του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Επίθεση κατά του Σαμαρά, λέει η είδηση, εξαπέλυσε ο Μαρινάκης από την εφημερίδα του.
Η Ελλάδα, μπορεί να μην κατάφερε στα 200 χρόνια του βίου της να διαμορφώσει αστική τάξη, είχε, όμως, πάντοτε κοτζαμπάσηδες.
Πριν συνεχίσω, να καταθέσω το γενικό πλαίσιο προσέγγισης των πραγμάτων.
1.-Το εθνικό κράτος έβλαψε τον ελληνισμό. Τον συρρίκνωσε εδαφικά, πνευματικά, οικονομικά. Από ένα σημείο και πέρα, όμως, ήταν ένα αναγκαίο κακό.
2.-Μέσα στην αγανάκτησή μας από τους πολιτικούς και την πολιτική, πολλές φορές ευχόμαστε τη διάλυσή του. ΛΑΘΟΣ. Άλλο το κράτος ως διεθνής υπόσταση και άλλο οι πολιτικές ηγεσίες. Τα πρόσωπα. Ο θυμός πρέπει να κατευθύνεται στα πρόσωπα. Το κράτος είναι μια απρόσωπη οντότητα που λειτουργεί με βάση τους θεσμούς που διαμορφώνουν οι πολιτικοί, δηλαδή, ο λαός με την ψήφο του. Και όχι, οι θεσμοί απρόσωπα, όπως γίνεται στη Δύση. Τα πρόσωπα στην καθ ημάς Ανατολή επηρεάζουν την λειτουργία των θεσμών. Καλό ή κακό αυτό; Εξαρτάται. Έχει και τα καλά του έχει και τα κακά του.
3.-Ένα κράτος που λειτουργεί με στοιχειώδεις κανόνες μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, παρέχει προστασία στους πολίτες του. Το είδος, τη μορφή, το περιεχόμενο και τους τρόπους προστασίας τα συνδιαμορφώνουν πολίτες και πολιτικοί. Ποιόν, δηλαδή, ψηφίζουμε για να διαμορφώσει τις αρχές και να υποστηρίξει την προστασία μας. Απο τα μέχρι τούδε δεδομένα δεν πρέπει να είμαστε και πολύ περήφανοι για τις επιλογές μας.
4.-Έτσι, ένα κράτος ως ισχύς και μια πολιτεία ως ευρύτερη έννοια είναι αναγκαία, ακόμη και για τους αναρχικούς. Που θα εκδηλώσουν τις αναρχικές ιδέες τους αν δεν υπάρχει το δημοκρατικό φιλελεύθερο κράτος να τους παράσχει ασφάλεια; Μπορούν, για παράδειγμα να τις εκδηλώσουν στην Τουρκία του Ερντογάν αν επικρατήσει η ιδεολογική αρχή τους “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του” και ο τούρκος πρόεδρος καταστήσει το ελληνικό κράτος δορυφόρο του;
5.-Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προελεύσεως έχει δορυφοροποιηθεί από την Τουρκία. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά χθες, 25η επέτειο των Ιμίων, η πολιτεία αποφάσισε μεν να δώσει τα ονόματα των τριών παλληκαριών που σκοτώθηκαν, σε πλοία του πολεμικού ναυτικού αλλά ΦΟΒΗΘΗΚΕ να πετάξει ένα στεφάνι στα νερά του Αιγαίου κοντά στα Ίμια. Σε μια περιοχή που μας λέει ότι ασκεί πλήρη κυριαρχία. Ας σταματήσει το δούλεμα.
6.-Και ερχόμαστε, τώρα, στο δια ταύτα με το οποίο ξεκινήσαμε. Ο Σαμαράς έκανε κάποιες σκληρές δηλώσεις για την κυβέρνηση με αφορμή τις συνομιλίες (τα περί διερευνητικών ας τα λένε στα παιδιά τους). Θα χρησιμοποιήσω την φράση “αν δεν υπήρχε ο Σαμαράς, η κυβέρνηση έπρεπε να τον εφεύρει”. Αντιθέτως, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να τον απαξιώσει. Μια εσωκομματική πίεση στην κυβέρνηση αποτελεί διπλωματικό ατού στις συνομιλίες. Εκτός αν αυτά δεν τα καταλαβαίνει ο Μητσοτάκης. Ή, εκτός και αν έχουν αποφασίσει να δώσουν και διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για το δώσιμο. Η Τουρκία το παίζει καλά αυτό το παιχνίδι. Στην Αθήνα; Δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του;
Αν, όμως η κοινή γνώμη σωπάσει και δεν αντιδράσει στις ενδεχόμενες κυβερνητικές υποχωρήσεις δεν θα φταίει η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης. Στις δημοκρατίες οι πολίτες έχουν ευθύνες. Και ήρθε η ώρα να τις αναλάβουν.
7.-Η κυβέρνηση τρέμει διότι γνωρίζει καλά ότι δεν έχει με το μέρος της την παραδοσιακή δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Και ευτυχώς που τρέμει. Τον φόβο που έχει το κατεστημένο από την κοινή γνώμη τον εκδήλωσε εμβληματικός πολιτικός σε ομιλία του σε Έλληνες των Βρυξελλών. Αυτό το μέρος της κοινής γνώμης που είναι υπέρ της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών αλλά δεν θέλει να παραχωρήσουν οι φοβικές κυβερνήσεις του κάτι που ανήκει κατά το διεθνές δίκαιο στην Ελλάδα, πρέπει να εκφραστεί. Και να εκφραστεί και πολιτικά.
8.-Και η Νέα Δημοκρατία και ο Συρζα είναι πολιτικά κόμματα χωρίς ιδεολογία. Η ιδεολογία τους είναι το συμφέρον των ομάδων που τα απαρτίζουν. Με την μορφή που έχουν σήμερα δεν επιτελούν κανέναν κοινωνικό ρόλο. Η διάλυσή τους και η ανασυγκρότηση του πολιτικού σκηνικού είναι προϋπόθεση για τον πολιτικό εκσυγχρονισμό της χώρας.
9.-Πολιτικά μορφώματα, ως ομάδες πίεσης, πρέπει να δημιουργηθούν και εκτός Αθηνών. Η γνωστή μέχρι σήμερα οργάνωση του πολιτικού συστήματος αποτελεί παρελθόν. Οι κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ, τον Συριζα μέχρι τη Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιούν την δύναμη της κυβερνητικής εξουσίας για να διαλύσουν την περιφερειακή Ελλάδα. Από τον “Καποδίστρια”, τον “Καλλικράτη” ως τις καθημερινές πρακτικές, όλες οι κινήσεις του ελληνικού κατεστημένου είναι κατά της ελληνικής περιφέρειας. Έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν ένα μεγάλο κέντρο εκεί που άλλοτε υπήρχε ένα χωριό και να χρησιμοποιούν την υπόλοιπη “επικράτεια” ως ενδοχώρα. Όσοι διαφωνούν και έχουν την βούληση να πρωταγωνιστήσουν στις αντιδράσεις για να αποφευχθεί η περαιτέρω διάλυση της χώρας είναι ώρα να το κάνουν. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ειδικά τη Θεσσαλονίκη ο Μητσοτάκης έχει αποφασίσει να την τελειώσει. Θα τον αφήσουν όσοι θεσσαλονικείς απέμειναν; Θα συνεχίσει ο κόσμος της να στηρίζει ανθρώπους που δεν κάνουν τίποτε αν δεν ρωτήσουν τον μπάρμπα στην Αθήνα; Μέχρι πότε ο Μητσοτάκης θα ξευτελίζει την πόλη χωρίς αντίδραση; Με τέτοια πολιτική, ο Μητσοτάκης, όχι μόνο δεν είναι αναντικατάστατος αλλά πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την επόμενη ημέρα. Ο Μητσοτάκης αποκάλυψε τα όριά του. Αλλά η λύση δεν είναι ο οικτρός Συριζα. Πρέπει να αναδιαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό. Και αυτό θα γίνει με την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας και του Συριζα. Η παραδοσιακή δεξιά δεν χωρά στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Η αριστερά που ενδιαφέρεται, ειλικρινά, για την κοινωνία δεν έχει καμιά θέση στο Συριζα. Οι αναζητήσεις μιας σύγχρονης αριστεράς έχουν να κάνουν με την απάντηση ποιοί είμαστε, που πηγαίνουμε και πως μπαίνουμε στη νέα ψηφιακή εποχή. Τι θέση θα έχουμε σ αυτήν.
Και κάτι χαριτωμένο: Αστική τάξη δεν έχει η χώρα αλλά κάποιοι εύποροι Έλληνες υπάρχουν. Αυτοί, λοιπόν, είχαν αιτήματα και επί Ανδρέα Παπανδρέου. Ναι, του τρισκατάρατου. Τους καλούσε, λοιπόν, ο Παπανδρέου στο Καστρί και όταν μαζεύονταν τους έλεγε: Θα πάω για έναν υπνάκο, βρείτε τα μεταξύ σας και όταν ξυπνήσω μου τα λέτε και θα δω τι θα κάνω.
Επί Σημίτη, ναι του περιβόητου “εκσυγχρονιστή”, οι ίδιοι πάνω κάτω, βρίσκονταν μεταξύ τους, συμφωνούσαν και πήγαιναν μια λίστα στον τότε πρωθυπουργό και του έλεγαν: έτσι θα τα κάνεις. (Ο Σημίτης αν δεν είχε την τυφλή υποστήριξή τους δεν θα έβλεπε ούτε προεδρία του ΠΑΣΟΚ ούτε πρωθυπουργία). Η διαφορά ήταν ουσιώδης, για όσους δεν το κατάλαβαν.
Και σήμερα, περάσαμε στην εποχή όπου ο Κοτζαμπασισμός βγαίνει ο ίδιος μπροστά. Και τα ζητάει όλα. Θα του τα δώσει η κοινωνία; Γιατί στην κοινωνία ανήκουν. Όχι στην κυβέρνηση. Αν και στη Νέα Δημοκρατία αρχίζει να αναβιώνει η ιδέα περί ιδιοκτησίας του κράτους. Αυτή που υπήρχε στο DNA της παράταξης μετά τον τελευταίο πόλεμο.
Κύριε Σαββίδη,
Το θέμα δεν είναι αν χρειαζόμαστε ριζική πολιτική ανασυγκρότηση -σίγουρα την χρειαζόμαστε-, αλλά αν έχομε τον χρόνο και τούς ανθρώπους για να την κάμομε. Τα κόμματα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι περίπου τής αυτής υφής, έστω κι αν επιφανειακά διαφέρουν. Κοινός παρονομαστής των ο εθνομηδενισμός. Η παλιά πατριωτική δεξιά (αν και δεν μού λέει πολλά ο όρος “δεξιά”) έχει εκλείψει προ πολλού.
Αν είχαμε χρόνο, που δεν έχομε πια, θα έπρεπε να στραφούμε στην αναζήτηση ενός διαφορετικού πολιτικού συστήματος, που θα μάς απάλλασσε από την ολιγαρχία των κομμάτων. Ένα σύστημα, το οποίο θα επέτρεπε ν’ αναδειχθούν άξια πρόσωπα, χωρίς να πρέπει να τα εγκρίνει κάποιος κομματικός ηγετίσκος. Αλλά τώρα πια, νομίζω ότι είναι για όλα αργά. Άλλωστε, εκτός τού πιο θα είναι αυτό το νέο, διαφορετικό πολιτικό σύστημα, υπάρχει και το ερώτημα πώς και ποιος θα το εφαρμόσει.
Το άρθρο του κυρίου Σαββίδη είναι καίριο στις επισημάνσεις του όπως πάντοτε. Για την αναγκαιότητα της αποκεντρώσεως δέν νομίζω ότι μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Ένα κράτος, (το μοναδικό στον κόσμο) που ο ΜΙΣΟΣ πληθυσμός του είναι μαζεμένος στην πρωτεύουσα, οποιοδήποτε σύστημα και άν ακολουθήσει είναι καταδικασμένο.Για τον αρνητικό ρόλο των υπαρχόντων κομμάτων επίσης. Ως προς την εσωτερική αντιπολίτευση στην Νέα Δημοκρατία από τον τέως πρωθυπουργό Σαμαρά, σίγουρα εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της πατριωτικής βάσεως της παρατάξεως, ο εν λόγω όμως είναι παντελώς αναξιόπιστος όχι μόνο για την περίοδο του 1993, αλλά και για την περίοδο της πρωθυπουργίας του, όταν εγκατέλειψε τις Ένοπλες Δυνάμεις (άρα και την ικανότητα ισχυρής αποτροπής της χώρας στην οποία τώρα ομνύει) στην τύχη τους. Μετά από αυτό το να έρχεσαι σήμερα με πατριωτικές πομφόλυγες είναι τουλάχιστον για γέλια άν δέν είναι για κλάματα. Για τον Σύριζα ο κύριος Σαββίδης τα έχει πεί όλα:(ένα κόμμα εθνομηδενιστικό). Η αναγκαιότητα λοιπόν νέων κομμάτων με σαφή ιδεολογία και προγραμματικό λόγο είναι δεδομένη. Δέν αρκεί όμως μόνο αυτό.Ένα ισχυρό πλήγμα στην κομματικοποίηση των πάντων και στην εξισορρόπηση των απόλυτων αρμοδιοτήτων του εκάστοτε πρωθυπουργού θα είναι η υιοθέτηση του ημιπροεδρικού συστήματος διακυβερνήσεως που έχει η Γαλλία. Έτσι θα αποκτούσε και κάποιο νόημα το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, το οποίο στο σημερινό μας πολίτευμα είναι τελείως διακοσμητικό.
Η σημασία της «πρωτεύουσας» βιάζει τον Ελληνισμό που έχει για πρωτεύον ζήτημα το Κοινωνείν της ΠΟΛΗΣ, δηλαδή της Πολιτικής Κοινωνίας που σημαίνει την Τέλεια Κοινωνία όπου ο τρόπος ζωής είναι ΚΟΙΝΟΣ= στο Ανιδιοτελές Επίπεδο του Εμείς.
Όταν γίναμε «κράτος-έθνος» περνώντας από τη «βασιλεύουσα» στην «πρωτεύουσα», ήταν σαν να πουλήσαμε την ψυχή μας στο διάβολο αφού αντικαταστήσαμε το Γένος μας με έναν μηχανισμό εξουσίας και γραφειοκρατίας που προσφέρεται για μια business society.
Η Δυτική «κοινωνία» χαρακτηριζόταν πάντα από ένα δίκτυο οικονομίας, συνεπώς η οικονομική ζωή της στρεφόταν πάντα γύρω από ορισμένα προνομιούχα Κέντρα: Βενετία, Λισσαβόνα, Αμβέρσα, Άμστερνταμ, Λονδίνο. «Μία ήταν πάντα η ορχήστρα και ένας ο μαέστρος», λέει ο Μπρωντέλ. Έτσι και οι διεθνείς σχέσεις οργανώθηκαν πρώτα σε Σύστημα Κρατών Δημόσιας Οικονομίας και τώρα Σύστημα Ιδιωτικής Οικονομίας. Οι «πρωτεύουσες»-κέντρα εξουσίας αποτελούν μια ορχήστρα με μαέστρο την Ουάσινγκτον και αντικαταστάτη το Βερολίνο σαν πρώτο βιολί.
Αν μαζί με την Ανεξαρτησία μας είχαμε αποκτήσει και την Κυριαρχία που συνεπάγεται το Σύστημα Κρατών θα αποτελούσαμε μέρος της ορχήστρας, αλλά η «Αθήνα» δεν είναι ούτε πραγματικό κέντρο εξουσίας ούτε εκπροσωπεί την ελληνική περιφέρεια.
Θα πρέπει να καταγγείλουμε την «Αθήνα» για μαϊμουδιά αλλά και τους «κληρονόμους» του αρχαίου ελληνικού Λόγου για βιασμό του Ελληνισμού. Συνιστά σοβαρή κακοποίηση η ταύτιση του Λόγου της Σοφίας με τη ζωώδη «ορθολογικότητα» (τα συνολιστική-ταυτιστική λογική).
Είμαστε ο μόνος λαός που έχει συνείδηση Κοινωνίας. Είμαστε το μόνο έθνος που δεν εξαντλεί την κοινωνική κριτική σε θέματα οικονομικά και «πολιτισμικών δικαιωμάτων». Για να ενεργήσουμε όμως πολιτικά, θα πρέπει να ξεχάσουμε κάθε δυτική παρερμηνεία των πολιτικών πραγμάτων. Θα πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι ως πολίτες δεν είμαστε citizens = ατομάκια που κατοικούν σε ένα city και ψηφίζουν δήθεν αντιπροσώπους. Είμαστε πολίτες επειδή ξεφύγαμε από την υποκειμενική βούληση και μας καθοδηγεί η Σοφία μέσω της Φρόνησης. Επομένως μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα με το Κοινωνείν, δημιουργώντας το καθολικό Είναι μιας Εκκλησίας, δημιουργώντας ζωντανή και συνειδητή ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ. Αρκεί να αμφισβητήσουμε την γνωσιολογία-οντολογία της Δύσης για να θυμηθούμε τη δική μας.
Με ευκαιρία την επέτειο των 200 χρόνων, να αναλογιστούμε γιατί μας λείπει ο Καποδίστριας, ένας αληθινός Κυβερνήτης, δηλαδή ανιδιοτελής, υπεράνω του κομματικού συστήματος που δεν γίνεται παρά να αποτελείται από ιδιοτελείς φατρίες-πατρωνίες. Να εμπεδώσουμε ότι η “διακυβέρνηση” είναι ιδιωτικό μάνατζμεντ.
Είναι η ώρα να μιλήσουμε για τον βιασμό της Κοινής Γνώμης, που ενοχλεί επειδή πάντα αληθεύει. Αν δεν τολμήσουμε να καταγγείλουμε τον βιασμό δεν θα επανέλθει η ψυχική κατάσταση του δημιουργού Ελληνισμού. Ο Δήμος να είναι το ασώματο σώμα των πολιτών γιατί λειτουργεί στα ανώτερα στρώματα της ψυχής και εκεί η πραγματικότητα είναι πιο αληθινή από το «ρεαλιστικό». Όντως όν είναι το Εμείς, όχι το χωριστό άτομο.
Εύγε κύριε Σαββίδη. Συμφωνώ μαζί σας. Αλλά δεν φαίνεται πουθενά φως στο σκοτάδι. Και φωνές σαν τη δική σας είναι σαν τον πνιχτό ήχο που βγαίνει, όταν μια πέτρα πέφτει σε ένα απύθμενο πηγάδι.
ρ’ εσύ
george(τρομάρα σου),
πέτ’ από πάνω σου τά φράγκικα,
παράτα τή γρίνα τή χασομέρισσα καί
μελέτα όσα καταθέτει
πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό, η
Μαρία Μ.ας, ώστε
τό σκοτάδι νά μήν έχει εξουσία επάνω σου, ένα τό κρατούμενο
ό,τι κάνω κι εγώ, δηλαδή κι έτσι
δύο οί… κρατούμενοι, μάνι μάνι
νά μάς έχει ό Θεός γερούς,
πάντα ν’ ανταμώνουμε καί νά ξεφαντώνουμε βρέ
σέ χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σάν ποταμούς…
νά, η συνταγή:
Καί χρόνος ὑπάρχει καί ἀνάγκη γιά τό καινούργιο ἤ γιά κάτι αὐθεντικό.
Ὅταν μαζεύτηκαν μιά δράκα ἀνθρώπων γύρω ἀπ´ τόν βράχο τῆς Ἀκρόπολης, δέν σκέφτηκαν ἄν θά φτιάξουν κράτος ἤ αὐτοκρατορία, ἔφτιαξαν πολιτισμό. Ποιός δέν γνωρίζει τόν Πλάτωνα ἤ τόν Σωκράτη, τή φιλοσοφία, τό θέατρο, τή δημοκρατία;
Οἱ ρίζες μας ἤ τουλάχιστον πολλών ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἐκεῖ. ῾Η ὀντολογία τῶν ῾Ελλήνων εἶναι διαφορετική ἀπό ἄλλους λαούς. Εἶχα ἀκούσει ἀπό μία διάλεξη τῆς Μαρίας Εὐθυμίου μία φράση της, πού ἀφοροῦσε τήν μετέπειτα δημιουργία ἐθνικών κρατών, ὅτι στίς αὐτοκρατορίες δέν ἦταν δύσκολο νά χαθοῦν τά ἴχνη τῶν ἐθνικῶν ὀντοτήτων. Καί ἡ ὀντολογία εἶναι πολύ σημαντική, εἶναι οἱ ρίζες, γιά κάθε λαό. Δέν κατασκευάζονται ἐκ τῶν ὑστέρων οἱ ρίζες. ῾Υπάρχουν ἐξ ἀρχῆς. Στήν διαμάχη ἑνωτικῶν- ἀνθενωτικῶν ὑπάρχουν θέματα ὀντολογικά στό βάθος, ὅπως καί σέ ἄλλες περιόδους τοῦ ῾Ελληνισμοῦ.
Ἀπό αὐτόν τόν ἀρχικό πολιτισμό, πῆρε ὁ ἕνας ἕνα κλαράκι, ἄλλος μία ρίζα, ἄλλος ἕνα ἂνθος, ἔβαλαν καί τά δικά τους καί βλέπουμε τί ἄνθισε, τί προχώρησε καί τί ὑπάρχει στό ἀρχικό σημεῖο. Καί ἀπό αὐτό τό ἀρχικό σημεῖο ὑπῆρχαν προηγούμενες ἐπιρροές. Ποῦ εἴμαστε ἐμεῖς σέ ὅλα αὐτά καί τί θέλουμε; Καί αὐτό τό ἐμεῖς τί ἀκριβώς εἶναι; Ἄλλος θέλει ἀρχαιότητες, ἄλλος ὀρθοδοξία, ἄλλος τίποτα ἀπό αὐτά, καί οἱ νέοι μας δέν θέλουν τίποτα ἀπό αὐτά, ἄν δέν φορτίζονται ἀπό σεβασμό γιά τά παλιά καί ἀπό ὄνειρα γιά κάτι ἐλεύθερο καί καινούργιο ὅπου θά μποροῦν νά βάλουν καί τό δικό τους λιθαράκι. Μεμψιμοιρία, τσιγκουνιά, μιζέρια, αὐτά ἔμειναν ἀπό ὅλο αὐτόν τόν πολιτισμό;
῾Η ἐλευθερία σκέψης εἶναι ἀπαραίτητη γιά τό καινούργιο.