Η τραγική εμπειρία του Συριζα, και της εφαρμοσμένης Αριστεράς, μας έκανε να δούμε με ανακούφιση την έλευση Μητσοτάκη, παρότι ιδεολογικά αποκλίνουμε.Ο Συριζα παραμένει σημαντική δύναμη στο πολιτικό σκηνικό και η παρουσία του απειλεί να δυναμιτίσει και την πολιτειακή υπόσταση της χώρας και την κοινωνία της.
Ολόκληρη η αριστερή ιδεολογία ( είτε είναι μαρξιστική, είτε αποκλίνει από τον μαρξισμό αλλά διατηρεί τον πυρήνα του) είναι διχαστική. Συμπυκνώνεται σ αυτό που είπε ο Τσίπρας εν τη αφελεία του: ή εμείς ή εσείς. Και οι δύο αποκλείεται.
Αυτόν τον διχασμό πρέπει να τον αποφύγουμε πάση θυσία. Ο Συριζα είναι ένα τοξικό πολιτικό μόρφωμα το οποίο πρέπει να αντικατασταθεί στο πολιτικό σκηνικό. Αλλά δεν φαίνεται, προς το παρόν, αυτή η δυνατότητα.
Άρα στον πολίτη αυτής της χώρας που δεν είναι πολιτικός οπαδός (όπως στο ποδόσφαιρο) αλλά σκέφτεται πολιτικά, μπαίνει το εξής: τι κάνουμε μπροστά στο δίλημμα που μας παρουσιάζεται;
Ακόμη και αν συντηρήσουμε το σήμερα υπάρχον δεν μπορεί να αποδεχθούμε πλευρές της πολιτικής του και της υποκρισίας Μητσοτάκη. Δεν μπορούμε:
-Να αποδεχθούμε τη μυστική διπλωματία του τετραγώνου Ερντογάν, Μητσοτάκης, Καλίν, Σουρανή. Είναι επικίνδυνη, ερήμην του ΥΠΕΞ. Πρέπει να ενημερωθούν οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων και η Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.
-Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την υποδόρια ενθάρρυνση ενός εξελισσόμενου εθνομηδενισμού. Αν ο κ. Μητσοτάκης ασπάζεται την ιδεολογία αυτή να το δηλώσει ευθαρσώς στους ψηφοφόρους του και να πάρει την έγκρισή τους. Με τη λογική άλλα λέμε και άλλα κάνουμε υπονομεύονται και τα ψήγματα δημοκρατίας που απέμειναν. Και, φυσικά, η χώρα.
-Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την υποκρισία Μητσοτάκη στο σκοπιανό. Ο Μητσοτάκης σίγησε προεκλογικά στο θέμα αυτό για να κερδίσει τις εκλογές, δημιούργησε μια “δημιουργική”, γι αυτόν, ασάφεια σχετικά με τις απόψεις του αλλά τώρα εκδηλώνει τις πραγματικές του διαθέσεις. Μας ενοχλεί, κυρίως, η υποκρισία και το “δούλεμα”. Τα περισσότερα κόμματα του ελληνικού πολιτικού φάσματος με τον ένα ή άλλο τρόπο ήταν υπέρ των Πρεσπών.
-Δεν μπορούμε την ανικανότητα και τα αδύναμα αντανακλαστικά των πολιτικών (και της παρούσας κυβέρνησης) στην διεκδίκηση εθνικών θεμάτων. Αποτελούμε εθνικό κράτος; Αν ναι, δεν πρέπει να υπερασπιστούμε την ιστορική μας αναφορά, την επικράτεια και ό,τι άλλο το συγκροτεί;
Πως τα καταφέρνει η Βουλγαρία, για παράδειγμα, στο θέμα της γλώσσας της γειτονικής χώρας (Βόρειας Μακεδονίας) και δεν τα καταφέρνουν οι Έλληνες πολιτικοί; Τόσο ελάχιστοι είναι; Και αν είναι τόσο ελάχιστοι γιατί κοροϊδεύουν τον κόσμο; Μήπως έχουν προσχωρήσει στο διαχρονικό δόγμα της αριστεράς που δεν είχε πρόβλημα παραχώρησης όχι μόνο στοιχείων της ιστορίας και της ταυτότητας του ελληνισμού αλλά, ακόμη, και επικράτειας (1948-49).
-Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την σιωπή Μητσοτάκη σε όσα εξάγονται από δηλώσεις στελεχών του κόμματός του (της αδελφής του προεξάρχουσας) για την προσέγγιση και του σκοπιανού και των ελληνοτουρκικών.
-Ως πολίτες δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την αποδοχή και από τη Νέα Δημοκρατία και απο τον Σύριζα ο οποίος υποτίθεται εκφράζει την Αριστερά, να εμπλέκονται οι ΗΠΑ στα πολιτικά και εθνικά πιστεύω μας, όπως έγινε με το Εκτελεστικό Διάταγμα για περίληψη στην λίστα κυρώσεων όσων κρατικών δρώντων αντιτίθεται στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Ειδικά ο Συριζα προκειμένου να δικαιωθεί για την υπογραφή της Συμφωνίας, ιστορικό βάρος το οποίο θα φέρει στο μέλλον, προσπαθεί αποδεχόμενος μια παρέμβαση που θυμίζει τις χειρότερες στιγμές του ιμπεριαλισμού της Αμερικής, να καταστήσει και άλλους συνένοχους. Και εν προκειμένω τη Νέα Δημοκρατία στελέχη της οποίας πολύ ευχαρίστως να αποδέχονταν τον ρόλο αυτό, παρά τις εμφανείς πολιτικές δυσχέρειες (εσωκομματική κρίση) και παρά τον κίνδυνο να υποστούν και εκλογικές απώλειες.
Ο κατάλογος των επιφυλάξεων που έχουμε από την πολιτική Μητσοτάκη είναι μακρύς αλλά η προσφερόμενη εναλλακτική λύση (Συριζα) αποτελεί τραγωδία.
Μπροστά σ αυτήν την πολιτική σχιζοφρένεια η λύση είναι ένας νέος φορέας που θα ικανοποιεί όσα περιγράψαμε, θα είναι ανοικτός, θα προτάσσει το φυσικό αγαθό της ελευθερίας και θα ενδιαφέρεται για κοινωνική δικαιοσύνη.
Μέχρι τότε, συντηρούμε την παρακμή μας…
• Τσίπρας και Μητσοτάκης, αν και από διαφορετικές αφετηρίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ασπάζονται τον διεθνισμό, γιατί τέτοιες είναι οι κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες που υπηρετούν. Το δίλλημα την εποχής είναι διεθνισμός ή πατριωτισμός. Υπερεθνικές δομές, ή εθνικά κράτη. Και οι δυο τους τα «κλάνουνε» στο άκουσμα πατριωτισμός, γιατί παρερμηνεύεται ως εθνική απομόνωση, θα χάσουν ψήφους.
• Στο Σκοπιανό ο Μητσοτάκης έχει αγκυλωθεί με τις ιδέες του πατέρα του: θέλει «λύση» πάση θυσία, όπως-όπως, αρκεί να οριστικοποιηθεί μια λύση για το πρόβλημα, να μην καταναλώνεται διπλωματικό απόθεμα έξω. Προφανέστατα, πάντα έτσι ήταν η ιδιοσυγκρασία του Μητσοτάκη, πασπαλείμματα για να λήξει.
• Υπάρχουν εναλλακτικά κόμματα, συμπαγή ιδεολογικά, μη δοσμένα, αλλά βρίσκονται εκτός βουλής. Στους ψηφοφόρους εναπόκειται να τα αναδείξουν για πρώτη φορά.
Έτσι είναι, κύριε Σαββίδη, όπως τα περιγράφετε. Πολύ εύστοχο το κείμενό σας.