του Παντελή Σαββίδη
Μια απο τις αθλιότερες πολιτικές προσωπικότητες στον κόσμο ήταν, για τον ελληνισμό, ο πολύς Χένρυ Κίσιγκερ.
Ακραίος αμοραλιστής έδινε λύσεις εκεί που οι άλλοι σκέφτονταν τις συνέπειες. Και αυτό τον κατέστησε σπουδαίο πολιτικό, κατά τους υποστηρικτές του.
Μια απο τις, ελάχιστα, προνοητικές για τις συνέπειές τους αποφάσεις του ήταν η βοήθεια που παρείχε στην Τουρκία να καταλάβει την Κύπρο. Την Κύπρο δεν την κατέλαβε ο υπερτιμημένος τουρκικός στρατός. Οι Τούρκοι έκαναν αποβίβαση, όχι απόβαση.
Καθάρισαν το τοπίο ο Κίσιγκερ, δηλαδή οι Αμερικανοί, οι βρετανοί και οι ισραηλινοί. Και απο την Αθήνα τα πρακτοράκια τους. Στην πολιτική τάξη της Αθήνας οι πράκτορες υπερισχύουν συντριπτικά των πολιτικών με ελληνική οπτική. Άνθρωποι που την κρίσιμη στιγμή του πολεμικού συμβουλίου το 1974 θα αποφάσιζαν, ήταν στο payrole των αμερικανών.
Και έρχομαι στο σημερινό αιτούμενο:
Ο Μπάϊντεν ο οποίος αποχωρεί στο τέλος του έτους απο την προεδρία , κάλεσε τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο. Ακριβώς, επειδή ο Μπάϊντεν αποχωρεί, ίσως, δεν έχει συνείδηση και του τι κάνει, όπως έχουν δείξει οι δημόσιες εμφανίσεις του, τον Χριστοδουλίδη τον καλεί, ουσιαστικά το αμερικανικό βαθύ κράτος. Και αυτό έχει την σημασία του. Τουρκικό, δημοσίευμα, μάλιστα, σχολιάζει την δήλωση του κύπριου υπουργού εξωτερικών ότι η Κύπρος έγινε στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ.
Έτσι που τα έκαναν οι Αμερικανοί στη Μέση Ανατολή, ούτε το Ισραήλ, ούτε η δική τους πολιτική μπορεί να σταθεί χωρίς σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές.
Η σημαντικότερη απο αυτές είναι η δημιουργία κουρδικού κράτους, της μόνης υπόστασης που θα είναι φιλική με το Ισραήλ (δεν θα περιλαμβάνει στη φάση αυτή τις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας).
Δεν αρκεί, όμως. Χρειάζεται και ένα παλαιστινικαό κράτος, για να βρουν μια ησυχία οι παλαιστίνιοι, αλλά και ένα στρατηγικό βάθος δυτικά. Αυτό που παρέχει σήμερα στο Ισραήλ η Κύπρος και η Ελλάδα και θα πρέπει να κατοχυρωθεί με συμφωνίες.
Το αν θα πρέπει η Ελλάδα να συμφωνήσει σε έναν τέτοιο ρόλο ή όχι, είναι συζητήσιμο. Επειδή μιλάμε για κράτη και η ηθική των κρατών εξικνούται στα συμφέροντά τους, θα μπορούσαν Κύπρος και Ελλάδα να συμφωνήσουν υπο την προϋπόθεση να λυθεί το κυπριακό με μια λύση ενιαίου και ισχυρού κεντρκού κράτους και δύο κοινότητες στις οποίες η διακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και αγαθών θα είναι απολύτως ελεύθερη. Και θα αποδοθούν οι περιουσίες στους νόμιμους κατόχους τους.
Όχι, μόνο, δεν προωθείται κάτι τέτοιο αλλά η Ουάσιγκτον πιέζει την δουλική Αθήνα να τα βρεί με την Τουρκία. Η Τουρκία διεκδικεί κάτι που έχει η Ελλάδα και το να τα βρει η Αθήνα με την Άγκυρα σημαίνει να δει τι θα παραχωρήσει. Οι κκ Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης ετοιμάζονται γι αυτήν την παραχώρηση υπο τα χειροκροτήματα των οπαδών τους και την προκλητική δήλωση του ΥΠΕΞ “δεν με ενδιαφέρει αν με πουν μειοδότη”. Γιατί να ενδιαφέρει τον κ. Γεραπετρίτη; Το προσωπικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Για τα βράχια θα συζητάμε;
Αλλά η σημερινή εξέλιξη δείχνει και την μικρονοϊκότητα του Κίσιγκερ.
Μπορεί κάποιος απο τους υποστηρικτές του να μας πει που θα βασιζόταν σήμερα η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ αν δεν υπήρχαν η Κύπρος και η Ελλάδα; Αν ο Κίσιγκερ χάριζε και την υπόλοιπη Κύπρο στους τούρκους;
Η Αθήνα δεν μπορεί να διαμορφώσει καμιά πολιτική. Δεν έχει το σθένος, αν και διαθέτει ανθρώπους που γνωρίζουν την περιοχή, όμως, με τον φόβο που διακατέχει όλους, πολιτική δεν παράγεται. Δεν πρέπει να υποταχθεί στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Να ακολουθήσει μια πολιτική που δεν θα έρχεται σε αντίθεση ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με το Τελ Αβίβ αλλά θα προτάσει τα ελληνικά συμφέροντα. Και τα ελληνικά συμφέροντα είναι να τα έχει καλά με όλους στην Μέση Ανατολή.
Αλλά αυτά είναι μαθηματικά ή κινέζικα για την Αθήνα. Οπότε, οι εξελίξεις απο ελληνικής πλευράς στον αυτόματο πιλότο.
ΥΓ: η ιστορία θα καταγράψει ευθύνες για ό,τι συμβεί και στους οπαδούς του κ. Μητσοτάκη.
Η δική μου εκτίμηση είναι, ότι η (μή) στάση της Αθήνας σε αυτό και όχι μόνο το ζήτημα δεν οφείλεται σε φοβικά σύνδρομα. Αυτά τα έχουμε ευεβρέσει εμείς ο λαός για να έχουμε την συνείδησή μας καθαρή.
Οφείλεται κατά πρώτον στην ουσιαστική (και όχι μόνο συμβολική) εξάρτησή μας από ξένους προϋπολογισμούς και κατά δεύτερον σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των πραγματικών αποθεμάτων του λαού (δηλαδή εμάς) για θυσίες.
Χρησιμοποιώ τον πρώτο πληθυντικό για να δώσω ένα στίγμα στο μέγεθος συνενοχής το οποίο οφείλουμε να έχουμε για το γεγονός ότι παραμένουμε ο λαός με την μεγαλύτερη καταναλωτική ευχέρεια αναλογικά με το χάλι το οποίο παρουσιάζουμε ως κράτος.
Tα φοβικά σύνδρομα δεν τα έχομε “ευεβρέσει” (εφεύρη λέγεται) εμείς, ο λαός, όπως δεν τα είχαμε εφεύρη ούτε το ’40. Μάς τα δίδαξαν οι κυβερνήσεις και δη από τον εθνομηδενιστή Σημίτη και μετά, που βάφτισε την υποχωρητικότητα σωδροσύνη και τον ενδοτισμό φιλειρηνική στάση. Όλα τα άλλα είναι απλώς θεωρίες.
τα φοβικά σύνδρομα είναι εφεύρημα των μέσων μαζικής εξημέρωσης, καθ υπόδειξη της καθεστηκυίας τάξης, για να κάνουμε δουλίτσες
σε αυτή την πατρίδα δυστυχώς, ο Λεωνίδας πάντα πηγαίνει χέρι χέρι με τον Εφιάλτη
Σε ένα θα διαφωνήσω, κ. Σαββίδη. Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει τίποτε προς επίλυση στην Κύπρο. Αυτό το “να λύσουν το κυπριακό”, που γράφετε στον τίτλο, είναι λάθος. ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΏΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, θα το έλεγα εγώ. Αυτή είναι η μόνη “λύση”. Υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις τού ΟΗΕ, πεταμένες στα σκουπίδια από τούς Τούρκους και τον λοιπό “πολιτισμένο” κόσμο, οι οποίες πρέπει να εκτελεσθούν, όπως εκτελέσθηκαν και το 1991 με το Κουβέιτ. Όλα τ’ άλλα είναι για να γίνεται κουβέντα.
Ο λαός ή οι ψηφοφόροι ενός κόμματος που κυβερνά έχουν ευθύνη αν ερωτηθούν σε δημοψήφισμα .
Στις άλλες περιπτώσεις την ευθύνη έχουν οι βουλευτές ,που δίνουν την δεδηλωμένη πλειοψηφία στην όποια κυβέρνηση για να ψηφίζει νόμους ή να κυρώνει Διεθνείς Συμφωνίες, όπως οι υπερήφανοι για την Συμφωνία των Πρεσπών βουλευτές του Σύριζα και των άλλων φίλιων δυνάμεων του , που άφησαν να υπογραφεί και να κυρωθεί αυτή η Συμφωνία παρά τις προτάσεις μομφής της Νέας Δημοκρατίας .
Όσο για το Κυπριακό θα λυθεί τώρα ,αλλά ΠΩΣ ;;;, για δε το παρελθόν έχει πολύ βάθος η υπόθεσή του που αρχίζει από την αχρείαστη για την συγκυρία επιστολή του Μακαρίου με τα 13 σημεία το 1963 και την ευθύνη του ως Αρχηγού του κράτους του για τον βαθύ διχασμό στην Κύπρο ,αλλά κα την ”προκλητική” απαξίωση της τότε ελληνικής-καλώς ή κακώς-ελληνικής κυβερνήσεως και φυσικά την νηπιακή πολιτική σκέψη και απόφαση του Ιωαννίδη να τον αναστρέψει στις 15 Ιουλίου 1974.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ -ΚΑΙ Ο ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ- ΑΥΤΑ ΒΡΗΚΑΝ ΣΕ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΞΑΝ ΜΠΙΛΙΑΡΔΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ.
Εαυτούς ας αιτιώμεθα πρώτα ,για κάθε προσωπική και εθνική μας καταστροφή.
Σήμερα πάντως γιορτάζουμε και πάντα θα γιορτάζουμε ως κράτος και ως έθνος-γένος ,εφόσον δεν έχουμε εθνικούς διχασμούς.
ΖΗΤΩ Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΣ .
προφανώς έχετε ένα λογικό σφάλμα σχετικά με το νόημα των εκλογών.
Σε αυτές οι πολίτες εγκρίνουν πολιτικά προγράμματα και απαντούν σε διλήμματα αντίστοιχα. Δεν παραχωρούν λευκή επιταγή και ούτε μεταθέτουν τις ευθύνες στους εκλεγμένους.
Όσοι ψήφισαν τον κ. Μητσοτάκη, ήταν ψηφοφόροι του. Οπαδοί είναι οι σημερινοί που χειροκροτούν χωρίς να θέλουν να μάθουν γιατί. Σε οπαδούς αναφέρθηκα.
“Οπαδοί είναι οι σημερινοί που χειροκροτούν χωρίς να θέλουν να μάθουν γιατί”
Αυτό θα πει όντως οπαδός, μία λέξη που έχει να κάμει με το κοπάδι, δηλαδή εμφανίζει την έλλειψη κρίσης ελευθέρου ανθρώπου.
Δημοψηφίσματα ανέφερα και όχι εκλογές , αλλά και στις εκλογές εφόσον προαναγγέλλονται οι αποφάσεις των υποψηφίων πρωθυπουργών -ας πούμε ότι θα σας πάω στην Σμύρνη , θα υπογράψω την Συμφωνία των Πρεσπών ή τώρα ή αργότερα θα κάνω Συμφωνία καζάν -καζάν με την Τουρκία φυσικά και θα φταίνε και οι ψηφοφόροι των ηγετών που το ”υποσχέθηκαν”.
Σε κάθε περίπτωση όμως φταίνε οι βουλευτές -σε πολυκομματική Δημοκρατία σαν την δική μας- που θα κυρώσουν τέτοιες Συμφωνίες.
Σε δικτατορίες την δόξα ή την καταισχύνη την παίρνουν οι δικτάτορες και αυτό το αναγνωρίζει και η Ιστορία όλων των λαών.
ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΔΟΞΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΒΡΙΖΟΥΜΕ ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΙΔΗ .
Χρόνια πολλά .
“Σε δικτατορίες την δόξα ή την καταισχύνη την παίρνουν οι δικτάτορες και αυτό το αναγνωρίζει και η Ιστορία όλων των λαών.”
υπάρχει κάπου ο (άγραφος) νόμος ότι οι δικτατορίες δεν ανατρέπονται από λαϊκές εξεγέρσεις;
θυμάται κανείς τον Τζίφρα με την “διαπραγμάτευση” για την Σούδα, που οι Αμερικάνοι είχαν σχέδιο για τα ανταλλάγματα, και εκείνος δεν ζήτησε τίποτα, και νόμιζαν ότι τους κοροϊδεύει.
Εάν περιμένουμε από αυτά τα απολειφάδια που έχουν ριζώσει από την εποχή του Καραμάν-Αλή του κωφού, να δούμε άσπρη μέρα, καλύτερα να περιμένουμε να χιονίσει.