Γνωστού Ανωνύμου
Φίλος της στήλης ο οποίος διάβασε την ανάρτηση των Ανιχνεύσεων για το Ιερό, την ύβρη και τις τομές της ιστορίας, μας έστειλε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο:
Το δημοσίευμα στο οποίο απαντά ΕΔΩ.
Γράφει:
Έχεις απόλυτο δίκιο που αναδεικνύεις το ιερό, είσαι στον σωστό δρόμο αλλά θέλει δουλίτσα ακόμη (δηλώνεις μεν μαθηματικός αλλά δεν διαβάζω τη μαθηματική σου σκέψη).
Δεν είναι όμως ακριβώς σωστό ότι ένας ηγέτης ΜΟΝΟΣ επιφέρει δραματικές αλλαγές (ο Περικλής είχε ομάδα βαρέων βαρών, ο Αύγουστος εκτός από τον Αγρίππα είχε Μαικήνα, τότε ήταν Ροθτσιλντ-Μπάφετ-Αρνό μαζί σε οικονομική επιφάνεια κλπές δυνάμεις αφοσιωμένες ειλικρινά στο έργο προς εφαρμογή, Βιργίλιος, Οράτιος, Λίβιος είναι του κύκλου του, όπως ο Σοφοκλής κ.ά. του Περικλή), δηλ. ο ηγέτης ξεχωρίζει γιατί γνωρίζει να επιλέγει προσωπικότητες για συγκεκριμένες θέσεις για να επέλθει η ολική/μερική/ριζική αλλαγή που οραματίζεται και είναι πανέξυπνος συνεχώς να αναπροσαρμόζει, διορθώνει, τροποποιεί το όραμά του για τον ΑΝΣΚ που μας μάθαιναν στον στρατό.
Έχω καταλήξει (δεν μπορώ να το αποδείξω) ότι τελικά το ιερό ή το θείο ή το υπερφυσικό είναι ενσωματωμένο στην ανθρώπινη φύση, το οποίο ο Θουκυδίδης το καταλαβαίνει ως τύχη ή το παράλογο (το πέραν του ορθολογισμού). Εξηγούμαι. Μιας και δεν φαίνεται να ξεκαθαρίζεις τη σύλληψη του κόσμου για τους αρχαίους, αυτή είναι μαθηματικές σχέσεις τριών συνδεδεμένων και αλληλοδιαπλεκόμενων μερών (βρες τους αλγόριθμους και τα κβαντικά κύματα ως πιο ειδικός):
Άνθρωπος, Φύση, Θεοί (ή αυτό που δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως άνθρωπος ή φύση, ο Αριστοτέλης. μιλά γι’ αυτό που είναι τα μετά τη Φυσική, δύο λέξεις που εμείς ενοποιήσαμε ως μεταφυσική, δίνοντας άλλη σημασία).
Τι από τα 3 έχει προτεραιότητα και πως σχετίζεται με τα άλλα δύο είναι όλη η λογοτεχνία της αρχαιότητας (και στη λογοτεχνία περιλαμβάνεται και η φιλοσοφία, φρούτο του 4ου αι. μεν, αλλά εξειδικεύει όσα έφτασαν τον 4ο μέσω των προηγούμενων λογοτεχνικών κειμένων (τραγωδίες, κωμωδίες, λυρική, επική, φιλοσοφική ποίηση, ιστοριογραφία, κατάλογοι κλπ.).
Να σου πω κι ένα μυστικό; όλη η καλή λογοτεχνία γύρω από αυτά τα 3 περιστρέφεται πάντα, από … μέχρι και σε κάθε σημείο της γης όπου σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Κάθε ελληνική πόλη όμως δεν προτεραιοποιεί τα ίδια, π.χ. οι Σπαρτιάτες ήταν πιο θρησκόληπτοι (όπως τελευταία οι Ρώσοι), οι Αθηναίοι πιο Γάλλοι (με την laïcité και τον καθολικισμό σε ισχύ ταυτόχρονα αλλά … προτεραιότητα η κοσμική, η εδώ και επί της γης εξουσία).
Αν παρακολουθήσεις το επιχείρημα των Περσών με την ύβριν τους μέχρι τέλους, τότε δίνει την εντύπωση (και αυτό αναδεικνύει ο Ηρόδοτος ξεκάθαρα) ότι η σύγκρουση είναι και θρησκευτική.
Η αντίληψη των Περσών για τον κόσμο ήταν διαμετρικά αντίθετη από των Ελλήνων οι οποίοι κατά τους Πέρσες στον Ηρόδοτο διαπράττουν ύβριν όταν εγκλωβίζουν το θείον σε ένα ναό ή σε ένα άγαλμα, πράγμα εξωφρενικό και τρελό για τους Ζωροάστρες, μαθηματικούς Πέρσες, και συνεπώς η ύψιστη αυτή προσβολή (χειρότερη δεν υπάρχει) πρέπει να σταματήσει πάσει δυνάμει και με κάθε θυσία, γι αυτό και πυρπολούν και ισοπεδώνουν όλες αυτές τις προσβλητικές προς το θείον ανθρώπινες κατασκευές, με υπέρτατο θεό τους τον Ήλιο και το στερέωμα κλπ).
Με αυθαίρετο τρόπο και αναγνωρίζοντας τις αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει εν τω μεταξύ και τις επισφαλείς αναλογίες που μπορούν να εντοπιστούν στα κείμενα (το περίφημο mutatis mutandis) θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι οι Περσικοί ήταν ένα είδος ιερού πολέμου (όπως οι θρησκευτικοί στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων όλων των πολέμων του Βυζαντίου και του Ισλάμ στους οποίους προσέδιδαν και τέτοια χροιά).
Ωστόσο, καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα από μένα γιατί είσαι χρόνια στο κουρμπέτι ότι όταν ο Φίλιππας (ή μετά ο Αύγουστος) χρησιμοποιούν επιχειρήματα περί το θείον είναι αφορμές προσποιητές και προπαγάνδα για ξεσηκωμό.
Για τον απλούστατο λόγο ότι σπάνια ταυτίζεται η στάση απέναντι του θείου όλων συλλήβδην, ακόμα και στις πιο σκληροπυρηνικές, όπως οι Εβραίοι, Μωαμεθανοί, Ινδουϊστές κλπ υπάρχουν κλαδιά διαφορετικής έντασης στην πίστη και την ταύτιση
Το τελευταίο οδήγησε τους Διαφωτιστές (όπως και τον Θουκυδίδη ή τον Νίτσε κλπ) να εξοβελίσουν πλήρως το θείον (τάχανε κάνει μαντάρα κι οι Πάπες και νόμιζαν ότι “προόδευε” έτσι η ανθρωπότητα) και στη θέση του θείου να θεοποιήσουν τον ορθολογισμό και το κοσμικό κράτος ως νέους θεούς απογυμνωμένα πλήρως από το θείον (πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι), αγνοώντας τελείως τον θουκυδίδειο παράλογον που είναι εγγενής στην ανθρώπινη φύση.
Οι Διαμαρτυρόμενοι και οι Καλβινιστές, πιο έξυπνοι, ακολούθησαν την αριστοτελική μεσότητα και κατάφεραν να ενσωματώσουν όψεις του θείου στο πολιτικό και κυβερνητικό τους σύστημα, όχι χωρίς προβλήματα αλλά πάντως σε καλύτερη μοίρα από τους πούρους ορθολογιστές, προτεραιοποιώντας δηλ. ένα κοσμικό κράτος εν μέρει θεοποιημένο
Τι ξεχνούν όλοι αυτοί οι -ισμοί, τον απλούστατο συνδυασμό των Δελφών όπου έδρα της επικοινωνίας και γνώσης πέραν … και όπου στο ένα αέτωμα Απόλλων (πιο ορθολογιστής όλα λουσμένα στο φως πεθαίνεις) και στο άλλο αέτωμα ο Διόνυσος (πιο ανορθολογιστής και σκοτεινός ξαναπεθαίνεις), δύο αετώματα του ίδιου ναού, μία αρχιτεκτονική σύνθεση της αθάνατης φύσης των θεών και της θνητής ανθρώπινης φύσης.
Για τους αρχαίους και τη λογοτεχνία τους ο άνθρωπος παρουσιάζεται να έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρασάγγας από τους θεούς γιατί πεθαίνει και συνεπώς έχει όρια, ενώ οι θεοί δεν έχουν (γιαυτό κι η συμπεριφορά τους απάδει της ανθρώπινης)
Φαίνεται να πιστεύεις ότι οι τεχνολογικές ανακαλύψεις (τσατ ματ πατ) επειδή θεοποιούνται από τους ημιμαθείς ανθρώπους μπορούν και να … Δύσκολο να συμβεί, αν και ο φόβος του θανάτου μας κάνει εύπιστους και λίγο έως πολύ κωθώνια που δεν μπορούμε να παρακολουθήσαμε τις εξελίξεις, αλλά έτσι γινόταν και γίνεται πάντοτε (χθες με την έκλειψη μείναμε άναυδοι, άλλοι ξόδεψαν για να είναι αυτόπτες μάρτυρες, δεν αρκούσε η τιβι κλπ που διάβασα, τα ίδια και στην αρχαιότητα, άλλοι θυσίαζαν, άλλοι γλένταγαν, άλλοι πάγωναν, άλλοι αυτοκτονούσαν, οι Σπαρτιάτες π.χ. δεν έστειλαν στράτευμα στον Μαραθώνα παρά μόνο όταν είδαν τη Σελήνη αλλά ήταν αργά, κ.ο.κ.)
Αν ξαναδείς τον Θουκυδίδη σε κάποια σημεία περήφανος με την ανακάλυψή τους για το πως λειτουργεί η ανθρώπινη φύση θέτει ένα όρο (τον περνάμε στο ντούκου συνήθως) έως αν η αυτή ή, δηλ. ενδόμυχα πίστευε ΧΩΡΙΣ να μπορεί να το αποδείξει ότι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο η ανθρώπινη φύση (εννοώντας διαβάζοντας το έργο του βέβαια και αυτοεκπαιδευόμενος)
Πριν κλείσω κι ένα φωνήεν για την Αντιγόνη:
Ξαναδιάβασε το πρώτο χορικό, την ωδή στον άνθρωπο, όπου δεν υπάρχει ούτε υπόνοια θείου (η γη με κεφ Γ δηλώνουν ότι είναι υπέρτατη θεά αλλά αυτά που της κάνει ο άνθρωπος μόνο ως θεά και υπέρτατη δεν τη σκιαγραφούν), αλλά όλα αυτά τα επιτεύγματα (γεωργία, θαλασσινά ταξίδια, κυνήγι, δαμασμός των ζώων, αυτοεκπαίδευση να μιλά, να σκέφτεται, να αστυνομεύει τα ζωικά ένστικτα, άνθρωπος ως ον πολιτικό και απολιτικό), όλα μα όλα από μόνος του ως μια ακούραστη ασταμάτητη ατρόμητη μηχανή ρομπότ, ΕΚΤΟΣ από τον θάνατο, από τον οποίο ΔΕΝ βρήκε κι ούτε πρόκειται κι ούτε μπορεί να βρει διαφυγή, γιατί είναι άνθρωπος.
Και τι εμφανίζεται αμέσως μετά το τραγούδι-ύμνο αυτό; η κολλητή σου ως δαιμόνιον τέρας τόδε, γένους ΟΥΔΕΤΕΡΟΥ παρακαλώ, ούτε άντρας ούτε γυναίκα ούτε ζώο ούτε φυτό ούτε θεός αλλά πλησιάζει προς το θείον, ένα είδος ακατηγοριοποίητου δαίμονα, πάνω από τον άνθρωπο αλλά όχι και θεός.
