του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Για να είναι αξιόπιστες οι αρχές που επικαλείται η Δύση, ΗΠΑ και ΕΕ, στο όνομα των οποίων επιβάλει κυρώσεις επικαλούμενη την παραβίασή τους, θα πρέπει να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Διαφορετικά, οι αρχές αυτές προσομοιάζουν με “γλωσσικά ερείπια”, όπως τις χαρακτήριζε ο Ούλριχ Μπεκ, “στα οποία – μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου – παντού εμφωλεύουν, επωάζονται και εγκαθίστανται νέες πραγματικότητες, πίσω από τις αστραφτερές προσόψεις των λέξεων».. Διότι ενώ στρέφεται εναντίον της Λευκορωσίας, επικαλούμενη νοθεία στις προεδρικές εκλογές και τη σύλληψη του αντικαθεστωτικού δημοσιογράφου Προτάσεβιτς, ανέχεται αλλού παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας στον υπερθετικό βαθμό χωρίς να αντιδρά. Συνδιαλέγεται π.χ. με τον πρόεδρο της Αιγύπτου Αμπντέλ αλ Σίσι που κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία πάνω σε εκατόμβη θυμάτων ανατρέποντας τον μοναδικό δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι τον οποίο φυλάκισε με αποτέλεσμα τον θάνατο. Συνεργάζεται αρμονικότατα με τη Σαουδική Αραβία παραβλέποντας τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στην πρεσβεία της στην Κωνσταντινούπολη, όπως συνεργάζεται αρμονικότατα και με τα μεσαιωνικά καθεστώτα της Αραβικής χερσονήσου και όχι μόνον. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τη χώρα μας που βρίσκεται αγκαλιά με όλες τις χώρες του Μεσαίωνα στο όνομα της αντιπαράθεσης με την Τουρκία ενώ φωνάζει για την Ουκρανία και τώρα για τη Λευκορωσία.
Που οφείλεται αυτή η επιλεκτική ευαισθησία της Δύσης σε όσα συμβαίνουν στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ιδιαίτερα της Ευρώπης, στις χώρες δηλαδή που εντάσσονται στην πρόταση της ΕΕ με την επωνυμία «Ανατολική Συνεργασία» η οποία απευθύνεται από το 2009 σε έξη μετασοβιετικά κράτη, ανάμεσά τους και τρεις γείτονες της ΕΕ, Ουκρανία, Μολδαβία, Λευκορωσία; Οι χώρες αυτές αναδεικνύονται σε χώρο όπου επιχειρούν να εισβάλλουν τα συμφέροντα της Δύσης απεξαρτώντας τες από την επιρροή της Μόσχας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το ΝΑΤΟ δεν διαλύθηκε με το πέρας του Ψυχρού πολέμου αλλά αντίθετα επεκτάθηκε αυξάνοντας τα μέλη του με την ένταξη πρώην ανατολικών κρατών επεκτείνοντας τη δράση του ολοένα ανατολικότερα. Και όμως – άλλο ένα σημείο αναξιοπιστίας – ο σοβιετικός πρόεδρος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε συμφωνήσει να επιτρέψει την επανένωση της Γερμανίας και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ με μια αντιπαροχή: Ο πρόεδρος Μπους και ο ΥΠΕΞ Τζέιμς Μπέικερ συμφώνησαν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτείνονταν “ούτε ένα εκατοστό προς τα ανατολικά”. Τη συμφωνία αυτή είχε υπενθυμίσει ο Σεργκέι Λαβρόφ παίρνοντας αφορμή από την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, τονίζοντας ότι η συμφωνία παραβιάστηκε με τις τρεις διευρύνσεις του ΝΑΤΟ.
Βέβαια της Λευκορωσίας προηγήθηκε το 2013 η Ουκρανία, όταν ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιαννουκόβιτς αρνήθηκε τη σύνδεση της χώρας του με την ΕΕ, προκρίνοντας την τελωνειακή ένωση που προωθούσε η Ρωσία με πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Δεν αναφέρομαι στις αντιδράσεις μέρους του ουκρανικού λαού στην απόφαση του προέδρου αλλά στην ανοχή της Γερμανίας τότε απέναντι στον ένοπλο φασιστικό «Δεξιό Τομέα» και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα «Σβόμποντα», που είχε ως σήμα παραλλαγή της σβάστικας, και επιστρατεύθηκαν από το Βερολίνο για την αποκαθήλωση του Γιαννουκόβιτς. Αναφέρομαι στον τότε Γερμανό ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστέρβελε ο οποίος σε μια πρωτοφανή παρέμβαση στην ουκρανική πολιτική κρίση διαδήλωσε μαζί με τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές στο Κίεβο διαβεβαιώνοντας ότι «οι πύλες της ΕΕ παραμένουν ανοιχτές». . Όμως δεν ήταν μόνον ο Βεστέρβελε. Ακολούθησαν, η επικεφαλής της Εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Άστον, η βοηθός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, ο προεδρικός υποψήφιος Τζο Μακκέιν, που μετέβησαν στο Κίεβο επικροτώντας τις διαδηλώσεις. Η παρέμβαση στα εσωτερικά κορυφώθηκε με ανακοίνωση του ΝΑΤΟ(!), το οποίο καταδίκασε την κυβέρνηση για «την υπερβολική χρήση βίας εναντίον των διαδηλωτών». Πόση υποκρισία εμπεριέχει η ανησυχία της Δύσης για τα γεγονότα στη Λευκορωσία, όταν αξιοποιεί τα πάντα για την επίτευξη των επιδιώξεών της; Ας μη και την παραπληροφόρηση. Η ΕΡΤ είχε απολύσει τον ανταποκριτή της στη Μόσχα Δημήτρη Λιάτσο, διότι στις ανταποκρίσεις του αναφέρονταν στη δραστηριότητα του “Δεξιού Τομέα” και του “Σβόμποντα” σε αντίθεση με τις επιθυμητές ανταποκρίσεις από το Βερολίνο που αποσιωπούσαν το γεγονός.
Μέχρι το τέλος του Ψυχρού πολέμου διατυμπάνιζαν ως λόγο αντιπαράθεσης Ανατολής και Δύσης τις ιδεολογικές διαφορές για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Έκτοτε για να αδράξουν οι νικητές τα “λάφυρα” της νίκης τους και για να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των πολιτών τις επιθέσεις για τη σύληση των πλουτοπαραγωγικών πηγών κρατών της ρωσικής επιρροής, επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα ως μέσον εισβολής παραβλέποντας τις δικές τους πρακτικές όχι μόνον στη διάρκεια της αποικιοκρατίας αλλά και σήμερα στον Τρίτο κόσμο. «Στην τάξη της Ανατολής – Δύσης, μας λέει πάλι ο Ούλριχ Μπεκ, ίσχυε πάντα η αρχή της μη επέμβασης στις υποθέσεις ξένων κρατών. Τώρα πια ισχύει η αντίθετη αρχή της επέμβασης για ανθρωπιστικούς, ηθικούς – πολιτικούς λόγους, δηλαδή ένα είδος θετικά χρωματισμένου μπρεζνιεφικού δόγματος της πρώην Δύσης».
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
26/5/2021
