του Yves Mamou
[Χρειάστηκαν 53 ακροάσεις, 60 ώρες εγγραφών και επτά μήνες κοινοβουλευτικών εργασιών για τη σύνταξη μιας Εκθεσης Κοινοβουλευτικού Ελέγχου στη Γαλλία για τη διείσδυση ισλαμιστών – όχι απλώς μουσουλμάνων – στον κρατικό μηχανισμό της χώρας. Σύμφωνα με την επιτροπή, τα αποτελέσματα είναι ανησυχητικά και απαιτείται «πολύ επαγρύπνηση και καλύτερο «κοσκίνισμα» για την κάλυψη ευαίσθητων θέσεων για να αποφύγουμε οποιαδήποτε έκνομη ενέργεια».
Ο απολογισμός της Εκθεσης: 21.039 μουσουλμάνοι δημόσιοι υπάλληλοι, ήταν εξτρεμιστές τρομοκρατικού χαρακτήρα, από τους οποίους οι 10.092 εξακολουθούν να είναι. Από αυτούς 1.500 «άσκησαν ή ασκούν ένα ή περισσότερα επαγγέλματα χαρακτηριζόμενα ευαίσθητα λόγω της φύσης των προσφερόμενων υπηρεσιών (οδικές μεταφορές, αεροπορικές εταιρίες, προσωπικό ασφαλείας κ.λπ.)» Αποδεικνύεται ότι ο ευρωπαϊκός ηδονισμός και η θρησκευτική αδιαφορία αδυνατούν να συγκινήσουν τους μουσουλμάνους νέους , οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, σε ποσοστό 40% πιστεύουν στη σαρία και όχι στη δημοκρατία.
Στα δύο κείμενα που ακολουθούν, βλέπουμε τι – και δεν – έκαναν οι πολιτικοί της Γαλλίας – Δεξιοί και Αριστεροί – και, προπαντός, το πώς οι προδευτικές ελίτ τρομοκρατούσαν κάθε πατριωτική φωνή επί σαράντα χρόνια, για να οδηγηθεί η χώρα σε αυτή την κατάσταση… Ε.Δ.Ν.]
Καθημερινή σκηνή στους δρόμους του Παρισιού © SEVGI / SIPA
Η κοινοβουλευτική έκθεση για τον εξισλαμισμό των δημόσιων υπηρεσιών θέτει ένα τεράστιο ερώτημα: γιατί οι πολιτικές, ενημερωτικές, ακαδημαϊκές και οικονομικές ελίτ παρέμειναν κωφοί σε όλες τις προειδοποιήσεις, τα βιβλία και τις εκθέσεις με θέμα τον εξισλαμισμό των συνοικιών και των επιχειρήσεων; Γιατί παραμένουν τυφλοί στη μισαλλοδοξία στις σχολικές τάξεις ή στο δρόμο; Γιατί παρέμειναν αδιάφοροι για την άλωση των προαστίων και την άνοδο του αντισημιτισμού σε αυτές τις γειτονιές;
Σκόπιμη βλαπτική πολιτική
Ίσως πρέπει να διατυπωθεί η ακόλουθη υπόθεση: δεν υπήρχε «τύφλωση», αλλά μια σκόπιμη βλαπτική στρατηγική. Ο ισλαμισμός – αυτός των Αδελφών Μουσουλμάνων και των Σαλαφιστών – δεν θα μπορούσε να εγκατασταθεί στη Γαλλία με τέτοια ευκολία αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί αξιωματούχοι που να του κρατούν την πόρτα.
Όλες οι κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, που διαδέχονταν η μία την άλλη επί τριάντα χρόνια, γνώριζαν ότι η ιρανική σιιτική επανάσταση το 1979 και η επαν-εξισλαμισμός, ως αντίκτυπος, των σουνιτικών αραβικών πληθυσμών θα είχαν τις επιπτώσεις τους στον αραβικό και αφρικανικό μουσουλμανικό πληθυσμό που ζει στη Γαλλία.
Όλες οι κυβερνήσεις κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι η ισλαμική κινητικότητα στη Μέση Ανατολή θα δημιουργούσε προβλήματα στην επικράτειά μας. Για την αντιμετώπισή της, αναλήφθηκε μια διπλή στρατηγική η οποία ακμάζει και σήμερα: ο πρώτος άξονας αυτής της πολιτικής ήταν να κάνουμε τα πάντα για να θεσμοποιήσουμε το Ισλάμ ώστε να επιτρέψουμε την εμφάνιση ενός μοναδικού μουσουλμανικού συνομιλητή, ικανού να συνομιλεί με τις δημόσιες αρχές και να διαβιβάζει μηνύματα στους ιμάμηδες. Ο δεύτερος άξονας ήταν να κατευνάσει την οργή στα προάστια και αλλού από μια πολιτική οικονομικών, πολιτιστικών και θεσμικών δώρων με σκοπό να αποδείξουν την καλή θέληση των δημόσιων αρχών.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι διαδοχικοί υπουργοί Εσωτερικών έκριναν ότι οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας αναφέρονται για όλα τα θρησκευτικά ζητήματα στους ηγέτες των χωρών καταγωγής τους.
Ενώ όλοι οι αραβικοί ηγέτες αποσταθεροποιήθηκαν από τον ισλαμισμό, ο Πιέρ Ζοξ, ο Σαρλ Πασκουά, ο Ζαν-Πιέρ Σεβενμάν, ο Νικολά Σαρκοζί και σήμερα ο Εμμανουήλ Μακρόν ανέλαβαν να χτίσουν εκ νέου ένα “Ισλάμ της Γαλλίας” για να λύσουν όλα τα προβλήματα. Όλες οι προσπάθειές τους (Corif, CFCM, Ίδρυμα για το Ισλάμ της Γαλλίας … και σύντομα ο διορισμός ενός «μεγάλου ιμάμη της Γαλλίας») είχαν ως αποτέλεσμα μόνο ένα πράγμα: την αναγνώριση του πιο ελευθεροκτόνου ισλαμισμού (του Αδελφούς Μουσουλμάνους) κάτω από τα εμβλήματα της Δημοκρατίας.
Ήταν το 1997 με τον Ζαν-Πιέρ Σεβενεμάν που το κράτος θα παρακάμψει τον κοσμικό χαρακτήρα γενικεύοντας τις εκμισθώσεις για να βοηθήσει στην κατασκευή τζαμιώνσε οικόπεδα που παραχωρούνταν δωρεάν από τους δήμους. Το μέτρο απέβλεπεστην αντιμετώπιση του σαλαφισμού των τζαμιών των υπογείων, αλλά αυτό το Ισλάμ ακμάζει τώρα ακόμα καλύτερα αναγνωρισμένο και ευϋπόληπτο.
Το 2003 ο Νικολά Σαρκοζί δημιούργησε το γαλλικό Συμβούλιο μουσουλμανικής λατρείας (το οποίο κατελήφθη εξ εφόδου και ελέγχεται από το UOIF, γνωστό και ως Μουσουλμανική Αδελφότητα) ως κρατικός συνομιλητής. Χωρίς να αντλήσει διδάγματα από προηγούμενες αποτυχίες, ο Μπερνάρ Καζνέβ, Υπουργός Εσωτερικών υπό την Ολάντ, θα ανανεώσει τα λάθη των προκατόχων του με τη δημιουργία ενός νέου οργάνου, το Ίδρυμα του Ισλάμ της Γαλλίας, υπεύθυνο για την επίλυση όλων των προβλημάτων που εκκρεμούσαν από το 1980. Αυτός ο υπουργός εσωτερικών αρνήθηκε να καταλάβει ότι η “μουσουλμανική κοινότητα” δεν υπάρχει. Λόγω της απροθυμίας των πιο δυναμικών ηγετών της – των ισλαμιστών – να υπακούσουν στο κράτος.
Οι Υπουργοί Δικαιοσύνης και το Συμβούλιο της Επικρατείας φέρουν ιστορική ευθύνη για τη διασπορά στη Γαλλία των ισλαμιστικών πρακτικών.
Η Κριστιάν Τωμπιρά, υπουργός Δικαιοσύνης, μετά την επίθεση εναντίον του Τσάρλι Εμπντό, θα εκδώσει μια ελευθεροκτόνα εγκύκλιο που διέταζε τους εισαγγελείς της Γαλλίας να πάψουν οποιαδήποτε κριτική των θρησκειών (υπονοείται οποιαδήποτε κριτική του Ισλάμ, για να μη στιγματίζουν τους μουσουλμάνους).
Η αυθεντική δικαστική τζιχάντ που άνοιξε εναντίον διάφορων πνευματικών προσωπικοτήτων (Ζωρζ Μπενσουσάν, Ερίκ Ζεμούρ, Μωχάμεντ Λουιζί …) είναι η συνέπεια αυτής της πολιτικής. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, από την πλευρά του, δεν βοήθησε πολύ τις πολιτικές μας να κάνει μια “θρησκεία” στο Ισλάμ πολλαπλασιάζοντας αποφάσεις και γνωμοδοτήσεις υπέρ της μαντήλας στο σχολείο, της μαντήλας στο δρόμο, της μπούρκας (ευτυχώς στη συνέχεια μπλοκαρίστηκε με νόμο), ή υπέρ της μουσουλμανικής μετανάστευσης ή ακόμα και του μπουρκίνι …
Αυτές οι πολιτικές, με την ιδέα του κατευνασμού, υπονόμευσαν τα θεμέλια της ανεξιθρησκείας και της ελευθερίας έκφρασης για να δώσουν εγγυήσεις στους Ισλαμιστές εγγύηση.
«Δεν υπάρχει γαλλικό Εθνος!»
Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2007, ο Νικολά Σαρκοζί δημιουργεί ένα Υπουργείο Μετανάστευσης, Ενταξης, Εθνικής Ταυτότητας και Συνεργασίας, το οποίο ανέθεσε στον Μπρις Ορτεφέ. Αυτός επείγεται, το έτος διορισμού του, και επισκέπτεται, για να υπογράψει διμερείς συμφωνίες μετανάστευσης, το Κονγκό, τη Γκαμπόν, το Μπενίν, τη Σενεγάλη, την Τυνησία, τον Μαυρίκιο, το Πράσινο Ακρωτήριο ή τη Μπουρκίνα Φάσο. Το 2009, ο Eρίκ Μπεσόν, με προέλευση από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο οποίος τον διαδέχεται, σπεύδει να απαξιώσει το υπουργείο του, δηλώνοντας: «Η Γαλλία δεν είναι ούτε λαός, ούτε γλώσσα, ούτε έδαφος, ούτε θρησκεία, είναι ένα σύμφυρμα λαών που θέλουν να ζήσουν μαζί. Δεν υπάρχει Γάλλος αυτόχθονος, υπάρχει μόνο μια Γαλλία από επιμειξίες.”
Είναι το ίδιο αυτό όραμα της Γαλλίας που συναντούμε υπό τον Φρανσουά Ολάντ και τον Eμμανουέλ Mακρόν. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τις δηλώσεις του Εμμανουέλ Μακρόν για τη γαλλική ταυτότητα; “Δεν υπάρχει γαλλικός πολιτισμός. Υπάρχει πολιτισμός στη Γαλλία. Και είναι ποικιλόμορφος’’.
https://www.causeur.fr/islam-de-france-modere-162727
40 χρόνια ‘’προοδευτικής’’ πλύσης εγκεφάλου…
της Michèle Tribalat
Μετά το μπικίνι και το τόπλες, καιρός ήταν η Γαλλία να γνωρίσει και το μπουρκίνι!
Οι συντάκτες αυτού του βιβλίου είχαν τη λαμπρή ιδέα να επαναλάβουν όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τη μετανάστευση και το Ισλάμ τα τελευταία σαράντα χρόνια, υπενθυμίζοντας τα “γεγονότα και τις αποφάσεις” όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Αυτή η υπενθύμιση γίνεται μέσω πολυάριθμων αποσπασμάτων από αρχεία. Για τους συγγραφείς του δεν γνωρίζουμε τίποτα, δεδομένου ότι η υπογραφή είναι αυτή μιας ανώνυμης συλλογικότητας. Αλλά καταλαβαίνουμε, διαβάζοντας, ότι είναι πολλοί, δεδομένης της σημαντικής τεκμηρίωσης που έπρεπε φέρουν εις πέρας.
Η προσαρμογή των ντόπιων
Ο τίτλος του βιβλίου «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΥ – και όχι η ιστορία του εξισλαμισμού της Γαλλίας» – επιμένει στη γαλλική μεθόδευση της απόρριψης οποιουδήποτε χαρακτηριστικού της ταυτότητας ενός έθνους εγκαταλελειμμένου από τις ελίτ, οι οποίες εργάζονται ενσυνείδητα για την εξημέρωση των αυτοχθόνων που στραβομουτσουνιάζουν στην προσαρμογή που τους ετοιμάζουν.
Αυτό το βιβλίο είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε όλα αυτά που έχουμε την τάση να ξεχνούμε ή απλά δεν είχαμε παρατηρήσει και τα οποία, με τα χρόνια, συγκροτούν σύστημα. Διηγείται την αργή εξέλιξη μιας φιλοϊσλαμικής ιδεολογίας, από την οποία διαπνέεται ένα μεγάλο μέρος των πνευματικών και ενημερωτικών ελίτ των οποίων ο αριστερός οδηγός δράσης αρχίζει να αλλάζει στην αρχή της περιόδου και γίνεται, με τα χρόνια, ηγεμονικός.
Κάθε τίτλος των 40 κεφαλαίων είναι μια χρονολογική σήμανση (από το 1979 έως το 2018), συνοδευόμενο από μια παράθεση που δίνει τον τόνο. Το πρώτο κεφάλαιο ξεκινά με την Ιρανική επανάσταση του 1979, με αυτά τα λόγια του Σερζ Ζουλύ στην Liberation: «Η χαρά κάνει την είσοδό της στην Τεχεράνη». Το τελευταίο κεφάλαιο ανοίγει με την «πατάτα» του Νικολά Μαρτέν της France Culture, που αποκαλύπτει «την ασχετοσύνη του και τις ασυνείδητες προκαταλήψεις»: «Αν οι μετανάστες κάνουν περισσότερα παιδιά, θα γίνουν περισσότεροι από μας;»
Αυτό το βιβλίο είναι μια ευκαιρία να κατανοήσουμε όσα ακούμε σήμερα, και στα οποία δεν δίναμε σημασία στο παρελθόν. Ποιος θυμάται ότι το 1979, απαντώντας στις παρατηρήσεις του Ζωρζ Μαρσαί [ηγέτη του ΚΚΓ], η Libération δημοσίευσε ένα άρθρο του Φρεντζ Σταμπουλί, του Πανεπιστημίου της Τύνιδας, που συνηγορούσε υπέρ μιας απο-αποικιοποίησης των μυαλών των δυτικών πληθυσμών, για να μπορέσουν “να δεχθούν ακόμη και να ενθαρρύνουν το νόμιμο δικαίωμα των Αλλων να παραμείνουν αυτό που θέλουν να είναι “; Ήμασταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και ήδη, η αφομοίωση φαινόταν αποκρουστική. Ηδη οι ντόπιοι έπρεπε να εναρμονιστούν με τους νεοφερμένους.
Οι «μετριοπαθείς» Μουσουλμάνοι
Από τη δεκαετία του 1980 ακόμη, τα λόγια των λεγόμενων «μετριοπαθών» μουσουλμάνων γίνονταν δεκτά με ευγένεια, ακόμα κι αν δήλωναν το ίδιο πράγμα με εκείνα των άλλων εξειδικευμένων ισλαμιστών. Στη Le Monde του Μαρτίου 1989, ο Moχάμεντ Aρκούν, ένας μεγάλος «μετριοπαθής» αν υπάρχει τέτοιος, έφθασε να κατηγορεί, χωρίς να εγείρει την παραμικρή κατακραυγή, «τον λόγο του Διαφωτισμού για την υποκατάσταση του θεολογικού λόγου με το δόγμα της κυριαρχίας». Δεν του απαντήσαμε.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η συνήθεια της αντιστροφής ή του ψέματος από παράλειψη, τόσο πολύ διαδόθηκε ώστε ο Τύπος αναφέρει μερικές φορές ακριβώς το αντίθετο από ό, τι λέγεται, αποσιωπώντας τα πιο ενοχλητικά. Αυτό είναι το θέμα του κεφαλαίου 2014. Εκείνη τη χρονιά, ο «μετριοπαθής» Νταλίλ Μπουμπακέρ, διευθυντής του Τζαμιού του Παρισιού και πρόεδρος του Γαλλικού Συμβουλίου Μουσουλμανικής Λατρείας (CFCM), δημοσιοποιεί την Πολιτική σύμβαση των μουσουλμάνων της Γαλλίας για τη συμβίωση, μαγειρεμένη από το CFCM. Ακούγεται καλά στα αυτιά μας. Στη συνέντευξη Τύπου, ο Νταλίλ Μπουμπακέρ προσέχει να μην αναφέρει το άρθρο 5 της σύμβασης που αφορά στην ένδυση, και το οποίο καθιστά τη μαντήλα ισλαμική υποχρέωση. Τα λίγα ΜΜΕ που αναφέρονται στη σύμβαση είχαν λόγους να χαίρονται, χωρίς ποτέ να μιλάμε για το άρθρο 5. Έτσι, η Le Monde ανέφερε ότι «το μήνυμα αυτό ήρθε την κατάλληλη στιγμή.» Πρόσθεσε ότι “το κείμενο επιδιώκει επίσης να εξαλείψει τις υποψίες που βαρύνουν το Ισλάμ. “Το Ισλάμ είναι απόλυτα συμβατό με τους νόμους της Δημοκρατίας”, έγραψε […], το κείμενο αναφέρει ότι “οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας επιθυμούν να ενταχθούν στην αναβίωση της θρησκευτικής σκέψης στο Ισλάμ” και να “προσαρμόσουν πρακτικές “στη γαλλική κοινωνία. Ο Ζαν-Λουί Μπιανκό χαιρέτισε επίσης αυτή την πρόοδο. Το Médiapart, το Le Nouvel Observateur και η Ligue de l’enseignement δεν παρέλειψαν. Η ανοιχτή επιστολή τριών γυναικών της συλλογικότητας «Γυναίκες χωρίς πέπλο» της Aubervilliers, που εμφανίστηκε στο Μarianne και που καταδίκαζε την CFCM, δεν θα έχει αντίκτυπο. Οι φεμινίστριες δεν θα κινηθούν. Ενθουσιασμένος από αυτή τη σκόπιμη παρανόηση, ο Νταλίλ Μπουμπακέρ επανήλθε τον Ιούνιο του 2017 όταν ανάρτησε στην ιστοσελίδα του τζαμιού του Παρισιού, κείμενα υβριστικά, περιφρονητικά και εχθρικά προς τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό, κείμενα που βασικά επαναλαμβάνουν το ισλαμικό δόγμα γι’ αυτό το θέμα. Χωρίς να προκαλεί, εδώ και πάλι, την παραμικρή αντίδραση.
Η περίπτωση Ρεντεκέρ
Ευτυχώς, το κεφάλαιο του 2006 μας υπενθύμισε ήδη την έλλειψη αποφασιστικότητας στην οποία σέρνονταν οι καταφρονητές του Ρομπέρτ Ρεντεκέρ*, απειλούμενου με θάνατο και καταδικασμένου στην παρανομία επειδή έγραψε στη Le Figaro ό,τι είχαν γράψει άλλοι πριν απ’ αυτόν για το Ισλάμ. Είναι αλήθεια, ευκολότερο και λιγότερο επικίνδυνο να στεκόμαστε δίπλα στον ισχυρότερο. Ο Oλιβιέ Ρουά το είδε ως “έναν ιστό ηλιθιοτήτων”, η Le Monde, ως “ουρλιαχτά”, η Liberation μίλησε για «σατανικό άρθρο». Και, περήφανη για το θάρρος της, η επικεφαλής της σελίδας “Debats” της Le monde διαβεβαίωσε τους αναγνώστες της εφημερίδας: Αν το άρθρο είχε προταθεί στη Le Monde, «σίγουρα δεν θα το δημοσιεύσαμε». Βρίσκουμε λοιπόν τους “συνήθεις ύποπτους”, συμπεριλαμβανομένου του Le Nouvel Observateur, το οποίο έχει το θράσος να γράψει ότι ο Ρομπέρ Ρεντεκέρ δεν είναι θύμα ισλαμιστών, εκδικητικών μουσουλμάνων, αλλά “της αλαζονείας του σκεπτόμενου καλαμιού”, αμφισβητώντας του έτσι την ιδιότητα του φιλόσοφου. Μαζί τους και η Témoignage chrétien που βλέπει στο άρθρο του Ρομπέρτ Ρεντεκέρ μια ακροδεξιά ισλαμοφοβική προσβολή και το Paris Match που ωθεί το μέγιστο στην ηθική ανατροπή μιλώντας για γεμάτο μίσος χρονικό ενός «χαζούλη» που επιδιώκει τη διασημότητα, ανάξιου για υπεράσπιση στο όνομα της ελευθερίας έκφρασης.
Η περίπτωση Σαλμάν Ρούσντι
Οι συντάκτες του βιβλίου βλέπουν σ’ αυτό μια αντιστροφή, η οποία καταλογίζει βία στο θύμα. Ο Oλιβιέ Ρουά κερδίζει το πρωτείο της δειλίας όταν, τον Σεπτέμβριο του 2006, στη Libération, κατηγορεί τον Ρομπέρ Ρεντεκέρ ότι «προκαλεί τη φατάουα», και δεν πρέπει να εκπλήσσεται για το τι μπορεί να του συμβεί. Για τον Oλιβιέ Ρουά, που επανέρχεται στο Esprit, ο “Ρομπέρ Ρεντεκέρ είναι ρατσιστής”.
Και, αν θέλουμε να επιστρέψουμε στο κεφάλαιο 1989, θα βρούμε το ίδιο είδος πνευματικής υποτονικότητας στην υπόθεση Ρούσντι. Απλά θυμηθείτε τι έγραψε ο μεγάλος Ζακ Μπερκ στη Le Figaro εκείνης της εποχής. Θα προτιμούσε να μην μεταδίδονται οι Σατανικοί Στίχοι στη Γαλλία και θεωρεί ότι ο Σαλμάν Ρούσντι δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να συγχέεται με ήρωα της ελεύθερης σκέψης, αφού προσβάλλει τον προφήτη του Ισλάμ τόσο χονδροειδώς.
Να μην ξεχάσουμε την υπόθεση των δανικών γελοιογραφιών του 2005, η οποία έδωσε στους Ευρωβουλευτές την ευκαιρία να δείξουν το θάρρος τους υιοθετώντας ψήφισμα που καταγγέλλει τις καταχρήσεις της ελευθερίας έκφρασης, οι οποίες υποκινούν το «θρησκευτικό μίσος, το ρατσισμό και την ξενοφοβία» και εκφράζοντας τη «συμπαράστασή τους για όσους αισθάνονταν προσβεβλημένοι από τις γελοιογραφίες του Προφήτη Μωάμεθ». Το Συμβούλιο των Υπουργών της ΕΕ αποφάσισε τελικά, θυμηθείτε, ένα κείμενο στο οποίο είχε θεωρήσει απαραίτητο να διευκρινίσει ότι «η ελευθερία της έκφρασης έπρεπε να σέβεται την πίστη και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις».
Η τυραννία της σιωπής
Αυτή είναι μια αντιστροφή της ερμηνείας πρόκλησης μίσους του Φλέμινγκ Ρόουζ για την υποκίνηση μίσους, ο οποίος μιλά για την αντιστροφή του αποτελέσματος και του αιτίου στο βιβλίο του, Η Τυραννία της Σιωπής, αμετάφραστου στα γαλλικά. Ας θυμηθούμε μόνο την κατάπληξη που ένοιωσε όταν συμμετείχε στις 10 Δεκεμβρίου 2005 σε μια συζήτηση που διοργάνωσε η Διεθνής Αμνηστία και το Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Δανίας, το οποίο είχε εγκαταστήσει ένα πανό με τον οργουελικό τίτλο “Θύματα της ελευθερίας έκφρασης” (http://www.micheletribalat.fr/439913052). Το βιβλίο απεικονίζει την εξέλιξη της αντιστροφής και τις ενέργειες που χρειάστηκαν για να σιωπήσουν, τουλάχιστο, όσοι θα έμπαιναν στον πειρασμό να ζητούν διαύγεια.
Ο ίδιος ο Ζακ Σιράκ είχε καταδικάσει τα κινούμενα σχέδια, γεγονός που έκανε τη φιλόδοξη CFCM να ζητήσει έναν νόμο που απαγορεύει τη βλασφημία, αίτημα που αποδέχτηκε ο Éρίκ Ραούλ πρώην Υπουργό Ενσωμάτωσης! Αυτή η περίπτωση των κινούμενων σχεδίων είχε τις συνέπειες που γνωρίζαμε και ενίσχυσε την Τυραννία της Σιωπής που καταγγέλλει ο Φλέμινγκ Ρόουζ, της οποίας τα καταστροφικά αποτελέσματα περιγράφονται πλήρως στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Ακόμη και χωρίς γραπτό νόμο για τη βλασφημία, η ελευθερία έκφρασης είναι μια απόμακρη μνήμη. Οι αυξανόμενες αγωγές έχουν ισχυρή δύναμη εκφοβισμού. Ακόμα και όταν οι διωκόμενοι κερδίζουν τη δίκη, η απόπειρα εκφοβισμού τους κάνει όλο και πιο διακριτικούς και πιο επιφυλακτικούς και αποθαρρύνει αυτούς που θα ένοιωθαν τον πειρασμό να εκφραστούν ελεύθερα. Και, μετά το Σαρλί Εβντό, η απειλή συγκεκριμενοποιήθηκε.
Ο φόβος έφθειρε την έννοια του σεβασμού και της ανοχής. Ο Σαλμάν Ρούσντι φοβόταν πάνω απ ‘όλα ότι οι καλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να ενδώσουν στο φόβο ονομάζοντάς τον σεβασμό. Ο Γενς-Μάρτιν Ερικσεν και ο Φρέντρικ Στζέρνφελτ, δύο Δανοί ερευνητές, μιλούν για “σεβασμό-μαφία”.
Ο φόβος απομάκρυνε επίσης κάθε ιδέα ανατροπής …
Ενώ περιμέναμε οι πολιτικές, πνευματικές και ενημερωτικές ελίτ να υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης, συχνά είχαν την ψευδαίσθηση ότι υπερασπίζονται τους αδύναμους και τους απόκληρους. Έτσι υπερασπιζόμενοι τους μουσουλμάνους που θεωρούν αυθεντικούς, χωρίς μεγάλη διάκριση, εγκατέλειψαν τους αντιφρονούντες που υιοθέτησαν φιλελεύθερες αξίες. Η εξομοίωση της κριτικής και των σκίτσων του Ισλάμ με το ρατσισμό οδήγησε σε αυτές τις θέσεις και ευνόησε τον παιδισμό των Μουσουλμάνων.
Αυτό το βιβλίο μας επιτρέπει να αναλογισθούμε πόσο απέχουμε από μια όχι τόσο μακρινή εποχή, κατά την οποία οι γνώστες του ζητήματος, λησμονημένοι σήμερα και αυτοί για όσα είπαν για το Ισλάμ (είναι η περίπτωση του Ζακ Ελλούλ**), σήμερα θα παραπέμπονταν στο ειδικό δικαστήριο για την ελευθερία έκφρασης, για να μην αναφέρουμε τις απειλές θανάτου. Και τα σχολικά βιβλία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της “προόδου”.
https://www.causeur.fr/islamisation-francaise-histoire-medias-159923
*Στις 19 Σεπτεμβρίου 2006, η Φιγκαρό φιλοξένησε άρθρο του με τίτλο: «Τι πρέπει να κάνει ο ελεύθερος κόσμος απέναντι στους ισλαμικούς εκφοβισμούς; » στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «Το μίσος και η βία κυριαρχούν στο βιβλίο με το οποίο ανατράφηκε κάθε μουσουλμάνος: το Κοράνι». Η διεύθυνση της εφημερίδας αποκήρυξε τον συντάκτη, απέσυρε προσωρινά το άρθρο από τον ιστότοπό της, χαρακτήρισε «λάθος» το δημοσίευμα και ζήτησε συγνώμη από τους Αραβες.
** Τα έργα του προτεστάντη θεολόγου Ζακ Ελλούλ τα αναφερόμενα στον ισλαμισμό δεν επανεκδόθηκαν. Σ’ αυτά καταλογίζει ισλαμοφιλία στους κύκλους των λογίων και κατηγορεί το Ισλάμ ότι προωθεί τη δουλεία των ανθρώπων.
