Βγήκαν τα άπλυτα μας στη φόρα! Πήραν αφορμή το σάλο που προκάλεσαν όσα είπε ο Χρήστος Στυλιανίδης στη Βουλή των Ελλήνων για να βγάλουν τα απωθημένα τους. Εναντίον των Ελληνοκυπρίων, όχι εναντίον της κατοχής. Κι αυτή είναι ουσία. Επιλέγεις σε τι και ποιους θα είσαι απέναντι. Απέναντι στα θύματα της κατοχής ή απέναντι στην κατοχή.
Γράφει ο ένας στην Αθήνα, «εκλεκτός αρθρογράφος» λέει, και αναμεταδίδει ο άλλος στη Λευκωσία, ως να ξεπλένεται το αίσχος επειδή έρχεται από τη σοφία Αθηναίου. Είναι, γράφει ο αναμεταδότης αρθρογράφος της Κύπρου, «μια απάντηση στους εθναμύντορες της φακής». Και εννοεί όσους κάκισαν την δήλωση Στυλιανίδη, που είπε ότι «η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική», αλλά δεν το εννοούσε.
Οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους Τουρκοκύπριους. Τελεία και παύλα. Από το 1960 χώνεψαν ότι η Κύπρος είναι «από κοινού». Όταν την έκαναν κοινή οι ηγεσίες των Αθηνών και μετά ένιπτα τας χείρας. Της κοινής γυναικός το κάγκελο την έκαναν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σήμερα, μετά από όλες τις περιπέτειες που πέρασαν, τόσες ανθρώπινες απώλειες, τόση προσφυγιά και πόνο, το μόνο που θέλουν είναι να ξεκουμπιστεί η Τουρκία από τον τόπο τους και να μπορέσουν να κτίσουν ένα κανονικό κράτος και να ευημερήσουν μαζί με τους Τουρκοκύπριους. Αλλά, όχι μαζί με την Τουρκία.
Αυτό είναι που «πολέμησαν λυσσαλέα». Να μην γίνει η Κύπρος «από κοινού» με την Τουρκία. Γιατί όσα πέρασαν μετά το 1960 ανέπτυξαν το ένστικτο αυτοσυντήρησής τους, και το μόνο που τους απασχολεί είναι να έχουν ασφάλεια στο κράτος τους. Αν θα έχουν ασφάλεια «από κοινού» με τους Τουρκοκύπριους ακόμα καλύτερα. Αλλά «από κοινού» με την Τουρκία δεν θα έχουν ποτέ.
Τους φορτώνουν την απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Οι γάροι, να τους πει και κανένας. Λες και είναι αυτοί πιο νούσιμοι από το 76% των Ελληνοκυπρίων. Ούτε που τους ενδιαφέρει ότι η ιστορία έγραψε ήδη ότι αυτό το σχέδιο, αυτή η δήθεν λύση, μετέτρεπε την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο εσαεί και με βούλα από τα Ηνωμένα Έθνη. Κόλλησε εκεί το μυαλό τους ακόμα κι όταν ο αρχιτέκτονας του σχεδίου, λόρδος Νταίηβιντ Χάνεϊ, ομολόγησε με δέκα χρόνια καθυστέρηση ότι «ήταν απερίσκεπτα γενναιόδωρο προς τους Τούρκους» (Cyprus mail, 14/9/14).
Ας δουν, έστω, από πού ξεκίνησε η ιστορία και με τον ίδιο τρόπο συνεχίζεται. Ίσως γράψουν και τίποτε για την άλλη πλευρά. Διότι είναι οι Τουρκοκύπριοι που ένοπλα πολεμούν από το 1958 να μην γίνει η Κύπρος «από κοινού» με τους Ε/κ. Ένα παράδειγμα μόνο, που έπεσε τυχαία στα χέρια μου: Δηλώσεις του Τ/κ ηγέτη Φαζίλ Κουτσούκ, τον Φεβρουάριο του 1969, όταν ζητούσαν ακόμα ομοσπονδία. «Πρέπει να έχωμεν τα δικαστήρια μας, την αστυνομίαν μας και ακόμη και τον στρατόν μας». Για να δικαιολογήσει την αξίωση για δικό τους στρατό, είπε και κάτι που πρώτη φορά διαβάσαμε: «Υφίσταται εν Κύπρω μία σοβαρά κομμουνιστική απειλή. Δυνατόν να αναγκασθώμεν μίαν ημέραν να υπερασπισθώμεν από τους Ελληνοκύπριους κομμουνιστάς». Λόγια του αντιπροέδρου μας Κουτσούκ, που δεν ήταν τόσο ακραίος όσο ο Ντενκτάς!
Σήμερα φαίνεται γελοίο, τότε προφανώς δεν ήταν. Γιατί δεν τους ανησυχούσαν οι δεξιοί, φασίστες, υπερπατριώτες, εθνικιστές, αλλά οι κομμουνιστές; Ερώτημα για ιστορικούς. Ή για αρθρογράφους του πλυντηρίου.