Του Μάνου Στεφανίδη 18 Μαϊου 2017
Γελοιογραφία του φίλου μου Νικόλα που σχεδίασε επίσης με άψογο τρόπο το βιβλίο μου » Ο μοιραίος Αλέξης «! Βιβλίο που παρουσιάζεται αύριο Παρασκευή 19/5 στο Βιβλιοπωλείο του Θόδωρου Παντούλα «Άπειρος Χώρα», Σισμανογλείου 10, Βριλήσσια, στις 7.30μ.μ.
Το γέλιο ή, καλύτερα, το χαμόγελο του Αλέξη είναι το πιο σημαντικό πολιτικό του επιχείρημα. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Παππά που είναι, τρόπον τινά, ο σκηνοθέτης- καθοδηγητής του χαμόγελου του παιδιού. Παρντόν, του Τσίπρα ήθελα να πω. Όμως το πράγμα, το να χασκογελάει δηλαδή όλη η κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία, έχει δημιουργήσει σχολή και δεν είναι αυτή η ιστορία καθόλου για γέλια.
Αντιθέτως, είναι τρομερό. Οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται εξαιρετικά ικανοποιημένοι με τα κατορθώματά τους. Για το λόγο αυτό γελάνε παντού και σε κάθε ευκαιρία. Γελάνε στη Βουλή, γελάνε στα τηλεοπτικά πάνελ, γελάνε εμπρός και πίσω από τις κάμερες. Γελάνε ξεδιάντροπα, γελάνε αθώα, υπομειδιούν, χαμογελάνε αυτάρεσκα. Άλλοτε μιμούνται το αμήχανο χαμόγελο του αρχηγού που είναι λίρα εκατό από πλευράς επικοινωνιακής επιτυχίας, δηλαδή ακολουθούν το υπ’ αριθμόν ένα ατού του Αλέξη, το ανθυπομειδίαμα – το άλλο είναι η μη γραβάτα – κι άλλοτε αντιγράφουν τα χάχανα του Κατρούγκαλου ή το σατανικό γελάκι του Σταθάκη. Κανένας τρόμος ιστορίας, καμιά βαθύτερη συνείδηση των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει ο τόπος, της παρακμής στην οποίαν έχουν οδηγήσει τη χώρα, τη κοινωνία.
Χαρακτηριστικά αναφέρω πως ο σύντροφος Μαδούρο εμφανίζεται πάντα κατηφής. Για την κυβέρνηση όμως και τους μεγαλοσχήμονες του Σύριζα φαίνεται πως η ευτυχία τους είναι αδιαπραγμάτευτη εφόσον ο πρώτος και τελευταίος στόχος τους, το απόλυτο στοίχημα έχει επιτευχθεί. Και είναι βέβαια η εξουσία. Το γεγονός αυτό, η κατάκτηση, η νομή και η διατήρηση της εξουσίας, το ότι μπαινοβγαίνουν στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης και της Αμερικής, το ότι μιλάμε στο τηλέφωνο με τον Ομπάμα και τον Πούτιν, με την Μέρκελ και τον Ολάντ είναι η ασύγκριτη επιτυχία, όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα, δεν έχουν σχεδόν καμία σημασία.
Για το λόγο αυτό οι άνθρωποι αυτοί διαρκώς γελούν, καγχάζουν, ξεκαρδίζονται…Έστω κι αν οι υπόλοιποι γύρω τους είναι κατηφείς και μελαγχολικοί. Κάποτε η αριστερά ήταν σοβαρή στα όρια της δυσθυμίας, κουβαλούσε θαρρείς τη πίκρα όλου του κόσμου σφραγισμένη από την μεταφυσική της ήττας. Σήμερα είναι ένα χαζοχαρούμενο πράγμα που επιμένει στα πιο αφύσικα πράγματα με το πιο φυσικό χαμόγελο. Ridi pagliaccio δηλαδή αφού σου είναι μάλλον δύσκολο – και το αντιλαμβάνομαι απόλυτα- να κλάψεις.»
Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ
«Γέλα Παλιάτσο!»