του Γιώργου Τσουκαλά, Δικηγόρου«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα!» φέρεται να απάντησε με πράγματι εγκληματικό κυνισμό, το 1922 ο διαβόητος Ύπατος Αρμοστής της Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης, σαν ερωτήθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, γιατί δεν ειδοποιούσε τον κοσμάκη για τα επερχόμενα, προκειμένου να διαφύγει από την παγίδα, της μοιραίας Σμύρνης. Τοιουτοτρόπως, η σατανική αυλαία της Μικρασιατικής Καταστροφής έπεσε αμετάκλητα αιμοστάλαχτη, με την αληθινά εκούσια εγκατάλειψη των Μικρασιατών, από την τότε ελληνική κυβέρνηση, επί τω τέλει να αφεθούν οι Ρωμιοί της Μικρασίας να πέσουν σε ένα τεράστιο κεμαλικό βωμό. Έτσι, θυσιασμένοι με ένα πρωτοφανές μακελειό, που θύμιζε άλωση άμοιρης πόλης δια πυρός και σιδήρου, από τους βαρβαρικούς στρατούς του Μεσαίωνα, τελικά φονεύτηκαν προδομένοι, άγνωστες χιλιάδες αθώων Μικρασιατών, όσων απελπισμένων είχαν τότε συρρεύσει στο λιμάνι της Σμύρνης, με την έσχατη πλην φρούδα ελπίδα, πως θα σώζονταν στην έδρα της ελληνικής Αρμοστείας (1919-1922). Όμως ευθύνονταν αποκλειστικά, μόνον η ελληνική κυβέρνηση της εποχής με Πρωθυπουργό τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, που είχε τω όντι ξεγράψει τους Μικρασιάτες;
«Salus populi, suprema lex», υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία του λαού, έλεγαν αποφθεγματικά, οι Ρωμαίοι… Αν και τον Σεπτέμβριο του 1922, η Τουρκία δεν είχε αξιόλογο ναυτικό, ενώ αντιθέτως ο πανίσχυρος ελληνικός στόλος παρέμενε άθικτος από την Μικρασιατική Καταστροφή, ουδείς Έλληνας πλοίαρχος της εποχής δεν συλλογίστηκε να τιμήσει το αυτονόητο ιερό καθήκον, να διακινδυνεύσει ηρωϊκά να εισέλθει στο λιμάνι της Σμύρνης, με ανώτατο νόμο την σωτηρία του λαού της. Εντέλει, όταν στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, οι Τούρκοι μπήκαν μέσα στην πόλη, χιλιάδες Έλληνες Μικρασιάτες αφέθηκαν αβοήθητοι να περιμένουν έξω στο λιμάνι, εις μάτην ελληνικά μεταγωγικά. Έτσι κανείς Έλληνας της εποχής δεν διέσωσε τον αθώο ελληνόκοσμο, που εναγωνίως μαζεύονταν στο λιμάνι της Σμύρνης, παρακούοντας έστω την ανόσια εντολή της τότε κυβέρνησης, που είχε προστάξει «στρατόν σώσατε, πολίτας εγκαταλείψατε». Μόνον τρεις επιφανείς Έλληνες στρατιωτικοί, ο συνταγματάρχης Νικόλαος Πλαστήρας, ως επικεφαλής του στρατού στην Χίο, ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς ως επικεφαλής του στρατού στην Λέσβο και ο αντιπλοίαρχος Δημήτριος Φωκάς ως επικεφαλής του ναυτικού, απηυδησμένοι, σκέφτηκαν να στασιάσουν ως Επαναστάτες στις 11 Σεπτεμβρίου 1922. Όμως, ο σκοπός του «Κινήματος» της 11ης Σεπτεμβριου 1922, δεν ήταν οι Επαναστάτες να αψηφήσουν τις ανήθικες εντολές της τότε κυβέρνησης και να σπεύσουν στο λιμάνι της Σμύρνης, προς βοήθεια των ανθρώπων, αλλά να αποβιβαστούν στον Πειραιά, και να καταλάβουν την εξουσία. Μάλιστα, το ελληνικό θωρηκτό «Κιλκίς» που τότε ναυλοχούσε στην Σμύρνη, με την έκρηξη του Κινήματος απέπλευσε για την Σάμο. Τελικά, και ενώ στις 13 Σεπτεμβρίου 1922 φούντωνε ανεξέλεγκτη η φοβερή πυρκαγιά στην Σμύρνη, στην Αθήνα στις 14 Σεπτεμβρίου η «Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή» με επικεφαλής την τριανδρία του Πλαστήρα, του Γονατά και του Φωκά, αποβιβάζονταν στο Φάληρο. Ακόμη όμως, και μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι Επαναστάτες ούτε συλλογίστηκαν ούτε φιλοτιμήθηκαν να αποστείλουν πάση θυσία βοήθεια στον κόσμο που σφάδαζε στην Σμύρνη, όπως ίσως ο καθένας θα προσδοκούσε εύλογα να πράξουν. Μάλιστα, στις 15 Σεπτεμβρίου 1922, και ενώ η σφαγή στην Σμύρνη ήταν εν εξελίξει, διέρχονταν στα ανοιχτά της, και το απόρθητο ελληνικό θωρηκτό «Αβέρωφ», ερχόμενο από την Κωνσταντινούπολη, τραβώντας όμως ολοταχώς για τον Πειραιά, μολονότι η λάμψη και οι καπνοί της καιόμενης Σμύρνης, φαίνονταν ολημερίς και οληνυχτίς σε ολάκερο το Ανατολικό Αιγαίο! Μήπως για την εγκληματική άφεση χιλιάδων Μικρασιατών να σκοτωθούν αβοήθητοι στην Σμύρνη, φέρουν αδιάγνωστη έως σήμερα, πλην όλως υπαρκτή και αδιαμφισβήτητη συνευθύνη και όσοι έκαναν το «Κίνημα» της 11ης Σεπτεμβρίου 1922; Εκείνοι που έσπευσαν στην Αθήνα, αντί να μείνουν επί τόπου, στην Χίο και στην Λέσβο, στα ανοιχτά της Σμύρνης, ασφαλώς ως Επαναστάτες, που αμφισβητώντας ως παράνομες τις επίσημες εντολές, είτε θα εισέρχονταν στο λιμάνι της τραγικής πόλης διασώζοντας τον ανυπεράσπιστο πληθυσμό είτε έστω θα εμφανίζονταν προληπτικά ως αποτροπαϊκό φόβητρο σε αυτήν; Δεν όφειλαν, τουλάχιστον εκ των υστέρων, και αφού κατέλαβαν την εξουσία στην Αθήνα, οι Επαναστάτες να διατάξουν, έστω τύποις, την διάσωση των Μικρασιατών που πέθαιναν στο λιμάνι της Σμύρνης; Αντιθέτως δαύτοι είχαν μόνο μέλημα πως θα δικάσουν εκτάκτως και εκτελέσουν γρήγορα τους αντιπάλους τους, που θεωρούσαν αποκλειστικώς υπεύθυνους, αθωώνοντας φυσικά εαυτούς, για τα όποια λάθη και παραλείψεις τους στο πεδίο της μάχης.
Εν τέλει, τι θα συνέβαινε αν ο τότε ελληνικός στόλος έμπαινε στο λιμάνι της Σμύρνης; Θα μπορούσαν τα συμμαχικά πλοία που αγκυροβολούσαν στην Σμύρνη και τηρούσαν ευλαβική ουδετερότητα, να σταματήσουν τα εισπλέοντα ελληνικά καράβια, που θα έρχονταν να σώσουν τον κόσμο; Πάντως, κατά το διεθνές δίκαιο, κανείς δεν θα δικαιούνταν να παρεμποδίσει τα ελληνικά πλοία, εν όσω στην Σμύρνη εξελίσσονταν μεγάλη κατάσταση ανάγκης και σκοτώνονταν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι. Αντιθέτως, μάλιστα, ο ελληνικός στόλος είχε την ύψιστη νομική υποχρέωση αλλα και το ιερό δικαίωμα να εισπλεύσει στην Σμύρνη, ακόμη και με ανάληψη οιουδήποτε κινδύνου. Όμως ως γνωστόν, κανείς Έλληνας δεν συλλογίστηκε να το πράξει. Αυτή ήταν και η πιο ντροπιαστική, τελευταία ώρα της Μικρασιατικής Εκστρατείας, όταν κανείς Έλληνας δεν έδειξε το ηθικό ανάστημα πως είχε έστω εν υστάτοις, τον αυθόρμητο ηρωϊσμό και την ηθική ρώμη, να εγερθεί και να πράξει το χρέος του, που όλοι, εχθροί και σύμμαχοι αντάμα, σίγουρα θα σέβονταν και θα τον άφηναν να διεκπεραιώσει.
Άλλωστε, πάνω σε αυτόν τον ελληνικό ηθικό ξεπεσμό στο λιμάνι της Σμύρνης, στην εκεί ταπείνωση, στην αποκάλυψη της νεοελληνικής ηθικής ένδειας, και όχι στις ήττες στις μάχες, δομήθηκε όλη η μετέπειτα τουρκική ιδεολογία, που θέλει να ρίχνει τον Έλληνα στην θάλασσα του Αιγαίου πελάγους, όπου αυτός έντρομος πνίγεται. Φαίνεται πως όσοι έσπευσαν στην Αθήνα, με τον άθικτο ελληνικό στόλο και τα διασωθέντα σώματα του ελληνικού στρατού, για να καταλάβουν την εξουσία, οργανώνοντας το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922, αντί να παραμείνουν στην περιοχή, στο λιμάνι της Σμύρνης, στην Χίο και στην Λέσβο, έχουν τεράστια ευθύνη που δεν οργάνωσαν την διάσωση των Μικρασιατών στην προκυμαία της Σμύρνης.
Εν κατακλείδι, για την τραγωδία που εκτυλίχθηκε στο λιμάνι της Σμύρνης, με τους ανθρώπους να πνίγονται, να καίγονται, να ποδοπατούνται, να βιάζονται και να δολοφονούνται, ενόσω η Σμύρνη πυρπολούνταν, υπάρχουν κάποιοι ύστατοι μα ύψιστοι υπαίτιοι. Είναι δυνατόν όταν χιλιάδες Μικρασιάτες χάνονταν στην Προκυμαία της Σμύρνης, να μην στρέφονται οι Έλληνες φυσικά προς αυτούς, εκεί που ήταν το ίδιο το καθήκον τους; Μάλιστα, ακόμη και όταν ένας σπουδαίος Αμερικανός, ο Έιζα Τζένινγκς (Asa Jennings), συγκινημένος από το ανείπωτο δράμα, οργάνωσε πρώτος με ξένα πλοία την μεταφορά των Μικρασιατών προσφύγων στην Ελλάδα, συμφωνώντας με τον ίδιο τον Μουσταφά Κεμάλ, να εισέλθουν ελληνικά πλοία στην Σμύρνη, για την διάσωση του κόσμου, ο ελληνικός στόλος αρνήθηκε ουσιαστικά να εισέλθει στο λιμάνι της Σμύρνης. Είναι βέβαιο πως αν ο ελληνικός στόλος ήταν τότε στο λιμάνι της Σμύρνης, αντί για τον Πειραιά, δεν θα συνέβαινε αυτή η ιστορική τραγωδία στην Σμύρνη.
«Οι μεγάλοι οι δικοί μας ξεκουμπιστήκανε και φύγανε και αφήσανε τον κόσμο στο έλεος του Θεού. (…) Φωτιά από τη μια, θάλασσα από την άλλη. Βρισκόμασταν στη μέση. (…) Τη νύχτα οι Τσέτες έκαναν επίθεση ν’ αρπάξουν, να σφάξουν, ν’ ατιμάσουν. «Βοήθεια! Βοήθεια!», φώναζε ο κόσμος. Τα εγγλέζικα πλοία ήταν απέναντι. Έριχναν τους προβολείς. Σταματούσαν για λίγο. (…) Βρεθήκαμε σε μια χαβούζα. Γύρω γύρω, στα χείλια της χαβούζας σπαρταρούσαν κορμιά, και μέσα η χαβούζα ήταν γεμάτη κεφάλια. Έπαιρναν όποιον έπιαναν, τον πήγαιναν στην άκρια της χαβούζας, έκοβαν το κεφάλι και το έριχναν μέσα στη χαβούζα και τα κορμιά τα άφηναν να σπαρταρούν γύρω γύρω. (…) Εκεί σ’ αυτό το μέρος χάσαμε και τον πατέρα μου. Τον αδελφό μου τον έσφαξαν στο χωριό. Έβγαλαν, μετά, ιταλικά και ελληνικά πλοία και μας πήραν. Πόσους; Ούτε ένα είκοσι τοις εκατό δεν επήραν. Τέτοια καταστροφή δεν είδαν τα μάτια μου!» θυμούνταν μέχρι τα βαθιά της γεράματα, μία διασωθείσα Μικρασιάτισα, η Ελένη Καραντώνη. Κάπως έτσι πέθανε το ήθος στην προκυμαία της Σμύρνης…
Και μόνο ότι οι Κινηματίες – οι δύο τουλάχιστον -Συνταγματάρχες Πλαστήρας και Γονατάς ευρίσκονταν στην Χίο ο πρώτος και στην Λέσβο ο δεύτερος και όχι στην καιόμενη Σμύρνη δίνει το μέτρο της ακηδίας τους για τους Μικρασιάτες.
Κατανικήθηκαν από τον Κεμάλ -αρκετοί δε αξιωματικοί όλων των βαθμών ταυτισμένοι με τον Βενιζελισμό έγιναν και λιποτάκτες μετά το 1920 και ουδέποτε δικάσθηκαν -, μετέφεραν με τα πλοία του ελληνικού στόλου τους υποχωρούντες ατάκτως πολεμιστές της Μικρασιατικής εκστρατείας και στη συνέχεια οι ”γενναίοι” έκαναν το Κίνημα ,εξασφάλισαν για τους εαυτούς αμνηστία για τις λιποταξίες τους και- με Έκτακτο Στρατοδικείο σκοπιμότητος- κατεδίκασαν και εξετέλεσαν τον Νοέμβριο του 1922 τους πέντε πολιτικούς και τον Αρχιστράτηγο και έφθασαν στα τάρταρα το εθνικό διχασμό που σοβούσε από το 1915, λόγω των δύο παραιτήσεων του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου, που νόμιζε ότι ήταν θεόσταλτος για να μεγαλουργήσει υπ’αυτόν ο Ελληνισμός , τον οποίον ”ευτύχησε” να δει μειούμενο και ταπεινωμένο το 1922 και το 1923 με την Συνθήκη της Λωζάνης , στην οποίαν δέχθηκε και την πρωτοφανή για την ιστορία ανταλλαγή πληθυσμών.
Υ.Γ Δεν γνωρίζω αν προκύπτει από γραπτό ντοκουμέντο η στιχομυθία του Γεωργίου Παπανδρέου -το φέρεται δεν είναι αληθές-με τον Βενιζελικό και αγγλόφιλο Στεργιάδη ,αλλά το φέρεται ”διεδόθη” για να φορτώσουν σαυτόν την αδιαφορία των πολιτικών και στρατιωτικών μετά την ανήκουστη καταστροφή της Σμύρνης στην Αθήνα .
Να γράψω και εγώ ένα φέρεται κύριε Τσουκαλά ” ο δικηγόρος Γεώργιος Παπανδρέου φέρεται ότι έγραψε το κατηγορητήριο για την επιλεγόμενη Δίκη των έξη ”.
ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ -μας κοροϊδεύουν όμως- ΠΑΝΤΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΑΣ ΔΙΚΗΣ.
Αν δεν το δέχεστε ,σκάστε .