Ο μεταπολεμικός κόσμος στην Ευρώπη διαμορφώθηκε στη βάση του Γερμανικού Προβλήματος. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, σήμερα, είχε ως βασικό στόχο να δαμάσει την γερμανική στρατιωτική επιθετικότητα.
Οι ίδιοι οι Γερμανοί είχαν συνείδηση του προβλήματος αυτού.
Και δεν το διαχειρίστηκαν άσχημα.
Μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Γερμανία αποφάσισε να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις της.
Σίγουρα στη χώρα αυτή, η οποία έχει όλες τις δυνατότητες να διαθέτει μια ισχυρή διανόηση, γίνονται συζητήσεις για το μέλλον της.
Προσφάτως, η υπουργός άμυνας Κριστίν Λάμπρεχτ ζήτησε η χώρα να αναλάβει να διαδραματίσει έναν νέο ρόλο. Και ο ρόλος αυτός δεν μπορεί παρά να βασίζεται σε έναν ισχυρό στρατό.
Η υπουργός είπε χαρακτηριστικά ότι «η Γερμανία είναι πρόθυμη να αποφορτίσει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη”. Τι σημαίνει αυτό; Και τι ερωτήματα δημιουργεί;
1.-Η πρώτη, λοιπόν, αντίφαση συνίσταται στο ότι απο τη μια για να μπορέσει να αναπτύξει δικό της στρατό η Ε.Ε. και να διαδραματίσει γεωπολιτικό ρόλο όπως πολλοί επιθυμούμε, πρέπει να αναπτυχθεί ένας ισχυρός γερμανικός στρατός. Απο την άλλη, η ιστορία δημιουργεί ανησυχίες. Πως ξεπερνιούνται αυτές οι ανησυχίες; Και τι εγγυήσεις μπορούν να δοθούν ώστε να μην ξυπνήσουν τα φαντάσματα;
2.-Εκείνο το «η Γερμανία είναι πρόθυμη να αποφορτίσει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη” τι μπορεί να σημαίνει; Καλά, αποφόρτιση των ΗΠΑ το καταλαβαίνουμε. Αποφόρτιση της Ευρώπης απο τη Γερμανία τι σημαίνει, δεδομένου οτι η οικονομική ατμομηχανή της Ένωσης είναι η Γερμανία;
Αναπτύσσονται στη Γερμανία εσωστρεφείς τάσεις που σε βάθος χρόνου θα αμφισβητήσουν την ισχυρή συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε.; Και μετά; Πάμε, δηλαδή, στην εποχή των εθνικών κρατών αντί να διευρύνουμε τη συμμετοχή των εθνοτήτων σε ευρύτερα πολιτειακά μορφώματα; (Προσοχή, επειδή κάποιες τέτοιες επισημάνσεις ενεργοποιούν αντιπαγκοσμιοποιητικά αντανακλαστικά, επισημαίνω πως δεν πρόκειται για την υποστήριξη της παγκοσμιοποίησης όπως παρουσιάστηκε).
Η διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στα εθνικά κράτη-και μόνο- θα είναι μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση.
Τα έθνη μπορούν να συμμετάσχουν ως δημοκρατίες σε ευρύτερες συσπειρώσεις. Το ευρωπαϊκό πείραμα δεν πρέπει να εκλείψει.
Π.Σαβ.
Μήπως θα έπρεπε να είχε εφαρμοσθεί Το σχέδιο Morgenthau για την Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Λέω, μήπως.
Τα έθνη μπορούν να συμμετάσχουν ως δημοκρατίες σε ευρύτερες συσπειρώσεις.Το ευρωπαϊκό πείραμα δεν πρέπει να εκλείψει.
ΣΧΟΛΙΑ:
– Τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα είναι δημοκρατίες;
– Μιά ανάλυση για τo πόσο ευρωπαϊκή είναι η ιδέα του «Ευρωπαϊκού πειράματος» :
Τιερί Μεϊσάν:
Η μυστική Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1)
https://www.voltairenet.org/article182726.html