“Σκυλοκοῑτες καί νεκρόσιτοι κι ἐρεβομανεῖς κοπροκρατοῦν τό μέλλον”
(Ὀ. Ἐλύτης, Ἄξιον Ἐστί)
«Ὕπάρχει ἕνα δράμα αἵματος πολύ πιό ὀργανικό (σῶμα καί ψυχή)… ὑπάρχει τό τρομακτικό μαῦρο… ὅλοι εἴμαστε παιχνίδια αὐτοῦ τοῦ μαύρου… Αὐτό τό τέλος δέν εἶναι συναίσθηση τοῦ θανάτου, εἶναι γνώση τῆς ἀβύσσου. Ξέρω πώς μέ τό φῶς πρέπει νά ζήσω. Παρακάτω δέν ξέρω, δέν ξέρω ἄν θά τά καταφέρω». Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ (ἀπό τό ΧΑΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ τοῦ Ζήσιμου Λορεντζάτου)
Αὐτό τό δράμα, αὐτή ἡ πάλη μέ τό «ἀγγελικό καί μαῦρο φῶς» θά ἔπρεπε νά μᾶς εὐαισθητοποιεῖ, νά μᾶς συνετίζει καί νά μᾶς φέρνει κοντύτερα τόν ἕναν πρός τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τοῦ ἄλλου. Ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας καί οἱ ἐκατέρωθεν ἀφορισμοί ἐξυπηρετοῦν τή διαβολή ἑνός συστήματος πού στοχεύει στόν ἀποπροσανατολισμό καί τόν ἀπανθρωπισμό μας.
Ἡ στρατηγική τοῦ ἀντιπερισπασμοῦ ἀπορροφᾶ τήν προσοχή μας μακριά ἀπό τό πραγματικό δυστύχημα τῆς ἐποχῆς, ἀπό τό ὁποῖο πηγάζουν ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια ὅλες οἱ ἀλογίες καί ἀστοχίες μας. Καί τό δυστύχημα αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπώλεια τοῦ κέντρου, τήν ἅλωση τοῦ πνευματικοῦ ἄξονα πάνω στόν ὁποῖο θεμελιώθηκε ὁ Ἑλληνισμός.
«Ξεμακραίνουμε ἀπό τή ρίζα τῆς φυλῆς μας… κρυώνει μέσα μας τό ζεστό καί καθαρό αἷμα πού πήραμε ἀπό τούς πατεράδες μας». ( Φώτης Κόντογλου)
Ὡς ἀνθρώπινα ὄντα δέν προσδιοριζόμαστε ἀπό τή σεξουαλικότητά μας. Ζευγαρώνουν καί τά ζῶα. Οὔτε προσδιοριζόμαστε κοινωνικά ἀπό τό φύλο μας ἀλλά ἀπό τό πρόσωπό μας. «Τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίσταται κατὰ φύσιν µὲ νοµικὲς διατάξεις» (Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος). Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ θεσμοθέτηση γάμου γιά ὁμοφυλόφιλους μέ τή χρηστική ἀσέλγεια παρένθετης μητέρας, καθώς καί ἡ νομική κάλυψη γιά ἀλλαγή φύλου στά 15, δέν στοχεύουν στόν δικό μας χρόνο ἀλλά στόν χρόνο τῶν ἀπογόνων μας.
«Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀνησυχοῦμε. Ἐδῶ πιά εὐημερία πνευματική δέν ὑπάρχει. Δέν ἐνδιαφέρονται νά ἀναρρωτηθοῦν ἀπό ποῦ ἔρχονται, γιατί ζοῦν, ποῦ πηγαίνουν; » (Κ. Τσιρόπουλος)
Ἤδη οἱ νέοι μας ἔχουν ἐξοικειωθεῖ σέ ἀλλότρια θεάματα, ἀλλότριες ἀντιλήψεις καί στάσεις ζωῆς καθώς ὁ κοινός μας τρόπος δέν καθορίζεται πλέον ἀπό τήν παράδοση ἀλλά ἀπό τίς μεθοδευμένα θελκτικές καί ἐμπαθεῖς σειρήνες τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (ΜΜΕ). Ἀπό λαός γίναμε μάζα καί ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ξαφνικά, ἔγινε διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα ὄχι ὡς πρός τήν ὑποταγή στή χειραγώγηση -ἀλίμονο- ἀλλά διαφορετικότητα ὡς πρός τόν ἀνθρωπισμό μας. Διαφορετικότητα ὡς πρός τή φυσιολογία καί τήν ὀντολογία τῆς ὕπαρξης. Νά προσδιοριζόμαστε πιά ὄχι ἐν ἀληθείᾳ ἀλλά ἐν ἐπιθυμίᾳ.
«Δέ μ’ ἐνοχλεῖ ὁ λαός, μ’ ἐνοχλεῖ αὐτό τό ἀφάνταστο προστύχεμα πού προοδεύει καί ἀποβλακώνει τό λαό». (Γ.Σεφέρης)
«Ὅσο εἴχε πίστη ὁ Ἑλληνας, οἱ διάφορες προπαγάνδες δέν κάνανε τίποτα. Τώρα μονάχα, πού μπῆκε ἡ ἀπιστία σέ πολλές ἑλληνικές ψυχές, κι ὁ ὑλισμός καί ἡ καλοπέραση καταστρέψανε τήν πνευματική εὐαισθησία τους, τώρα οἱ διάφορες προπαγάνδες ἀπλώσανε στό ἔθνος μας… Γιατί πρέπει νά καταλάβουμε πώς ὁ Ἑλληνισμός δέν χάνεται μονάχα σάν χάσει τήν πολιτική ἐλευθερία του, ἀλλά σάν χάσει τήν πνευματική ἐλευθερία του. Στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, ὅσοι ἀλλαξοπιστούσανε, τό ἔθνος τούς λογάριαζε γιά χαμένους. Μά τώρα τί εἶναι ἄλλο ἀπό ἀλλαξόπιστοι ὅσοι ἀρνοῦνται τή μάνα τους καί τό σπίτι τους καί καταφρονοῦνε τά δικά τους καί θέλουνε νά τά θάψουν καί νά πάρουν αἰσθήματα καί φερσίματα ξένα ὁλότελα στόν χαρακτήρα τους; Ἐξέλιξη γι’ αὐτούς δέν εἶναι ὁ πλουτισμός τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης μέ ἑλληνικά στοιχεῖα μέσα στόν αἰώνιο χαρακτήρα της, ἀλλά μία ρούσικη σαλάτα ἀπό λογιῶν-λογιῶν ἀποφάγια… κοράκια πού τσιμπᾶνε τήν ἐτοιμοθάνατη ἑλληνική παράδοση, σκουλήκια πού ροκανίζουν τήν ἑλληνική κιβωτό», γράφει ὁ Φ. Κόντογλου στό βιβλίο Πονεμένη Ρωμιοσύνη, πού στίς μέρες μας, μέ τήν ἔντεχνη ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες μας, μπορεῖ νά προδιαγράφεται πιά ὡς Ἀποκαθηλωμένη Ρωμιοσύνη.
Γιά νά ἀντιληφθοῦμε ὅμως τί ἀκριβῶς σημαίνουν οἱ νέες ἀλλότριες τάσεις θά πρέπει νά ἑστιάσουμε βαθιά στό μέλλον. Οἱ κυβερνώντες γνωρίζουν, ἐπιδιώκουν καί ἐπενδύουν στόν ἐπερχόμενο ἐκφυλισμό τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτό εἶναι τό μόνο πού καθιστᾶ κατανοητή τή σθεναρή ἐμμονή καί ἐπιμονή τους, ἀφοῦ ἡ ἅλωση τῆς φυσιολογίας μας συνεπάγεται καί στειρότητα -ἐπιθυμητή γιά τούς ἰσχυρούς- κέρδη ἀπό χειρουργικές ἐπεμβάσεις, φαρμακευτικές ἀγωγές, ἄνοιγμα προϊόντων τῆς ἀγορᾶς καί στά δύο φύλα, διάβρωση τοῦ θεμελίου λίθου τῆς κοινωνίας, δηλαδή, τῆς οἰκογένειας, ἐνῶ τό σημαντικότερο πού εἶναι ὁ μεθοδευμένος εὐνουχισμός ἀπό τό ὀντολογικό πνευματικό μας κέντρο θά ὑποβιβάσει τήν ἀνθρωπότητα ὥστε νά εἶναι δικαιολογημένος ὁ ἐκτοπισμός της ἀπό τά ἐπιτεύγματα τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης. Ὁ ἀκρωτηριασμός τοῦ πνευματικοῦ νοῦ, ἡ ἀποστράγγιση τοῦ «μέσα πλούτου» (Σολωμός), ἡ ἅλωση τῆς ἐσωτερικῆς μνήμης (Φαῖδρος Πλάτωνος), ἡ σκλήρυνση τοῦ ἐν τῇ καρδίᾳ νοῦ (Ἅγιοι Πατέρες) θά ὑποβιβάσουν τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη καθώς οἱ χρηστικοί ἀλγόριθμοι των ὑπολογιστῶν τρέχουν μέ μεγαλύτερη ταχύτητα ἀπό τή λογική μας, τήν ὁποία ἄστοχα ταυτίσαμε μέ τήν ὀντολογία μας. Ἔχουμε συνηθίσει νά κατανοοῦμε καί νά ὁρίζουμε ὡς γνώση μόνο αὐτό πού μπορεῖ νά συλλάβει ἡ ἀνθρώπινη διάνοια καί ἔχουμε περιέλθει σέ λήθη σχετικά μέ τό ὄργανο πού ὄχι μόνο εἶναι ἀνώτερο τῆς διάνοιας, ἀλλά εἶναι καί τό μόνο πού μπορεῖ νά συλλάβει τήν ὀντολογική μας πραγματικότητα, δηλαδή τή φύση καί τόν προοορισμό τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Τό ὄργανο αὐτό εἶναι ὁ πνευματικός νοῦς.
«Αὐτή εἶναι ἡ κατάσταση στήν ὁποία καταδικάστηκε ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη καί στήν ὁποία ἐξακολουθεῖ νά βρίσκεται παγιδευμένη. Ἐξαναγκάζεται, ἀπό τίς ἴδιες τίς ἀρχικές ὑποθέσεις ν’ ἀγνοεῖ ὅτι ὑπάρχουν στά πράγματα ἐκείνες οἱ ἰδιότητες πού ξεπερνοῦν τήν πεπερασμένη ἐμφάνιση αὐτών τῶν πραγμάτων, ὅπως ξεπερνοῦν τήν ἱκανότητα τῆς διάνοιας γιά ἀνάλυση κι ἐπαγωγή. Κι ὅμως, εἶναι κυρίως αὐτές οἱ ἰδιότητες πού κάνουν ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα νά εἶναι αὐτός ἤ αὐτή πού εἶναι: οὐσιαστικά ἡ ἀνθρωπιά τοῦ ἀνθρώπινου πλάσματος ἐξαρτᾶται ἀπό τή συμμετοχή του ἤ τή συμμετοχή της στό θεϊκό. Ἐπομένως, τό νά βασίζει κανείς μιά ἀποτίμηση τοῦ ἀνθρώπου στήν παραδοχή ὅτι αὐτός πρέπει νά νοεῖται χωριστά ἀπό αὐτές τίς ἔμφυτες θεϊκές ἤ πνευματικές ἰδιότητες πού ἀποτελοῦν τήν οὐσιαστική του φύση καί τόν κάνουν ἀνθρώπινο ὄν, θά καταλήξει σέ ἀντιλήψεις πού ὑποβιβάζουν τόν ἄνθρωπο σέ μία ὑπάνθρωπη ἤ ἀκόμη ἀπάνθρωπη κατάσταση. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ ἀπανθρωπισμός τοῦ ἀνθρώπου». (Φ. Σέρραρντ)
Μέ τήν πνευματική γνώση μεταδίδεται στόν ἄνθρωπο μιά ἄλλη μορφή ζωῆς. Ἡ γνώση τῆς ἀλήθειας, γνώση πού κατανοεῖται ὡς «κοινωνία ἐν τῇ ὑπάρξει» (ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ), συνδέεται ἄμεσα μέ τήν αἴσθηση τῆς χάριτος. «Γνώσιν ἀληθείας, τήν τῆς χάριτος αἴσθησιν εἶναι κυρίως νόμισον̇ τάς δέ λοιπάς, νοήσεων ἐμφάσεις καί πραγμάτων ἀποδείξεις ἀποκαλεῖν δεῖ». (ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου). Ὁ ἐκφυλισμός μας ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ἀσέλγεια τῶν πνευματικῶν ἀλλά καί σωματικῶν ὀφθαλμῶν μας: «Ὁ κάλλει, λέγων ἀλλοτρίω ἐπιβάλλων τούς ὀφθαλμούς, οὐκ ἔτι κόρην ἀλλά πόρνην ἔχει τήν τοῦ ὀφθαλμοῦ κόρην». (ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)
«Νομίζω πώς ἡ σημερινή Ἑλλάδα μπορεῖ νά κρίνει τό λεγόμενο δυτικό πολιτισμό» διαβάζουμε σάν προμετωπίδα στόν πρόλογο τοῦ φιλοσοφικοῦ δοκίμιου τοῦ ποιητή Γ. Σαραντάρη «Συμβολή σέ μιά φιλοσοφία τῆς ὕπαρξης» πού δημοσιεύτηκε τό 1937. Ἡ σημερινή Ἑλλάδα «μπορεῖ καί πρέπει νά κρίνει τόν τέτοιο πολιτισμό»-τό δυτικό πολιτισμό-«ἄν θέλει νά σωθεῖ ἀπό τήν ἐπιρροή πού ἡ ἴδια ἡ Εὐρώπη ἐξάσκησε πάνω μας ἕναν ὁλάκερο αἰώνα» καί πρέπει νά προχωρήσει «μέ τήν ἀποκάλυψη τῶν σκοτεινῶν σημείων τῶν γηρασμένων Εὐρωπαίων. Προπάντων τίς ἀρρώστιες τους ἐκεῖνες πού μήτε οἱ ἴδιοι ὑποψιάζονται καί σχεδόν ποτέ δέν ἀναφέρουνε, χρειάζεται ἐμεῖς νά προσέξουμε». Καί μάλιστα, ὑπερτονίζει τήν ἀνάγκη αὐτή λέγοντας: «ἡ ἐποχή μας ἔχει ἱερή ὑποχρέωση νά κρίνει τό παρελθόν (καί, φυσικά, προπάντων τό εὐρωπαϊκό παρελθόν) καί … ἄλλωστε δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει τούτην τήν ὑποχρέωση, γιατί νιώθει πώς διαφορετικά ἔρχεται ὁ θάνατος… Ἔργο τῆς γενεᾶς μας εἶναι νά ἐξηγήσει ποιός εἶναι αὐτός ὁ θάνατος… Τό μέσα, λοιπόν, ἤ ὁ ἀληθινός ἑαυτός μας, ἡ ὕπαρξη, δέ βρίσκεται μέ τή γνώση…
Καί-ἐπαναλαμβάνουμε- ὁ νεότερος κόσμος, ἀπό τήν Ἀναγέννηση καί ἐδῶθε, ζεῖ ἀκριβῶς μέσα στήν κατάσταση αὐτή τοῦ περιορισμοῦ τῆς συνολικῆς πραγματικότητας ἀπό τήν πραγματικότητα τῆς γνώσης, πού μποροῦμε νά τήν ὀνομάσουμε κατάσταση ἀναγκαστικοῦ περιορισμοῦ ἤ κατάσταση τῆς περιορισμένης πραγματικότητας… Ἡ ἀγάπη πρός τό διπλανό, πού μᾶς ἔμαθε ὁ Χριστός, βρίσκεται κιόλας πιό σιμά στήν ἀλήθεια ἀπ’ ὅποια δυνατή γνώση, γιατί σπάει τά δεσμά τοῦ ἀνθρώπου -ἀτόμου».
Ἡ συγκεκριμένη παρουσίαση τῆς Συμβολῆς στό πόνημα τοῦ Ζήσιμου Λορεντζάτου «ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ – Γ.ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ» μᾶς ἔχει ἤδη θέσει ἐνώπιον τοῦ σημαντικότερου προβλήματος τῆς ἐποχῆς μας: τόν ἐκτοπισμό τῆς συνολικῆς πραγματικότητας ἀπό τήν περιορισμένη πραγματικότητα τῆς γνώσης καί πιό συγκεκριμένα τήν ἀφαίρεση τοῦ ἐγώ ἀπό τό ὀντολογικό πεδίο τῆς ὕπαρξης. Πρόκειται γιά μιά βάρβαρη ἐκγύμνωση ἀπό τήν ἐσωτερική μας οὐσία πού ὁδηγεῖ σέ «χυδαῖο θάνατο» ἄνθρωπο καί κτίση. «Ἀλλά τό πράγμα δέν τελειώνει ἐδῶ. Στήν ἐποχή μας διάφορες «θεωρίες», πού τίς χαρακτηρίσαμε ἀντιπνευματικές καί πέρα γιά πέρα ἡδονιστικές καί πεισιθάνατες, πᾶν νά ἀντικαταστήσουν τίς παραδόσεις ἐκεῖνες πού καλύπτουν, μέ τό πνευματικό περιεχόμενό τους, ὄχι μονάχα τό μυαλό ἤ τίς αἰσθήσεις μας, τή «fisica», ἀλλά καί τό πνεῦμα ἤ τή «metafisica» τοῦ Σολωμοῦ («Στοχασμοί τοῦ ποιητῆ»), δηλαδή ὁλόκληρο τό πεδίο ἤ «τή συνολική πραγματικότητα ἑνός ἀνθρώπου»… Καί, χωρίς νά ὑπερβάλλομε, μποροῦμε νά παρατηρήσομε σήμερα πώς οἱ «θεωρίες» αὐτές, ἄν ὄχι τίποτα ἄλλο, ἔχουν γιά τόν περισσότερο κόσμο γράψει μιά προσημείωση, νά τό ποῦμε ἔτσι, ἀπάνω στήν πνευματική κληρονομιά τῶν πατέρων μας. «Ὑφίσταται ἕνας θάνατος» -λέει ὁ Σαραντάρης- «πού εἰσέρχεται στή θεωρία μας τοῦ κόσμου, καί μέ τήν παρουσία του μπορεῖ νά γεμίσει τή συνολική πραγματικότητα ἑνός ἀνθρώπου̇ αὐτός ὁ θάνατος διευθύνει στό θάνατο ὄχι ἕναν μόνον ἄνθρωπο, ἀλλά μιά κοινότητα ἀνθρώπων̇ καί γιά τοῦτο εἶναι ὁ πιό ἐπικίνδυνος». Δίχως νά τό καταλαβαίνουν, ἀπό τή φύση τους ἤ ἀπό τήν ἐφήμερη καταβολή τους, οἱ «θεωρίες» αὐτές «εἶναι θεωρίες πού θυσιάζουν τόν ἄνθρωπο στό θάνατο, καί δέν τό γνωρίζουν̇ εἶναι διαστροφές πού γεννήθηκαν ἀπό ἕναν ἀχαλίνωτο ἡδονισμό… ἡ ἡδονή τοῦ θανάτου, τοῦ θανάτου ὅλου τοῦ κόσμου τίς διατρέχει. Γι’ αὐτό ἡ πίστη μας στήν ὕπαρξη ὀφείλει νά γίνει κοσμοθεωρία -κοσμοθεωρία ἐδῶ ὄχι μέ τή δυτική σημασία τοῦ Weltanschauung, ἀλλά μέ τήν εὐαγγελική τοῦ πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη (Κατά Ματθ.ΚΗ΄,19)-̇ γιατί δέν ἀρκεῖ ν’ ἀναγκάσεις τούς ἀνθρώπους προορισμένους στό θάνατο, ἀλλά καί τίς θεωρίες τους, τίς τόσο φλύαρες, πρέπει νά ἐξουδετερώσεις καί ὕστερα ν’ ἀντικαταστήσεις» (ibid.).» ( Ζ. Λορεντζάτος).
«…Ὅλες οἱ γνώσεις μας μᾶς φέρνουν πιό κοντά
στήν ἄγνοιά μας
ὅλη μας ἡ ἄγνοια πιό κοντά στό θάνατο
μά τοῦ θανάτου ἡ κοντινότητα, ὄχι πιό κοντά στό Θεό.
Ποῦ εἶναι ἡ ζωή πού χάσαμε ἐνῶ ζούσαμε;
Ποῦ εἶναι ἡ σοφία πού χάσαμε στή γνώση;
Ποῦ ἡ γνώση πού θυσιάσαμε στήν ἐνημέρωση;
Οἱ κύκλοι τοῦ Οὐρανοῦ μέσα σ’ εἴκοσι αἰῶνες
Μᾶς φέρνουν πιό μακριά ἀπό τόν Θεό
Καί πιό κοντά στό χῶμα»
(XOΡIKA AΠO TO BΡAXO Τ.S. ELIOT)
«Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοί στήν παράδοση, ὅσοι δέν ἀρνηθήκαμε τό γάλα πού βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στήν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτούς πού θέλουνε τήν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρίς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο! Ὁ καιρός θά δείξει ποιός ἔχει δίκιο, ἄν καί δέν χρειάζεται ὁλότελα αὐτή ἡ ἀπόδειξη». (Φ. Κόντογλου)
Τό πόνημα αὐτό γράφεται ἀνήμερα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στῶν ὁποίων τόν παρακλητικό κανόνα δεόμεθα γιά αὐτό ἀκριβῶς πού ἀπολέσαμε: «μυσταγωγία σοφίας κρείτονος, εὐσυμπάθηστον τρόπον, εὐπροσήγορον λόγον, γνώμη θεοπειθῆ, ἄσκηση φιλαληθείας καί εὐσεβείας». Μές τήν πλημμύρα τῆς διαφθορᾶς καί τοῦ σαρωτικοῦ εὐτελισμοῦ τῆς ζωῆς, ἡ «ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά» πατρίδα ἐπιμένει νά κρατᾶ ἀκοίμητη τή φλόγα στό εἰκονοστάσι τῆς ὕπαρξης .
Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας, δημιουργία του Μάριου Σπηλιόπουλου.
