο του. Οι “μαρτυρίες” του Σαμψών αποδεικνύουν απλώς τον εσφαλμένο τρόπο σκέψης του, την στρεβλή συλλογιστική του και φυσικά τα λανθασμένα συμπεράσματά του. Προφανώς κανείς σοβαρός πολιτικός δεν θα έπεφτε στο ίδιο επίπεδο με έναν πραξικοπηματία, που έσφαλε τόσο πολύ, ώστε να του απαντήσει, δεδομένου οτι μάλλον ο εν λόγω άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί.
δεν αποτελεί συμπέρασμα να ισχυρίζεσαι ότι ο Αραπάκης απέκτησε ξενοδοχείο μετά την αποστράτευσή του, ούτε ότι ο Μπονάνος έκαμε πως δεν καταλάβαινε ότι γίνεται εισβολή στην Κύπρο.
Τουλάχιστο οφείλεται να αναγνωρίσετε ότι δεν φταίει ούτε ο Σαμψών, ούτε ο Ιωαννίδης για το γεγονός ότι ο φάκελος της Κύπρου έμεινε κλειστός.
“Η Τουρκία νομιμοποιήθηκε και παρακάθησε στις συνομιλίες για το Κυπριακό στο Λονδίνο το 1954 επί κυβερνήσεως Παπάγου και δικού μας Αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και ΥΠΕΞ του Στεφάνου Στεφανοπούλου.”
ΛΑΘΟΣ! Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης: “Η Τριμερής του Λονδίνου έλαβε χώρα στο Lancaster House στις 29 Αυγούστου 1955, με τη συμμετοχή των υπουργών Εξωτερικών των τριών χωρών, Χάρολντ Μακμίλαν, Στέφανου Στεφανόπουλου και Φατίν Ρουστού Ζορλού. Όταν οι Βρετανοί διαπίστωσαν ότι οι συνομιλίες οδηγούνται σε αδιέξοδο, λόγω των θέσεων της ελληνικής αντιπροσωπίας….” O Στεφανόπουλος δεν δέχτηκε -και πολύ σωστά- τούς Τούρκους ως συνομιλητές. Τούς δέχτηκε αργότερα ο Καραμανλής με τον Αβέρωφ. Διαφορετικά, δεν θα είχε και νόημα η επιστολή Σεφεριάδη προς τον προϊστάμνενό του.
Δεν θα μπορούσε να μη δεχόταν να παρακαθήσει στην Τριμερή ο Στεφανόπουλος -ΥΠΕΞ του Παπάγου-για να μη νομιμοποιήσει τον Τούρκο Ζορλού και αφού αυτός το νομιμοποίησε να τον ”ξενομιμοποιούσε” ο Αβέρωφ;;;.
Το κράτος δεν έχει συνέχεια και τι δικαιολογία θα έβρισκε ο Αβέρωφ;;;
Και τώρα υποστηρίζεται ότι , εντάξει ο Τσίπρας υπέγραψε και κύρωσε την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά γιατί ο Μητσοτάκης δεν την ξεσκίζει .
Σιγά, ένα παλιόχαρτο είναι και ας έχει πρωτοκολληθεί στον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ .
Πως δηλαδή έσκισε μόλις βγήκε τα δύο Μνημόνια ο Τσίπρας ;;;.
Πότε θα ξαναβρούμε τέτοιο παλικάρι ;;;(λένε αυτοί).
Αρχηγέ της προκεχωρημένης Καραμανλικής Δεξιάς, δες τι αλίευσα από τη wikipedia.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_(%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1)
“Στις 16 Οκτωβρίου 1915 η Μεγάλη Βρετανία προσφέρει την Κύπρο στην Ελλάδα με αντάλλαγμα τη συμμετοχή της στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον των Γερμανών, των Τούρκων και των Βουλγάρων. Τότε η Ελλάδα βρισκόταν στην καρδιά του εθνικού διχασμού και η κυβέρνηση Ζαῒμη, μαζί με τον φιλογερμανό βασιλιά Κωνσταντίνο Α’, απέρριψε την προσφορά στις 17 Οκτωβρίου 1915.”
Για γέλια & για κλάματα ή μόνο για κλάματα;
Το γεγονός είναι ότι ο Στεφανόπουλος δεν δέχτηκε την ανάμειξη των Τούρκων, όπως την πρότειναν ο Άγγλοι, συνεπώς κανέναν δεν νομιμοποίησε. Εσύ λες ότι σημασία έχει ποιος τελικά κάνει την ζημιά. Και η ζημιά έγινε με την υπογραφή των πρωτοκόλλων Ζυρίχης και Λονδίνου από τούς Καραμανλή και Αβέρωφ.
Ο Στεφανόπουλος παρακάθησε στην Τριμερή του Λονδίνου με Μακμίλαν και Ζορλού και έτσι νομιμοποίησε την Τουρκία .
ΝΑΙ υπεύθυνοι για τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου είναι οι Καραμανλής-Αβέρωφ , που τις διαπραγματεύθηκαν και τις υπέγραψαν μαζί με τον Μακάριο .
Ελπίζω και στην δική σας παραδοχή-επιτέλους ύστερα από έξη χρόνια (αρβανίτης να ήσασταν ) – για την αποκλειστική ευθύνη των Τσίπρα-Κοτζιά
για την Συμφωνία των Πρεσπών.
”Ξεκολλήστε” θα συμφωνήσουμε και σε άλλα .
Ωραίο άρθρο (καθώς και ενδιαφέροντα σχόλια), για άτομα σαν εμένα που δεν γνωρίζουν απ’ αυτά.
Οι χούντες συνήθως οδηγούν σε ήττες και καταστροφές. Θυμάστε ότι η Αργεντική είχε χούντα επίσης, όταν μπούκαρε στα Φώκλαντς.
Τώρα αυτά που έλεγε ο κ. Φούσκας τις προάλλες (δηλ ότι ο Καραμανλής είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για τον Αττίλα II), είναι ιστορίες γι’ αγρίους.
IMHO πάντα.
Μα ο κ. Φούσκας εκλήθη για να παρουσιάσει το μυθιστορικό βιβλίο του και για να πείσει για την αποκλειστική ευθύνη του Καραμανλή για ό,τι πάθαμε στην Κύπρο .
Είναι και αυτός -ακομμάτιστος.
Ο Παναγιώτης Γκαρτζονικας βάζει τα πράγματα στη σωστή τους θέση με το άρθρο του στο περιοδικό Στρατηγείν τ 2. Ολα τα άλλα θυμίζουν το εθνικό μας συνθημα με το κωδικό 112. “Εκκενώστε τα χωριά σας-Τουρκοι στη περιοχή σας” ή αλλιώς ” Δεν Μπορουμε”
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας και για την βιβλιογραφική παραπομπή. Επίσης, θα χαρώ πολύ να διαβάσω ένα νέο σχόλιο σας, με σαφή αντεπιχειρηματολογία, που θα ανταποδεικνύει την θέση του άρθρου.
Εαν βασιστουμε στις πληροροφιες απο τον κ.Φουσκα
https://www.militaire.gr/to-melanoma-tis-kyproy-oi-eythynes-karamanli-averof-o-v-foyskas-spaei-istorika-tampoy-2/
τοτε τα ονοματα Καραμανλη, Αβερωφ αλλα και Γεωργιου Παπανδρεου δεν ειναι τοσο ηρωικα (κατα βαση προδοτικα για τους Κυπριους) οσο νομιζουμε πως ειναι και συνεπως το παραπανω αρθρο ειναι επιφανειακο.
Ευχαριστώ για το σχόλιο σας. Κατά την γνώμη μου, αν και δεν μου αρέσουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί, μόνον το σχόλιο σας είναι πράγματι επιφανειακό. Το άρθρο έχει ένα συγκεκριμένο θέμα και αναφέρεται στο καλοκαίρι του 1974, περιλαμβάνοντας συγκεκριμένους ισχυρισμούς. Αν θέλετε να αντικρούσετε τους ισχυρισμούς, θα χαρώ να διαβάσω τις θέσεις σας και σας καλώ φυσικά να τις αποδείξετε.