Του Γιώργου Καραμπελιά

Όσα συμβαίνουν εδώ και μία εβδομάδα στην Ελλάδα καταδεικνύουν το βάθος της παρακμής στο οποίο βρίσκεται η χώρα. Ένας γιάπης εκ Κύπρου, ο κ. Στυλιανίδης, εκλεκτός της σημιτικής παρέας που έχει εγκατασταθεί παρά τω πρωθυπουργώ, ήλθε μετά βαΐων και κλάδων εκ Βρυξελλών να αναλάβει το νέο υπουργείο που δημιουργήθηκε για… λογαριασμό του μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού. Και όπως ήταν αναμενόμενο, από όσους γνωρίζουν  τον άνθρωπο και τις παρέες του, απέδειξε ότι ήταν η χειρότερη δυνατή επιλογή. Απλούστατα,  συνέβαλε αποφασιστικά στο χάος που δημιουργήθηκε στην Αθήνα μετά από μία ισχυρή χιονόπτωση. Εάν σε αυτόν προστεθεί η ανικανότητα μεγάλου αριθμού  δημάρχων, της βορειοανατολικής Αττικής κατ’ εξοχήν, του Πατούλη, καθώς και η απληστία και η ανικανότητα των υπευθύνων της Αττικής Οδού, το τοπίο ολοκληρώνεται. Την ίδια ώρα ο Καλύβας και οι συν αυτώ μας δίνουν τη  συνταγή της επιτυχίας:  «να μη έχουμε φιλοδοξίες για να μην έχουμε και καταστροφές». Όμως  ο  ομογάλακτος ανανιστής  αδελφός του, που είχε τη φιλοδοξία να εγκαταστήσει «σένσορες» σε όλους τους δρόμους, όπως μας πληροφόρησε, κατέδειξε πόσο… κακό κάνουν οι φιλοδοξίες.

Όμως ενός κακού μύρια έπονται. Ένας αμοραλιστής, ικανός μόνο για ίντριγκες, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταθέτει… πρόταση μομφής(!) και ζητάει εκλογές, με αφετηρία τα χιόνια στην Αττική Οδό. Και αυτό όταν η χώρα έχει ακόμα πάνω από εκατό νεκρούς καθημερινά από την Πανδημία, η δε Τουρκία προσπαθεί να ολοκληρώσει την περικύκλωση μας για να μας πλήξει με τον ένα ή άλλο τρόπο. Άλλωστε αυτός δεν βλέπει την ανάγκη εξοπλισμού της χώρας, αλλά του αφοπλισμού της. Εκεί κατάντησε η άλλοτε Αριστερά. Να άγεται και να φέρεται από έναν πολιτικάντη ο οποίος για να διατηρήσει την απειλούμενη δημοσκοπική  πρωτοκαθεδρία του στην αντιπολίτευση ευτελίζει κάθε έννοια πολιτικής και ευπρέπειας. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Πασσαλίδη και του Ηλιού.

Και πίσω του στοιχίζονται όλοι οι… γίγαντες της αντιπολίτευσης. Ο δοξαζόμενος κρυπτόμενος κ. Ανδρουλάκης  κατέδειξε ήδη τα μεγέθη του. Τα φανταζόμασταν ήδη, αλλά ελπίζαμε μήπως και μας εκπλήξει θετικά. Ουδεμία έκπληξις εν τέλει. Είχε την ευκαιρία  να καταγγείλει την κυβέρνηση για ανικανότητα και τον ΣΥΡΙΖΑ για εξαπάτηση και να τοποθετηθεί με μία υπερήφανη αποχή απέναντι σε αυτή τη φαρσοκωμωδία. Έτσι θα έσωζε την τιμή της πολιτικής και θα ανέβαινε ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Αντ’ αυτού  μπήκε σαν κομπάρσος δεύτερης διαλογής στο παιχνίδι του Τσίπρα:  Πρόταση μομφής για την ανικανότητα διαχείρισης του χιονιά! Θα ήταν κωμικό αν δεν ήταν τραγικό. Ένδειξη της εσχάτης παρακμής στην οποία έχει περιέλθει μία χώρα που παίζει τα ρέστα της μετά από 12 χρόνια κρίσεων και βρίσκεται ακόμα στον αναπνευστήρα.

Μήπως όμως το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουμε είναι κάπως εικόνα μας και μας μοιάζει; Πώς άραγε τους ανεχόμαστε; Μήπως για να το αλλάξουμε θα πρέπει να αλλάξουμε σε βάθος και μεις οι ίδιοι. Μήπως γι’ αυτό οι καλύτεροι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα απέχουν από αυτό που αποκαλείται δημόσια ζωή;  Μήπως φταίει το κακό το ριζικό μας; Μήπως είναι κ…. μάγαζο;