Η αγωνία είναι στα ύψη στη Γενεύη. Η Γενεύη δεν είναι νεκρή ζώνη. Οι συνάδελφοι μας λένε ότι τρώνε ένα χάμπουργκερ για 25 ευρώ.
Λατρεύω τη διεξαγωγή των διαπραγματεύσεων στο εξωτερικό. Είναι γεμάτες αγωνία. Ανεβάζουν την ένταση. Και αρχίζουν να λειτουργούν ακόμα και οι καρδιές που πάνε να σταματήσουν. Απαλλασσόμαστε ξαφνικά από τη βαρετή μονοτονία και αφυπνιζόμαστε. Προστίθεται χρώμα στη ζωή μας με τις εκδηλώσεις μας για ειρήνη που θυμίζουν καρναβάλι. Δημιουργείται η ευκαιρία να διαβιβάσουμε στους ηγέτες μας το μήνυμα θαυμασμού μας για άλλη μια φορά λέγοντας «προχώρα πρόεδρε και σε στηρίζουμε». Οι φίλοι μας δημοσιογράφοι που πάνε στον χώρο των διαπραγματεύσεων μάς στέλνουν τις selfie τους, τις χιονισμένες τους φωτογραφίες, τα φαγητά και τα ποτά τους.
Τι ωραία. Όταν οι διαπραγματεύσεις γίνονται στο εξωτερικό, αρχίζουν να ανθίζουν οι ελπίδες που όδευαν προς μαρασμό. Ακόμα και εκείνοι από εμάς που δεν πίστεψαν καθόλου ότι θα υπάρξει λύση αρχίζουν να πιστεύουν λέγοντας «αυτή τη φορά θα γίνει κάτι». Τα στοιχήματα και τα πεισμώματα σκληραίνουν αφάνταστα. Οι οπαδοί τους στάτους κβο χάνουν την ησυχία τους βλέποντας ότι οι διαπραγματεύσεις μεταφέρονται στο εξωτερικό. Πανικοβάλλονται. Αρχίζουν πάλι το τροπάρι ότι «μας ξεπουλούν», τραγούδι το οποίο μου αρέσει τουλάχιστον όσο «τα τέλια του τηλέγραφου». Όπως καταλαβαίνετε, πολλά είναι τα θαύματα σε αυτή την υπόθεση. Γι’ αυτό, στο εξής να διεξάγουμε πάντα στο εξωτερικό τις διαπραγματεύσεις μας. Άμα δεν πετύχει η Γενεύη, να πάμε στην Κουάλα Λουμπούρ. Άμα δεν πετύχει η Κουάλα Λουμπούρ, στην Ινδία. Θα προσθέσουν ευθυμία στη ζωή μας οι selfie από το Τατζ Μαχάλ. Ας μην κάνουμε μικρό τον κόσμο μας. Ας μην μείνουμε στριμωγμένοι στη νεκρή ζώνη στη Λευκωσία. Ούτως ή άλλως, αυτό το σίριαλ είναι μακρύ. Αέρας ψέματος. Από πατέρα σε γιο, από γιο σε εγγονό. Ύστερα συνεχίζεται και στα εγγόνια των εγγονιών. Δεν γίνεται χωρίς αγωνία. Γι’ αυτό, σε κάθε ταινία υπάρχει έγκλημα και θάνατος. Πρέπει να γίνονται και ενέργειες σάμπως και φτάνει στο τέλος της. Χαρές. Λύπες. Και απογοητεύσεις. Πρέπει να είναι μαζί. Πρέπει να δημιουργηθούν ευκαιρίες για τους ακαδημαϊκούς για νέες αναλύσεις. Μια ευκαιρία για τους δημοσιογράφους. Για να φωτίσουν το παρασκήνιο. Αν δεν μπορέσουμε να πάρουμε αποτέλεσμα, οι φιλειρηνιστές πρέπει να φωνάζουν «για πείσμα ειρήνη». Οι επαναστάτες «για πείσμα επανάσταση». Οι οπαδοί του στάτους κβο «για πείσμα διχοτόμηση». Συνομιλώντας συνεχώς δεν έχει απομείνει τίποτε άλλο να λεχθεί εδώ. Αν δεν το είπε κανείς στον σεναριογράφο, να το πω εγώ. Να το μάθει και ο σκηνοθέτης. Αν δεν γίνει στη Γενεύη, να πάμε στο Χονγκ Κονγκ. Όχι στον Κινγκ Κονγκ, στο Χονγκ Κονγκ. Πρέπει να βάλουμε σε αυτή την ταινία και τους Κινέζους. Να μην μείνουμε μόνο με τις προσευχές των ορθοδόξων και των μουσουλμάνων. Μας χρειάζονται και οι προσευχές των βουδιστών. Όπως ο Ραούφ Ντενκτάς που συμμετείχε στη σειρά «Η κοιλάδα των λύκων» διαβάζοντας τον όρκο της ΤΜΤ, μπορεί να συμμετέχει και ο Δαλάι Λάμα στη δική μας σειρά. Αιχμάλωτο είναι το Θιβέτ. Αιχμάλωτοι και εμείς. Μετά το Χονγκ Κονγκ θα κατασκηνώσουμε στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Αν δεν γίνει και εκεί, να πάμε στο Μπουένος Άιρες. Στους λατινικούς ρυθμούς. Στη χώρα του ταγκό. Μάλιστα τότε εγώ θα βάλω τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Το τελευταίο ταγκό στο Μπουένος Άιρες». Να σκάσει ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Γίνεται σκηνή βουτύρου με το ζόρι; Δεν θα είναι ταινία αυτή, αλλά βιασμός με το ζόρι! Αχ Μάρλον, αχ. Αθάνατε Νονέ. Αν ήσουν εσύ, θα έλυνες την υπόθεσή μας μέσα σε ένα λεπτό, έτσι δεν είναι; Δεν θα έτρεχες λέγοντας αυτή η πόλη είναι δική σου και εκείνη είναι δική μου, έτσι δεν είναι; Ούτε εσύ καταλαβαίνεις την κατάστασή μας κύριε Κόπολα. Αυτό το σενάριο είναι κακό. Δεν θα ωφελήσει σε τίποτε ακόμα και αν βάλεις τον Μάρλον να παίξει. Μόνο ο Σάμουελ Μπέκετ θα μπορούσε να καταλάβει την κατάστασή μας. Ο άνθρωπος έβαλε έναν Γκοντό ανάμεσά μας. Ακόμα τον περιμένουμε εδώ και πενήντα χρόνια. Αντί να έρθει ο Γκοντό ήρθε ο Ραούφ. Ο φιλοξενούμενος τρώει ό,τι βρει και όχι ό,τι θέλει, αλλά μήπως εμείς είμαστε φιλοξενούμενοι εδώ, κύριέ μου; Αν δεν γίνει η δουλειά στη χώρα των Λατίνων, να πάμε στις Σεϋχέλλες. Εκεί θα θυμηθούμε και τα χρόνια εξορίας του Μακαρίου.
ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Ο Σενέρ Λεβέντ γεννήθηκε το 1948 στην Λευκωσία, όπου και ολοκλήρωσε την δημοτική και μέση εκπαίδευσή του. Το 1969 μετέβη στην Σοβιετική Ένωση για να σπουδάσει δημοσιογραφία στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ στην Μόσχα. Αποφοίτησε το 1975 αποκτώντας τον τίτλο «μάστερ». Από το 1979 μέχρι το 1990 διατέλεσε διευθυντής σύνταξης σε διάφορες εφημερίδες στην Κύπρο. Εργάστηκε στις εφημερίδες “Söz”, “Kıbrıs Postası” και “Ortam”. Το 1990 μετέβη ξανά στην Μόσχα ως διαπιστευμένος ανταποκριτής. Το 1997 επαναπατρίστηκε και εξέδωσε την εφημερίδα “Avrupa”. Από το 2001 εκδίδει την εφημερίδα “Afrika”.
