του Γιάννη Μαγκριώτη, π. Υφυπουργού
Πολλές και καταστροφικές πυρκαγιές και φέτος. Η πιο καταστροφική στην βορειοανατολική Αττική. Η πυρκαγιά κινήθηκε ανεξέλεγκτα, καταστρέφοντας δασικές εκτάσεις και κατοικίες, απείλησε δημόσιες υποδομές, όπως νοσοκομεία, κατασκηνώσεις, το αστεροσκοπείο και ότι υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή. Το «επιτελικό κράτος», αποκάλυψε για μια ακόμη φορά, ότι είναι καλό στην επικοινωνία και κακό στην πράξη. Ο πρωθυπουργός εξοργίζει περισσότερο με τα επικοινωνιακά του τεχνάσματα.
Την τέταρτη ημέρα και αφού έσβησαν οι πυρκαγιές στην βορειοανατολική Αττική,, έχοντας ολοκληρώσει το καταστροφικό τους έργο και μέσα στον αστικό ιστό, επιτέλους μίλησε.
Δεν μίλησε όμως στους ανθρώπους, που έχουν πληγεί από τις πυρκαγιές, ούτε πήγε στις καμένες περιοχές. Γιατί εκεί υπάρχει θυμός και θα τα “ακούσει”, όσο και αν οργανώσει προσεκτικά την επίσκεψη.
Επισκέφτηκε την βάση των πυροσβεστικών αεροπλάνων και μίλησε στους χειριστές τους.
Και αφού τους χαρακτήρισε ήρωες, οι άνθρωποι την δουλειά τους κάνουν και ξέρουν ότι είναι πολύ δύσκολη και ανεπαρκώς αμειβόμενη, τους ανακοίνωσε αυτά που έχει ανακοινώσει πολλές φορές, ότι, το 2027-2028, θα έχουμε και νέα canader.
Καλό το επικοινωνιακό κόλπο να κρύβεται τρεις ημέρες ο Πρωθυπουργός και την τέταρτη να εμφανίζεται, αλλά κρυπτόμενος πίσω από τους χειριστές των canader,. Το επικοινωνιακό τρυκ δεν πιάνει πλέον, αντιθέτως εξοργίζει περισσότερο.
Οι καταστροφές κάθε φορά είναι μεγάλες, παρ’ ότι, τα αίτια αυτών των προβλημάτων είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όταν συνυπάρχουν παρατεταμένες υψηλές θερμοκρασίες και σχετικά ισχυροί άνεμοι, συνηθισμένος συνδυασμός μετεωρολογικών φαινομένων τέτοια εποχή, τότε οι πυρκαγιές που προκαλούνται ανεξάρτητα των αιτιών, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από την ελληνική πολιτεία, πριν ολοκληρώσουν τις μεγάλες καταστροφές, γιατί:
1. Η κυβέρνηση και αυτή την φορά, όπως συμβαίνει διαχρονικά, ρίχνει την ευθύνη σε αντικειμενικά αίτια, τα τελευταία χρόνια είναι η κλιματική αλλαγή.
Η κλιματική αλλαγή, κλιματική κρίση για πολλούς, είναι βέβαιο ότι εντείνει το φαινόμενο, όμως δεν δικαιολογεί, τις ανεπάρκειες του κυβερνητικού επιτελείου, των κρατικών μηχανισμών και φυσικά των τοπικών παραγόντων.
Αν αυτή η αδυναμία είναι η μια πλευρά της αλυσιτελούς αντιμετώπισης, η άλλη που έχει και πιο σοβαρές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις,
είναι η συνέχιση από την κυβέρνηση, των πολύ μεγάλων λαθών, εγκληματικών πλέον.
2. Έχει την επιλογή να ρίχνει το κύριο βάρος στην καταστολή και όχι στην πρόληψη. Η καταστολή κοστίζει, αλλά έχει επικοινωνιακά ατού και προμήθειες. Η πρόληψη θέλει πολύ δουλειά και σε βάθος χρόνου, ατομικές και συλλογικές συνειδήσεις ευθύνης.
3. Υπάρχει υποτίμηση του δημόσιου χώρου και του δημόσιου συμφέροντος, και κυριαρχία των ιδιωτικών, μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Αυτό γίνεται για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους, γίνεται και για εκλογικούς λόγους.
Οι δημόσιοι χώροι δεν ψηφίζουν, οι εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετες κατασκευές, ψηφίζουν και εκλέγουν δήμαρχους, περιφερειάρχες βουλευτές, ακόμη και κυβερνήσεις.
Οι νόμοι νομιμοποίησής τους συνεχείς, από κάθε κυβέρνηση, υπάρχει βέβαια και η πρωταθλήτρια, η ΝΔ, ειδικά η σημερινή.
4. Η κυβέρνηση, ενώ μιλάει για τους νέους κινδύνους που φέρνει η κλιματική αλλαγή, στην πράξη συνεχίζει την ίδια εγκληματική πολιτική του Real Estate, δηλαδή της κρατικής αντιπαροχής, μάλιστα και με δημόσιους πόρους.
Αυτό είναι η ανάπτυξη για αυτήν, ανεξάρτητα, αν η χώρα μας καταδικάζεται συνεχώς από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, για την αέρια ρύπανση στις πόλεις, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αυτή συνεχίζει να παραχωρεί τους ελάχιστους δημόσιους χώρους σε επιχειρηματίες, του ς δίνει και δημόσιο και Κοινοτικό χρήμα, μεγαλώνει ή φτιάχνει και νέους επιχειρηματίες, με εξασφαλισμένα κέρδη για τουλάχιστον 40 χρόνια.
Στην Θεσσαλονίκη, έχουμε δυστυχώς, τις πιο θλιβερές επιλογές, όπως τα Real Estate στο οικόπεδο της ΔΕΘ και την Μαρίνα της Καλαμαριάς.
5. Είναι εγκληματική η επιλογή της κυβέρνησης, να μην έχει ακόμη τους δασικούς χάρτες, τα βασικά χωροταξικά σχέδια για τις κρίσιμες οικονομικές δραστηριότητες, όπως της ενέργειας.
Είναι αδιανόητο να μιλάει για την τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη και οι τοπικοί φορείς να μην έχουν καμία αποφασιστική αρμοδιότητα.
Τα εγχώρια και ξένα ολιγοπώλια στην ενέργεια, αποφασίζουν, που και πως θα αναπτύξουν τις δραστηριότητές τους, με μόνο κριτήριο το δικό τους κέρδος και οι τοπικοί φορείς δεν μπορούν να έχουν την δική τους επιλογή. Η επιτελική κυβέρνηση έχει την αρμοδιότητα της απόφασης και τις περισσότερες φορές και της χρηματοδότησης με δημόσιους και Κοινοτικούς πόρους.
Εντυπωσιακό είναι ότι, το ψηφίζουν οι βουλευτές, των περιφερειών και πολλές φορές, οι τοπικοί άρχοντες, «νίπτουν τα χέρια τους», με το επιχείρημα: Ότι και να πούμε, η κυβέρνηση θα κάνει αυτό που θέλει.
Πόσες καταστροφές αντέχει ακόμη η χώρα, πότε θα υπάρξει αφύπνιση των πολιτών;
