Του Ανδρέα Τσιφτσιάν –
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Νίκου Φίλη είναι σοβαρότατες και επιβεβαιώνουν, ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δε γνωρίζουν τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Δεν ξέρουν ακόμη ποιο είναι το πρόβλημα με την Τουρκία. Δυστυχώς ούτε ως κόμμα εξουσίας το έμαθαν. Αντιμετωπίζουν την εξωτερική πολιτική ως συνιστώσες των Εξαρχείων.
Μιλάει για πνεύμα συνεννόησης και ανθρωπιστικής προσέγγισης στις ελληνοτουρκικές «διαφορές» ο Νίκος Φίλης.
Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή, ότι με την Τουρκία δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά, υπάρχουν μόνο μονομερείς διεκδικήσεις. Όποιος μιλάει για «ελληνοτουρκικές διαφορές» είναι είτε αδαής είτε πονηρός.
Η ατζέντα της συζήτησης στον προσχηματικό διάλογο με την Τουρκία είναι τα (παράλογα και παράνομα) αιτήματα της Τουρκίας. Η Ελλάδα δεν έχει απολύτως κανένα αίτημα και καλεί μόνο σε διευθέτηση των ορίων των θαλασσίων ζωνών.
Των ορίων όμως, όχι των συνόρων. Η Τουρκία όμως, εκτός των ορίων (βλ. ΑΟΖ), αμφισβητεί και τα σύνορα της Ελλάδας στη θάλασσα (βλ. αιγιαλίτιδα ζώνη), ενώ απειλεί με casus belli στην περίπτωση που αυτά διευρυνθούν, δηλαδή απειλεί με πόλεμο σε περίπτωση εφαρμογής του διεθνούς δικαίου της θάλασσας.
Η παραδοχή «διαφορών» σημαίνει αποδοχή μιας περιοχής ως αμφισβητούμενης, δηλαδή περιοχής εντός της οποίας δεν υπάρχει ξεκάθαρο καθεστώς εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα όμως δε διεκδικεί, αλλά υπερασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Δε δέχεται δηλαδή αναθεώρηση συνθηκών και διάλογο για επίλυση διαφορών, ο οποίος όμως εξισώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας με αυτά της Ελλάδας, ως ένα υπό συζήτηση γεγονός που απλά περιμένει να διευθετηθεί.
Έχει διευθετηθεί ήδη.
Με αυτόν τον τρόπο όμως ο Νίκος Φίλης, αποδεχόμενος πνεύμα συνεννόησης και αλληλεγγύης κατά τρόπο «ανθρωπιστικό» (sic), αφομοιώνει και προμοτάρει το αφήγημα της Τουρκίας περί «ρευστών συνόρων» στο Αιγαίο, στο οποίο βασίζει ολόκληρη τη στρατηγική αμφισβήτησης του status quo ως αναθεωρητική δύναμη. Η Τουρκία επενδύσει πολιτικά και επικοινωνιακά στην έννοια των συνόρων ως «αβέβαιο γεγονός», αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ελλάδα διεκδικεί όπως και η Τουρκία από κοινού. Εξισώνει δηλαδή τη θέση των δύο μερών.
Μίλησε επίσης για «Πρέσπες του Αιγαίου».
Δε θα αναφερθώ εν πολλοίς για την ώρα στη Συμφωνία των Πρεσπών. Ήταν η απόλυτη νίκη του βαλκανικού εθνικισμού και η ιστορική δικαίωση της φασιστικής επανάστασης του Ίλιντεν. Βούλγαροι αυτονομιστές φασίστες την έκαναν. Με τα ορφανά τους τη συνυπέγραψαν οι a la carte «αντιφασίστες».
Το μόνο που κατάφερε η Ελλάδα με αυτή τη συμφωνία είναι, από τη μια μεριά, να περάσει το μήνυμα σε όλους, ότι όταν δέχεται πιέσεις υποχωρεί, κι από την άλλη, ότι δεν υπάρχουν όρια στις υποχωρήσεις της: «Διεκδικείστε ελεύθερα όσο παράλογο κι αν είναι». Η αριστερίζουσα αριστερά θα υπέγραφε ακόμη και ότι η γη είναι επίπεδη για να γίνει η διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Σε άλλους πούλησαν εκδούλευση οι αριστερίζοντες καλοθελητές.
Ούτε παραδέχονται το γεγονός, ότι η κατ’αυτούς Συμφωνία «πρότυπο» ουσιαστικά απέτυχε, διότι πολύ απλά δεν τηρείται από τους Σκοπιανούς. Λεπτομέρεια, την οποία επιμελώς αποκρύπτουν, με συνένοχο εδώ ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που φτυαρίζει το γεγονός τούτο κάτω από το χαλάκι σφυρίζοντας αδιάφορα. Τα αποτελέσματα θα τα δούμε μπροστά μας, όταν το VMRO γίνει και πάλι κυβέρνηση. Θα δείτε τότε πόσο «επιτυχημένη» ήταν.
Με το σκοπιανό, η Ελλάδα δε διεκδικούσε απολύτως τίποτα σε βάρος των Σκοπίων. Τα Σκόπια διεκδικούσαν (όνομα, γλώσσα, αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας, μακεδονική εθνότητα και υπηκοότητα, αλυτρωτισμό, σφετερισμό της ιστορίας κοκ). Η Ελλάδα απλώς τα αρνούνταν, αυτό όμως δεν είναι διεκδίκηση. Δηλαδή, με τη Συμφωνία των Πρεσπών καθίσαμε και συζητήσαμε τις αποκλειστικά μονομερείς διεκδικήσεις των άλλων σε βάρος μας και τις αποδεχτήκαμε.
Αυτό είναι συμφωνία πρότυπο!
Άλλα πράγματα απαιτεί η Τουρκία, άλλα κάνουν αυτοί πως ακούν.
Η Τουρκία δεν επιθυμεί κάποια συνεργασία, αλλά διεκδικεί, με όλα τα χαρακτηριστικά μιας περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης (βλ. εισβολή στην Συρία, στο Β. Ιράκ, στην Κύπρο και στην κυπριακή ΑΟΖ, στη Λιβύη και στην ελληνική ΑΟΖ), τη «δορυφοροποίηση» και «φινλανδοποίηση» των γειτόνων της από θέση πλήρους ελέγχου τους, ώστε να καταστεί περιφερειακή ηγεμονική δύναμη. Δε βλέπει το Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο ως χώρο συνεργασίας, αλλά ως αποκλειστικά δικό της ζωτικό χώρο.
Ας θυμηθούμε όμως την ατζέντα των «διαφορών» στο Αιγαίο, για τις οποίες ο Νίκος Φίλης μας καλεί να συζητήσουμε σε πνεύμα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού:
- Αποστρατιωτικοποίηση των νήσων. Δηλαδή ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά του ελληνικού κράτους, η οποία θα απαιτούσε ενδεχομένως και παρουσία ξένων ειρηνευτικών, εγγυητριών δυνάμεων εντός της ελληνικής επικράτειας.
- Αμφισβήτηση της κυριότητας ελληνικών βραχονησίδων και νησιών, τα οποία θεωρούν ότι βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή (διευθέτηση «γκρίζων ζωνών» και συνόρων).
- Αναθεώρηση των Συνθηκών (Παρισίων, Λωζάνης, Μοντρέ).
- Καθορισμός των ορίων Έρευνας και Διάσωσης ανατολικότερα του 25ου μεσημβρινού (δηλαδή, ανατολικότερα της Σκύρου).
- Casus belli για επέκταση των συνόρων στα 12 ν.μ., η οποία εφαρμόζεται ήδη από 142 παράκτια κράτη.
- Επαναπροσδιορισμός και περιορισμός του Εθνικού Εναέριου Χώρου στα 6 ν.μ. (από τα 10 ν.μ. που είναι σήμερα) και τέλος,
- χάραξη ορίων των κυριαρχικών δικαιωμάτων (ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας), με την προϋπόθεση ότι τα νησιά (τα οποία η Τουρκία δε θεωρεί νησιά, αλλά κατά έναν ευφάνταστο και τουρκικής εμπνεύσεως ορισμό «προεκτάσεις του θαλάσσιου πυθμένα»), δε δικαιούνται να έχουν θαλάσσιες ζώνες. Τα νησιά δηλαδή είναι ο πάτος της θάλασσας που προεξέχει και ως πάτος δε δύναται να ορίζει γραμμή βάσης όπως η ξηρά!
Εμείς λοιπόν, ποιο πνεύμα αλληλεγγύης οφείλουμε να επιδείξουμε στα παραπάνω;
Έστω ότι ο Νίκος Φίλης (προφανώς σε ρόλο λαγού που ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα), εννοεί μόνο το τελευταίο. Πώς θα πάμε στο Β αν δεν ξεκαθαρίσουμε το Α; Θα μιλήσουμε για όρια, όταν αυτά προσδιορίζονται με βάση τα σύνορα;
Τί «ανθρωπιστικό» δεν κάναμε μέχρι τώρα εμείς, που θα έδινε λύση στα παραπάνω και που βρίσκεται στο μαγικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Διότι μια τέτοια προσέγγιση ρίχνει την ευθύνη επίλυσης των «διαφορών» σε εμάς, ως ουσιαστικά συνυπεύθυνους και ανένδοτους που δε νέρωναν το κρασί τους μέχρι τώρα. Αλίμονο, μη μας πουν ότι δεν είμαστε και αλληλέγγυοι!
Από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη του «διαλόγου», η Τουρκία διεκδικεί τα πάντα και η Ελλάδα τίποτα. Μας καλεί λοιπόν σε έναν «διάλογο», στον οποίο οφείλουμε να δεχτούμε να συζητήσουμε, πώς θα μοιράσουμε τα δικά μας!
Αυτό που πρέπει να δουν οι κομματικοί οπαδοί του είναι, ότι ο Νίκος Φίλης κατακρημνίζει γενικότερα και κάθε αριστερίστικο αφήγημα περί κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, όταν ευτελίζει ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο τους όρους. Τους καθιστά άνευ νοήματος και σημασίας. Μάλλον δε εννοούμε τα ίδια πράγματα με τις ίδιες λέξεις. Εκδούλευση θα πουλήσουμε και πάλι. Έτσι μάλλον λενε την αλληλεγγύη στα Εξάρχεια.
Στο τέλος αναφέρεται στη Χάγη ο Νίκος Φίλης και πιθανή συνεκμετάλλευση μετά τη Χάγη! Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, αν η Χάγη οδηγήσει σε συνεκμετάλλευση, η απάντηση είναι «δεν το ξέρω».
Εδώ η ένδεια γνώσης της κατάστασης είναι πραγματικά αξιοθρήνητη και απροκάλυπτα επικίνδυνη. Όχι επειδή ο Νίκος Φίλης λέει «δεν ξέρω», αλλά επειδή δε θέλει να το παραδεχτεί.
Τί εννοούμε γενικότερα όταν λέμε «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο; Εννοούμε, ότι θα δεχθούμε δικαιώματα της Τουρκίας εντός των δικών μας συνόρων και ορίων, εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτά είναι αδιευκρίνιστα και άρα θα πρέπει να συμβιβαστούμε και με τις δικές της απαιτήσεις, σε έναν χώρο που δε δικαιούμαστε να θεωρούμε ως αποκλειστικά δικό μας. Στην αντίθετη περίπτωση θα ήμασταν «μοναχοφάηδες» (κατά τον πρώην υπ.εξ. Νίκο Κοτζιά που όλως τυχαίως ήταν και αυτός που υπέγραψε τη συμφωνία πρότυπο).
Μα… η τυχόν προσφυγή στη Χάγη (αν και όταν η Τουρκία την αναγνωρίσει ως δικαιοδοτικό δικαστήριο επίλυσης τέτοιων διαφορών) θα είχε νόημα, αν έδινε μία λύση ξεκαθαρη και αδιαμφισβήτητη, αποδεκτή από όλους, για τα όρια δικαιοδοσίας στη θάλασσα, με τρόπο που θα απέκλειε οποιαδήποτε συζήτηση περί «συνεκμετάλλευσης», μια για πάντα.
Δηλαδή τί μας λέει ο Νίκος Φίλης, ότι εφόσον το Διεθνές Δικαστήριο αποφανθεί τελεσιδίκως περί ορίων στη θάλασσα, δεν αποκλείουμε να συζητήσουμε κατόπιν και για συνεκμετάλλευση!
Για ποιον λόγο να πάμε τότε; Θα πάμε δηλαδή με ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε και πάλι εκεί που ήμασταν και πριν! Αν χάσουμε στη Χάγη, χάσαμε, αν κερδίσουμε, πάλι θα χάσουμε. Επειδή εμείς είμαστε προφανώς large και επιδεικνύουμε αλληλεγγύη και ανθρωπισμό.
Κι εφόσον προτείνουμε τη Χάγη, τότε γιατί μιλάμε για πνεύμα λύσης κατά τη Συμφωνία των Πρεσπών, εφόσον ό,τι αποφασιστεί θα κριθεί από τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου και δε θα είναι αποτέλεσμα διμερών συνομιλιών; Η Χάγη διευθέτησε και το σκοπιανό;
Αν όχι έτσι, τότε γιουβέτσι. Παντελής έλλειψη ευκρίνειας της πληροφορίας, σαφήνειας και στιβαρότητας θέσεων. Εξωτερική πολιτική με αγαπουλίστικες κουταμάρες. Σαν να λέει στους Τούρκους, πάρτε μας στην πλάκα, διότι είμαστε για πλάκα.
Όλα τα κράτη έχουν συμφέροντα, εμείς έχουμε φίληδες.
Η συνεκμετάλλευση είναι κλοπή σε βάρος του ελληνικού Λαού.
Συνεπώς, ο Νίκος Φίλης… αλληλέγγυος με τους Τούρκους είναι. Με τους Έλληνες είναι;
Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος
