Βασίλης Σκουρής«Η πρόσφατη γαλλική εμπειρία (όπως και η βρετανική και η γερμανική) μας δείχνει ότι η «κεντροαριστερά», ως συγκόλληση πολιτικών δυνάμεων (για να φύγει η δεξιά), οδηγεί στην προώθηση του νεοφιλελευθερισμού. Στο τέλος του «κεντοραριστερού δρόμου» βρίσκεται η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ανασυγκρότηση, το ακραίο κέντρο και το πολιτικό του συνεχές, η ακροδεξιά και ο φασισμός».
Τα παραπάνω τονίζει ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας, σχολιάζοντας τον σχετικό όρο, ενώ εκτιμά ότι χρειάζεται «λαϊκό μέτωπο» για να πάρει την εξουσία, όπως στη Γαλλία. Ασκεί δε ιδιαίτερα σκληρή κριτική σε όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στήριξαν για πρόεδρο τον Στέφανο Κασσελάκη, επισημαίνοντας ότι η αποτυχία του εγχειρήματος υπήρξε εξ αρχής βεβαία. Απαντώντας δε γιατί τα λαϊκά στρώματα που δυσαρεστούνται από τις κυβερνήσεις οδεύουν στην ακροδεξιά και όχι στην αριστερά σημειώνει με νόημα: «Αντίθετα (σσ με τη Γαλλία) στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε το ιστορικό ρεκόρ να καταρρεύσει απέναντι στην νεοφιλελεύθερη δεξιά. Η δε υπόλοιπη αριστερά εκτός του ΚΚΕ ακολούθησε την ίδια πορεία κατάρρευσης. Υπό αυτό το πρίσμα το ΚΚΕ που έχει έναν σταθερό, συνεκτικό ταξικό πολιτικό λόγο και δίνει συνεπείς αγώνες στο πλευρό της εργατικής τάξης (δείτε το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ) διατηρεί και αυξάνει τις δυνάμεις του στα λαϊκά στρώματα και λειτουργεί ως ανάχωμα στην επέκταση των φασιστών και των ακροδεξιών. Αυτό όμως δεν αρκεί για να αποκτήσει έναν ηγεμονικό ρόλο».
Πρώτα απ΄όλα ήθελα τη γνώμη σας για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Στέφανο Κασσελάκη, αλλά και τι εκτιμάτε ότι θα γίνει στην εκλογή προέδρου.
Θα σας μιλήσω ως πολίτης με την εμπειρία της γαλλικής διοίκησης όπου για να αναλάβεις μια διευθυντική θέση περνάς 2 χρόνια «εκπαιδευόμενος» (για να μάθεις και να σε μάθουν ώστε να εφαρμόσεις το πρόγραμμά σου). Θα συμφωνήσουμε πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα συνολικά, ήδη από το 2012 – 2014 εντάχθηκε στον αστερισμό των «συστημικών» διαχειριστικών πολιτικών δυνάμεων. Σας θυμίζω ένα συμβολικό γεγονός: τον Σεπτέμβρη του 2014 ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος είναι θεσμικό όργανο) συμμετείχε στο οικονομικό και πολιτικό φόρουμ του Τσερνόμπιο στην Ιταλία και όχι στην διαδήλωση της Θεσσαλονίκης κατά τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκτοτε, λειτούργησε ως θεσμικό κοινοβουλευτικό κόμμα, ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες και διαχειρίστηκε σοβαρά εθνικά και αμυντικά θέματα. Μετά την εκλογική συντριβή του 2023, η πλειοψηφία των καθοδηγητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (τα ίδια στελέχη που άσκησαν κυβερνητικά καθήκοντα), αποφάσισαν να στηρίξουν ως διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα έναν άνθρωπο για τον οποίο κανένας στην Ελληνική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν γνώριζε τίποτα. Όπως αποδείχθηκε, επέλεξαν να καταστήσουν ως 4ο πολιτειακό παράγοντα, και δυνητικά Πρωθυπουργό, έναν άνθρωπο που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν ποιος είναι ! Μιλάμε για ένα θεσμικό κοινοβουλευτικό κόμμα , όχι για μια παρέα. Διέπραξαν δηλαδή, για λόγους εντελώς ευκαιριακούς και με υπολογισμό μικροπολιτικού προσωπικού συμφέροντος (όπως αποδεικνύεται σήμερα), ένα ολέθριο ατόπημα : την προσβολή της κοινοβουλευτικής θεσμικής λειτουργίας του κόμματος. Επειδή δεν θέλω να μιλώ ως « μετά Χριστόν προφήτης », σημειώνω ότι την εκτίμηση αυτή την έγραψα σε ανάρτησή μου στο facebook πέρυσι πριν την εκλογή του κ Κασσελάκη. Φανταστείτε λοιπόν, έναν άνθρωπο που κανένας δεν γνωρίζει και ο ίδιος δεν ξέρει την χώρα και το κόμμα, να συμμετέχει σε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών για μία μείζονα εθνική κρίση (που δεν είναι απίθανο σενάριο) ή να ζητά, ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κατ’ ιδίαν ενημέρωση από τον Πρωθυπουργό για εθνικά ζητήματα. Αυτόν τον άνθρωπο επέλεξαν όλοι μαζί όσοι σήμερα τον καθαιρούν. Τα « δεν ήξερα », « έκανα λάθος », «δεν ανέβασε τα ποσοστά όπως υποσχέθηκε» κλπ είναι απόδειξη « ασέβειας » ως προς τους θεσμούς της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Αυτό πληρώνουν σήμερα. Αυτοί/ες που τον στήριξαν τότε, το έκαναν για δικό τους λογαριασμό και ταυτόχρονα τον καίγανε. Η αποτυχία του εγχειρήματος ήταν εξαρχής βεβαία. Δεν έχει καμία σημασία αν ο κ Κασελάκης είναι καλός επιχειρηματίας, ή νάρκισσος, ή liberal ή εκπαιδευόμενος αριστερός ή ότι άλλο θέλετε. Ισως δεν έχει πλέον σημασία και το ποιος ή ποια θα εκλεγεί στην θέση του Προέδρου. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το κόμμα συλλογικά, πέρυσι τέτοιες μέρες, αναίρεσε τον βασικό λόγο ύπαρξης του που είναι η θεσμική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κάποιων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων και η διεκδίκηση της διακυβέρνησης σε ένα πλαίσιο αστικής διαχείρισης. Δυστυχώς σε αυτή την διαδικασία έχουν χάσει την αξιοπιστία τους και σοβαροί κοινοβουλευτικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο κ Φάμελος και άλλοι.
Αν μου επιτρέπετε, θέλω να κάνω μια επιπλέον παρατήρηση. Διαβάζω άρθρα που κάνουν έναν παραλληλισμό μεταξύ των επεισοδίων που εξελίσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ και των γεγονότων της Τασκένδης το 1955. Νομίζω ότι αυτή η σύγκριση είναι προσβολή της μνήμης των ηρώων που έδωσαν κυριολεκτικά την ζωή τους στην υπόθεση του σοσιαλισμού και είχαν στο μυαλό τους το γενικό σχέδιο για την παγκόσμια επανάσταση σε όποιο από τα δύο στρατόπεδα και αν ανήκαν.
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει τον άλλο πόλο απέναντι στη ΝΔ; Και αν ναι, με ποιον αρχηγό;
Ας δούμε και πάλι τα δεδομένα χωρίς να κάνουμε αξιολόγηση με βάση το ιδεολογικό μας πρόσημο. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα διαθέτει δεσμούς και σχέσεις εκπροσώπησης με την κοινωνία (δήμους, περιφέρειες, συνδικαλιστικές ενώσεις κλπ). Κατά τις περιόδους της βαθιάς κρίσης του ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη του επέδειξαν ωριμότητα και απέφυγαν τον κανιβαλισμό και την δημόσια διαπόμπευση. Στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση το ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει θεσμική συνέπεια ως κόμμα αστικής διαχείρισης, οι υποψήφιοι/ες για την θέση του Προέδρου είναι στελέχη γνωστά τουλάχιστον στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Αυτά όμως δεν αρκούν για να διαμορφώσουν «πόλο» απέναντι στην Δεξιά. Διαβάζοντας τις δηλώσεις των υποψηφίων δεν κατάλαβα ποιο είναι το σχέδιό τους. Τι εναλλακτικό σχέδιο προτείνουν απέναντι στην Δεξιά; Εντάξει η Δεξιά είναι κακιά, είναι συνώνυμο της συντήρησης, της διαφθοράς κλπ. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι αποτυχημένη, στήνει απολυταρχικό καθεστώς, και βάλτε όσα αρνητικά επίθετα θέλετε. Αυτό είναι το εύκολο μέρος της συζήτησης. Όπως είναι εύκολο για όσους και όσες τοποθετούνται στην Αριστερά και στην ευρεία προοδευτική παράταξη να εκστομίζουν όμορφες λέξεις για την αναδιανομή του πλούτου, για την τίμια διοίκηση, για τους αγώνες του λαού κλπ.
Αλλά ποιο είναι το σχέδιο ; Πού να πάμε, με ποιους και για ποιους; Πώς θα γίνει η αναδιανομή του πλούτου. Ποιο είναι το όραμα για την Ελλάδα σε 10 χρόνια ; Σε ποια γεωπολιτική συμμαχία και με ποιους όρους θα ενταχθεί η χώρα; Ποιο θα είναι το αναπτυξιακό μοντέλο με βάση τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται από την κλιματική αλλαγή, την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο; Πώς θα διασφαλίζεται και θα θωρακίζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία; Πώς θα εξασφαλισθούν οι δικλίδες ασφαλείας που θα ελέγχουν την συνέπεια και συνάφεια προγραμματικού λόγου και κυβερνητικού έργου; Πώς θα κατοχυρωθεί η εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα; Πώς θα εξασφαλισθεί η λαϊκή συμμετοχή και ο έλεγχος στην λήψη αποφάσεων; Υπάρχουν κομβικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν ώστε ένα κόμμα ή μια παράταξη να δημιουργήσει συνθήκες διαμόρφωσης εναλλακτικού πόλου απέναντι στην Δεξιά. Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά δεν είναι μονοσήμαντη ή αποτέλεσμα μόνο εσωτερικών διαβουλεύσεων σε ένα κόμμα. Οπότε θα δούμε…
Ως προς το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος δεν μπορώ να τοποθετηθώ επειδή το ερώτημα αφορά στα μέλη του ΠΑΣΟΚ. Ως προς αυτό το θέμα αυτό είμαι της « κλασσικής σχολής ». Η ιδιότητα του μέλους ενός κόμματος είναι μια πολύ σοβαρή επιλογή, συνάδει με δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι σε ένα σύνολο ανθρώπων που δεν υποκαθίστανται από την καταβολή ενός οποιουδήποτε χρηματικού αντιτίμου για την συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία.
Αλήθεια ο όρος κεντροαριστερά σας εκφράζει πολιτικά; Μπορεί ο πόλος που θα είναι ο εναλλακτικός στη δεξιά να είναι η κεντροαριστερά; Έχει τύχη;
Αν και δεν είμαι ειδικός στο θέμα, ο όρος « κεντροαριστερά » παραπέμπει στην εποχή του Τόνυ Μπλερ. H γαλλική εκδοχή της κεντροαριστεράς (gauche plurielle) δοκιμάστηκε στην περίοδο 1997 – 2002 κατά την συγκατοίκηση του Προέδρου Chirac (γκωλική δεξιά) και του πρωθυπουργού Jospin (σοσιαλιστικό κόμμα). Η « κεντροαριστερά» ήταν μια εκλογική συνεργασία της γαλλικής αριστεράς (κομμουνιστικό κόμμα, σοσιαλιστικό κόμμα, ριζοσπάστες σοσιαλιστές κλπ) για την κατάκτηση και κατανομή περισσότερων βουλευτικών εδρών χωρίς ενιαίο συνεκτικό πρόγραμμα. Η κυβέρνηση Jospin καθιέρωσε μεν το 35ωρο (χωρίς αύξηση των προσλήψεων), ξεκίνησε δε το μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Η περίοδος αυτή κατέληξε με τον Le Pen (πατέρα) στον 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών και την αριστερά σε περιδίνηση. Αντίστοιχα, στην περίοδο της προεδρίας Hollande και πάλι η gauche plurielle εφαρμόζοντας σοσιαλ-φιλελεύθερο πρόγραμμα έρχεται σε σύγκρουση με τις λαϊκές τάξεις (νόμος αποδιοργάνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων) και καταλήγει σε ήττα ενώ έχει ανοίξει τον δρόμο στο ακραίο νεοφιλελεύθερο κέντρο του Μακρον. Στην πραγματικότητα, η πρόσφατη γαλλική εμπειρία (όπως και η βρετανική και η γερμανική) μας δείχνει ότι η «κεντροαριστερά», ως συγκόλληση πολιτικών δυνάμεων (για να φύγει η δεξιά), οδηγεί στην προώθηση του νεοφιλελευθερισμού. Στο τέλος του «κεντοραριστερού δρόμου» βρίσκεται η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ανασυγκρότηση, το ακραίο κέντρο και το πολιτικό του συνεχές, η ακροδεξιά και ο φασισμός.
Τα λαϊκά στρώματα, πάντως, που δυσαρεστούνται από τις κυβερνήσεις πηγαίνουν στην ακροδεξιά. Γιατί δεν πηγαίνουν στην αριστερά;
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι τα λαϊκά στρώματα είναι πολύ ετερογενή. Δεν είναι το ίδιο η εργατική τάξη των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων με τους μικρομεσαίους αγρότες. Δεν είναι το ίδιο οι νέοι επιστήμονες που ψάχνουν για δουλειά με τους φτωχούς νέους ανέργους χωρίς πτυχίο. Στις πρόσφατες εκλογές στην Γαλλία τα λαϊκά στρώματα κυρίως των πόλεων καθώς και η νεολαία ψήφισαν για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (48 % στις ηλικίες 18-24 έτη και 38 % στις ηλικίες 25-34 έτη). Τα αντίστοιχα ποσοστά της ακροδεξιάς είναι 33 % και 32 %. Η εικόνα είναι ανεστραμμένη στην επαρχία. Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο πήρε υψηλά ποσοστά στους ειδικευμένους και διπλωματούχους εργαζόμενους ενώ η εικόνα είναι ανεστραμμένη υπέρ της ακροδεξιάς στους ανειδίκευτους εργάτες και χαμηλής εκπαίδευσης εργαζόμενους. Δυστυχώς στην Γερμανία οι προχθεσινές εκλογές στο Βραδεμβούργο έδειξαν ότι η ακροδεξιά κυριαρχεί στα λαϊκά στρώματα. Το AfD παίρνει το 46% της ανειδίκευτης εργατικής τάξης. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές στην Ελλάδα όπως και στις εκλογές του 2023 όλες οι δυνάμεις της προοδευτικής παράταξης και της αριστεράς, εκτός από το ΚΚΕ, κατέρρευσαν στα λαϊκά στρώματα. Επίσης στις λαϊκές συνοικίες οι ψήφοι του ΣΥΡΙΖΑ στράφηκαν κυρίως προς « απολίτικες» υποψηφιότητες, ή στον ψευδοαριστερό τραμπισμό που στην συνέχεια στήριξε τον κ Κασσελάκη.
Χρειάζεται λοιπόν να μελετηθούν σοβαρά αυτές οι διαφορές. Μια πρώτη ανάλυση δείχνει ότι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στην Γαλλία παρουσιάζοντας ένα συνεκτικό πολιτικό πρόγραμμα που επικεντρώνεται στην προστασία της εργασίας και της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, στην υπεράσπιση, ενδυνάμωση και διεύρυνση του Κοινωνικού Κράτους, στον Δημόσιο έλεγχο σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και στην φορολόγηση των καπιταλιστών καθώς επίσης και μια συνεπή γραμμή υπεράσπισης της ειρήνης και του αγώνα του παλαιστινιακού λαού, κατόρθωσε να προσεγγίσει σημαντικό μέρος των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας κυρίως των αστικών κέντρων. Επίσης δεν πρέπει να υποτιμούμε ότι στην Γαλλία διεξάγεται μια σκληρή ταξική πάλη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (πχ η σύγκρουση για το συνταξιοδοτικό ζήτημα) και τα αριστερά συνδικάτα υπάρχουν και συγκροτούν την κοινωνική αντιπολίτευση στην καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση.
Αντίθετα στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε το ιστορικό ρεκόρ να καταρρεύσει απέναντι στην νεοφιλελεύθερη δεξιά. Η δε υπόλοιπη αριστερά εκτός του ΚΚΕ ακολούθησε την ίδια πορεία κατάρρευσης. Υπό αυτό το πρίσμα το ΚΚΕ που έχει έναν σταθερό, συνεκτικό ταξικό πολιτικό λόγο και δίνει συνεπείς αγώνες στο πλευρό της εργατικής τάξης (δείτε το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ) διατηρεί και αυξάνει τις δυνάμεις του στα λαϊκά στρώματα και λειτουργεί ως ανάχωμα στην επέκταση των φασιστών και των ακροδεξιών. Αυτό όμως δεν αρκεί για να αποκτήσει έναν ηγεμονικό ρόλο.
Οι οργανωμένες δυνάμεις της εκτός του ΚΚΕ αριστεράς κινούνται κυρίως στον χώρο της διανόησης και της σπουδάζουσας νεολαίας με έναν υπερ-ιδεολογικοποιημένο λόγο (εξωκοινοβουλευτική αριστερά) άρα δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν λαϊκά στρώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κύριος φορέας της σύγκρουσης με την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση στις εκλογές του Μαή 2023 δεν παρουσίασε συνεκτικό πρόγραμμα υπεράσπισης των λαϊκών στρωμάτων και βρέθηκε στην δεινή θέση να απολογείται για την μνημονιακή κυβερνητική περίοδο 2015 – 2019 που όπως αποδείχθηκε από τις εκλογές του Μάη 2023 αποτελεί μια πληγή στο σώμα της αριστεράς.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι από αυτή την γρήγορη ανάγνωση των δεδομένων είναι ότι για να ανακοπεί η διαδικασία εξάπλωσης της επιρροής της ακροδεξιάς στα λαϊκά στρώματα υπάρχει ένα διπλό καθήκον: (α) Χρειάζεται άμεσα να εκπονηθεί ένα σύγχρονο, σαφές πολιτικό πρόγραμμα με επίκεντρο την προστασία της αγοραστικής δύναμης της λαϊκής οικογένειας και της νεολαίας, το Κοινωνικό Κράτος, την Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, τον δημόσιο έλεγχο και την κρατικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας που θα απαντά στα βασικά ερωτήματα για το πως θέλουμε την Ελλάδα σε 10 χρόνια (β) Χρειάζεται συνεπής υποστήριξη και αλληλεγγύη αλλά και συμβολή στην οργάνωση των αγώνων των λαϊκών στρωμάτων για την προάσπιση της εργασίας και του επιπέδου ζωής.
Χωρίς κινήματα μπορεί αλήθεια να υπάρχει αριστερά και προοδευτική παράταξη;
Υπαρξιακό το ερώτημα αλλά μπορεί να τεθεί και αντίστροφα. Σε ποιο βαθμό η πολιτική στοχοθεσία και οι διεκδικήσεις της Αριστεράς μπορούν να εμπνεύσουν τα λαϊκά κινήματα διεκδίκησης. Για να μην θεωρητικολογούμε ας δούμε την πρόσφατη γαλλική εμπειρία με το κίνημα κατά του συνταξιοδοτικού νόμου. Σύμφωνα με τα συνδικάτα και τους ειδικούς κοινωνιολόγους, αλλά και από την εμπειρία μας, διαπιστώνουμε ότι δημιουργήθηκαν συνθήκες έντονης ταξικής σύγκρουσης σε όλη την επικράτεια και με μεγάλη διάρκεια και ένταση. Δημιουργήθηκαν επίσης συνθήκες ενότητας όλου του φάσματος της αριστεράς και των συνδικάτων. Όταν τα συνδικάτα βγήκαν στους δρόμους το κέντρο βάρους της σύγκρουσης μετατοπίστηκε προς τα αριστερά και απομονώθηκε η ακροδεξιά. Απέναντι στο μεγάλο ταξικό λαϊκό κίνημα η Δεξιά διαλύθηκε – ένα σημαντικό τμήμα της απορρίφθηκε από τον μακρονισμό και το άλλο κινήθηκε προς την άκρα δεξιά, με λαμπρή εξαίρεση τον Dominique de Villepin (γκωλικός ρεπουμπλικάνος πρώην πρωθυπουργός). Ωστόσο, η κυβέρνηση του ακραίου νεοφιλελεύθερου κέντρου όχι μόνο δεν έκανε την ελάχιστη υποχώρηση αλλά έκανε ένα βήμα εμπρός. Προχωρώντας σε συνταγματικό bras de fer πέρασε το νομοσχέδιο με προεδρικό διάταγμα.
Η εξέλιξη των γεγονότων μετά τις πρόσφατες εκλογές όπως γνωρίζετε δείχνει ότι οι νεοφιλελεύθεροι προκειμένου να προχωρήσουν την καπιταλιστική αποδιοργάνωση της οικονομίας, έχουν ανοίξει της πόρτες στην ακροδεξιά και υποβαθμίζουν την ίδια την κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Αρα το μεγαλειώδες λαϊκό κίνημα δεν φτάνει. Χρειάζεται πολιτική εκπροσώπιση. Χρειάζεται κόμμα ή Λαϊκό Μέτωπο για να πάρει την εξουσία.
Εκ των πραγμάτων μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι το κίνημα αυτό οδήγησε στην συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου και την διαμόρφωση του συνεκτικού πολιτικού προγράμματός του με επίκεντρο το Κοινωνικό Κράτος του οποίου τους βασικούς άξονες σας ανέπτυξα πριν.
Στην Ελλάδα δεν έχει αναπτυχθεί λαϊκό κίνημα κατά της κυβέρνησης. Διαβάζω για μια κοινωνική αντιπολίτευση αλλά για να είμαι ειλικρινής την πολιτική σημασία αυτού του όρου δεν την καταλαβαίνω, ίσως φταίει και η απόσταση. Γνωρίζετε καλύτερα από μένα την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αρά τι μας μένει; Το καθήκον της Αριστεράς να μαζέψει γρήγορα τα κομμάτια της, να αφήσει τις έχθρες και τις παρελθοντολογίες (κανείς αναμάρτητος), να απομακρυνθεί από τις απλουστεύσεις και τους αντιπολιτευτικούς αλαλαγμούς (δεν έχουν αξία αυτά για τους εργαζόμενους παρά μόνο φανατίζουν τα αυριανιστικά υπολείμματα), και να επεξεργαστεί ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα με ταξική αναφορά και επιστημονική τεκμηρίωση που θα βλέπει μπροστά και θα μπορεί να περιγράψει πώς βλέπουμε την Ελλάδα σε 10 χρόνια. Ισως, η απόσυρση σε δεύτερο πλάνο των προσώπων που είχαν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όλες τις φάσεις της περίοδου 2012 – 2019, θα βοηθήσει να περάσουμε με επιτυχία στην επόμενη περίοδο της ενότητας και της αντεπίθεσης. Oπως τεκμηριώνεται από την περυσινή συντριβή συνολικά της Αριστεράς (πλην ΚΚΕ), το 2015 είναι μια πληγή που χαίνει και οι εγωισμοί των προσώπων τόσο του « ναι » όσο και του « όχι »παίζουν αρνητικό ρόλο στην διαμόρφωση νέας προοπτικής.
Πιστεύετε πως υπάρχουν αριστερά κόμματα στην Ευρώπη σήμερα;
Ναι βέβαια υπάρχουν. Ας μην απαριθμήσουμε τα αριστερά κόμματα γιατί θα ξημερώσουμε. Το ερώτημα είναι εάν τα αριστερά κόμματα στην Ευρωπαϊκή Ενωση θέλουν να εκπροσωπήσουν τα λαϊκά στρώματα ή να λειτουργούν ως διαμεσολαβητές των αστικών σχεδιασμών προς τα λαϊκά στρώματα όπως έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Υπάρχουν και αριστερά κόμματα που επιλέγουν να λειτουργήσουν ως ναοί διατήρησης του δόγματος και άλλα ως αφ’ υψηλού κριτές.
Τι πρέπει να γίνει κατά τη γνώμη σας σήμερα στην Ελλάδα; Νέο κόμμα, συνασπισμός των προοδευτικών κομμάτων κατά τα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, κάτι άλλο;
Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Είναι πεποίθησή μου ότι ως πολίτης που ζει στην Γαλλία και ως στρατευμένος αριστερός η έκφραση της γνώμης μου για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα πρέπει να έχει ένα όριο. Το τι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα θα το αποφασίσουν και θα το καθορίσουν οι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες που ζουν και δρουν στην Ελλάδα. Εγώ θα στρατευθώ όταν έρθει η ώρα εκεί που θα εκτιμήσω οτι δίνεται η κρίσιμη μάχη όπως έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Ο ρόλος του Τσίπρα στο νέο πολιτικό χώρο που εισέρχεται η χώρα;
Δεν χρειάζεται εμείς να συζητάμε και να υποδεικνύουμε τίποτε και σε κανέναν. Χρειάζεται ωστόσο να δούμε και πάλι τα δεδομένα: (α) ηγήθηκε μιας πορείας που έφερε την Αριστερά στην κυβέρνηση (β) ηγήθηκε της διαχείρισης μιας μεγάλης σχεδόν υπαρξιακής κρίσης της χώρας, (γ) ηγήθηκε μιας παράταξης που ηττήθηκε σε 2 εκλογικές μάχες από τις οποίες η δεύτερη, του Μαή 2023, ήταν στρατηγικής σημασίας, (δ) η παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε μια κομματική πραγματικότητα που είναι ασύμβατη με την εικόνα του και τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κυβερνητική εξουσία, (ε) είναι ένας ηγέτης που είναι αγαπητός στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και αναγνωρίσιμος στο εξωτερικό. Αν λάβουμε υπόψιν ότι οι ήττες μας κάνουν σοφότερους αντιλαμβανόμαστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει την γνώση και την εμπειρία που απαιτούνται για να προσδιορίσει τον ρόλο που του στο πολιτικό σχέδιο που θα θέλει να υπηρετήσει στην νέα ιστορική περίοδο.
(Ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας δηλώνει Ελληνας και Γάλλος αριστερός πολίτης)
