του Νίκου Κάσδαγλη*
“Δε σου αφαιρεί την συνείδηση, την βούληση, την καρδιά.” «Δικό σου;», της λέει ο γέροντας.«Του κόσμου όλου», απαντά το κορίτσι… Όχι όχι δεν θα γράψω κάποια θεολογική πραγματεία…δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Μαύρο αυγό που μας έφαγε αν γινότανε αυτό.. Του κόσμου όλου είναι η ανίχνευση της Βίκυς Φιλιππίδου.
Μέσα από τα ποιήματά της ανιχνεύεις δικά σου κομμάτια ψυχής, ζωής, που τα βρίσκεις να ταιριάζουν, να είναι τα ίδια βιώματα, το νιώθεις και στη γραφίδα της, διαβάζοντας τα κείμενά της («Μα εγώ βιαζόμουν να επιστρέψω στη γη/Να μπω στα σπλάχνα των ανθρώπων..») Κάπου αλλού είχα διαβάσει και μου έμεινε «…..Προ πάντων όμως λείπουν/Οι ομιλούντες/Λοιπόν;…» και είχα την αίσθηση πως απάντησα αυθόρμητα: ήρθε η Φιλιππίδου και κατέγραψε…
Προσωπικά επανήλθα πολλές φορές στα ποιήματά της, μέθεξη στο παρόν, παρελθόν και δυναμική ματιά στο μέλλον. Ψυχογράφημα, μελέτη ζωής, αναπόληση, άγγιγμα και (σ)τροφή για να ζήσω ξανά το παρόν ως παρόν κ όχι ως μεταφορά στιγμών (έχω ζήσει κάποιες μέρες της ζωής μου/ως βάτραχος)
Κοιτούσα κ ξανακοιτούσα τα κείμενά της. Τροφή. Δύναμη. Μνήμη κ ανάμνηση. Σα να βρήκα προσωπικές μου σκέψεις γραμμένες ή σα να έγραψε κατέγραψε προσωπικά μου βιώματα. Και το ένιωσα. Λέξη λέξη. Το βίωμα, την Έκπληξη και την έκρηξη των συναισθημάτων καθώς διαβάζουμε ένα προς ένα τα ποιήματα της συγγραφέως.
Δε σου αφαιρεί την συνείδηση, την βούληση, την καρδιά. Προκαλεί να σκεφτείς, να ανακαλύψεις. Σε σέβεται «για τις μάχες που έδωσες (δική μου η αλλαγή της πτώσης) κι όχι για τις νίκες» .
Η αγάπη έχει πολλή δουλειά, όπως μας λέει κι έτσι είναι, γιατί «κάθε πρωί σε μεταφράζω». Ιδού η Μεταμόρφωση, η αλλαγή μας που χρειάζεται να γίνει το μυστήριο στον άλλο να μας ανακαλύψει αλλά και να ανακαλύψουμε κι εμείς τον εαυτό μας.
Σαν μια πορεία Σαρακοστής, μια μεγάλη βδομάδα, όπου γνωρίζεις τον εαυτό σου.: «πολλές σταγόνες μαζί/σχηματίζουν ένα κολοσσιαίο σύννεφο/» Οδοδείκτης για ανάταση, ανάσταση «….Κόλλησαν άνθη κερασιάς» Τους αόρατους ανθρώπους τους κάνει ορατούς, άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν, να μιλήσουν τη γλώσσα τους, έρχεται με μικροσκοπικά κουτάκια να μαζέψει, όχι ματαίως, τον ανθρώπινο πόνο.
Όσα εγκλήματα κι αν έχουμε κάνει, μας λέει η ποιήτρια, εκείνη μας βλέπει πάντα «με άσπρο πουκάμισο». Και έτσι σιγά-σιγά το μαύρο αυγό γίνεται κόκκινο, το κόκκινο μιας μεγάλης Πέμπτης όπου τα καρφιά, ο οδυρμός, θα οδηγήσει στο Χριστός Ανέστη, και θα φανερωθούν τα εσώψυχα. Μας φανερώνεται ολόκληρη η Βίκυ για να είμαστε ολόκληροι. Την ευχαριστούμε και αναμένουμε και σε συνέχεια! Τελικά….. Τα αυγά είναι Κυρίαρχα. Ολομόναχα και ολόφωτα!
*Κάσδαγλης Νίκος, Εκπαιδευτικός θεολόγος MΑ
