του Παντελή ΣαββίδηΣήμερα είναι η 48η Επέτειος του Πολυτεχνείου και κανείς δεν ασχολείται με αυτήν. Θα αγανακτήσουν, ίσως, ορισμένοι οδηγοί αν εμποδιστούν απο τις πορείες. ΄Μερικοί, μάλιστα, θα αναρωτηθούν τι ήταν το Πολυτεχνείο. Έλα ντε; Τι ήταν το Πολυτεχνείο;
Βεβαίως, στο Πολυτεχνείο υπήρχαν ομάδες φοιτητών που είχαν αμεση ή έμμεση σχέση με την όποια αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Αλλά την μαζική διάσταση την έδωσε ο πολύς κόσμος που έσπευσε να διαμαρτυρηθεί. Και αυτός ο κόσμος προερχόταν απο όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα.
Η μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς την οποία διαχειρίστηκε με τρόπο ακραίο και αμοραλιστικό στέρησε απο την εξέγερση τον καθολικό χαρακτήρα της. Κακά τα ψέμματα, η αντίσταση εναντίον της δικτατορίας ήταν περιορισμένη. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε. Παντού και πάντοτε, κάποιες πρωτοπορίες βγαίνουν μπροστά. Αλλά η εξάχρονη ως τότε καταπίεση βρήκε αφορμή να εκτονωθεί. Απο όλον τον κόσμο. Όχι, μόνο, απο την αριστερά, μέρος της οποίας την κατήγγειλε ως προβοκάσια. Και μετά με αμοραλιστικό τρόπο την οικειοποιήθηκε αποκλειστικά και απόλυτα. Κάπως έτσι συνάβησαν τα πράγματα και με το ΕΑΜ.
Αυτή η οικειοποίηση προκάλεσε την κοινωνία. Και σήμερα, η κοινωνία, αδιαφορεί απέναντι σε ένα γεγονός που τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτελούσε σταθμό στις πολιτικές κινητοποιήσεις.
Υπήρξε και κάτι άλλο που ενόχλησε. Η εκμετάλλευση της συμμετοχής ορισμένων προς ίδιον όφελος. Η πολιτική τους πορεία, μάλιστα, αφίστατο των σηματοδοτήσεων της εξέγερσης.
Βεβαίως, έτσι συμβαίνει. Οι επαναστατικές στιγμές και οι στιγμές της εξέγερσης περιέχουν μια ηθική δύναμη η οποία εκλείπει όταν η επαφή με την πραγματικότητα την δοκιμάζει.
Ένας μεγάλος φιλόσοφος ο Ιμάνουελ Κάντ είχε πει: «Με μιαν επανάσταση ίσως καταρρέει βέβαια ο προσωπικός δεσποτισμός και καταργείται η καταπίεση από ανθρώπους άπληστους για κέρδη και για εξουσία, αλλά ποτέ δεν γίνεται αληθινή αναμόρφωση του τρόπου της σκέψης• νέες προλήψεις, εξίσου όπως και οι παλιές χρησιμοποιούνται για σκοινί που οδηγεί τον αστόχαστο μεγάλο σωρό των ανθρώπων».
Για όσους, όμως, δεν θέλουν να τα παρατήσουν, η σημερινή επέτειος δίνει την ευκαιρία για έναν επαναπροσδιορισμό. Διότι, όλες, ή σχεδόν όλες οι τάσεις της Αριστεράς που εμφανίσθηκαν μεταπολιτευτικά έδωσαν δείγμα της πολιτικής και ηθικής τους. Και λέω πολιτικής και ηθικής τους διότι υποκλίνομαι στην σύνδεση αυτή που έκανε ο Αντόνιο Γκράμσι και η οποία αναλύεται σε ένα εξαιρετικό άρθρο του Λουκά Αξελού που δημοσιεύουν σήμερα οι “Ανιχνεύσεις”. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς ηθική.
Το στίγμα όσων συμμετείχαν στο ΠΑΣΟΚ και στην παραδοσιακή Κομμουνιστική αριστερά είναι γνωστό.
Το ερώτημα που πλανάτο ήταν τι θα εκαναν αν αναλάμβαναν την εξουσία τα άλλα αριστερά ρεύματα (ανανεωτική αριστερά, τάσεις της ανανεωτικής αριστεράς, μαοικές ομάδες, λενινστικές, τροτσκιστικές κα).
Το τι θα έκαναν και τη σχέση τους με την πολιτική και την ηθική τα είδαμε κατά την ανάληψη της διακυβέρνησης απο τον Συριζα. Η πλειονότητα των ομάδων αυτών (οχι όλες) συμμετείχαν ως συνιστώσες σε ένα κομματικό μόρφωμα το οποίο έχει γίνει ένα απεχθές κατεστημένο. Όσο για την κυβερνητική πολιτεία τους ας την κρίνει ο καθένας.
Όχι, μόνο, αποσύνδεσαν την πολιτική απο την ηθική αλλά και πρωταγωνίστησαν και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν σε μια αποδομητική λογική της αίσθησης της τοπικότητας, της εθνικότητας, της σημασίας της γεωγραφίας, της ιστορίας, του πολιτισμού και των παραδόσεων ενός λαού.
Και επειδή σε όποιον τα γράφει αυτά εύκολα μπορούν να αποδώσουν την κατηγορία του “πράκτορα” (άλλωστε αυτό έκαναν και με τον μεγάλο Καστοριάδη), να υπογραμμίσω πως τα στοιχεία που προανέφερα είναι βασικά στοιχεία της σκέψης του Γκράμσι. Ενός διανούμενου αριστερού, επαναστάτη στον οποίο ακόμη και η αστική διανόηση υποκλίνεται.
Το βεβήλωσαν, λοιπόν, το Πολυτεχνείο και η Αριστερά και οι Αναρχικοί και Αντιεξουσιαστές που νομίζουν πως η επέτειός του είναι αφορμή γα μια “επαναστατική” γυμναστική, για μια εκτόνωση την οποία θα περιγράφουν το βράδυ στα μπαράκια με τους φίλους και τις φίλες τους. Μέχρι να τους καταπιεί το σύστημα το οποίο υπηρετούν κατά τον καλύτερο τρόπο.
Εξαιρετική προσέγγιση της επετείου του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ χωρίς ψεύτο – αγκυλώσεις και ιδεοληψίες .
Πάντα σωστός ο κ. Σαββίδης.
Αρκετά ακριβά έχομε πληρώσει την αλητεία των “επετείων” τού Πολ/χνείου και είναι καιρός να σταματήσει αυτό το μασκαραλίκι. Στο κράτος της φαιδράς πορτοκλέας, μόλις τώρα, 13 χρόνια μετά, <a href=https://www.asfalisinet.gr/%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B6%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87βγάζουν κάποιες αποζημιώσεις για τούς πληγέντες από τα “γρηροπουλιανά” τού 2008, κατά τα οποία καταστράφηκαν περιουσίες υπό τα όμματα τής ακίνητης αστυνομίας, η οποία είχε λάβει διαταγή από το μοσχάρι τής Ραφήνας απλώς να παρακολουθεί.
ΟΡΘΗ ΑΠΑΝΑΛΗΨΗ
Αρκετά ακριβά έχομε πληρώσει την αλητεία των “επετείων” τού Πολ/χνείου και είναι καιρός να σταματήσει αυτό το μασκαραλίκι. Στο κράτος της φαιδράς πορτοκλέας, μόλις τώρα, 13 χρόνια μετά, βγάζουν κάποιες αποζημιώσεις για τούς πληγέντες από τα “γρηγοροπουλιανά” τού 2008, κατά τα οποία καταστράφηκαν περιουσίες υπό τα όμματα τής ακίνητης αστυνομίας, η οποία είχε λάβει διαταγή από το μοσχάρι τής Ραφήνας απλώς να παρακολουθεί.
Από συνέντευξη του Ν.Γ.Πεντζίκη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο
“Να ξέρετε, εκείνο που πρώτιστα με ενδιαφέρει είναι η αλήθεια των πραγμάτων. Τα ίδια τα πράγματα. Γι’ αυτό και αν επιμείνουμε περισσότερο με το Πολυτεχνείο, δεν μπορεί παρά να έχουμε πάλι δικτατορία. Κι αυτό γιατί το Πολυτεχνείο είναι ένα σύμβολο χωρίς κοινό τόπο στα αισθήματα όλων των Ελλήνων. Άλλοι αγαπούν τα σύμβολα της κατεστημένης βεβαιότητας, όπως ήταν άλλοτε ο βασιλεύς Κωνσταντίνος. Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε έτσι ανώδυνα τη δικτατορία των συμβόλων.”
https://www.lifo.gr/arxeio/nikos-gabriil-pentzikis-proseyhomai-sta-pragmata-gia-na-me-dokoyn-zoi
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ,αλλά έπρεπε να περάσουν (46) χρόνια αυτού του καπηλευμένου από την Αριστερά όλων των αποχρώσεων ”εορτασμού”-με θλιβερά και καταστροφικά επεισόδια σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος (το 1974 στις 17 Νοεμβρίου έγιναν εκλογές) -για να γραφούν τέτοια άρθρα – ελέω και του Γκράμσι- ενώ πολλοί άλλοι ”φασίστες ,χουντικοί”, αλλά λογικοί και φιλελεύθεροι δημοσιογράφοι, συγγραφείς και απλοί πολίτες ,-που έζησαν τα γεγονότα-εξ ων και εγώ – τα ”μολογούσαν” και τα έγραφαν εξαρχής ως υπερβολικά για μια ιστορική στιγμή της πάντοτε ανήσυχης νεολαίας -και όχι μόνο – και γιατί έγιναν στο μεταίχμιο της ομαλοποιήσεως της καταστάσεως μετά την δικτατορία με την κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού-ικανού πολιτικού και αρίστου ιστορικού- Σπύρου Μαρκεζίνη ,που τον ”κατάπιαν΄΄ πολλοί και άδηλοι με τον εγωπαθή και φιλόδοξο Ταξίαρχο Ιωαννίδη στις 25 Νοε1973, τον κακό δαίμονα της Κυπριακής τραγωδίας.
Μου άρεσε ως λογικό συμπέρασμα –,αγαπητέ κ.Σαββίδη η φράση του κειμένου σας ”κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα και με το ΕΑΜ” και μάλλον έτσι συνέβησαν .
Το ΚΚΕ ”καπέλωσε όλους τους αγνούς και αφελείς νέους σε σημείο, που να τους στείλει και στα ”σφαγεία” του Γράμμου και του Βίτσι ,ή, στα ξερονήσια γιατί δεν υπέγραφαν δήλωση μετανοίας, όπως υπέγραψε το 93% των εκτοπισθέντων .
Δυστυχώς αυτή είναι η επιβεβαιούμενη από την Ιστορία πραγματικότητα για όλους τους μύθους ,που ”πλάσθηκαν και πλασαρίσθηκαν” μετά το 1917 από τα αυτοαποκαλούμενα Δημοκρατικά κόμματα παντού στον κόσμο , βάσει του δόγματος του Λένιν ,αργότερα και του Γκαίμπελς ”το ψέμα επαναλαμβανόμενο γίνεται αλήθεια” και έτσι έχουμε τους προδότες της Μικρασιατικής καταστροφής-που τους εκτελέσαμε στο Γουδί με πρώτο από το 1920 τον δολοφονηθέντα στα 42 του χρόνια Ίωνα Δραγούμη-, όλους όσους δεν ήθελαν την κομμουνιστοποίηση της Ελλάδος ,ως συνεργάτες (μεταξύ των οποίων και ο Πλαστήρας) των Γερμανών ,(αλλά όχι των Βουλγάρων με τους οποίους συνεργάζονταν άνετα αυτοί στην Μακεδονία και Θράκη), τους φασίστες ,χουντικούς και ακροδεξιούς στην Μεταπολίτευση όλους όσους δεν έγιναν ” πράσινοι και ροζ ” , αλλά παρέμειναν γαλανόλευκοι στα χρώματα της Ελληνικής σημαίας.
Πότε θα διαλυθούν αυτοί οι μύθοι ;;;.Η απάντηση είναι Ποτέ .
ΚΑΙ γιατί απέκτησαν θεσμικό χαρακτήρα, ιδιαίτερα μετά το 1981 ΚΑΙ γιατί είναι και θα είναι το αρτεσιανό φρέαρ των ψηφοφόρων τους.
Το ελάχιστο που θα μπορούσε να ζητηθεί και να εξασφαλισθεί με την θέληση της παμψηφίας των 300 της Βουλής είναι να καταργηθεί η σχολική αργία και γιορτή ΚΑΙ για να σταματήσει η ‘μόρφωση” από των Παιδικών Σταθμών των νηπίων-παιδιών στην υπερβολή και το ψέμα και στην φαντασίωση τους ότι οι διαχρονικοί ανά τον κόσμον δικτάτορες γεννήθηκαν δικτάτορες και δεν θα κατέληγαν δικτάτορες, εάν διδάσκονταν εξ απαλών ονύχων την”πλέρια” Δημοκρατία , όπως επί 40 χρόνια διδάσκονται και που φαίνεται από τα αποτελέσματα κάθε 17 Νοέμβρη.
Αγνοούν -μάλλον θέλουν να αγνοούν-οι ανιστόρητοι ότι και επί της Αθηναικής Δημοκρατίας με τους άριστους φιλοσόφους και παιδαγωγούς Σωκράτη ,Πλάτωνα και Αριστοτέλη υπήρχαν ολιγαρχικοί και μοναρχικοί -δικτάτορες που συχνά -πυκνά κατελάμβαναν την εξουσία, πράγμα που αποδεικνύει ότι η εξουσιομανία και εχθροπάθεια είναι στο DNA πολλών ανθώπων, όσων μάλιστα εκτός του Χριστιανισμού-θρησκείας της αγάπης-πιστεύουν στους άλλους …ισμούς.
ΚΑΙ να μη ξεχνάμε ότι σε μερικές ιστορικές στιγμές και περιπτώσεις ισχύουν και το ”μητρός και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον έστιν η Πατρίς” και το Ρωμαικό ”salus populi suprema lex esto”.
TOY ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ” ΕΘΝΙΚΟΥΣ” ΜΥΘΟΥΣ. ΧΑΙΡΕΤΕ .
Σύντομα οι γνωστές και μη εξαιρετέες μούρες που έκαναν καριέρες και περιουσίες πάνω στη μπίζνα του Πολυτεχνείου, θα μας αφήσουν για πάντα.
Ο χρόνος και η λήθη έχουν πάντα σωτήριο χαρακτήρα για σάπιες καταστάσεις του μακρινού παρελθόντος. Στο διάολο να πάει το Πολυτεχνείο, απλά.
Για πόσο θα δουλεύεις έναν λαό; Όσο δυνατή προπαγάνδα κι αν κάνεις, με Θοδωράκη και Λοϊζο να μελοποιούν ποίηση της κατοχής για να την συνδέσει το πόπολο με την χούντα. Κάποτε θα μαθεύονταν η αλήθεια: ότι το γελαστό παιδί έπαιζε ανέμελο στις αλάνες και ο φίλος που ‘παιζε ακορντεόν, το ‘παιζε στου Βοσκόπουλου ή στου Κόκοτα και έβγαζε καλό νυχτοκάματο. Και πλέον η προπαγάνδα καταντάει γελοία (το Διαφάνι που πολεμάει τη χούντα) από ένα καθεστώς εγκεφαλικά ανάπηρο και παραδομένο σε λομπίστες, που εκλιπαρεί για δημοκρατική “πιστοποίηση”.
Ουδέποτε το Πολυτεχνείο μπόρεσε να χωθεί στις συνειδήσεις μας. Γι’ αυτό και τα επεισόδια. Για να μην χαθεί στη λήθη. Και όταν ο επίτιμος θέλησε να καταργήσει την επέτειο στις αρχές της δεκαετίας του ’90, καμιά ουρά κανενός γαϊδάρου δεν έσταξε. Σε εποχές τρομερής πόλωσης όπου στα γιορτινά τραπέζια γινόταν χαμός σε κάθε πολιτική συζήτηση, ουδείς ασχολιόταν. Και φυσικά έκανε πίσω. Ερχόταν ο Σημιτισμός, τα Ίμια, το χρηματιστήριο, το ευρώ, το εληαμεπ: το Πολυτεχνείο είχε “έργο” ακόμα να επιτελέσει…