του Παντελή Σαββίδη
Προσπάθησα και εγώ να γράψω κάτι, χθες, για το 19χρονο παιδί που του στέρησαν με βάρβαρο τρόπο την ζωή. Σταματούσε το μυαλό μου. Δεν κατάφερνα να τελειώσω την πρόταση.
Πριν οτιδήποτε άλλο, μια υπόκλιση στη μνήμη του και στους γονείς του. Ό,τι και να συμβεί, το παιδί δεν θα έρθει στη ζωή και οι γονείς του δεν θα καταφέρουν να επουλώσουν την βαθιά πληγή στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Τα υπόλοιπα, οι καταδίκες, τα μέτρα, οι διαμαρτυρίες, ακόμη και οι διαδηλώσεις, είναι για μας. Για να λειάνουμε την συνενοχή μας. Διότι είμαστε συνένοχοι. Πως το έλεγε ο Τζών Ντίν; “Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο. Γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα. Γι αυτό ποτέ μην στέλνεις να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα”.
Στα σχόλια που διάβασα παρόλο που δεν κατονομάζεται η πηγή προέλευσης αυτής της βίας, υπονοείται. Βεβαίως, η επίκληση είναι ότι δεν εντοπίσθηκε η πηγή, ακόμη, απο την αστυνομία. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Η πηγή είναι φανερή. Ας αφήσουμε το αστυνομικό δελτίο. Ας αφήσουμε την υποκρισία. Η αστυνομική πλευρά μας ενδιαφέρει αλλά σήμερα, δεν είναι η κυρίαρχη. Να βρεθούν και να τιμωρηθούν αυστηρά οι ένοχοι. Αλλά αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα. Σήμερα πρέπει να βιώσουμε την συνενοχή.
Μέρος ηθικής ενοχής φέρω και εγώ διότι εν τη ποδοσφαιρική αφελεία μου υποστήριξα δημοσίως αυτόν τον χώρο λόγω της καταγωγής του και των κοινωνικών στρωμάτων που εκφράζει. Λάθος μου και το ομολογώ δημοσίως. Καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει το ιδεολογικό φορτίο αυτών των χαρακτηριστικών που έκαναν πολύ κόσμο να βλέπει θετικά την πορεία του, με όσα συμβαίνουν σήμερα. Ο πυρήνας που παράγει αυτήν την κρίση δεν έχει λόγο να υφίσταται, όπως λειτουργεί σήμερα. Τουλάχιστον για την δική μας προσέγγιση του ρόλου του. Της ανάμνησης των όχι χαμένων πατρίδων και της τραγικής ζωής των προσφύγων. Αυτή η νοσταλγία, αυτή η πηγή δεν παράγει μίσος. Παράγει σκεπτικισμό και μια μικρή ερώτηση: γιατί;
Για λόγους ευρύτερους που δεν είναι της παρούσης στιγμής περιθωριοποιημένα στρώματα, απο κάθε άποψη, συγκεντρώθηκαν γύρω απο αυτόν τον ποδοσφαιρικό πυρήνα για να εκτονώσουν τα καταπιεσμένα τους αισθήματα ή τα βάρβαρα ένστικτά τους τα οποία δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν. (Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό ότι για τον Φρόιντ πολιτισμός είναι η καταπίεση των ενστίκτων). Όποιος δεν μπορεί να τα συγκρατήσει είναι απολιτίστιστος. Και απολίτιστος σημαίνει βάρβαρος.
Τίποτε δεν δικαιολογεί την συμπεριφορά τους.
Αλλά όλα ενοχοποιούν ηθικά τους συντελεστές συντήρησης αυτού του πυρήνα που γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει και πως να το διαχειριστούν. Και γνώση έχουν και δυνατότητες να διαμορφώσουν το κλίμα που επιθυμούν. Δεν θέλουν να το αλλάξουν. Τους βολεύει όπως είναι σήμερα. Αλλά είναι επικίνδυνο για την κοινωνία στην οποία λειτουργούν.
Ένοχη είναι και η πολιτεία η οποία δεν έχει κανένα σοβαρό πλαίσιο λειτουργίας, καμιά άτεγκτη δημόσια συμπεριφορά και κανέναν ιδεολογικό μηχανισμό απορρόφησης ή διαχείρισης της εκτονοτικής λειτουργίας αυτών των ομάδων. Δυστυχώς, όλοι οι μηχανισμοί αναπαράγουν την λογική της βίας. Και κρατικοί και ιδιωτικοί.
Ένοχη είναι και η ακαδημαϊκή κοινότητα η οποία αδιαφόρησε να μελετήσει ένα κοινωνικό φαινόμενο κυρίαρχο στον ελληνικό δημόσιο βίο. Πρότεινα επανειλημμένως σε φίλους καθηγητές κοινωνιολογίας να δώσουν θέμα διδακτορικού την ομάδα και την συμπεριφορά των οπαδών της. Γελούσαν.
Δεν έχει νόημα να συνεχίζεται αυτή η υποκοσμική κατάσταση
στον ποδοσφαρικό χώρο. Το μόνο εξυγιαντικό μέτρο είναι η διακοπή του μέχρι να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις που να δικαιολογούν την ύπαρξή του.
Αλλά δεν θα το κάνει ούτε αυτή ούτε και καμιά άλλη κυβέρνηση. Οι οπαδοί και τα λεφτά είναι πολλά για να λάβει ένα τυχάρπαστο κράτος σοβαρές αποφάσεις. Προέχει η ψήφος και η μπίζνα. Μετά τις πρώτες αντιδράσεις, αυτά θα κυριαρχήσουν. Κανένας δεν θα θυμάται το θλιβερό γεγονός παρά σε κάποιες επετείους, η στις φλυαρίες του είδους “όχι βία στα γήπεδα”. Εδω η βία βγήκε απο τα γήπεδα. Μας απειλεί έξω απο την πόρτα του σπιτιού μας.
Γι αυτό τα αισθήματα απο αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας είναι προσωπικά.
Η καμπάνα που θα χτυπήσει στην κηδεία του μικρού που έχασε την ζωή του, χτυπάει και για μας. Ας την ακούσουμε αν θέλουμε να διαμορφώσουμε μια άλλη κοινωνία. Αλλά είμαι σίγουρος πως δεν θέλουμε.
Επίκαιρο με εύστοχο τίτλο το άρθρο σας αγαπητέ κ.Σαββίδη και μην ”απολογείστε”γιατί υπήρξατε ένθερμος υποστηρικτής -όπως οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς- του ΠΑΟΚ ,γιατί ο ΠΑΟΚ -όπως και στην Αθήνα η ΑΕΚ – με τον Δικέφαλο Αετό τους- υπήρξαν το στήριγμα των πονεμένων Μικρασιατών και Ανατολικοθρακών προσφύγων μετά το 1922, οι οποίο-συν τοις άλλοις- διακρίνονταν και για την φιλοπατρία τους και για την πίστη τους στην Μεγάλη Ιδέα και τον ”Μαρμαρωμένο” Βασιλιά- (ΠΑΟΚ ζούμε στην Πόλη να σε δούμε).
Όλα αυτά μέχρι την Μεταπολίτευση.
Μετά ….ε… μετά άρχισε η θεσμικώς επιβληθείσα κοινωνική βία -στην αρχή ως αντιτιθέμενη στην Χούντα (που δεν τελείωσε το ’73) και μετά για υποστήριξη των νέων Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων της αβασίλευτης Δημοκρατίας μας, που την ”χάιδευαν”- και ακόμη την ”χαιδεύουν” όλες οι πολιτικές και κοινωνικές μειοψηφίες-, γιαυτό και επιβιώνει παντού- ακόμη και στα μορφωμένα στρώματα των Ελλήνων (Πανεπιστήμια και Βουλή και όχι μόνον).
Η βία στα γήπεδα είναι ένα από τα συγκοινωνούντα δοχεία της καθημερινής βίας στους δρόμους και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Θεσσαλονίκης, που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται από τις Τοπικές Αρχές και τους τοπικούς παράγοντες .
Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και ως τέτοιο το αντιμετώπισε αποτελεσματικώς από το 1984 ΜΟΝΟΝ η ”νεοφιλεύθερη για τους τότε τριτοκοσμικούς σοσιαλιστές Έλληνες” Μάργκαρετ ΘΑΤΣΕΡ , όταν η τότε δική μας κυβέρνηση κατάργησε κάθε αστυνομική επέμβαση στις κοινωνικέ εκδηλώσεις -βίαιες και ειρηνικές-.
Κάποια καλή κίνηση έγινε από τον Θεσσαλονικιό υφυπουργό Αθλητισμού κ. Γεώργιο Ορφανό το 2004 -όταν η Ν.Δ έκανε αυτοδύναμη κυβέρνηση ύστερα από 23 χρόνια (1981-2004),αλλά τα Αθλητικά και Πολιτικά κατεστημένα την ματαίωσαν -όπως ματαίωσαν και το νόμο για το στρατηγικό επενδυτή των Μ.Μ.Ε .
Ήρθε και η 10ετία των ”αγανακτισμένων”-που συνεχώς ανανεώνεται- και τώρα θέλει -δεν την βλέπω-απόφαση των 300 βουλευτών , των ΠΑΕ κα της ανέτοιμης και συμβιβασμένης Αστυνομίας με τους επί 30ετία συνδικαλισμένους αστυνομικούς της για να αντιμετωπίσουν αυτό το κοινωνικό φαινόμενο ΣΥΝΟΛΙΚΩΣ .
Ο Π Ο Τ Ε, ο Θεός να αναπαύει την ψυχή το νεαρού Αλκιβιάδη και όσων άλλων ξεχνούν ότι ”ΖΟΥΝ ΕΠΙΚΝΔΥΝΩΣ” -χρόνια τώρα- σε κάθε επαφή τους με συνανθρώπους ,που περίσσεψαν όσοι κατά την ρήση των Λατίνων έγιναν ” λύκοι για τους συνανθρώπους τους”, ίσως γιατί γίναμε και πολλοί και άγνωστοι μεταξύ μας και κυρίως γιατί ”τους λύκους” τους φοβόμαστε και ως πολίτες και ως κράτος ,η δε Παιδεία μας -οικογένεια , Σχολείο-έπαυσαν να υπάρχουν.
Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ για όσους δεν πιστεύουμε ότι με καθημερνούς λαικούς αγώνες και σκληρές συγκρούσεις με το Αστικό κράτος θα αλλάξει η κοινωνία.
ΤΟ ΛΕΣ ΠΑΡΑΚΜΗ- ΜΠΟΡΕΙ ΝΑΙ ,ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ.
Ὅλη ἡ κοινωνία μας πρέπει νά ἀλλάξει σέ πολλά, μέ τελευταία ἀφορμή αὐτόν τόν νέο ἄνθρωπο, πού θά μποροῦσε νά εἶναι παιδί μας.
Δέν εἶναι μόνο τό ποδόσφαιρο, δέν εἶναι ἡ ἐκτόνωση κάποιων ὁμάδων πού λείπει μόνο. Ἄν ἀπό τήν παιδεία ἔλειπε ἡ ἐκτόνωση μόνο, θά ἦταν σχετικά εὔκολο νά προβλεφθεῖ. Λείπουν ὅμως ὅλα τά ὑπόλοιπα πρίν, πού συνιστοῦν μία οὐσιαστική παιδεία, γιά αὐτόν τόν λαό καί αὐτή τήν ἐποχή.
https://antifono.gr/%cf%83%cf%8d%ce%b3%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b7%ce%b4%ce%b5%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%af%ce%b1/
Ἡ κριτική δέν εἶναι ἔργο.
Ὅταν ἡττήθηκε ἡ Ἀθήνα, ἄφησε ἕνα ζωντανό κύτταρο, ἕναν ὁλόκληρο πολιτισμό, πού γεννάει ἀκόμα. Μετά τήν ἅλωση, ἔμεινε ἕνας χιλιετής Βυζαντινός πολιτισμός, πού ἔφθασε κάπως στή Δύση, ἀνεξερεύνητος ἐν πολλοῖς ἀκόμα ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, αὐτός ὁ παῖς Διός, διέδωσε πολιτισμό, πού ἀκόμα δέν ἐρευνᾶται ἀπό τούς Ἕλληνες. Δέν μποροῦμε νά ἀποδώσουμε λάθος στόν Ἀριστοτέλη πού ἐκπαίδευσε μόνο τόν Ἀλέξανδρο καί ὄχι καί ὅλους ἀνάλογα. Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντική καί μακροχρόνια καί συνεχής, εἶναι ἡ παιδεία γιά ὅλη τήν κοινωνία, καί γιά τόν καθένα πού τήν συνιστᾶ.
Ποιά εἶναι ἡ πραγματικότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας σήμερα;
Ἡ βία κατακλύζει τίς καθημερινές εἰδήσεις ἀκόμα καί ὅταν ἀποτελοῦν ἐξαίρεση τέτοιες εἰδήσεις. Τά ὄμορφα παραδείγματα, πού ὑπάρχουν, δέν ἀναδεικνύονται, καί συνήθως ἀποτελοῦν ἐξαίρεση, στό περιθώριο, ἄγνωστων καί κόντρα στούς κανόνες πού ἐπικρατοῦν. Ἡ ὀμορφιά ἔχει ἐξοστρακισθεῖ ἀπό τήν κοινωνία καί ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά. Σοβαροί ἄνθρωποι ὑπάρχουν, ἀλλά δέν εἶναι παράδειγμα γιά πολλούς, οὔτε ἡ ἀρετή τους, οὔτε ὁ κόπος τους. Εἰκόνα τῶν Πανεπιστημίων καθόλου ἀξιοζήλευτη, γιά τό τί θά ‘ πρεπε νά εἶναι σέ αὐτή τή χώρα. Ἡ φύση, τό περιβάλλον, ὄχι ξεχασμένα μόνο, ἀλλά βιασμένα καί ἀφρόντιστα. Ὅλες οἱ δουλειές, σάν νά μήν ὑπάρχει ἀναφορά στόν πολιτισμό, στό χθές, σάν νά μήν ἔχουμε νά δώσουμε ἀναφορά σέ κανέναν στό μέλλον.
Μήν περιμένουμε ἐξυπνακίστικες λύσεις, δέν θά ἔρθουν.
Προέχει νά συναισθανθοῦμε ἕνα βαθύτατο εὐχαριστῶ γιά ὅσα ἔχουμε. Μιζέρια δέν χωράει. Τά καλύτερα δέν χρειάζεται νά τά ΄εφεύρουμε ΄, ἀρκεῖ νά τά ψάξουμε γιά νά τά βροῦμε. Στούς ἄλλους γύρω μας, στά ἔργα, ὅπου ὑπάρχουν, καί νά προσπαθοῦμε ὅλοι γιά τό καλύτερο.
Ὅλη ἡ κοινωνία μας πρέπει νά ἀλλάξει σέ πολλά.