Michael Rubin
18 Ιουλίου 2023
«Ο Ερντογάν συνεχώς προσλαμβάνει λάθος την Ουάσιγκτον. Έμεινε πραγματικά έκπληκτος όταν η αγορά των S-400 οδήγησε στην αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 Joint Strike Fighter. Η απογοήτευσή του μεγάλωσε καθώς τις διαδοχικές κυβερνήσεις, τόσο των Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικανών, απέτυχε να τις αποσυνδέσει απο την υποστήριξη των Κούρδων της Συρίας, για τους οποίους ο Ερντογάν επιμένει ότι είναι τρομοκράτες κατά της Τουρκίας».
Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν υπολόγισε σωστά όταν πριν από μόλις 500 ημέρες, διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να εισέλθουν στην Ουκρανία. Υπερεκτίμησε την ικανότητα της Ρωσίας να αποκεφαλίσει την ουκρανική κυβέρνηση και να καταλάβει το Κίεβο μέσα σε λίγες μέρες και υποτίμησε την αποφασιστικότητα των Αμερικανών να στηρίξουν την Ουκρανία. Ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και οι κορυφαίοι βοηθοί του μπορεί να είχαν παραιτηθεί, αλλά το Κογκρέσο απέκρουσε την αδράνεια του και έθεσε τη βοήθεια της Ουκρανίας σε γρήγορη διαδικασία.
Ο Πούτιν δεν είναι ο μόνος που αποτυγχάνει να προβλέψει τις στάσεις και τις ενέργειες της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνει συνεχώς λάθη με την Ουάσιγκτον. Έμεινε πραγματικά έκπληκτος όταν η αγορά του S-400 οδήγησε στην αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 Joint Strike Fighter. Η απογοήτευσή του μεγάλωσε καθώς οι διάδοχες κυβερνήσεις, τόσο των Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικανικών, δεν αποσυνδέθηκαν από την υποστήριξη των Κούρδων της Συρίας, για τους οποίους ο Ερντογάν επιμένει ότι είναι τρομοκράτες κατά της Τουρκίας.
Δεν είναι θέμα ανδρών ή χρημάτων. Η Ρωσία και η Τουρκία διατηρούν μερικές από τις μεγαλύτερες πρεσβείες στην Ουάσιγκτον σε αριθμό εργαζομένων.
Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι και οι δύο έχουν καλλιεργήσει σχέσεις με ανώτερους Αμερικανούς αξιωματούχους που μπορούν να ψιθυρίσουν στο αυτί του προέδρου. Ο στρατηγός Μάικλ Φλιν, ο οποίος σύντομα θα γινόταν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, κάθισε δίπλα στον Πούτιν σε ένα εορταστικό δείπνο το 2015 στη Μόσχα απο το οποίο συγκέντρωσε επίσης το τιμητικό ποσό των 45.000 δολαρίων. Το Αμερικανοτουρκικό Συμβούλιο, εν τω μεταξύ, έκανε πρόεδρό του τον στρατηγό Τζέιμς Τζόουνς, σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Τόσο η Ρωσία όσο και η Τουρκία ξοδεύουν επίσης αφειδώς, αν και η ικανότητα της Ρωσίας να το κάνει μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας έχει μειωθεί σημαντικά. Το 2019, για παράδειγμα, η Ρωσία ξόδεψε περισσότερα από 43 εκατομμύρια δολάρια για να προωθήσει την εικόνα της και τις υποθέσεις της.
Η Τουρκία ξόδεψε επίσημα μόνο το ένα δέκατο, αν και επανειλημμένα παρακάμπτει τις διατάξεις του νόμου περί καταχώρισης ξένων πρακτόρων στις ΗΠΑ, μια πραγματικότητα που έχει ντροπιάσει πολλά φιλοτουρκικά think tank.
Το ότι τα ρωσικά και τα τουρκικά χρήματα δεν έχουν βοηθήσει καμία από τις δύο χώρες στις συνέπειες των πράξεών τους σημαίνει ότι τα χρήματα δεν εξαγοράζουν πάντα επιρροή.Μερικές φορές, οι αρχές κερδίζουν.
Η Αρμενία, η Κύπρος και η Ελλάδα ξοδεύουν ένα κλάσμα από αυτά που ξοδεύει η Τουρκία, αλλά σήμερα έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή.
Όταν ο Πούτιν και ο Ερντογάν σκέφτονται γιατί αποτυγχάνουν συνεχώς να κερδίζουν την Ουάσιγκτον, ακόμη και όταν καλλιεργούν με επιτυχία τις σχέσεις με τον πρόεδρο, θα πρέπει να δούν το πρόσωπό τους στον καθρέπτη.
Ίσως ο καλύτερος παρατηρητής αυτού ήταν ο Anatoly Dobrynin, ο επί μακρόν πρεσβευτής της Σοβιετικής Ένωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Dobrynin έφτασε στην Ουάσιγκτον το 1962 καθώς πλησίαζε η κουβανική κρίση πυραύλων. Παρέμεινε στη θέση του συνεχώς για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, υπηρετώντας ως κύριος συνομιλητής της Σοβιετικής Ένωσης με έξι κυβερνήσεις των ΗΠΑ.
Παρόλο που εκπροσωπούσε την «Αυτοκρατορία του Κακού» και πέρασε τα χειρότερα του Ψυχρού Πολέμου, παρέμεινε ευρέως σεβαστός στην Ουάσιγκτον για τη διπλωματική του ικανότητα και διακριτικότητα. Όχι μόνο γνώριζε κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ από τον Κένεντι μέχρι τον Ρίγκαν, αλλά είχε επίσης πρόσβαση στους σοβιετικούς ηγέτες.
Οφείλει τη διπλωματική του καριέρα στον Ιωσήφ Στάλιν και γνώριζε προσωπικά τους Νικήτα Χρουστσόφ, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Γιούρι Αντρόποφ, Κονσταντίν Τσερνένκο και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Αμέσως μετά, ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε και η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Ο Dobrynin χρησιμοποίησε τη συνταξιοδότησή του ως ευκαιρία να προβληματιστεί.
Στο βιβλίο In Confidence (Εμπιστευτικά) αναρωτήθηκε γιατί τόσοι πολλοί Σοβιετικοί ηγέτες παρεξήγησαν τόσο άσχημα τις Ηνωμένες Πολιτείες και την πολιτική τους συμπεριφορά.
Οι παρατηρήσεις του Dobrynin εξακολουθούν να είναι επίκαιρες σήμερα. «Η σοβιετική ηγεσία… υποτίμησε τον ρόλο που έπαιξε το Κογκρέσο των ΗΠΑ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική», εξήγησε. «Αυτό προέκυψε πρώτα από τη δική τους ασέβεια προς το δικό μας κοινοβούλιο, το Ανώτατο Σοβιέτ των Λαϊκών Αντιπροσώπων, το οποίο ενέκρινε υπάκουα όλες τις αποφάσεις που λάμβανε η ηγεσία του κόμματος.
Ως εκ τούτου, στη Μόσχα πίστευαν ότι μια συμφωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο ήταν πρωταρχικής και όντως κρίσιμης σημασίας, και τα αισθήματα του Κογκρέσου δεν έπρεπε να ληφθούν πολύ υπόψη. Ως αποτέλεσμα, το Κογκρέσο προκάλεσε κάποιες εκπλήξεις, και αυτές αποδείχτηκαν σκληρά πλήγματα στις σοβιετο-αμερικανικές σχέσεις».
Εδώ μπορεί να προβληματιστούν τόσο ο Πούτιν όσο και ο Ερντογάν. Και οι δύο δεν μπορούν να ψιθυρίσουν τίποτε στο αυτί ενός προέδρου και ακόμη, στην περίπτωση του Ερντογάν, να πείσουν τον Τραμπ να συμφωνήσει να περιορίσει τους Κούρδους της Συρίας, και και οι δύο μπορεί να προσπαθήσουν να φοβίσουν τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τους κορυφαίους βοηθούς του.
Ενώ ο Πούτιν και ο Ερντογάν αντιμετωπίζουν τα δικά τους κοινοβούλια ως σφραγίδες, το Κογκρέσο δεν αποτελεί τέτοια περίπτωση.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα δικαιολογούσε περίφημα ότι ενστερνιζόταν τις εκτελεστικές εντολές με το παράπονο ότι το Κογκρέσο δεν θα έπαιζε μπάλα. Εκεί που αστόχησε, ωστόσο, ο Ομπάμα είναι ότι δεν ήταν ποτέ δουλειά του Κογκρέσου ως ισότιμου κλάδου της κυβέρνησης απλώς να συναινέσει στην ατζέντα του Λευκού Οίκου.
Η δυσλειτουργία της Ουάσιγκτον απογοητεύει τους Αμερικανούς, αλλά οικτίρει τους Ρώσους και τους Τούρκους που δεν έχουν ιδέα για το πώς λειτουργούν οι δημοκρατίες. Ρώσοι και Τούρκοι διπλωμάτες μπορεί να υποστηρίζουν ηθική και πολιτιστική ισοδυναμία, αλλά η αλήθεια θα κριθεί απο την άμεση εμπειρία.
Ενώ ορισμένοι ειδήμονες μπορεί να κατηγορήσουν τις προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις για προκλήσεις προς τη Μόσχα και την Άγκυρα, τέτοιες αναφορές είναι ανοησίες. Η συνεχής αποτυχία του Πούτιν και του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον δεν είναι αποτέλεσμα οποιουδήποτε σφάλματος εκ μέρους της Ουάσιγκτον, αλλά μάλλον αντανάκλαση της δικής τους μεγαλομανίας και αυταρχισμού.
