Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Τα “γιατί;” χωρίς να υπονοεί κάνεις ποιο είναι το “διότι”, είναι όχι απλώς τα καλύτερα ερωτήματα, αλλά τα μόνα που βοηθούν, δηλαδή η μόνη οδός που έχει κανείς να προχωρά. Το να αναρωτιέσαι “έντιμα” δηλαδή γιατί συμβαίνει κάτι πώς λειτουργεί ο κόσμος. (Έντιμα σημαίνει χωρίς να θεωρείς ότι γνωρίζεις ήδη την απάντηση όταν θέτεις το ερώτημα στον εαυτό σου).

Το ζητούμενο είναι να κατανοήσεις το πρόβλημα, μετά να το διατυπώσεις με λέξεις και μετά να σκεφθείς τη λύση. Δύσκολα πράγματα.

Ειδάλλως, όλα τα δεδομένα που μαζεύεις, όσα χρόνια και να ασχολείσαι με ένα θέμα και όσο βάθος και να έχει η ενασχόλησή σου, πάνε λίγο πολύ στον βρόντο.

Η μέθοδος αυτή δεν θα οδηγήσει πάντα στην τελική απόλυτα σωστή απάντηση. Εξάλλου το κάνεις έντιμα. Βίσκεις μια απάντηση σε μία δεδομένη στιγμή και συνεχίζεται η ίδια διαδικασία.

Προσπαθώντας να τα κάνω αυτά για χρόνια και για όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (ιδίως με Τουρκία, αλλά και με Σκόπια και Αλβανία), αναρωτιέμαι ένα μέγα “γιατί;”.

Γιατί αντιδρούμε φοβικά; γιατί θυσιάζουμε την αξιοπρέπεια; γιατί δεν ενδιαφέρει το ηθικό των ανθρώπων και το υπονομεύουμε μάλιστα; γιατί η στοιχειώδης γνώση του πώς λειτουργούν οι γείτονες (η οποία δεν μπορεί, παρά να υπάρχει, έστω εν μέρει, στους ιθύνοντες) δεν μετουσιώνεται σε κάποιες ορθές αντιδράσεις;

Το φαινόμενο είναι εμφανές και ονομάζεται φοβικό σύνδρομο. Εδώ εξετάζεται το αίτιό του. Πρώτα τι απέρριψα. Τα εξής:

• Ότι σκέφτονται κοντόφθαλμα μόνο τις επόμενες εκλογές ή την καρέκλα εκείνη τη στιγμή,
• ότι έχουν εύλογα προσωπικά οικονομικά οφέλη,
• ότι έχουν ανήθικα οικονομικά οφέλη (διαφθορά),
• ότι είναι συνειδητά υπηρέτες τρίτων υπακούοντας ξένους παράγοντες,
• ότι έχουν υιοθετήσει μία πολιτική φιλοσοφία της ειρήνης με το ζόρι (κατευνασμός: αγοράζουμε ειρήνη υποχωρώντας),
• ότι είναι παντελώς αδιάφοροι.

Στην πορεία τα επεξεργάστηκα και τα απέρριψα όλα αυτά. Δεν μπορώ να ξέρω αν κάποια από αυτά συμβαίνουν σε συνδυασμό αλλά πάντα σε ελάχιστο βαθμό, πάντως σίγουρα δεν εξηγούν όλα όσα βλέπουμε.

Η απάντηση που δίνω στο ερώτημα (αυτή τη δεδομένη στιγμή) είναι η εξής:

Τα αίτια του φοβικού συνδρόμου στην Ελλάδα απέναντι σε όλους είναι το casus belli που έθεσε η Τουρκία στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1995.

Δεν θεωρώ απλή σύμπτωση ότι από τον Ιανουάριο του 1996, την ημέρα των Ιμίων, την ίδια ημέρα δηλαδή που ανέλαβε την εξουσία ο Σημίτης, ξεκίνησε ταυτόχρονα η ανάδειξη του φαινομένου που του δόθηκε η ταμπέλα “ενδοτικότητα” ή “εθνομηδενισμός”. Ας αφήσουμε τις ταμπέλες για τα δεδομένα;

ΕΛΙΑΜΕΠ (το οποίο συμβουλεύει το υπ. Εξ. μέχρι και σήμερα), ριζική αλλαγή και αίτημα επανασυγγραφής 150 σχολικών βιβλίων, αναγνώριση “ζωτικών συμφερόντων” της Τουρκίας στη Μαδρίτη, αναγνώριση “συνοριακών διαφορών” στο Ελσίνκι, υπόθεση και παράδοση Οτσαλάν, πολιτική Bravο Yorgo, αποδοχή της λύσης Ανάν στο Κυπριακό πριν καν διατυπωθεί κοκ.

Από τότε όμως είναι εμφανές ότι το Ελλαδικό πολιτικό σύστημα έχει ΚΑΤΑΤΡΟΜΑΞΕΙ.

Το casus belli, δηλαδή η πιθανότητα πολέμου, σε συνδυασμό μάλιστα με τα Ίμια 7 μόλις μήνες αργότερα, έδωσαν το μήνυμα ότι πρόκειται για παιχνίδι με τη φωτιά και ότι κινδυνεύει το παν για τη χώρα.

Θα μπορούσα να πω αρκετά παραδείγματα του τύπου “έτσι εξηγείται ότι…’.

Βλέπουμε λοιπόν από την κακή πλευρά πόση ορθότητα και αλήθεια υπάρχει στη φράση “το ηθικό των ανθρώπων είναι παράγοντας ισχύος”.

Με μία κίνηση οι Τούρκοι πάτησαν το ηθικό των Ελλήνων ήδη για 30 χρόνια. Αυτό εκμεταλλεύονται μέχρι σήμερα.

Δεν δικαιλογείται κανείς να πάει σε πόλεμο επειδή απείλησε εγκαίρως. Ίσα ίσα. Για τον ΟΗΕ η απειλή χρήσης βίας ισοδυναμεί με άσκηση βίας. Βλέπε άρθρο 2, παράγραφος 4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, δηλαδή την πιο θεμελιώδη αρχή ύπαρξής του.

Αντί να την καταγγείλλουμε, την εσωτερικεύσαμε!

Πηγή άρθρου – https://www.antibaro.gr/article/37044