του Παντελή Σαββίδη
Τη δεκαετία του 1960 κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ μια εικόνα ενός μικρού κοριτσιού που χτυπήθηκε απο τα θραύσματα βόμβας Ναπάλμ που έριξαν οι Αμερικανοί προκάλεσε αίσθηση στη διεθνή κοινή γνώμη-ακόμη και στην αμερικανική.
Η φωτογραφία επέδρασε τα μέγιστα στο να χάσουν οι αμερικανοί το επικοινωνιακό παιχνίδι. Αυτό τους ενδιαφέρει. Δεν τους ενδιαφέρει αν σκορπούν τον θάνατο.
Σήμερα δεν δημοσιεύθηκε ανάλογη φωτογραφία απο τον βομβαρδισμό που έκανε το Ισραήλ σε καταυλισμό στη Γάζα. Το μισό σώμα ανθρώπων που βομβαρδίστηκαν σφάδαζε και το άλλο μισό καιγόταν. Σε όσους προτάσουν την γεωπολιτική έναντι του ανθρωπισμού εύχομαι να μην συμβεί κάτι ανάλογο.
Ίσως τις επόμενες ημέρες, αν υπάρχουν, δημοσιευθούν αυτές οι φωτογραφίες.
Οι φωτογραφίες και τα πλάνα απο τον βομβαρδισμό αυτό είναι που προκάλεσαν την αντίδραση αμερικανών βουλευτών, ίσως και της αμερικανικής κοινής γνώμης, χθες, με αποτέλεσμα αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπάιντεν να δηλώνουν την ενόχλησή τους απο τις ενέργειες του Ισραήλ (αν δεν έβλεπε όσα συμβαίνουν η διεθνής κοινή γνώμη δεν θα έδιναν καμιά σημασία οι αμερικανοί αξιωματούχοι).
Υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν ξέρεις πότε ο διάολος θα σπάσει το ποδάρι του και δεν θα μπορέσεις να ελέγξεις το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο στο οποίο μπορεί να κατηγορηθούν και να προσαχθούν οι Μπαίντεν, Μπλίνκεν και Όστιν. Ίσως και άλλοι. Καμιά φορά όλα δεν ελέγχονται.
Η υποκριτική διορία ενός μήνα που έδωσαν οι αμερικανοί στο ισραήλ να αλλάξει την στάση του-την ώρα που του στέλνουν και άλλο οπλισμό- ως προς την ανθρωπιστική αντιμετώπιση της Γάζας έχει ως βάση αυτήν την ανησυχία. Αφ ενός ότι τα εγκλήματα διαπράττονται μπροστά στη διεθνή κοινή γνώμη και αφετέρου ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως πειστήρια στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Και τα εγκλήματα αυτά διαπράττονται με αμερικανικό οπλισμό.
Υπάρχει ένα μέρος έντονα δυτικόστροφο της διεθνούς κοινής γνώμης, που νοιώθει αποτροπιασμό για όσα κάνει το Ισραήλ στη Γάζα και στο Λίβανο. Ακόμη και πολίτες του Ισραήλ νοιώθουν αυτήν την απέχθεια. Και δεν έχει αυτό το τμήμα της κοινής γνώμης καμιά εμπιστοσύνη, αντίθετα αισθάνεται απέχθεια απέναντι και στην πολιτική της Ουάσιγκτον.
Αυτό το “ξέπλυμα” με δηλώσεις και φωτογραφίες στα μμε αναζητά η αμερικανική ηγεσία και το αμερικανικό κατεστημένο.
Η φωτογραφία του πατέρα που κρατά το παιδάκι του σκοτωμένο στην αγκαλιά του είναι απο την The Wall Street Journal. Την εφημερίδα του αμερικανικού κατεστημένου. Αλλά, πλέον η παρακμάζουσα δύναμη δεν σώζεται με τέτοια. Έχει περάσει ως αρνητική παρουσία στην ανθρώπινη συνείδηση. Η Δύση στερείται ηγεσίας.
Ηγεσία είχε η Δύση και όταν οι Γάλλοι διέπρατταν τα όσα διέπρατταν στην Αλγερία την δεκαετία τού ’50. Ηγεσία είχε η Δύση και όταν οι Άγγλοι διέπρατταν τα όσα διέπρατταν στην Κύπρο. Ηγεσία είχε η Δύση και όταν οι Αμερικανοί διέπρατταν τα όσα διέπρατταν στο Βιετνάμ και όχι μόνο. Ας μην μιλήσομε για τούς βομβαρδισμούς τής Γιουγκοσλαβίας, ή παλιότερα τις γενοκτονίες των Αρμενίων, Ασσυροχλαδάιων και Ελλήνων από την Τουρκία και πιο πρόσφατα τα εγκλήματά των στην Κύπρο. Ο Κίσσινγκερ ήταν μια ζωή επικυρηγμένος. Έπαθε τίποτε;
Πέρασε ποτέ κανείς απ’ αυτούς από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Όχι. Διότι για να περάσεις απ΄αυτό, πρέπει να ηττηθείς. Πλήρης, δηλαδή, ισχύς τού “ουαί τοίς ηττμένοις” (το είδαμε στην Νυρεμβέργη, όπου δικαστές ήσαν οι εγκληματίες τού αύριο). Αυτή είναι η αλήθεια και τα ποδάρια τού διαβόλου είναι μια χαρά και τούς προστατεύει.
Παρατηρώ τελευταία φοβερή ευαισθησία για την Γάζα, έχοντας προφανώς ξεχάσει την 7η Οκτωβρίου 2023, για την οποία οι Ιρανοί, οι οποίοι δεν συμμετείχαν αμέσως, αλλά εμμέσως με τα λεφτά των, όπως συνηθίζουν να κάνουν, δηλώνουν υπερήφανοι!! Αλήθεια, κανείς από τούς εγκληματίες που έσφαξαν αθώους ανθρώπους, νέους που απλώς διασκέδαζαν, βίασαν κοπέλες, πήραν αιχμαλώτους κλπ., κανείς απ’ αυτούς, λέω, δεν πρέπει να πάει σε κάποιο ποινικό δικαστήριο; Μήπως χάσαμε την ψυχραιμία μας και το μέτρο;
Πριν την 7η Οκτωβρίου, που σωστά καταδικάζεται, τί υπήρχε, το κενό;
Ωχριά η 7η Οκτωβρίου μπροστά στα όσα έχουν υποστεί διαχρονικά οι Παλαιστίνιοι
Ο ίδιος ο ΓΓ του ΟΗΕ, που αποτελεί έκφραση του κατεστημένου, είχε πει ότι η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δεν πραγματοποιήθηκε εν κενώ.
Βέβαια έχουν άλλη βαρύτητα τα εγκλήματα που πραγματοποιεί η Δύση και άλλη οι “υπανθρωποι” της Ανατολής.
Άν ανοίξομε συζήτηση για το ποιος έχει υποστεί τι διαχρονικά, θα γράφομε για πολύ ακόμη. Εγώ έγραψα στον Σαββίδη την παρατήρησή μου και η μη απάντηση εκ μέρους του μού δείχνει ότι μάλλον συμφωνεί.-
Σαφέσττα και δεν συμφωνώ. Το Ισραήλ αποδεικνύεται ανάξιο των προγόνων του, τού 19ου και του πρώτου ημίσεος του 20ου αιώνα. Δολοφονεί αμάχους συνειδητά και κατά συρροή, δεν σέβεται κανέναν ηθικό κανόνα. Οι Εβραίοι βίωσαν στην Ισπανία υπο την κυριαρχία των Αράβων για οκτώ αιώνες χωρίς προβλήματα. Σήμερα; Δεν σκέπτονται ότι οι άνδρες που έχασαν τις οικογένειές τους, τα παιδιά που έμειναν ορφανά και έζησαν τη φρίκη της γενοκτονίας θα ζουν μόνον για να εκδικηθούν;
“Σαφέσττα και δεν συμφωνώ”. Δεν σού ζήτησε κανείς να συμφωνήσεις.
“Οι Εβραίοι βίωσαν στην Ισπανία για οκτώ αιώνες χωρίς προβλήματα.”
Έχεις κάποια πηγή που να το αναφέρει αυτό; Και αφού ήσαν “υπο την κυριαρχία των Αράβων”, δηλαδή κάτω από το χατζάρι των τι “προβλήματα” (sic) ήθελες να έχουν; Ή είναι αυτό μία παρακίνηση να ζήσουν ξανά “υπο την κυριαρχία των Αράβων”, μπας και περάσουν μέλι-γάλα; Μήπως να ξανασκεφτείς το γράφεις, διότι εκτείθεσαι γράφοντας ανοησίες, για να μην πω τίποτε βαρύτερο;
Πάντα οι δυνατοί -λαοί και κράτη- μόλις αποχτήσουν δύναμη την δείχνουν ή απειλούν ότι θα την δείξουν-μας κούρασε κοντά 30 χρόνια τώρα η Τουρκία με το casus belli της-πάντα όμως μετά από αφορμή, που δίνουν οι αδύνατοι λαοί και κράτη -Μήλιοι του Θουκιδίδη- ,όπως τώρα οι ”Χαματζήδες” με την περσινή σφαγή αμάχων και παιδιών (και αυτοί οι ”άτιμοι”), ή εμείς το 1919 με την απόβαση στην Σμύρνη , ή το Πραξικόπημα του Ιωαννίδη εναντίον του Μακαρίου το 1974 και νωρίτερα(το 1963) με την επιστολή του Μακαρίου και τα ”μαύρα Χριστούγεννα” στην Κύπρο- .
Και λογικό ακούγεται ”να μη μαλώνουν” αυτούς τους δυνατούς που επιτίθενται οι σύμμαχοί τους ,αλλά δεν είναι παράλογο να μένουν ουδέτεροι οι πρώην Αδέσμευτοι- που εκπροσωπούν στον πληθυσμό της γης κοντά στα 3/4-;.
Και αυτοί δεν έχουν πολιτικές ηγεσίες, ή έχουν εθισθεί σε εικόνες πολέμου -αληθινές ή ”φκιαγμένες” με το πασπαρτού διαδίκτυο;.
Με αυτά και με άλλα, που αφορούν και στην εσωτερική κατάσταση των χωρών και κρατών διαπιστώνεται η πλήρης αδιαφορία των σημερινών ανθρώπων για τους πάσχοντες συνανθρώπους τους ,είτε με την αποχή τους από τις εκλογές όπου υπάρχουν Δημοκρατίες ,είτε με την στήριξη -υποστήριξη ”Αναρχικών Συλλογικοτήτων”, είτε με την ”απάνθρωπη” συμπεριφορά τους (στην Ελλάδα μας το ζούμε καθημερινώς και έχουμε πολλά παραδείγματα).
Δεν υπάρχουν ,φίλοι, παραδείγματα προς μίμηση, πολιτικών ,λαϊκών και κληρικών ,ξεχάσαμε τις παραδόσεις μας και δεν υπάρχει διαδοχή εμπειριών (απαξιώθηκαν οι ηλικιωμένοι από τους νεότερους ) και τέλος-τέλος ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΟΛΩΝ ”Αγαπάτε και τους εχθρούς σας”.
Σταύρος Αθαν.Ναλμπάντης
“μας κούρασε κοντά 30 χρόνια τώρα η Τουρκία με το casus belli της”
Σώωωωωωωωωπα και γιατί δεν …. “ξεκουραζόμαστε”, αγνοώντας το και επεκτείνοντας τα χωρικά μας ύδατα στα 12 νμ σε όλη την επικράτεια;
”Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται ”.
Ποια είναι τα “ευκόλως εννοούμενα”; Τίποτε δεν εννοείται ευκόλως -καθόλου μάλιστα- όταν γράφετται από σένα.
”Αγαπάτε και τους εχθρούς σας”, άρα και τούς Τούρκους και “μη φέρετε αντίσταση”, είναι το συμπλήρωμα. Κάποτε σε ρωτούσαν αν σού δίνουν τίποτε από τού Μαξίμου γι αυτά που γράφεις. Εγώ διερωτώμαι αν σού δίνουν τίποτε από το “Προξενείο”, για να περνάς ύπουλη τουρκική προπαγάνδα, η οποία βεβαίως συνάδει με την πολιτική τού Μαξίμου. Να πώς ξεκαθαρίζει το πράγμα σιγά-σιγά.
Παίδες, είμαστε στον 21ο. Αιώνα. Πίσω μας έχουμε αιώνες αιματοχυσιών. Σήμερα συνδεδεμένοι, εξαιρετικά ενημερωμένοι και εν πασει περιπτώσει χωρίς άλλοθι. Όλοι γνωρίζουμε που μας οδηγούν, σε ποια ατραπό μας πάνε. Εμείς θελουμε;;; Συμφωνούμε;;; Θελουμε τον πόλεμο;;; Νομίζουμε ότι άμα καεί ο γείτονας εμείς θα την βγάλουμε καθαρή;;; Θελουμε να ζούμε με τρόμο;;; Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας εθισμένα σε αυτό;;; Θελουμε να αλλάζουμε τις πολιτισμικές μας ταυτότητες;;;
Τι ακριβώς θελουμε;;;
Αν το βρούμε, αν αντισταθούμε δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάποιος που θα μας κοροϊδέψει.
Αν κλείσουμε τα μάτια, αν υποταχθούμε, αν υποχωρήσουμε και αδιαφορήσουμε, ωωω υπάρχουν πολλοί.
Δεν υπάρχει έλεος από αυτούς. Πρέπει όμως να υπάρξει αυτεπίγνωσης από μας. Και έλεος. Και αλληλεγγύη. Δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε. Να χάσουμε έχουμε.
Έτσι κι αλλιώς τα κράτη που δεν είχανε τίποτε μα τίποτε απολύτως να δώσουν από πόρους, είναι τα πιο ευτυχισμένα στη γη. Ανέπτυξαν πολέμους, κατακτήσεις και πλιάτσικο. Τα 3/4 της γης είναι ακόμη και σήμερα φέουδα. Ντροπή και αίσχος τον 21ο αιώνα. Αν κάτι θα έπρεπε να κάνει ο αναδυόμενος δικαιωματισμος είναι να βάλει τους ανθρώπους στην θέση τους και στην δημιουργικότητα τους.
Αγαπητέ κ. Σαββίδη, με όλο τον σεβασμό επισημαίνω ότι υπάρχουν κάποιες ιστορικές ανακρίβειες στην εισαγωγή του άρθρου σας.
Γράφετε:
“Τη δεκαετία του 1960 κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ μια εικόνα ενός μικρού κοριτσιού που χτυπήθηκε απο τα θραύσματα βόμβας Ναπάλμ που έριξαν οι Αμερικανοί…”
Όμως η φωτογραφία είναι μεταγενέστερη και τα τραγικά γεγονότα διαφορετικά. Τραβήχτηκε στις 8 Ιουνίου 1972. Το χωριό που επλήγη βρισκόταν βαθιά στο Νότιο Βιετνάμ (στην πλευρά προς την Καμπότζη), αλλά κατελήφθηκε από δυνάμεις του Βορείου Βιετνάμ. Οι κάτοικοι έφυγαν για να σωθούν προς τις περιοχές του Νότιου Βιετνάμ που θεωρούσαν ασφαλείς, αλλά τότε συνέβη το τραγικό. Ένας πιλότος της αεροπορίας του Νοτίου Βιετνάμ τους θεώρησε κατά λάθος στρατιώτες του Βόρειου Βιετνάμ και τους έπληξε με ναπάλμ. Συνεπώς το κορίτσι χτυπήθηκε από φίλιες δυνάμεις, οι δε Αμερικανοί δεν ήταν οι άμεσοι αυτουργοί του εγκλήματος.
Το κορίτσι ήταν η Φαν Τι Κιμ Φουκ, η οποία αργότερα ζήτησε άσυλο στον Καναδά και ανέπτυξε κοινωνική δράση υπέρ των παιδιών του πολέμου. Το 2022 υποδέχτηκε στον Καναδά πρόσφυγες από την Ουκρανία. Το αεροπλάνο που μετέφερε τους πρόσφυγες έφερε (στην άτρακτό του, υποθέτω) την εν λόγω εμβληματική φωτογραφία.
Ο φωτογράφος ήταν ο Βιετναμέζος αμερικανικής υπηκοότητας Νικ Ουτ (Nick Ut) ο οποίος σχετικά προσφάτως, το 2021, μετά από βράβευσή του από τον Ντόναλντ Τραμπ, δέχθηκε επίθεση από άγνωστο.
https://en.wikipedia.org/wiki/Phan_Thi_Kim_Phuc
https://en.wikipedia.org/wiki/Nick_Ut
Τα γράφω όλα αυτά όχι από σχολαστικισμό, αλλά διότι οι φωτογραφίες και οι τηλεοπτικές εικόνες κάποτε αφυπνίζουν συνειδήσεις, αλλά σπανίως αποκαλύπτουν το σύνολο των γεγονότων. Σαφέστατα οι κοινωνίες οφείλουν να προτάξουν ως αδιαπραγμάτευτο το αίτημα για κατάπαυση του πυρός και για προστασία των αμάχων σε οποιαδήποτε πολεμική σύγκρουση ανά τον κόσμο. Συγχρόνως όμως οφείλουμε ως μεμονωμένοι πολίτες (ή καλύτερα, υπήκοοι) να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα ναι μεν με βάση τις ανθρώπινες αξίες, αλλά χωρίς συναισθηματισμούς και ιδεολογικές φορτίσεις, ώστε εφόσον μας δοθεί βήμα έκφρασης, να υποστηρίξουμε μία δίκαιη λύση, είτε στην Γάζα, είτε σε όποια άλλη περίπτωση στον πλανήτη. Δυστυχώς η διεθνής δημοσιογραφία κατά κανόνα δεν μας βοηθάει να αποκρυσταλλώσουμε τι συμβαίνει και ποια μπορεί να είναι αυτή η λύση (οι Ανιχνεύσεις αναμφιβόλως αποτελούν εξαίρεση σε επίπεδο αναλύσεων και αντικειμενικότητας).
Προς επίρρωσιν των παραπάνω, η δημοσιογραφική Βαβέλ επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση της φωτογραφίας της εφημερίδας “The New York Journal”, όπως φαίνεται να έχει δημοσιευθεί πριν από δέκα μήνες περίπου, στις 28 Δεκεμβρίου του 2023:
https://www.wsj.com/world/middle-east/israeli-airstrike-hamas-commander-civilian-deaths-3b6be664
Να όμως που προηγήθηκε δημοσίευσή της στον τούρκικο δημοσιογραφικό ιστότοπο IHA News, στις 2 Νοεμβρίου του 2023. Δεν ξέρω αν υπάρχει και παλαιότερη δημοσίευση κάπου αλλού. Πιθανότατα η φωτογραφία λήφθηκε λίγο νωρίτερα, ύστερα από την αεροπορική επίθεση του Ισραήλ στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζαμάλια κατά την 31 Οκτωβρίου 2023:
https://iha.news/italy-transfers-first-group-of-migrants-to-albania/
https://en.wikipedia.org/wiki/31_October_2023_Jabalia_refugee_camp_airstrike
Προσωπικώς η ετεροχρονισμένη δημοσίευση της φωτογραφίας και η πιθανή προέλευσή της από τούρκικο ειδησεογραφικό δίκτυο με προβληματίζει.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία του σχολίου μου.
ΥΓ Υποθέτω ότι θα είδατε το χθεσινό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 με τίτλο “20ος αιώνας: η δύναμη της εικόνας”. Οι τοποθετήσεις των δημιουργών του ντοκιμαντέρ ήταν σαφώς μονόπλευρες ή απλουστευτικές. Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο σύνθετη.
Τρεις οι εκδοχές της κάθε αλήθειας . Η δική μου, η δική σας και η πραγματική που την γνωρίζουν μόνο οι πρωταγωνιστές.
Οι περισσότεροι προβάλλουν την δική τους αλήθεια ως μοναδική , στα δε ελληνοτουρκικά μας θέματα θεωρούν αληθή όλα τα αναγραφόμενα από Τούρκους πολιτικούς , τον τουρκικό τύπο και τα τουρκικά ΜΜΕ και περιμένουν ”να τους πάρουν οι πατριώτες Έλληνες στα σοβαρά” και να μη τους παρεξηγήσουν. Παρ’όλα αυτά επιμένουν.
1. “Συνεπώς το κορίτσι χτυπήθηκε από φίλιες δυνάμεις, οι δε Αμερικανοί δεν ήταν οι άμεσοι αυτουργοί του εγκλήματος.”, δηλαδή ήταν συναυτουργοί ως ανώτατοι πολιτικοί και στρατιωτικοί διοικητές, χρηματοδότες και προμηθευτές. Αυτουργοί ήταν… άμεσοι αυτουργοί όπως όλες οι δυνάμεις που χρηματοδοτούν, υποστηρίζουν πολιτικά και προμηθεύουν με όπλα. Όσο για την Φαν Τι Κιμ Φουκ ζήτησε και πήρε αυτά που τις έδωσαν και καλά έκανε. Η ουσία τού άρθρου είναι το ότι μια τόσο “δυνατή” φωτογραφία ήταν αρκετή τότε για να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στο επικοινωνιακό παιχνίδι μιας πλευράς υποχρεώνοντας την να αναδιπλωθεί, να “φρενάρει” τις δράσεις της ενώ σήμερα δεν είναι για πολλούς διαφορετικούς λόγους, αυτό είναι ξεκάθαρο.
2. Η πολύ δυνατή φωτογραφία της εφημερίδας “The New York Journal” είναι παλιότερη και επαναλαμβανόμενη, από τις 31 Οκτωβρίου 2023 έχει χαθεί το μέτρημα. Από την στιγμή που το γεγονός αυτό έχει καταστεί καθεστώς ρουτίνας αποτελεί σύμβολο αυτής της κατάστασης ούτε διασταύρωση χρειαζόταν. Να δούμε όταν τελειώσουν και ξεκινήσουν το μάζεμα των μπάζων πόσα ακόμη παιδιά θα βρεθούν από κάτω.
Προς REN:
“Η ουσία τού άρθρου είναι το ότι μια τόσο “δυνατή” φωτογραφία ήταν αρκετή τότε για να δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στο επικοινωνιακό παιχνίδι μιας πλευράς …”
Εμένα πάλι η ουσία του σχολίου μου είναι ότι βαρέθηκα την επίκληση στο συναίσθημα υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, από αυτούς που αξιοποιούν ιδεολογικώς τις φωτογραφίες, τα τραγούδια, τα τηλεοπτικά πλάνα και τις κινηματογραφικές ταινίες.
Θέλω πλήρη, σοβαρή και αξιόπιστη ενημέρωση για τα τρέχοντα γεγονότα (και ει δυνατόν και για τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος) και από εκεί και πέρα είμαι αρκετά ώριμος να εξάγω τα συμπεράσματά μου και να προχωρήσω σε όποια διατύπωση γνώμης ή ακόμα και σε όποια πολιτική τοποθέτηση επί των θεμάτων αυτών. Δημεγέρτες, καθοδηγητές και Τζον Λένον δεν μου χρειάζονται πλέον -όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Αντικειμενική δημοσιογραφία και ιστοριογραφία εξ ορισμού δεν μπορεί να υπάρχει. Αλλά μπορεί να υπάρχει αξιόπιστο και έντιμο ρεπορτάζ. Οι φωτογραφίες και οι ανταποκρίσεις ορθώς δημοσιεύονται, αλλά πρέπει πάντα να είναι τεκμηριωμένες (ήτοι να δηλώνεται σαφώς η προέλευση, ο τόπος, ο χρόνος και οι συνθήκες λήψης των στοιχείων, όπως και τα πρόσωπα που κομίζουν τις πληροφορίες κλπ). Όσο δεν απαιτούμε ως αναγνώστες ή θεατές το δημοσιογραφικό υλικό που μας σερβίρεται να είναι τεκμηριωμένο, τόσο περισσότερους “κορμοράνους του Περσικού” θα καταπίνουμε αμάσητους.
Όσον αφορά την επίμαχη φωτογραφία (με την τραγική Φαν Τι Κιμ Φουκ), εάν ρωτήσετε 100 ανθρώπους, κυρίως από την γενιά του ’60, τί ακριβώς δείχνει αυτή η φωτογραφία που έχει ληφθεί κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ, θα διαπιστώσετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία έχει μείνει επί δεκαετίες με την εντύπωση ότι αθώα παιδιά των καλών Βιετκόνγκ εκδιώκονται βιαίως από κακούς Αμερικάνους στρατιώτες που βαδίζουν πίσω τους απειλητικά. Βεβαίως συμφωνώ απολύτως με την απόφανση ότι στο εν λόγω τραγικό περιστατικό οι Αμερικανοί ήταν συναυτουργοί του εγκλήματος. Όμως το πρόβλημα που εδώ θίγεται δεν είναι η καταδίκη των πάσης φύσεως ιμπεριαλισμών, αλλά η εργαλειακή χρήση της δημοσιογραφίας (και επαναλαμβάνω ότι προφανώς δεν υπονοώ τον παρόντα ιστότοπο). Τα αντίστοιχα βέβαια ισχύουν και για την φωτογραφία στην Γάζα.
Και κάτι τελευταίο σχετικά με την έλλειψη πληροφόρησης: είμαι επίσης σίγουρος ότι η συντριπτική πλειοψηφία όταν ακούει την φράση “πόλεμος στο Βιετνάμ” σκέφτεται τους Αμερικάνους. Ελάχιστοι θα θυμηθούν την Γαλλία και το Ντιεν Μπιεν Φου. Παρομοίως στην Παλαιστίνη, οι Άγγλοι και ο ρόλος τους ξεχάστηκαν. Γιατί άραγε;
Δεν είστε-δεν είμαι -του κόσμου τούτου και ευχαριστούμε τις Ανιχνεύσεις , που φιλοξενούν τις απόψεις μας. Εξαιρέστε με αν διαφωνείτε. Καληνύχτα.