«Ρεύμα» ακούω ότι έχει ο Κασσελάκης. Και δεν θα μπορούσε να μην έχει. Ξέρουμε πόση αξία έχουν τα λεφτά και πόση οι ιδέες στη σημερινή Ελλάδα. Και τα λεφτά που έπεσαν σε διαφήμιση – με τον ένα ή, κυρίως, τον άλλο τρόπο δεν είναι καθόλου λίγα – λένε οι κακές γλώσσες.
Μια γειτόνισσά μου, η κυρά Μαρία, που δεν ψήφισε ποτέ ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να πάει λέει να τον ψηφίσει αύριο Κυριακή 17/9 με την κόρη της (ανήμερα της ονομαστικής εορτής της Σοφίας, της Αγάπης, της Πίστης και της… Ελπίδας). Γιατί τη ρώτησα; Ε, μου λέει να μπούνε νέοι άνθρωποι στην πολιτική. Δίκιο έχεις της απήντησα. Νέος ο Γιώργος, νέος ο Αλέξης, νέος και ο Κυριάκος, κοίτα πού καταντήσαμε, άντε να φέρουμε και τον Κασσελάκη να προκόψουμε.
Σε σειρά άρθρων μου αναφέρθηκα και στον εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο εκλογής του νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στα κύρια χαρακτηριστικά της έως τώρα πορείας του, δηλαδή τους δεσμούς του με την τράπεζα που κατέστρεψε την Ελλάδα και το βαθύ, ακροδεξιό και αντικομουνιστικό, κράτος των ΗΠΑ. Το τελευταίο εδώ.
Αυτοί που έστειλαν τον Στέφανο Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν καλύτερα από μας γιατί τον έστειλαν και γιατί τον έχουν ανάγκη:
1. Ο βαθμός της εξάρτησής του από τις ΗΠΑ δεν συγκρίνεται με τον βαθμό εξάρτησης οποιουδήποτε άλλου πολιτικού. Ακόμα κι ο Μητσοτάκης αν του πούνε να δώσει τις Οινούσσες θα δυσκολευτεί πολύ να το κάνει. Είναι Έλληνας πολιτικός παρά την εξάρτηση. Οι μόνες σχέσεις που καθόρισαν μέχρι τώρα τον Κασσελάκη είναι οι σχέσεις με το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο, το βαθύ αμερικανικό κράτος και μια μερίδα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου. Πιο πιθανό είναι όχι ασφαλώς να αντισταθεί σε οποιαδήποτε αμερικανική επιθυμία, αλλά να πιέσει τον Μητσοτάκη να την ικανοποιήσει.
Μια παρόμοια υποψηφιότητα, όπως του Κασσελάκη, θα έπρεπε να είναι απαράδεκτη, ευθύς εξ αρχής, για λόγους δημοκρατικής τάξης και προάσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για οποιοδήποτε ελληνικό κόμμα.
Από την πλευρά μου ελπίζω ότι η παλιά του τράπεζα, που ο Πρόεδρός της έχει συγκρίνει με τον Θεό, αλλά η δράση της θυμίζει μάλλον τον Σατανά, να μην σκεφτεί την Ελλάδα για κανένα ακόμα τρομακτικό οικονομικό και κοινωνικό πείραμα, όπως τα Μνημόνια και οι Δανειακές – αν και μάλλον την έχει ήδη σκεφτεί αν κρίνω από την προώθηση της κατάργησης του εργατικού δικαίου και ουσιαστικής εισαγωγής του θεσμού της δουλείας, που επιχειρεί τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Αλήθεια, για την κοινωνική κρίση, την ακρίβεια, τα ελληνοτουρκικά και την Ουκρανία έχει να μας πει τίποτα το εξ Αμερικής παλληκάρι, την αγιογραφία του οποίου δημοσίευσε τις προάλλες η Le Monde, όργανο σήμερα του πιο αντιδραστικού ευρωπαϊκού κατεστημένου, τονίζοντας ιδίως το γεγονός ότι είναι ο πρώτος ομοφυλόφιλος που διεκδικεί την ηγεσία ενός ελληνικού πολιτικού κόμματος. (Αυτό ασφαλώς από μόνο του δεν είναι κακό, κάθε άλλο, ο ντόρος όμως που κάνει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος και όσα είπε σχετικά τείνουν να μετατοπίσουν ανεπαίσθητα την ταυτότητα, το κέντρο του διαβήματος της αριστεράς, που κάποτε συμβόλιζε το σφυροδρέπανο στο ουράνιο τόξο. Ουδεμία αντίρρηση αλλά δεν είναι αυτή η κύρια δουλειά της αριστεράς, η κυρίως δουλειά της αριστεράς είναι η πάλη των λαϊκών κατά των εκμεταλλευτριών και καταπιεστικών τάξεων, αν και για πολλά στελέχη της αυτό έχει αντικατασταθεί από την προσπάθεια να ανέβουν κοινωνικά τα ίδια, γι’ αυτό, μεταξύ των άλλων, δεν μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη στη Δραπετσώνα! Μόνο άλλωστε σε κόμμα ήδη βαθιά εκφυλισμένο θα μπορούσε να εμφανισθεί μια τέτοια υποψηφιότητα).
2. Και αυτό, η δυσανάλογη υπερπροβολή των θεμάτων ΛΟΑΤΚΙ+ είναι η δεύτερη αμερικανική επιδίωξη. Οι Αμερικανοί (τουλάχιστον η πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος) προωθούν παγκοσμίως την αντικατάσταση της παραδοσιακής αριστεράς από μια δύναμη που θα μιλάει περισσότερο για τους ΛΟΑΤΚΙ+ και λιγότερο για τους εργάτες και τις ανισότητες, που εκδηλώνει μεγάλη αλληλεγγύη στους μετανάστες, δεν κάνει όμως τίποτα κατά του ΝΑΤΟ που γκρεμίζει τις χώρες τους και που, θεωρώντας ακόμα και την υπεράσπιση των θεμιτών και δίκαιων εθνικών συμφερόντων ως παρωχημένο οπισθοδρομικότητα καταλήγει τελικά στη συμμαχία με την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την παγκόσμια δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Βεβαίως όλα αυτά είναι αέρας στα πανιά μιας άκρας ή ριζοσπαστικής δεξιάς, ακίνδυνης στην πραγματικότητα για το σύστημα, αφού δεν αμφισβητεί τα οικονομικά και κοινωνικά του θεμέλια, αλλά τα αποτελέσματα και τις ιδεολογίες που παράγει για τις ανάγκες της οικονομικής του λειτουργίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έγινε παγκόσμιο brand name λόγω της παγκόσμιας απήχησης των ιδεών του εναντίον του νεοφιλελευθερισμού το 2012-15. Παρά τον εξευτελισμό του 2015, είναι ένα γνωστό όνομα και μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν ως διεθνές πρότυπο.
3. Η Μεγάλη Σύγχυση, θεμέλιο του Ολοκληρωτισμού… Μου θυμίζουν αυτά που συμβαίνουν όσα είδα πηγαίνοντας να εργασθώ ως δημοσιογράφος στη Μόσχα της Περεστρόικα όταν έλεγαν τον Λιγκατσόφ δεξιό και τον Γέλτσιν αριστερό. Ήταν η βάση μιας σειράς τεραστίων συγχύσεων και παρεξηγήσεων, οργανωμένων από τους Αμερικανούς σε συνεργασία με μια μερίδα του ίδιου του σοβιετικού απαράτ, που κατάφερε να δημιουργήσει ένα πραγματικό χάος στα μυαλά του σοβιετικού πληθυσμού με τα σήματα που του εξέπεμπε, ιδίως δια μέσου των τηλεοράσεων. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η ΕΣΣΔ είναι το πρώτο καθεστώς στην ιστορία που έπεσε από την τηλεόραση.
Τα ίδια πάνε να κάνουν κι εδώ οι Αμερικανοί χρησιμοποιώντας για τους σκοπούς τους τον Τσίπρα, όπως κάποτε χρησιμοποίησαν τον Γκορμπατσόφ, τον Γιάκοβλεφ και τον Γέλτσιν. Για να διαλύσουν ό,τι απομένει από το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ και Αριστερά, αλλά και ό,τι απομένει από κάθε ορθολογική λειτουργία του πολιτικού συστήματος.
Η πολιτική (και οπωσδήποτε η πολιτική της Αριστεράς), όπως και η δημοσιογραφία δεν μπορεί να είναι μόνο κόλπο και θέαμα. Πρέπει να υπακούει και σε μια βαθύτερη συγκρότηση ώστε να μπορεί να εμφανίζει πραγματικές εναλλακτικές στο έθνος. Πολιτική, δημοσιογραφία, κοινωνικοί θεσμοί και μαζικά κινήματα, είναι τα εργαλεία που διαθέτει ένας λαός, μια χώρα για να συνειδητοποιεί τα προβλήματά του και να αναζητά λύσεις.
Το χάος και ο ανορθολογισμός, η εντροπία (αταξία) που έχει εγκατασταθεί σήμερα σε μια ποτέ περισσότερο διεφθαρμένη πολιτική και δημοσιογραφία, είναι το μέτρο των καταστροφών που μας αναμένουν, αν δεν βρούμε τον τρόπο να τις αντιστρέψουμε.
Αυτός είναι και ένας ακόμα λόγος που πρέπει κάποιος να ταχθεί κατά του Στέφανου Κασσελάκη, ανεξαρτήτως λοιπών πεποιθήσεων, αντί να λέει, όπως κάνουν πολλοί «υπεραριστεροί» φίλοι μου ότι δεν έχει σημασία τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ.
