Πέτρος Ούτσης
Η επιλογή να πραγματοποιηθεί η κρίσιμη Σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Βίλνιους της Λιθουανίας δεν είναι τυχαία. Οι συμβολισμοί τόσο της χώρας, όσο και την πόλης είναι τεράστιοι. Καταρχήν να θυμίσουμε πως αυτή η μικρή χώρα της Βαλτικής που έχειι πληθυσμό λιγότερο από 3 εκατομμύρια και βρίσκεται στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, έχει αντισταθεί τα τελευταία τρία χρόνοα, σε τρία αυταρχικά καθεστώτα: τη Λευκορωσία, την Κίνα και τη Ρωσία.
Όταν τον Απρίλιο του 2020 το καθεστώς Λουκασένκο είδε πως ο Τραμπ δεν έχει καμιά διάθεση να τον στηρίξει έναντι του Πούτιν, οι Προεδρικές εκλογές της χώρας πυροδότησαν μαζικές διαμαρτυρίες τις οποίες ο Λουκασένκο με την βοήθεια του Ρώσου Προέδρου τις κατέστειλε. Η Λιθουανία υποδέχθηκε τότε την αρχηγό της αντιπολίτευσης της Λευκορωσίας Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια όπως και χιλιάδες υποστηρικτές της. Η Τιχανόφσκαγια επέλεξε το Βίλνιους ως την έδρα της εξόριστης κυβέρνησής της . Σε απάντηση, το καθεστώς Λουκασένκο οργάνωσε μια άνευ προηγουμένου μεταναστευτική «κρίση» στην περιοχή, ανάλογη του Έβρου από τον Ερντογάν, χρησιμοποιώντας κρατικά ελεγχόμενες υπηρεσίες για να δίνουν τουριστικές βίζες σε επίδοξους μετανάστες από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, να τους στεγάζουν στο Μινσκ και στη συνέχεια να τους οδηγούν στο Σύνορα Λιθουανίας, Πολωνίας και Λετονίας.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 2021, η Λιθουανία φιλοξένησε την οικονομική εκπροσώπηση της Ταϊβάν με τον τίτλο «Γραφείο Αντιπροσωπείας της Ταϊβάν» αντί για «Ταπέι», όπως συμβαίνει αλλού στην Ευρώπη. Αυτό προκάλεσε την οργή της Κίνας , η οποία αφαίρεσε τα λιθουανικά προϊόντα από τους τελωνειακούς καταλόγους και μείωσε το επίπεδο της Λιθουανικής διπλωματικής εκπροσώπησης στη χώρα. Η ηγεσία της Λιθουανίαςς δεν λύγισε.
Τον Φεβρουάριο του 2022, η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν σόκαρε τη λιθουανική κοινωνία, αλλά προκάλεσε φόβο και ξύπνησε μνήμες. Οι διώξεις τους από το Σοβιετικό καθεστώς έκανε τους Λιθουανούς να ταυτιστούν με τα θύματα της Ουκρανίας που προκάλεσαν οι θηριωδίες των Ρώσων.
Ο «Μεγάλος Πόλεμος» ΝΑΤΟ – Ρωσίας στα εδάφη της Λευκορωσίας
Η πρόσφατη μεταφορά της Wagner στην Λευκορωσία διά της πρόσφατης κρίσης, καθώς επίσης και η ενδυνάμωση των «Ομάδων Μάχης» του ΝΑΤΟ στις Βαλτικές Χώρες και κατά μήκος της Ρουμανίας – Βουλγαρίας, αποδεικνύει πως αν δεν επιτευχθεί ο συμβιβασμός της Μόσχας στην Ουκρανία, η τελική μάχη θα γίνει στα εδάφη της Λευκορωσίας.
Η Ρωσία δεν θα τολμήσει ποτέ να επιτεθεί σε μέλος του ΝΑΤΟ και δώσει την αφορμή για την ενεργοποίηση του Άρθρου 5. Μπορεί όμως να κάνει το ίδιο ακριβώς που κάνει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, να εξοπλίσει με υλικό και μισθοφόρους το Μινσκ. Ήδη η μεταφορά πυρηνικών στην Λευκορωσία είναι το πρώτο βήμα ώστε η Μόσχα να χρησιμοποιήσει την Ασφάλεια τους ως δικαιολογία ανάμιξης.
Από την άλλη μεριά, το ΝΑΤΟ εκπαιδεύεται διαρκώς για την άμεση ενίσχυση των «Ομάδψν Μάχης» σε περίπτωση σύγκρουσης με την Λευκορωσία-Ρωσία(με αυτή την σειρά). Μόνο πριν την Σύνοδο Κορυφής στο Βίλνιους, σε μια περίπτωση μια Γερμανική ταξιαρχία χρησιμοποίησε τις διαδικασίες του ΝΑΤΟ (Λιμάνια, τρένα, αεροσκάφη) και έφτασε στην Λιθουανία μέσα σε 72 ώρες, ενώ σε μια άλλη τεράστια άσκηση του ΝΑΤΟ, 3.500 στρατιώτες εξοπλισμένοι με drones και τεθωρακισμένα οχήματα αναπτύχθηκαν για να δοκιμάσουν τις δυνατότητες της Ταξιαρχίας Iron Wolf του λιθουανικού στρατού, δηλαδή να προετοιμαστούν για οποιαδήποτε μελλοντική εισβολή (από Ρωσία η Λιθουνία)
Η ταχύτητα αντίδρασης των δυνάμεων του ΝΑΤΟ είναι κομβική για τα μέλη. Υπολογίζεται πως σε όλες τις «Ομάδες Μάχης» της Συμμαχίας από την Λετονία μέχρι και την Βουλγαρία, βρίσκονται 20000 άντρες. Στόχος είναι μέσα σε λίγα 24ωρα να γίνουν 40000 και σε ένα μήνα 300000.
Για να μετακινηθούν και να διατηρηθούν οι δυνάμεις αυτές απαιτούνται χρήματα. Στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους βασικό θέμα δεν ήταν η Σουηδία και οι αντιρρήσεις της Τουρκίας. Το κύριο θέμα ήταν πως θα βρεθούν και θα διατηρηθούν οικονομικοί πόροι για την διατήρηση της μαχητικής ικανότητας των δυνάμεων αυτών.
Αυτό σημαίνει πως οι χώρες που έχουν την δυνατότητα να διατηρήσουν αξιόμαχες και τεχνολογικά αναπτυγμένες δυνάμεις (νέα όπλα), είναι και αυτές που θα διαδραματίσουν και κύριο λόγο σε μια σύγκρουση σε όλο το μέτωπο των ανατολικών συνόρων του ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα προετοιμάζεται για τον «Μεγάλο Πόλεμο
Σήμερα, μια από τις χώρες που διατηρούν ισχυρές δυνάμεις, αγοράζει νέα όπλα και δημιουργεί υποδομές για την «6η Διάσταση Πολέμου», είναι η Ελλάδα. Τα μέλη του ΝΑΤΟ υποσχέθηκαν το 2014 ότι θα αυξήσουν τις ελάχιστες αμυντικές τους δαπάνες στο 2% του δικού τους εθνικού ΑΕΠ μέχρι το 2024. Μόνο οκτώ από τις 31 χώρες έχουν πετύχει αυτόν τον στόχο μέχρι στιγμής : ΗΠΑ, Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Ηνωμένο Βασίλειο, Εσθονία και Ελλάδα.
Η Πολωνία και η Ελλάδα είναι οι πιο κρίσιμες χώρες για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι οι νέοι εξοπλισμοί. Και οι δύο χώρες προχωρούν σε αγορά τέτοιου υλικού το οποίο συνολικά διαθέτουν λίγες χώρες. Οι εξοπλισμοί αυτοί ενισχύουν «θανατηφόρους» σχηματισμούς, όπως αυτός του Δ Σώματος Στρατού, ο πιο ισχυρός στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ο δεύτερος λόγος είναι τα λιμάνια που διαθέτουν οι δύο χώρες για την γρήγορη και ασφαλή ανάπτυξη στρατευμάτων προς τις Βαλτικές Χώρες και τις Βουλγαρία – Ρουμανία αντίστοιχα. Μάλιστα το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης θεωρείται ιδιαίτερα ασφαλές αφού τα μεταγωγικά πλοία διασχίζουν την Μεσόγειο υπό την προστασία των Αμερικανικών και νατοϊκών δυνάμεων, και από το Αιγαίο υπό την προστασία των Ελληνικών δυνάμεων και των 12 ναυτικών μιλίων, όπου εφαρμοσθούν στο μέλλον.
Αν και πολλοί θεωρούν πως η Ελλάδα δυναμώνει οικονομικά και εξοπλιστικά από την πολιτική των ΗΠΑ για να πολεμήσει την Τουρκία, προς το παρόν περιμένουν.
Η Ελλάδα ισχυροποιείται πολιτικά, οικονομικά και εξοπλιστικά, για να διατηρήσει την ειρήνη στα Βαλκάνια (κύριος σύμμαχος σε αυτό η Κροατία) με την βοήθεια Άγγλων και Αμερικανών, και να χρησιμοποιήσει τα νέα της ισχυρά όπλα ως μέλος του ΝΑΤΟ, και Πέρα από την επικράτεια της.
Το μόνο που μένει για την ίδια την χώρα, είναι να πειστεί το υγειές πολιτικό σύστημα και οι ψηφοφόροι τους, πως η Ουκρανία, η Ρουμανία και οι Βαλτικές Χώρες, δεν είναι μακριά από την Ελλάδα όσο νομίζουν. Η ασφάλεια της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο, ο τρόπος ζωής βρίσκεται σε κίνδυνο, και ότι θα πρέπει να πληρώσουμε το σημαντικό τίμημα μιας πιο στρατιωτικοποιημένης Ελλάδας για τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Οι ενεργειακές υποδομές, οι ζωτικές υποδομές όπως νερά, ηλεκτρισμός, μεταφορές κ.α, η ίδια η κοινωνία, θα γίνουν στόχοι. Δεν χρειάζεται καμιά βόμβα να πέσει μέσα στην επικράτεια της χώρας. Αρκούν οι παραπάνω καταστροφές για να γονατίσουν την κοινωνία, μια κοινωνία που έχει μαλθακώσει από την παρατεταμένη ειρήνη.
Και σε αυτή την περίπτωση, ο εχθρός όλων μας πρέπει να συντριβεί όσο πιο μακριά γίνεται. Σε χώρες που είναι διατεθειμένες να σηκώσουν το ανάστημα τους, και η Ελλάδα θα πρέπει να είναι εκεί.
Αλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο που αιώνιοι εχθροί ανατολικά και βόρεια της Ελλάδας, προσπαθουν να λύσουν τις διαφορές τους για αυτό που θα συμβεί νομοτελειακά σε 6-7 χρόνια από σήμερα. Το Ιράν κάνει ανοίγματα στον Σουνιτικό κόσμο, Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν προσπαθούν για την ειρήνη, οι χώρες της Βόρειας Αφρικής με Αλγερία και Μαρόκο προσπαθούν για το καλύτερο. Ακόμα και το Ισραήλ προσπαθεί με τους Άραβες. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι προσπάθειες της Ελλάδας για λύση προβλημάτων με μεγαλύτερο αυτό της Κύπρου. Αν και με την Συμφωνία των Πρεσπών έπαψε να είναι «Μαξιλάρι του ΝΑΤΟ», ο κίνδυνος από τα Βαλκάνια και την Βοσνία – Ερζεγοβίνη είναι υπαρκτός.
Να και μια ανάλυση που δεν περιγράφει την Ελλάδα ως παρία, αλλά ως έναν χρήσιμο παίχτη.
Καρασπάνιο & ενδιαφέρον.
Μάλλον ως κάτι αλλο χρήσιμος είναι η Ελλάδα.
Το σχόλιο μου θυμίζει την ”ισχυρή Ελλάδα” του Σημίτη. Λιθουανίες, Ρουμανίες, Βουλγαρίες, “θανατηφόρο” Δ΄Σώμα Στρατού, και άλλα τέτοια ωραία….Το μόνο που δέν απασχολεί τον αρθρογράφο είναι ο ρόλος της Ελλάδας ως “δεδομένου” συμμάχου”, που παρά την πληθώρα των οπλικών συστημάτων, θα πληρώσει τον εξευμενισμό του εξ΄ανατολών γείτονα, προκειμένου να μην διαταραχθούν οι “συμμαχικές, νατοικές σχέσεις”. Και μετά απορούμε για το ότι οι Αμερικανοί και όλες οι ισχυρές χώρες μας έχουν του κλώτσου και του μπάτσου.