ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

του Παντελή Σαββίδη

Παρόλα όσα κάνει με τις πολιτικές επιλογές του ο κ. Μητσοτάκης, και τα επισημαίνουμε εδώ και όπου αλλού η εκφραση δεν ελέγχεται απο τους ολιγάρχες που έχουν ταυτιστεί μαζί του,  οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως απολαμβάνει της προτίμησης ενός σημαντικού εκλογικού σώματος. Η διαπίστωση αυτή γίνεται, με την προϋπόθεση ότι, πράγματι, οι δημοσκοπήσεις διεξάγονται όπως η επιστήμη ορίζει.
Η αίσθηση στο διαδίκτυο είναι πως υπάρχει μια σημαντική πτώση της επιρροής της Νέας Δημοκρατίας αλλά άλλο το διαδίκτυο και άλλο ο πραγματικός κόσμος, με τον οποίο οι διαδικτυακοί surfers δεν έχουν επαφή.
Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές επιβεβαίωσαν αυτήν την εκτίμηση. Στο διαδίκτυο η εικόνα του κ. Μητσοτάκη εμφανιζόταν κάκιστη αλλά οι εκλογές αποτέλεσαν έκπληξη.
Απο εκείνη την εμπειρία και εδώ έχουμε σχετικοποιήσει την επιρροή του διαδικτύου στις εκτιμήσεις μας.

Εν πάση περιπτώση, το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πως η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη έχει διαλύσει τον εσωτερικό κοινωνικό ιστό, διαχειρίζεται ως κοπάδι την κοινωνία και χρησιμοποιεί θεσμούς και πρόσωπα που υπηρετούν την ηγεσία της για τις προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις της. Ένας απο αυτούς είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

Το κακό με όλα αυτά θα περιοριζόταν στο εσωτερικό αν η πολιτική του κ Μητσοτάκη στα εξωτερικά ζητήματα δεν ήταν επικίνδυνη για την ακεραιότητα της χώρας.

Όποια εικόνα προσπάθησε να διαμορφώσει μεταπολιτευτικά η Ελλάδα σε περιοχές όπου ο ελληνισμός, ως πολιτισμός, ήκμασε (Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, ακόμη και ανατολική Ευρώπη) ο κ. Μητοτάκης με τις επιλογές του “δεδομένου” ‘οπως ο ίδιος δήλωσε, την αποδομεί.

Το αποτέλεσμα δεν είναι, μόνο, η έκλειψη της εικόνας της Ελλάδας απο τις περιοχές αυτές, με βάση την οποία θα μπορούσε να ασκήσει μια ήπια πολιτική. Είναι και το ότι μπορεί να αποτελέσει στόχο των δυνάμεων τις οποίες έχει βλάψει.

Τι επιχειρήματα μπορούν να προβληθούν αν η Ρωσία πλήξει ελληνικά συμφέροντα, όχι, μόνο, οικονομικά αλλά και στρατιωτικά, ή διεθνούς πολιτικής;

Τι επιχειρήματα μπορεί να έχει η Αθήνα και ο ελληνικός λαός αν αύριο ένας πύραυλος ή ένα drone των Χούθι ή του Ιράν χτυπήσει την Φρεγάτα Ύδρα η οποία με το πυροβόλο της κατέρριψε ένα drone ιρανικό ή των Χούθι, δεν έχει και μεγάλη σημασία;
Η Ελλάδα, ουσιαστικά συμμετέχει στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής την στιγμή που έχει ανοικτά μέτωπα με την Τουρκία τα οποία η Άγκυρα χρησιμοποιεί όπως θέλει. Όποτε θέλει τα κλείνει, όποτε θέλει τα ανοίγει.

Η τελευταία, δε, εκτράχυνση των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ θα περιορίσει την επιρροή της Ουάσιγκτον στη γειτονική χώρα, το μόνο όπλο που διαθέτει στην διεθνή σκηνή η Αθήνα. Πιστεύει κανείς στην ελληνική πρωτεύουσα πως θα τους συμπαρασταθεί κάποια δύναμη στο πεδίο αν κλιμακωθεί η ένταση με την Τουρκία;

Υπάρχει ένα ηθικό-και, ίσως, όχι μόνο ηθικό- ερώτημα εδώ. Η Ελλάδα δεν πρέπει να συμπαραστέκεται στους συμμάχους της; Πως θα ζητήσει την βοήθειά τους αν όταν την χρειάσθηκαν δεν την παρείχε.

Η απάντηση είναι θετική. Ναι, η Ελλάδα πρέπει να τιμήσει τις συμμαχίες της. Αλλά στα όρια που μπορεί και δεν βλάπτει τα δικά της ζωτικά συμφέροντα. Αναφέρω ένα υποθετικό παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Αν με την πίεση που δέχεται η κυβέρνηση παραχωρήσει στην Ουκρανία Patriot και S-300 και την ίδια περίοδο ανοίξει μέτωπο με την Τουρκία θα είναι μια επιβεβλημένη ενέργεια η παραχώρηση; Για τις υποσχέσεις, δε, που δίνουν οι ΗΠΑ ότι θα βοηθήσουν, ας είμαστε επιφυλακτικοί. Είδαμε πόσο βοήθησαν του Κούρδους, είδαμε σε τι έσμπρωξαν την Ουκρανία. Η δύναμη που μεθόδευσε, και ευθύνεται, για την κατοχή της Κύπρου δεν πρόκειται να αντιπαρατεθεί με την Τουρκία. Την οποία, εκτός του ότι εκτιμά, μπορεί και να φοβάται.

Η Ελλάδα θα πρέπει να βοηθήσει τις χώρες με τις οποίες έχει δεσμευθεί σε συμμαχίες ή συνεργασίες αλλά με βάση το μέγεθος και το εκτόπισμά της.

Όταν Γερμανία και Γαλλία κρύβονται δεν μπορεί ο κ.Μητσοτάκης να δηλώνει δεδομένος σε ό,τι θέλουν. Δεν παραχωρεί την περιουσία του ο πρωθυπουργός ή τα μέλη της οικογένειάς του. Την Ελλάδα υποθηκεύει. Και δεν υπάρχει απο πουθενά καμιά εσωτερική αντίδραση σε αυτό.

Υπάρχει, όμως, και ένα ηθικό ζήτημα το οποίο αναδεικνύεται σιγά σιγά. Το έγκλημα που διαπράττει το Ισραήλ με την Γενοκτονία στη Γάζα.

Η επιδίωξη του Ισραήλ είναι να εκδιώξει με κάθε τρόπο τους Παλαιστινίους απο τη Γάζα, καταδιώκοντας, υποτίθεται τη Χαμάς. Απο τη μια τα επιχειρήματα του Ισραήλ υποστηρίζουν πως όλοι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα βρίσκονται υπο την επιρροή της Χαμάς και απο την άλλη δηλώνει πως στοχεύει μόνο στην ηγεσία της τρομοκρατικής οργάνωσης.

Η καθημερινή πραγματικότητα δείχνει πως το Ισρήλ στοχεύει αδιακρίτως αμάχους. Στόχος του είναι η εξάλειψη ή η εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων απο τη Γάζα.

Ήδη, βρέθηκαν εκατοντάδες πτώματα σε νοσοκομεία της Γάζας για τα οποία, ακόμη και οι εξ ορισμού αμοραλιστικές ΗΠΑ ζήτησαν εξηγήσεις απο το Ισραήλ. Βεβαίως, η Ουάσιγκτον υποκρίνεται αλλά, έστω, τυπικά αναδεικνύει το θέμα.
Οι ΗΠΑ, συμμετέχουν οι ίδιες στο έγκλημα γενοκτονίας που διαράττεται στη Γάζα και αν υπάρχει διεθής δικαιοσύνη, εκτός απο την ισραηλινή ηγεσία, θα εγκαλέσει και την Αμερικανική.

Μήπως, όμως εγκληθούν και οι ηγεσίες και άλλων χωρών που με κάποιον τρόπο συμμετέχουν;
Ακόμη και αν αυτό το τελευταίο είναι υπερβολή, το πιθανότερο είναι ότι όταν σταματήσει η τραγωδία θα υπάρχουν απτά στοιχεία γενοκτονίας.

Πως θα αισθάνονται οι χώρες που με κάποιον τρόπο συνετέλεσαν να διαπραχθεί το έγκλημα;

Πως θα αισθάνονται οι λαοί των χωρών που καλύπτουν όσα συμβαίνουν στην Γάζα όταν καταγγελθούν απο τις διαδηλώσεις των φοιτητών των αμερικανικών πανεπιστημίων σε μια εξέγερσή τους που θυμίζει το ’68;

Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να χαρακτηρίζεται απο απόλυτο αμοραλισμό, όπως και όλη η πολιτική οικογένειά του αλλά ο ελληνικός λαός στην ιστορική διαδρομή του ήταν με τις δυνάμεις της ηθικής πλευράς της ιστορίας.

Θα αφήσουμε στον κ. Μητσοτάκη να βεβηλώσει την ιστορία;

Υπάρχει, όμως, και ο αντίλογος. Γιατί δεν λέτε κάτι για την 7η Οκτωβρίου ή για τους ομήρους που κρατά η Χαμάς;

Ήμασταν απο τους πρώτους που καταδίκασαν την τρομοκρατική ενέργεια της Χαμάς και πιστεύουμε πως δεν πρέπει να εργαλειοποιεί τους Ομήρους. Να τους αφήσει ΟΛΟΥΣ ελεύθερους.

Η ισραηλινή ηγεσία θα μπορούσε να διαχειριστεί διαφορετικά την τραγωδία της 7ης Οκτωβρίου. Δεν το έκανε, όμως. Προτίμησε την πολεμική κλιμάκωση αντί για την ευέλικτη πολιτική, όπως της είχε προταθεί απο εξέχουσες εβραϊκές προσωπικότητες των ΗΠΑ. Εμμένει στη λογική του οφθαλμόν αντί οφθαλμού (που έχει και ιστορικές, βιβλικές, ρίζες).

Αλλά έτσι δεν λύνονται τα προβλήματα. Έτσι διατηρούνται και επιδεινώνονται.

Το σημαντικότερο, όμως, για το Ισραήλ είναι ότι με τον τρόπο που αντέδρασε έχασε το ηθικό πλεονέκτημα και προκάλεσε παγκόσμια φοιτητική εξέγερση με άδηλο τέλος. Το πιθανότερο είναι ότι θα βρεθεί στο εδώλιο του παγκόσμιου ηθικού δικαστηρίου. Και μην μου πείτε δεν έχει σημασία. Θα την δείτε.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως οι ΗΠΑ δεν έχουν πρόβλημα να προχωρήσουν σε έναν παγκόσμιο πόλεμο προκειμένου να επιβάλλουν την αμφισβητούμενη κυριαρχία τους.

Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να λάβει και ευρύτερη φιλειρηνική διάσταση. Διαφορετικά, οδεύουμε προς μια νέα παγκόσμια πολεμική καταστροφή.